คิงส์แมน ระบบโคตรคนบ่มพยัคฆ์ทะลุโลก – ตอนที่ 12 ถูกตรวจสอบ

ในตอนนี้วิลเลี่ยมไม่สนใจเรื่องตลกของเพียร์ซ เขาก็ดื่มวิสกี้แก้วสุดท้ายหลังจากดูบอลเชลซีกับแม็กพายส์เตะกันในบาร์อย่างสบายอกสบายใจ จากนั้นก็กลับไปที่ห้องพักของโรงแรม

หลังจากอาบน้ำแล้ววิลเลี่ยมคิดไปว่าเขาโชคดีที่ได้พบกับเพียร์ซในวันนี้แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะดูแปลกๆ แต่ก็แค่เรื่องตลกมันไม่ได้มีอะไรเหมือนอย่างที่เขาบอกชื่อที่อยู่ในภาพยนตร์ของแล้วมันก็ไม่ได้สำคัญ สำหรับเขามันเป็นงานอดิเรกพิเศษของดาราใหญ่ แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ได้ให้เพียร์ซเซ็นสัญญากับเขา

เขาไปเปิดคอมพิวเตอร์ของโรงแรมและค้นหาชื่อเพียร์ซ บรอสแนน วิลเลี่ยมต้องการหาเพียร์ซบนอินเทอร์เน็ตว่าเขามาทำอะไรในลอนดอน เขาอยากหาโอกาสขอลายเซ็นเพียร์ซ แต่เมื่อเปิดเว็บไซต์ก็มีผู้ชายหลายคนชื่อ เพียร์ซ บรอสแนน ปรากฏตัว แต่ไม่มีเลย คนที่เขาเพิ่งเห็นในบาร์

ฮาโหล… เกิดอะไรขึ้น? เป็นไปได้ยังไง เพียร์ซเป็นดาราใหญ่ แต่เขากลับหาไม่เจอ… เป็นไปได้ด้วยหรอ?

เมื่อวิลเลี่ยมต้องการที่จะค้นหาเรื่อง 007 สมองของเขาก็ถึงกับช็อค วิลเลี่ยมยกมือขึ้นบนแป้นพิมพ์และกลับมามีสติอีกครั้งนี่คือพลังแห่งจิตที่เตือนเขาถึงอันตราย

วิลเลี่ยมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้มองไปที่ห้องของโรงแรมอย่างประหม่าซ่อนตัวอยู่ในที่ที่มองไม่เห็นนอกหน้าต่างและสแกนห้องของโรงแรมและอาคาร 6 ชั้นที่อยู่ห่างออกไป 20 เมตรที่ด้านหน้าของโรงแรม

หลังจากนักเวทย์รุ่นเยาว์เร่งพลังทางจิตของเขาสามารถรับรู้ระยะทางมากกว่า 20 เมตรหรือ 30 เมตร

เขาอาศัยอยู่ในห้องฮิลตันบิสซิเนสชั้น 12 และอาคารตรงข้ามสูงไม่ถึงครึ่งหนึ่งของความสูงของห้องที่เขาอยู่หลังจากการสแกนจิต วิลเลี่ยมไม่รู้สึกว่ามีใครบางคนหันหน้ามาทางเขาในอาคารตรงข้าม เป็นไปไม่ได้ที่จะจ้องมาที่ชั้น 12 จากชั้น 6

หลังจากสแกนทางเดินของห้องพักในโรงแรมอีกครั้งก็ไม่มีใคร วิลเลี่ยมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

พลังทางจิตของเขาดีเพียงใด ต้องบอกว่าเตือนเขาถึงอันตราย วิลเลี่ยมยืนอยู่ที่มุมข้างหน้าต่างโดยคิดอย่างเงียบๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ทันใดนั้นวิลเลี่ยมก็จำได้ว่าเขากำลังเข้าไปค้นหา 007 ก่อนพลังจะแจ้งเตือน จากนั้นเขาก็นึกถึงผู้ชายในบาร์ที่บอกว่าเขาคือ เจมส์ บอนด์ ยังบอกอีกว่าเขาไม่ใช่เพียร์ซ บรอสแนน

แล้ววิลเลี่ยมก็รู้สึกเหมือนถูกใครบางคนทุบตีในทันใดและแล้วเขาก็ตระหนักว่านี่ไม่ใช่โลกก่อนหน้าของเขา ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นเจมส์ บอนด์จริงๆ ทั้งหมดนี้ก็สมเหตุสมผลแล้ว แม่มเอ๊ย ห้องฉันคงไม่ได้ถูกติดกล้องไว้หรอกใช่ไหม? ขนาดคอมพิวเตอร์ยังถูกสอดส่อง หากไม่ใช่พลังทางจิตจะไม่คงเตือนคุณ เพราะไม่มีหนัง 007 ในโลกนี้ แต่มี 007 มิสเตอร์บอนด์ปรากฏตัวต่อหน้าเขาขึ้นมาจริงๆ

คราวนี้วิลเลี่ยมใช้พลังจิตในการสแกนห้องของตัวเองหลายครั้งโชคดีที่ไม่มีกล้อง เพราะกล้องในปี 2000 ไม่เล็กตามแนวโน้มของตลาด แต่เพื่อหาจุดบกพร่องในโทรศัพท์ของโรงแรม

บ้าเอ๊ยตอนนี้วิลเลี่ยมรู้สึกโหวงเหวงเขารู้แล้วว่าเขากำลังถูกตรวจสอบจริงๆ สมองของเขาจำได้อย่างรวดเร็วว่าเขากำลังจะออกไปไหนหลังจากที่คิดทบทวนเรื่องนี้อย่างจริงจัง เขาก็ยังไม่เข้าใจถ้าจะมีปัญหา ก็มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เขาฝึกฝนเวทมนตร์ในหอพัก มันเป็นไปได้ โชคดีที่เขาระมัดระวังตัวแถมระบบใบ้นี้ก็ทรงพลังโคตร เขาไม่จำเป็นต้องฝึกฝนเวทมนตร์เพื่อเรียนรู้หรือเพิ่มพูดพลังเวทมนตร์ลดโอกาสในการเปิดรับปัญหาต่างๆ เข้ามา

แต่นี่มันห่าเหวอะไรอีกฟร่ะ หรือฉันยังอ่อนด้อยเกินไป วิลเลี่ยมสแกนห้องอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่พบอะไรเช่นกล้องถ่ายรูปเขาดึงผ้าม่านแล้วเดินไปที่ประตูห้องและสแกนทางเดินและห้องพักใกล้เคียงอีกนับสิบห้อง ไม่พบปัญหา

วิลเลี่ยมใส่เสื้อแจ็คเก็ตเดินออกจากห้องแล้วเดินไปที่บันไดเขาไม่ได้ขึ้นลิฟต์ดีที่เขายังรู้เรื่องนี้ โชคดีที่โรงแรมฮิลตันเป็นเพียงปี 2000 เท่านั้นที่ไม่มีกล้องมากมายขนาดนั้น เดินลงไปข้างล่างพลังจิตสแกนขณะเดิน

เมื่อสแกนทีละชั้นก็ไม่พบสิ่งผิดปกติเมื่อไปถึงชั้น 4 ตอนนี้เป็นช่วงโลว์ซีซั่น ไม่ค่อยมีใครเข้าพักในโรงแรม

มี 3 ชั้นที่ไม่มีใครอาศัยอยู่และอีก 4 ชั้น วิลเลี่ยมไม่พบบุคคลที่น่าสงสัย หากพวกเอเจนอาศัยอยู่ในโรงแรมฮิลตันเพื่อตรวจสอบเขาคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่นำอุปกรณ์ตรวจสอบ

กำลังใช้พลังจิตสแกนของวิลเลี่ยมที่บันไดชั้น 4 มีรถส่งของด่วนจอดอยู่ที่ถนนข้างโรงแรม ทำไมถึงมีรถส่งของด่วนมาจอดอยู่ข้างโรงแรมในเมื่อมันค่ำแล้ว

นี่มันมีปัญหาแน่ วิลเลี่ยมคิดว่าในภาพยนตร์ พวกเจ้าหน้าที่พิเศษที่เขาเห็นในภาพยนตร์เจ้าหน้าที่เหล่านั้นไม่ได้เฝ้าติดตามเป้าหมายอยู่ในรถบรรทุกเช่นนี้ทั้งหมดหรือไง?

พอวิลเลี่ยมลงไปที่ชั้นสองแล้วเขาก็หยุดที่ชั้นนี้ โบกมือพ่อมดอยู่ข้างกำแพงวิลเลี่ยมเปิดห้องอเนกประสงค์แล้วก็เตรียมเปิดช่องวาร์ปข้างๆ รถส่งของด่วน

หลังจากเข้าไปแล้วเขาก็เปิดช่องวาร์ปในห้องเอนกประสงค์อย่างระมัดระวังและพยายามลองฟังดูว่าได้ยินอะไรไหม แต่หลังจากได้ฟังไปได้สักครึ่งนาที ก็มีเสียงก็ดังขึ้นเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้ยินว่าภายในรถส่งของด่วนพูดอะไรกัน ฉันจะทำอย่างไรดีน้อ? วิลเลี่ยมจมจ่ออยู่ในความคิดของเขาค้นหาเวทมนตร์ในระบบ

ฉันเจอแล้ว! ตามคำอธิบายของระบบพลังทางจิตของฉันก็สามารถเป็นเหมือนเครื่องขยายเสียง พลังทางจิตนั้นมองด้วยตาเปล่าไม่เห็น แถมคนธรรมดาก็ไม่สามารถมองเห็นหรือสัมผัสถึงมันได้

วิลเลี่ยมพยายามจำลองโดยรวมพลังทางจิตมีปริมาณเยอะกว่าการวินิจฉัยทางจิตนับสิบเท่าติดแปะบนกระจกรถอีกด้านหนึ่งแล้วเชื่อมต่อกับหูของเขา ก็มีเสียงก็ดังขึ้นทันที

หลังจากที่ไม่ได้ยินอะไรเลยนานกว่าสิบนาทีมันเป็นเรื่องเล็กน้อยวิลเลี่ยมรอเกือบครึ่งชั่วโมงและในที่สุดก็ได้ยินสิ่งที่เป็นประโยชน์

“พีท พวกยังไม่หลับใช่ไหม? ทำไมไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรมาเกินหนึ่งชั่วโมงแล้ว”

“นายไม่ต้องสนหรอกว่าเขาจะหลับหรือเปล่า ฉันถามว่าเราจะ่มาตรวจสอบผู้ชายคนนี้ทำไม เขาไม่ใช่นักศึกษามหาลัยธรรมดาหรือไง? นายคนนี้ตรวจสอบอะไรได้บ้าง”

“เฮ้ย นายไม่รู้เหรอ?”

“รู้อะไรผู้ชายคนนี้มีปัญหา?”

“ฉันก็ไม่รู้ ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะอยู่ในรายการเฝ้าดูของเรามาหลายปีแล้ว แต่ดูเหมือนว่าฉันจะไม่พบอะไรพิเศษเลย ฉันไม่ได้ให้ความสนใจเขามากนักในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แต่ผู้ชายคนนี้ เมื่อเร็วๆ นี้ทำให้เราหันมาสนใจเขาอีกครั้ง ฉันได้ยินว่ามีคนแอบฟังตอนกลางวันและบอกว่าเขาได้ยินมาว่าผู้ชายคนนี้ออกแบบเกมในห้องประชุมของโรงแรมเมื่อเช้าแล้วเขาเสนอราคา 100 ล้านปอนด์ ริชาร์ดเจ้าอ้วนดูเหมือนจะมีดวงตาแต่ไร้แวว นายต้องรู้ว่าริชาร์ดให้ความสำคัญกับวิลเลี่ยม เดวอนเชอร์มาก่อน ถ้าเขาให้ความสำคัญกับวิลเลี่ยมเมื่อเกมถูกสร้างขึ้นครั้งแรกริชาร์ดอาจจะ โอกาสที่จะซื้อเกมโดยตรงแล้ว แต่จากนั้นเขาก็โพสต์ไปจริงๆ ก็จะโทษใครกันที่ทำให้เขาไม่สนใจวิลเลี่ยม เดวอนเชอร์เลยในสองปีที่ผ่านมาและพอมาตอนนี้ได้เห็นท่าทางหดหู่ของเขาตอนที่เปลี่ยนกะฉันก็อยากหัวเราะเยาะให้ฟันหักจริงๆ “

“100 ล้าน นายล้อฉันเล่นแล้ว เกมบ้าอะไรขายได้ 100 ล้านปอนด์”

“ดูเหมือนว่าจะเป็นเกมที่ชื่อว่า Plants vs. Zombies แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม”

“อะไรนะฉันรู้จักเกม Plants vs. Zombies ฉันเคยเล่นเกมนี้มาแล้วปรากฎว่าเกมนี้ออกแบบโดยผู้ชายคนนี้ เฟสแม่วเอ๊ย ไรนะ เกมนี้ขายได้ 100 ล้านปอนด์”

“ไม่รู้แล้ว”

เสียงในรถหยุดลงสองสามนาทีผู้ชายคนหนึ่งถอนหายใจและพูดว่า : “ฉันเพิ่งอ่านข้อมูลของผู้ชายคนนี้ไม่มีปัญหาครอบครัวพ่อแม่เลี้ยงเดี่ยวเติบโตในลอนดอนเรียนหนังสือเก่งมากและได้รับรางวัลมากมาย ไม่มีแฟน อยู่ในห้องสมุดและหอพักทั้งวัน คนแบบนี้อาจมีปัญหาได้ ทำไมฉันต้องสนใจเขาข้างต้น แต่พ่อหนุ่มลูกครึ่งคนนี้หล่อและมีเสน่ห์เหลือเกิน หล่อขนาดนี้ไม่มีแฟนมันก็แปลกอยู่ แต่สิ่งนี้เกี่ยวอะไรกับสำนักข่าวกรองทางทหารของเรา”

“ไอ้โง่ นายยังไม่เห็นย่อหน้าสุดท้าย”

“ฉันเห็นแล้วมีปัญหาอะไร”

“นายนี่เหมาะกับการออกไปนอกสนามจริงๆ นายไม่ได้เห็นว่าเกมนี้สร้างขึ้นมาได้อย่างไร บื้อเอ๊ยเห็นชัดเจนว่าเกมนี้พัฒนาโดยผู้ชายคนนี้ชื่อวิลเลี่ยมในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือน

การออกแบบการเขียนโปรแกรมและแม้แต่ตัวการ์ตูนของตัวละครพืชและซอมบี้ก็ถูกสร้างขึ้นโดยเขาเพียงคนเดียวในช่วงครึ่งเดือนฉันได้ยินมาจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทางไซเบอร์ในสำนักงานบอกว่าต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามเดือนในการเพิ่มตัวละครทั้งหมดเข้ามา แผนกของพวกเขาจะใช้เวลา 2-3 เดือนในการสร้างและสิ่งนี้จะต้องเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อเมื่อพวกเขารู้แนวคิดในการออกแบบ”

“ผู้ชายคนนี้มีพลังมากไม่น่าแปลกใจที่เบื้องบนต้องสนใจเขา”

“แน่นอนทำไมเราไม่มาตรวจตราเขาล่ะ เจ้านายอยากจะยอมรับเขาแล้วเจ้านายก็ยังให้ความสำคัญกับเขามาก นายไม่เห็นหรอว่าบอนด์มาที่นี่กับเรา นายไม่รู้ว่าบอนด์ติดตามเขามา ผู้ชายจะสรุปยังไงหลังจากนั้น”

“แต่เขาเป็นลูกครึ่งเขามีบรรพบุรุษที่ดีได้ไง”

“ไอ้พีทอายุขนาดนี้แล้วมึงแม่งเหยียดผิว”

“โน๊ โน โน ฉันไม่ได้เหยียดเชื้อชาติแฟนคนปัจจุบันของฉันเป็นสาวงามช็อคโกแลต นายคิดว่าฉันจะเหยียดผิวหรือเปล่าล่ะ?”

“เฮ้ ใครจะรู้ล่ะเรื่องนี้สำหรับผู้ชายตราบใดที่สวยมันก็ไม่มีใครจะสนใจเรื่องสีผิวหรอก นายจะเปลี่ยนแฟนในอีกไม่กี่เดือน”

“เชี่ยเอ้ย ฉันก็อยากมีแฟนที่มั่นคงเหมือนกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะไปทำภารกิจ ฉันมักจะไม่เจอใครเลยเป็นเวลาหลายเดือนหลังจากที่ฉันไป นายคิดว่าฉันอยากหรอ?”

“ฉันคิดว่านายแค่อยากเปลี่ยนทุกเดือน”

“เฟสแม่วเถอะแดน แกมันชอบใส่ร้าย”

ตอนนั้นเองก็มีโทรศัพท์มือถือสั่นอยู่ในรถ ผู้ชายคนหนึ่งรับโทรศัพท์และพูดกับอีกคนว่า “ทันทีที่มีคนมารับคลาสของเราบอนด์ก็ปิดหัวและให้เรากลับไปรายงานพวกเขา”

“เยี่ยมมากหลังจากรายงานแล้วฉันยังสามารถนอนหลับได้ดีในตอนกลางคืนฉันไม่ได้เข้านอนจนถึงบ่ายโมงเมื่อวานนี้และหัวของฉันจะตื่นก่อน 6 โมงเช้า”

“เฮ้ นายนอนกับแฟนเมื่อวานนี้ก็ทำได้แล้วเธอก็ไม่ได้ตัดใจ”

“เชี่ย มึงระวังกูตีมึง”

จากนั้นก็มีเสียงดังจากคนสองคนในรถและวิลเลี่ยมก็กลับไปที่ห้องของเขาอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้ยินอะไรที่เป็นประโยชน์อีกครึ่งชั่วโมง

หลังจากเข้าไปในห้องพักของโรงแรมแล้ววิลเลี่ยมก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่พวกนั้นไม่พบว่าเขามีเวทมนตร์หรือจะมีเพียงกลุ่มคนสองคนที่คอยสอดส่องดูแลเขา

ควรจะเป็นว่าฉันต้องการยอมรับตัวเองในสำนักข่าวกรองและพินิจพิจารณาตัวเอง แค่ว่าวิลเลี่ยมไม่อยากเข้าใจว่าทำไมบอร์นถึงมาหาเขาแถมยังบอกว่าตัวบอร์นเองให้ความสนใจเขามาหลายปีแล้วนี่ต้องสืบตัวเองจริงๆ เหรอ?

วิลเลี่ยมไม่อยากจะเชื่ออยู่นิดหน่อย ต้องมีบางอย่างที่บอนด์ให้ความสนใจอยู่ในตัวของเขา แต่มันคืออะไรเขาคิดไม่ออกหลังจากคิดเรื่องนี้มานานแล้วความคิดมากมายไม่สามารถยืนยันได้ในตอนนี้เขาไม่กล้าริเริ่มที่จะติดต่อกับคนเหล่านี้ นั่นไม่ได้เป็นการบอกโดยตรงให้พวกเขาฉันรู้ว่าคุณกำลังเฝ้าดูฉัน ในเวลานั้น MI6 จะคิดอย่างแน่นอนว่าคุณจะเป็นเพียงนักศึกษาวิทยาลัยธรรมดาได้อย่างไร รู้ว่าเรากำลังติดตามคุณ ก็จงบอกเราว่าคุณรู้ได้อย่างไร

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ วิลเลี่ยมก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเขาไม่อยากเจอปัญหาตอนที่เกมกำลังขายและตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

========================