EP 20: จอมใจ จอมอหังการ
“ก็บอกให้ส่งมาไง… ฉันจะเอาไปให้เอง…”
คู่สนทนาแบมือ แต่รดารักษ์ไม่คิดจะส่งให้ หล่อนจะต้องพบราฟาล จะต้องสารภาพเรื่องของคาซิม และแน่นอนว่าหล่อนไม่มีวันทำให้ทั้งป้ามูนาและคาซิมต้องเดือดร้อนเพราะตัวเองแน่ ยังไงซะหล่อนก็จะต้องพบกับราฟาลให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีอะไรก็ตาม
“ขอโทษด้วยค่ะที่ทำตามความต้องการของคุณไม่ได้ เพราะฉันมีเรื่องสำคัญที่จะต้องแจ้งให้คุณราฟรู้โดยเร็วที่สุดเหมือนกัน…”
“ฉันไม่สน…” แม่คู่สนทนาตรงหน้ายังพูดไม่ทันจบประโยคก็มีสาวสวยอีกคนหนึ่งซึ่งหล่อนคาดว่าน่าจะเป็นพนักงานบนเรือสำราญนี้เช่นกันเดินเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน พร้อมๆ กับคำพูดที่ทำให้ใบหน้าของยายผู้หญิงตรงหน้าเจื่อนลงทันที
“คุณราฟให้มาถามว่าคนส่งเอกสารมาถึงหรือยัง…”
ยายนั่นอึกอึกเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ามายังหล่อน “นี่ไง มาแล้ว… แต่ฉันบอกว่าจะเอาไปให้เองหล่อนก็ไม่ยอม”
ผู้หญิงที่มาใหม่หันมาจ้องมองหล่อนนิ่งความประหลาดฉายชัดอยู่ในดวงตาจำนวนมาก “ไหนคุณราฟบอกว่าคนใช้ผู้ชายไง…”
“เอ่อ เกิดปัญหาบางอย่างขึ้น เขาเลยมาไม่ได้ ดิฉันเลยมาแทนค่ะ รบกวนคุณช่วยพาดิฉันเข้าไปพบคุณราฟหน่อยได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องจะต้องแจ้งคุณราฟทราบด่วนค่ะ…”
ผู้หญิงคนนั้นยืนนิ่งใช้ความคิดอยู่นานก่อนจะพยักหน้ารับออกมา “งั้นก็ตามมา…”
รดารักษ์ฉีกยิ้มกว้างรีบเดินตามไปทันที ไม่คิดจะสนใจท่าทางขัดเคืองของยายพนักงานปากเสียที่ยืนกระฟัดกระเฟียดอยู่ข้างหลังแม้แต่น้อย
“เธอไม่ได้เตรียมของใช้ส่วนตัวมาเลยเหรอ”
คิ้วโก่งของรดารักษ์เลิกขึ้นสูง ก่อนจะรีบส่ายหน้า “ดิฉันแค่มาส่งเอกสารแทนพี่คาซิมค่ะ แล้วก็จะอธิบายบางอย่างให้คุณราฟเธอเข้าใจ จากนั้นก็จะกลับลงไปค่ะ ไม่ได้เดินทางไปด้วย…”
ผู้หญิงที่เดินนำหน้าอยู่ชะงัก และหันขวับกลับมากะทันหัน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบสนิท “เธอกลับลงไปไม่ทันแล้วล่ะ เรือออกแล้ว…”
“ว่าไงนะคะ?” สาวน้อยอุทานด้วยความตกใจสุดขีด
“เรือออกแล้ว ออกมาได้สิบนาที ก็ตั้งแต่ตอนที่เธอกำลังยืนเถียงกับแม่แอนนี่อยู่ที่ฟรอนท์ด้านหน้านั่นแหละ”
รดารักษ์เข่าอ่อน ใบหน้างามซีดเผือดจนไร้สีเลือด นี่หล่อนคงต้องว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งเองใช่ไหม แต่หล่อนว่ายน้ำไม่เป็น ไม่เคยเรียนมาก่อนเลย และแน่นอนว่าหล่อนได้จมน้ำตายตั้งแต่ถูกโยนลงไปแน่ๆ เชียว คิดแล้วก็ตัวสั่นแทบจะเป็นลมเอาซะดื้อๆ
“เอ่อ แต่ว่าดิฉัน… ดิฉันต้องลงไปจากเรือ…”
“โอกาสมันเป็นศูนย์ เรือมันออกแล้ว และถึงแม้ว่าคุณราฟจะมีอำนาจสั่งให้มันหยุดได้ แต่แน่นอนว่าคุณราฟไม่มีทางทำแบบนั้น…” ทางออกทางสุดท้ายของหล่อนดับวูบในทันทีเมื่อได้ฟังประโยคของคู่สนทนาจบ
“แล้วถ้าดิฉันจะต้องกลับขึ้นฝั่งให้ได้ล่ะคะ…”
คู่สนทนายิ้มให้นิดหนึ่ง ก่อนจะเริ่มต้นเดินเข้าไปในลิฟต์แก้วหรูหรา “เธอต้องว่ายน้ำกลับไปเองยังไงล่ะ ว่ายน้ำเป็นไหมล่ะ ถ้าทำได้เธอก็กลับได้นั่นแหละ มานี่… ลิฟต์ของพนักงานอยู่ตรงนี้…” เสียงเรียกดังขึ้นเมื่อเห็นหล่อนจะเดินตามกลุ่มนักท่องเที่ยวแต่งกายภูมิฐานเข้าไปในลิฟต์แก้วที่เปิดออก
“ลิฟต์ตัวนั่นของแขกวีไอพี ส่วนอีกตัว… ตัวนั่นน่ะ ซ้ายมือสุด เป็นของบรรดาหนุ่มการ์รัสโซ่…”
รดารักษ์พยักใบหน้าที่เศร้าสร้อยของตัวเองน้อยๆ น้ำตาแทบไหลเมื่อยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป ราฟาลจะต้องคลั่งเมื่อรู้ว่าคาซิมไปด้วยไม่ได้ แล้วที่จะต้องคลั่งหนักมากกว่าก็คือรู้ว่าเป็นหล่อนที่นำเอกสารสำคัญมาให้ แต่ราฟาลคงจะแทบฆ่าตัวตายเชียวแหละเมื่อรู้ว่าหล่อนลงไปจากเรือลำนี้ไม่ได้ซะแล้ว
“คุณคะ… ดิฉันต้องลงไปจากเรือจริงๆ” เมื่อเข้ามาอยู่ภายในลิฟต์กันตามลำพังรดารักษ์ก็เอ่ยขึ้นอีก ใช่… ตอนนี้หล่อนกำลังจะบ้า เพราะความหวาดกลัว อารมณ์ของราฟาลหล่อนรู้ดีว่ามันคลั่งและรุนแรงแค่ไหนยามที่เขาโกรธหรือไม่พอใจ และเขาอาจจะฆ่าหล่อน…
“มันเป็นไปไม่ได้หรอก…”
“แต่ว่าดิฉันไม่ได้เตรียมตัวมาเลย…”
รดารักษ์รีบก้าวตามร่างของคู่สนทนาที่ตัวเองยังไม่รู้จักชื่ออย่างเป็นทางการออกจากลิฟต์แก้ว แต่เห็นป้ายชื่อแว่บๆ ว่าชื่อโซลีน่า เกรดเดอร์ หัวหน้าแผนกต้อนรับลูกค้า
“บนเรือลำนี้มีทุกอย่าง… เอ่อ ฉันเกือบลืมไปสนิทเลยว่า ห้องพักเต็ม!” เสียงตื่นตกใหญ่ของคู่สนทนาทำเอารดารักษ์แทบหัวใจหยุดเต้น
“ห้องพักเต็ม!…?”
“ใช่ เต็มทุกห้องเลย… แล้วห้องที่จัดไว้ให้พี่คาซิม เอ่อ ฉันหมายถึงคนใช้ผู้ชายที่คุณราฟให้ติดตามไปด้วยน่ะค่ะ”
โซลีน่าทำเสียงในลำคอเบาๆ แสดงความเข้าใจ “คุณราฟจัดห้องรวมไว้กับพนักงานผู้ชาย… แต่ว่าเธอจะไปอยู่รวมกับพวกนั้นได้หรือ”
รดารักษ์ส่ายหน้าพรืด ไม่ได้หรอก หล่อนกลัว “แล้วห้องพักของพนักงานผู้หญิงล่ะคะ”
“เต็มหมดแล้ว…” โซลีน่ามอบรอยยิ้มบางๆ ให้อย่างขออภัย
“แล้วดิฉันควรจะกระโดดน้ำและว่ายกลับเข้าฝั่งไปจริงๆ อย่างนั้นหรือคะ?”
ไม่รู้หรอกว่าตัวเองประชดประชันออกมาหรือเปล่า แต่ตอนนี้สมองหนักอึ้ง เครียดมากจนลืมไปเลยว่าตอนนี้โซลีน่าพาหล่อนมาหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่งแล้ว ห้องพักที่เหมือนจะใหญ่ที่สุดในเรือสำราญลำนี้
“อาจจะต้องเป็นแบบนั้น…”
“โอ้…”
หญิงสาวยกมือที่วางจากการถือซองเอกสารยกลูบหน้าด้วยความเคร่งเขม็ง ใบหน้างามซีดแล้วซีดอีกจนคนมองอดสงสารไม่ได้
“คุณราฟจะจัดการทุกอย่างได้… เชื่อฉันเถอะ…”
จัดการให้หล่อนลงไปตายอยู่ในทะเลเร็วขึ้นนะสิ รดารักษ์โต้เถียงอยู่ภายในใจด้วยความหมดหวัง รู้สึกว่าชีพจรเต้นอ่อนลงอย่างน่าตกใจเพียงแค่พบว่าตอนนี้ประตูห้องพักของราฟาลเปิดออกแล้ว
“สิ่งที่คุณพูดมันไม่มีทางเป็นไปได้…”
โซลีน่ายิ้มบางๆ ไม่เข้าใจความหมายที่รดารักษ์ต้องการสื่อนัก จากนั้นก็ผายมือเชื้อเชิญให้หล่อนเข้าไปด้านในที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างหรูเลิศอลังการ รดารักษ์กัดฟัน กลั้นใจก้าวเข้าไป แล้วก็พบว่าในห้องแสนโออ่านี้ว่างเปล่าไร้เงาของราฟาลโดยสิ้นเชิง หล่อนหันไปมองโซลีน่าด้วยความข้องใจ
“คุณราฟไม่ได้อยู่หรือคะ?”
“ใช่ แต่อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็คงจะกลับเข้ามา ตอนนี้คาดว่าคงจะตกลงเรื่องธุรกิจอยู่กับลูกค้าหรือไม่ก็ซับพลายเออร์น่ะ…” รดารักษ์พยักหน้าหงึกๆ แต่ก็ยังยืนคว้างอยู่ริมประตู
“รออยู่ในนี้นะ เดี๋ยวฉันไปทำงานก่อน บาย…”
ประตูของสวีทหรูหราของราฟาลถูกโซลีน่าปิดลงทันทีเมื่อเจ้าตัวพูดจบ ทิ้งให้รดารักษ์ยืนอึ้ง ยืนตะลึง ยืนจะเป็นลมอยู่เพียงลำพังในห้องนอนแสนส่วนตัวของผู้ชายหล่อระเบิดในสามโลก กลิ่นไอนักล่าของเขายังฟุ้งอยู่รอบๆ ห้อง และหล่อนก็โง่มากพอที่จะสูดมันเข้าไปปอดอีกครั้งและอีกครั้ง
