EP 17: จอมใจ จอมอหังการ
เดนิเรลยิ้มทรงเสน่ห์ ขณะปลายตามองร่างของดานีนในชุดราตรีด้วยความไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองนัก ไม่อยากจะเชื่อว่าแม่เด็กสาวที่เขาเคยตราหน้าว่ายังไม่โต จะมีส่วนเว้าส่วนโค้งและอวบอิ่มในที่ที่ควรจะมีได้ถึงขนาดนี้ ตอนที่เห็นครั้งแรกเขาแทบไม่เชื่อว่าเจ้าของเรือนร่างสมบูรณ์แบบไร้ที่ตินี้จะเป็นยายเด็กแสบดานีนด้วยซ้ำไป
“คืนนี้คุณสวยมากนะครับ…”
“ไม่ต้องมาชมพี่สาวฉันหรอกยะ นายไปให้พ้นๆ หน้าไป” ดานีนที่ยืนหน้าร้อนผ่าวเพราะถูกสายตาคมกริบของเดนิเรลกวาดมองสำรวจต้องตัวระเบิดเสียงไม่พอใจขึ้น เดนิเรลยิ้มสุภาพออกมา ทั้งๆ ที่ภายในใจแทบจะจับแม่เด็กแสบนี่หักคอซะให้รู้แล้วรู้รอด
“ฉันแค่มาทักทายตามประสาคนเคยรู้จักเท่านั้นเอง อย่าโมโหน่าดานีน…”
เจ้าของชื่อสะบัดหน้าใส่ ความไม่เป็นมิตรแสดงออกมาอย่างมหาศาล “พวกเราไม่เคยอยากรู้จักคนเถื่อนคนถ่อยแบบนาย พี่นินพี่ฮัมราลไปที่อื่นกันเถอะค่ะ ตรงนี้อากาศไม่บริสุทธิ์เลย…”
“ดูพูดเข้าสิน้องดา… เสียมารยาท”
“คนแบบนี้ไม่ควรมีมารยาทด้วยหรอกค่ะ ไปกันเถอะ…”
ดานีนยังแสดงท่าทางก้าวร้าวไม่เลิก และนั่นก็ทำให้เดนิเรลสิ้นสุดความอดทน เขาแกะมือของรดารักษ์ออกจากแขน ก่อนจะเปลี่ยนไปกระชากข้อมือของแม่ตัวแสบปากคมยิ่งกว่ากรรไกรเอาไว้แน่น พร้อมๆ กับดึงเข้าหาตัว ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนในบริเวณใกล้ๆ นั้น โดยเฉพาะดานีนที่ตัวสั่นขึ้นมาทันควัน
“คิดว่าด่าแล้วจะได้ไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ”
อุ้งมือของเขาไม่ผิดจากคีมเหล็ก มันสร้างความเจ็บปวดให้หล่อนได้อย่างมหาศาลนักยามที่เขาเพิ่มแรงกดของนิ้วให้มากขึ้น หล่อนน้ำตาแทบไหล แต่ก็ยังเชิดหน้าเชิดตาปากดีไม่เลิก
“หรือว่าจะให้ตบด้วยล่ะ”
“ไม่เอาน่าน้องดา…”
มุนินเห็นท่าไม่ดีก็พยายามจะห้ามปราม แต่แม่น้องสาวตัวแสบไม่ยอมฟังเลยแม้แต่น้อย แถมยังทวีความกวนโทสะมากขึ้นอีกหลายเท่าตัว
“พี่ฮัมราลพาพี่นินไปที่อื่นก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวดาตบปากคนปากเสียเสร็จเมื่อไหร่จะรีบตามไป” ดานีนหันไปสั่งว่าที่พี่เขยด้วยเครียด ฮัมราลพยายามจะทำตามที่ดานีนแนะนำแต่มุนินขืนตัวเอาไว้
“ทำไมก้าวร้าวแบบนี้นะน้องดา…”
เอ็ดน้องสาวด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะหันไปเอ่ยขอโทษขอโพยเดนิเรลที่ตอนนี้ยืนขบกรามกัดฟันด้วยความเดือดดาลอยู่ใกล้ๆ
“ต้องขอโทษคุณแดนด้วยนะคะ นินอบรบน้องไม่ดีเอง”
เดนิเรลแค่นยิ้ม ปลายตามองแม่สาวน้อยปากจัดตรงหน้าด้วยความชิงชัง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ แม้ว่าเจ้าหล่อนจะดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายแค่ไหนก็ตาม ขณะที่รดารักษ์ยืนงงกับเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นยิ่งนัก
“นิสัยแย่แบบนี้คงติดตัวมาตั้งแต่เกิดนั้นแหละครับ คุณนินไปเถอะ เดี๋ยวผมขอตกลงอะไรกับน้องสาวคุณแป๊บเดียวก็จะปล่อยไป…”
“อย่าทำอะไรรุนแรงนะคะคุณแดน… นินขอร้อง” เจ้าของชื่อสุดหล่อระบายยิ้มน้อยๆ
“ผมไม่รังแกเด็กอยู่แล้วครับ”
“งั้นก็ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ น้องดาอย่าดื้อมากนะ คุยเสร็จแล้วก็รีบไปหาพี่กับพี่ฮัมราลล่ะ” น้ำเสียงที่มุนินทิ้งท้ายเอาไว้นั้นเต็มไปด้วยความเป็นกังวล ดานีนมองจนร่างของพี่สาวกับว่าที่พี่เขยหายไปกับฝูงชนจึงหันมาต่อสู้กับผู้ชายปากเสียตรงหน้าต่อ
“ฉันไม่ใช่เด็ก!” คำรามเล็ดลอดไรฟันออกไปด้วยความขุ่นเคือง
เดนิเรลยิ้มหยัน ขณะกวาดตามองขึ้นลงไปตามเรือนร่างอรชรตรงหน้าอย่างดูถูก และนั่นก็ทำเอาดานีนถึงกับหน้าร้อนผ่าวยังกับถูกน้ำร้อนลวกยังงั้น
“แต่เท่าที่มอง… เธอไม่เห็นมีอะไรบ่งบอกว่าเป็นผู้ใหญ่เลยนะ”
สาวน้อยกัดฟันแน่น อดโมโหตัวเองไม่ได้ที่ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะสะบัดข้อมือออกจากพันธนาการเถื่อนถ่อยของเดนิเรลได้ ดูสิ เขาบีบจนเนื้อที่ข้อมือของหล่อนแดงช้ำไปหมด แถมยังเจ็บแสนเจ็บ
“ใครจะไปมีฟาร์มโคนมเท่ากับแม่คู่ควงของคุณล่ะ ดูสิ แถมจะทะลักออกมาหมดทั้งยวงอยู่แล้ว”
รดารักษ์ที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังของเดนิเรลสะดุ้งโหยง น้ำส้มที่กำลังจะกลืนลงคอแทบจะลำสักออกมา เมื่อได้ยินคำพูดและสายตาไม่เป็นมิตรที่สาวน้อยตรงหน้ากระแทกเข้าใส่
“เอ่อ คือ…”
“ไม่ต้องสนใจคนขี้อิจฉาหรอกรดา… คนมันไม่มีก็คงอยากจะมี เห็นใครมีมากกว่าตัวเองไม่ได้อิจฉาตาร้อนไปทั่ว”
รดารักษ์กำลังจะไขข้อข้องใจให้กับดานีนฟัง แต่เดนิเรลก็ขัดขึ้นซะก่อน จึงทำได้แค่ยืนหน้าแดงมองสองหนุ่มสาวทะเลาะกันต่อไปอย่างไม่มีทางเลือก ผู้หญิงคนนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เดนิเรลอยากมางานบอลล์ในคืนนี้ รดารักษ์จ้องมองดานีนอย่างสำรวจตรวจตราแล้วก็ได้พบว่าถึงแม้ผู้หญิงคนนี้จะยังดูเด็ก แต่หล่อนสวยมากและมีในทุกๆ สิ่งที่บรรดาผู้ชายทั้งหลายต้องการจากผู้หญิงสักคน
“ฉันไม่ได้อิจฉา… ฉันพูดความจริงต่างหาก”
“หุบปากไปเลยดานีน… ฉันต้องการให้เธอขอโทษเดี๋ยวนี้…” น้ำเสียงเดือดดาลถูกเค้นออกมาจากลำคอแกร่งแผ่วเบาจนแทบฟังไม่ได้ยิน
“ฝันไปเถอะ”
ดานีนเชิดหน้าคอแข็งปั๋ง แสดงออกว่าไม่สนใจไฟโลกัลป์จากสายตาคมกริบของเดนิเรลเลย แต่แท้จริงแล้วก็หวาดหวั่นอยู่ภายในอกไม่น้อย
เดนิเรลแสยะยิ้มร้ายกาจ พลางรั้งร่างอรชรให้เข้ามาหาตัวเองมากขึ้นอีก หญิงสาวพยายามโก่งตัวหนีแต่ก็หนีไม่รอดเพราะในที่สุดร่างของหล่อนก็แนบชิดกับร่างทรงพละกำลังที่ช่างมีความแตกต่างจากกายสาวของตัวเองเหลือเกินสุดแรงเกิด แต่ก็ไม่สามารถทำได้สำเร็จ
“ไอ้คนบ้า ปล่อยฉันนะ!”
“สั่งใครเด็กน้อย…”
ชายหนุ่มประกาศชัยชนะออกมาทั้งคำพูดและแววตา อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ที่เดี๋ยวนี้ลดตัวมาทะเลาะกับเด็กที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมได้ยังไงกัน แต่มันก็สนุกดี ยิ่งตอนเห็นสายตาแม่เจ้าประคุณเต้นเร่าด้วยความโกรธด้วยแล้วเขาก็ยิ่งมีความสุข
“นายนั่นแหละ ปล่อยนะ”
“ไม่ปล่อย… ถ้าอยากให้ปล่อยเธอก็ต้องขอโทษฉัน…”
สาวน้อยหน้าแดงก่ำเมื่อพ่อคนตัวโตกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกหลายเท่าจนเต้าอวบที่เดนิเรลสบประมาทว่าเล็กนิดเดียวแทบจะบี้แบนไปกับอกกว้างแน่นหนั่นของเขาอยู่แล้ว ไฟร้อนๆ ที่ไม่รู้ที่มาวิ่งพล่านอยู่ภายในช่องท้อง กายสาวเบ่งบานขึ้นอย่างน่าตื่นตกใจ มันไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน… หล่อนไม่เคยรู้สึกร้อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแบบนี้ แต่ทำไมแค่ถูกเดนิเรลกอด ทำไมหล่อนถึงได้ร้อนราวกับถูกไฟเผา ร้อนเร่าราวกับกำลังต้องการอะไรสักอย่างที่ตัวเองไม่รู้จัก
ดานีนพยายามเก็บเจ้าความรู้สึกน่ามึนงงพวกนี้ไว้ภายในอกอย่างมิดชิด ขณะหันไปมองรอบๆ ตัวอย่างขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครสนใจแลมาทางนี้เลย ทุกคนกำลังสนุกสนานกันราวกับที่นี่มันคือสวรรค์ แต่ทำไมหล่อนถึงรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังตกนรกกันนะ
“แค่ขอโทษ… ไม่อยากเลยใช่ไหม”
หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นสบตากับนัยน์ตาหวานฉ่ำแต่แข็งกร้าวของเดนิเรลเขม็ง งัดความถือดีที่มีติดตัวมาตั้งแต่เกิดออกมาฟาดฟันเขาอย่างไม่คิดยอมแพ้
“ใช่… แค่พูดว่าขอโทษน่ะมันไม่อยากหรอก…” ดานีนยิ้มหยัน ก่อนจะพูดต่อ
“แต่คนอย่างนายไม่คู่ควรจะได้รับมัน… เข้าใจหรือยัง”
“ดานีน…!”
ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยความเดือดดาล ดวงตาที่เขาจ้องมองมานั้นบอกให้รู้ว่าความอดทนของเขาใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดแล้วล่ะ
“ปล่อยได้แล้ว…”
“คราวนี้เป็นเธอนะที่ต้องฝันค้างบ้าง…”
“ว๊าย…! อุ๊บ…”
