จอมใจ จอมอหังการ ชุด เทพบุตรการ์รัสโซ่ – ตอนที่ 5

“พี่ราฟไม่ใช่มัจจุราชสักหน่อย อย่ากลัวไปเลย…”

“งั้นรดาจะเอาไปเก็บที่ห้องรีดผ้า…”

หญิงสาวพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ใบหน้างามซีดเผือดจนคนมองอย่างเดนิเรลอดเวทนาไม่ได้ ความจริงเขาไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของพี่ชายเท่าไหร่นัก แต่ราฟาลก็ทำเกินไป ใจร้าย ใจดำกับรดารักษ์อย่างไม่มีเหตุผลอย่างนี้คงต้องแกล้งให้เข็ด

“เอาไปให้พี่ราฟที่ห้องนั่นแหละ… จะหิ้วไปหิ้วมาให้เหนื่อยทำไม อย่าลืมสิว่าเธอน่ะเดินขึ้นบันไดไม่ได้ขึ้นลิฟต์เหมือนพวกฉัน…”

จริงสินะ ลิฟต์แก้วภายในการ์รัสโซ่ พาราไดส์แห่งนี้มีไว้เพื่ออำนวยความสะดวกสบายให้กับบรรดาหนุ่มหล่อเจ้าของบ้านเท่านั้น คนใช้อย่างพวกหล่อนไม่มีสิทธิ์ได้ใช้

“แต่รดาไม่เหนื่อยหรอกค่ะ… รดา…”

“ถึงฉันจะไม่ร้ายกาจกับเธอเหมือนพี่ราฟ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ขัดคำสั่งของฉันหรอกนะรดา…” น้ำเสียงของเดนิเรลเข้มขึ้นกระด้างขึ้น จนคนฟังอย่างรดารักษ์ต้องก้มหน้านิ่งด้วยความเกรงกลัว ชายหนุ่มถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นร่างอรชรสั่นเทาเพราะความหวาดหวั่น

“แต่ฉันไม่มีทางทำร้ายเธอหรอกน่า… เอาไปให้พี่ราฟในห้องนอนเถอะ”

“แต่คุณราฟสั่งไม่ให้รดา…”

ราฟาลสั่งเอาไว้ว่าห้ามหล่อนเข้าใกล้เขาเด็ดขาด และหากเป็นไปได้เขาไม่ต้องการที่จะเห็นหล่อนอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ ดังนั้นเวลาที่ราฟาลกลับมาจากที่ทำงานหล่อนจึงต้องหมกตัวอยู่แต่ให้ห้องครัว หรือไม่ก็ในสวนเท่านั้น แต่นี่… เดนิเรลกำลังสั่งให้หล่อนขัดคำสั่งของราฟาล

“พี่ราฟยังไม่ได้ขึ้นมาบนห้องนอนเลย เห็นป้าเมร่าบอกว่าอยู่ในห้องทำงานชั้นสองนู้น…” เดนิเรลเอ่ยถึงสาวใช้วัยเกือบห้าสิบปีที่เป็นคนเอาสูทขึ้นมาให้ตัวเอง ก่อนจะพูดให้กำลังใจขึ้นอีกเมื่อเห็นคู่สนทนาแสนสวยยังคงหน้าซีดเผือดไม่ผิดจากไก่ต้มไม่เปลี่ยนแปลง

“เธอมีเวลาเหลือเฟือเลยที่จะเอาสูทของพี่ราฟไปเก็บไว้ในห้องแต่งตัวของเขา แถมหากเธอจะเดินชมห้องนอนที่เจ้าของหวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ เธอก็ยังทำได้เลย… เอาน่าไม่ต้องทำหน้าซีดแบบนั้น ไปทำตามคำสั่งฉันได้แล้ว ไปสิ…”

ไม่มีทางเลือก นี่แหละคือสถานการณ์ของรดารักษ์ในตอนนี้ หญิงสาวเดินคอตกออกจากห้องนอนของเดนิเรล จากนั้นก็ค่อยๆ เยื้องย่างไปหยุดที่หน้าห้องนอนของราฟาลจอมมารที่เกลียดหล่อนยิ่งกว่าไส้เดือนด้วยความหวาดหวั่น บานประตูไม้สักทองแกะสลักลายเดียวกันกับห้องของเดนิเรลเด่นตระหง่านอยู่เบื้องหน้า มือบางยกขึ้นค้างอยู่ในอากาศหลายครั้งเพราะไม่กล้าเคาะลงไป

“ขอให้คุณราฟไม่อยู่ในห้องจริงๆ เถอะ…”

ในที่สุดก็ไม่คิดจะเคาะประตูอีกแล้วเพราะมั่นใจว่าเจ้าของห้องไม่ได้อยู่ หญิงสาวตัดสินใจเปิดประตูไม้สักทองคู่และก้าวเข้าไปหยุดอยู่กลางห้องนอนที่มีขนาดใหญ่มากๆ ของราฟาล ร่างอรชรยืนนิ่งไม่สามารถขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอวัยวะส่วนใดภายในร่างกายได้นอกจากดวงตาที่กำลังมองสำรวจไปรอบๆ ห้องนอนสุดหวงของราฟาลที่หล่อนพึ่งมีโอกาสเหยียบย่างเข้ามาเป็นครั้งแรกตั้งแต่ก้าวเข้ามาทำงานในการ์รัสโซ่ พาราไดส์หลังนี้ด้วยความตื่นตะลึง ราวกับถูกเวทมนต์ขลังร่ายเข้าใส่ กลีบปากอิ่มเผยอออกจากกันด้วยความทึ่งจัดกับการตกแต่งห้องนอนของพ่อหนุ่มหล่อร้ายกาจอย่างราฟาล การ์รัสโซ่ เพราะการตกแต่งห้องนอนนั้นบ่งบอกความเป็นตัวตนของเขาได้เป็นอย่างดี

ดิบเถื่อน และลึกลับ…

ราฟาลตกแต่งห้องนอนของตัวเองได้อย่างยอดเยี่ยม องค์ประกอบภายในต่างๆ ถูกเน้นในเรื่องของการใช้งานมากกว่าความสวยงาม สีสันภายในห้องนอนเน้นความเรียบหรูด้วยโทนสีเข้มทั่วทั้งห้อง และนั่นก็ทำให้กลิ่นไอแห่งความลึกลับและร้ายกาจแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งอณูเนื้อภายในห้องนอนแห่งนี้

รดารักษ์กลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น ก้อนเนื้อหัวใจเต้นแรงปะทะทรวงอกจนรู้สึกเจ็บ มือบางกำลงไปบนถุงพลาสติกหุ้มชุดสูทแรงๆ อย่างลืมตัว แล้วก็แทบจะหยุดหายใจเสียซะให้รู้แล้วรู้รอด เมื่อสายตาเจ้ากรรมมองผ่านไปยังเตียงนอนขนาด Superking Size ที่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่กลางห้อง สีของเตียงนอนไม่ผิดเพี้ยนไปจากโทนสีหลักของห้องนัก หญิงสาวหน้าแดงจัดเมื่อสมองไม่รักดีผุดภาพระเริงรักระหว่างหล่อนกับเขามันก็ผุดขึ้นมาไม่ยอมหยุด ภาพอ้อมแขนกำยำทรงพลังกอดรัดร่างของหล่อนแนบแน่น ภาพที่ปากหยักสวยของเขาบดขยี้ลงมาบนกลีบปากของหล่อน ภาพที่มันไม่มีทางจะเป็นจริงขึ้นมาได้ นอกจากนอนหลับและฝันไปเท่านั้น

หญิงสาวสะบัดศีรษะจนเส้นผมสีดำขลับประดุจราตรีกาลที่ขมวดเป็นปมไว้กลางกระหม่อมหลุดลุ่ยออกมาแผ่สยายอยู่กลางแผ่นหลัง หล่อนอุทานออกมาด้วยความตกใจกำลังจะรีบรวบผมให้ขึ้นกลับไปอยู่ในที่เดิม แต่บานประตูไม้สักทองหน้าห้องก็ถูกเปิดเข้ามาซะก่อน พร้อมๆ กับร่างสูงใหญ่ของราฟาลที่กำลังคุยโทรศัพท์หน้าดำหน้าแดงเดินเข้ามา เดชะบุญที่หล่อนสามารถก้มหลบที่ข้างเตียงได้ทันเวลาก่อนที่ชายหนุ่มจะทันได้มองเห็น

“ทุกอย่างต้องเป็นไปตามเดิม ผมไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง…”

คนตัวโตกระแทกตัวลงนั่งบนขอบเตียงแรงๆ ใบหน้าหล่อลากไส้เคร่งเครียดเล็กน้อย เมื่อเอ่ยลากับคู่สนทนาปลายสาย เขาโยนโทรศัพท์ลงกับที่นอนนุ่มอย่างไม่ใยดี ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนแล้วเริ่มต้นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตทีละเม็ดจนในที่สุดเสื้อเชิ้ตเนื้อดีก็ร่วงลงไปกองกับพื้น แผ่นหลังกว้างสีไม่ขาวมากนักเพราะราฟาลเป็นคนชอบอาบแดดปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตา รดารักษ์รู้สึกว่าน้ำลายในลำคอเหนียวเป็นยางขึ้นมาโดยอัตโนมัติ พยายามจะก้มศีรษะลงไปใต้เตียงตามเดิม แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะสิ่งที่กำลังเห็นอยู่ตรงหน้านั้นมันแสนมหัศจรรย์ยิ่งนัก

กล้ามเนื้อด้านหลังตั้งแต่หัวไหล่ แผ่นหลัง เรื่อยลงมาจนถึงบั้นท้ายแน่นหนั่น และต้นขาทรงพลังที่มีเส้นขนขึ้นปกคลุมอยู่อย่างหนาแน่นนั้นบ่งบอกให้คนมองที่กำลังน้ำลายหกอย่างหล่อนรู้ว่า ราฟาลได้กล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบเยี่ยงนี้มาด้วยกรรมพันธุ์ชั้นเลิศและการออกกำลังกายอย่างหนักหน่วง มองด้านหลังแบบนั้นชายหนุ่มยังไม่ผิดแผกไปจากเทพบุตรนักรบเลยแม้แต่นิดเดียว

สาวน้อยแลบลิ้นเล็กมาเลียลิ้มฝีปากตัวเองด้วยความหิวกระหายบางอย่างที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มันทำให้ช่องท้องของหล่อนร้อนผ่าว เลือดสาวร้อนฉ่าจนต้องบีบต้นขาเข้าหากันแน่นๆ เพื่อบรรเทาอาการประหลาดเหล่านั้นเอาไว้ ขณะจ้องมองเรือนกายเปลือยเปล่าแสนสมบูรณ์แบบของราฟาลปานจะกลืนกินเข้าไปทั้งร่างอย่างไม่สามารถบังคับตัวเองได้ มองเพลินจนแทบจะถูกเขาจับได้คาหนังคาเขา ยามที่คนตัวโตหมุนตัวกลับมาพอดี

“อุ๊ย…”

หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากตัวเองพร้อมๆ กับก้มหัวลงให้ต่ำที่สุดในอีกฝั่งของเตียงด้านตรงข้ามกับชายหนุ่ม ภาวนา อ้อนวอนพระเจ้าอยู่ภายในอกให้เขามองไม่เห็น เพราะไม่อย่างนั้นหล่อนคงจะต้องถูกราฟาลจับโยนลงไปทางหน้าต่างห้องอย่างแน่นอน โทษฐานที่ขัดคำสั่งและบังอาจแอบมองร่างกายสมบูรณ์แบบของเขาปานจะกลืนกิน และคราวนี้พระเจ้าก็เข้าข้างหล่อน เพราะไม่นานหล่อนก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ของราฟาลเบาลงพร้อมๆ กับเสียงปิดประตูห้องน้ำ หญิสาวเป่าปากด้วยความโล่งอก เงยใบหน้าแดงก่ำของตัวเองขึ้นจากพื้นข้างเตียง

“คุณราฟ… รดาไม่ได้ตั้งใจแอบมองนะคะ”