ตอนที่ 513 จ้าวหอกระบี

ตอนที่ 513 จ้าวหอกระบี่
หัวที่กลิ้งกระเด็น เป็นใบหน้าชายชราโฉดชั่วซึ่งขณะนี้เปี่ ยมด้วย
ความหวาดกลัว
บางคนตระหนักได้ ว่านี่เป็นศีรษะของอาจารย์ยุทธ์แห่งตระกูลหลู่!
“ฉินหยุนสังหารอาจารย์ยุทธ์แห่งตระกูลหลู่!”
ฝูงชนระเบิดเสียงฮือฮาดังขึ้น!
หยางไห่เผิงมองฉินหยุนที่อยู่ไกลออกไป โทสะบังเกิด เขาถูกชโลม
ด้วยโลหิตจนถึงขั้นใบหน้าแทบไม่มีใดว่างเว้น!
“ฉินหยุน ไปลงนรกเสีย!”
นํ้าเสียงเกรี้ยวกราดของหยางไห่เผิงเพียงเพิ่งกล่าวจบ ร่างสีดําก็วูบ
ผ่านทะยานเข้าหาแล้ว!
ฉินหยุนเข้ามาใกล้ ความเร็วนี้เปรียบดังสายฟ้าอสนีบาต!
ครึก!
เสียงบางอย่างแตกหักกลางอากาศ หยางไห่เผิงร่างกระเด็นลอยลิ่ว!
ฉินหยุนส่งร่างหยางไห่เผิงกระเด็นด้วยเพียงมือตบหน้าอีกฝ่ าย!
“เจ้ากล้าดีอย่างไร!”
อาจารย์ยุทธ์ตระกูลหยางกลายเป็นมีโทสะ ขณะนี้เร่งรีบทะยานกาย
เข้ามา
ฉินหยุนกระชับอาวุธเต๋าในมือแน่น สับฟันออกอย่างโหดเหี้ยมเข้า
ใส่อาจารย์ยุทธ์ที่ทะยานเข้าหา!
ชี่ ชี่!
ออร่ากระบี่สีดํา ขณะนี้กําลังทะลักล้นร่ายรําด้วยสายฟ้าอสนีบาตราย
ล้อม มันทะยานเข้าหาร่างอาจารย์ยุทธ์จากตระกูลหยาง!
อาจารย์ยุทธ์จากตระกูลหยาง รับทราบถึงความน่าสะพรึงของออร่า
กระบี่ จนต้องเร่งร้อนหลบเลี่ยง กระนั้น ใบหน้าก็ยังต้องโดนเฉือน
โดยออร่ากระบี่นี้!
อาจารย์ยุทธ์ผู้นี้จากตระกูลหยาง เข้าสู่ขอบเขตวรยุทธ์วิญญาณมานับ
สิบปี แล้ว ดังนั้นพละกําลังของเขาจึงไม่อ่อนด้อย!
แต่ขณะนี้ อีกฝ่ ายกลับต้องเผชิญหน้าอํานาจการเฉือนหั่นจากอุปกรณ์
เต๋าของฉินหยุน!
ฉินหยุนเร่งรีบเข้าไปกอดร่างเทียนรั่วเหลิงที่อยู่บนพื้นเอาไว้
กระนั้น ตระกูลเทียน ตระกูลหลง และตระกูลหยาง กําลังร่วมมือกัน
โดยผู้อาวุโสอาจารย์ยุทธ์แปดคนปิ ดล้อมฉินหยุน!
“ฉินหยุน เจ้าอย่าได้คิดว่าจะหลบหนีรอด!”
อาจารย์ยุทธ์ตระกูลหยาง ทั้งใบหน้าถูกชโลมด้วยเลือด ขณะนี้คําราม
ออกด้วยความเกรี้ยวกราด
พวกเขาไม่กล้าเข้ามาใกล้ฉินหยุน!
หัวของอาจารย์ยุทธ์จากตระกูลหลู่ยังคงอยู่ที่พื้น ดวงตานั้นเบิกกว้าง
ชัดเจนว่าอีกฝ่ ายตายได้อย่างน่าสังเวชเพียงใด!
ฉินหยุนอาศัยอุปกรณ์เต๋า ทําการสังหารอาจารย์ยุทธ์ขอบเขตวรยุทธ์
วิญญาณ ทั้งที่ระดับการฝึกฝนเพียงขอบเขตวรยุทธ์เต๋าระดับที่เก้า
นี่ถือเป็ นเรื่องสร้างความตื่นตะลึงแก่บรรดาผู้ฝึกตนที่นี้ทั้งสิ้น!
“รั่วเหลิง นําเอาอุปกรณ์เต๋าเจ้าออกมา!” ฉินหยุนกล่าวเชื่องช้า ขณะ
มองผู้คนที่ล้อมตนเองเอาไว้
เทียนรั่วเหลิงนําเอากระบี่เต๋าซึ่งฉินหยุนมอบให้นางออกมา
เมื่อรับไว้แล้ว ฉินหยุนจึงโยนกระบี่นั่นออกไปไกล!
“พวกเจ้าไม่ได้มาเพื่ออุปกรณ์เต๋าหรือ? อยากได้นักจงไปเก็บเอา!”
ขณะกล่าว เขาโยนอุปกรณ์เต๋าชิ้นที่สองออก เพียงพริบตา มันก็หาย
วับไปไกลลิ่วแล้ว
อาจารย์ยุทธ์ทั้งแปดซึ่งปิ ดล้อมฉินหยุน ดวงตาเบิกกว้างตื่นตะลึง
พร้อมกันนี้ พวกเขาเร่งรีบทะยานร่างมุ่งหน้าไล่ตามอุปกรณ์ทั้งสอง
ที่บินหนีหาย
ผู้คนล้วนตื่นตะลึง!
ฉินหยุนถึงขั้นส่งมอบอุปกรณ์เต๋าสองชิ้นได้ง่ายดายเพียงนี้!
“รั่วเหลิง นี่เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? เหตุใดไม่กลับเข้าไปซ่อนในเมือง?”
ฉินหยุนนําเอายันต์แสงออกมา วางมันไว้บนหน้าอกของเทียนรั่ว
เหลิง จากนั้นเขาจึงถอนหายใจเบาออกมาด้วยความปวดใจ
“ข้าเป็นกังวลว่าพวกมันจะไล่ตามเจ้าไปแทน!” เมื่อเทียนรั่วเหลิง
พบว่าฉินหยุนกลับมา นางคล้ายสบายใจไปมาก
ฉินหยุนกอดร่างของนางไว้ขณะมุ่งหน้ากลับไปที่ประตูเมือง
กระนั้น หยางไห่เผิง ผู้ซึ่งเมื่อครู่โดนตบที่ใบหน้า ขณะนี้ยืนหยัด
ตรงหน้าฉินหยุน ทําการขวางเส้นทางเอาไว้!
“ฉินหยุน เจ้ายังมีชุดเกราะเต๋าหรือไม่ใช่?” หยางไห่เผิงเผยเสียงเย็น
“จงส่งชุดเกราะเต๋านั่นมา หักแขนที่เจ้าใช้ทําร้ายข้า แล้วข้าจะยอม
ปล่อยเจ้าไป!”
ด้วยเทียนรั่วเหลิงยังอยู่บนแผ่นหลัง ฉินหยุนพลันทะยานเข้าหาร่าง
หยางไห่เผิง!
เป็ นเขาใช้กําลังสุดแรงกระตุ้นการทํางานรองเท้ากําราบมังกร ความเร็ว
ที่เผยนี้มากลํ้า!
หยางไห่เผิงพบฉินหยุนทะยานเข้ามา เขาตื่นตระหนกคิดหลบเลี่ยง
เพี๊ยะ!
อีกหนึ่งเสียงดังขึ้น!
หยางไห่เผิงไม่มีโอกาสแม้ให้หลบ ที่รู้สึกมีเพียงแต่ความเจ็บปวด
ร้อนแรงที่ใบหน้า ใบหูถึงกับด้านชา
ครั้งนี้ร่างเขากระเด็นลอยไกล กระทบพื้นอย่างรุนแรง
“เศษสวะเช่นเจ้า ไม่คู่ควรกับอุปกรณ์เต๋า!”
นํ้าเสียงฉินหยุนเผยความหยามเหยียด ชั่วขณะที่เขากล่าวสองคํา
ฝี เท้านั้นเดินเข้าไปใกล้ร่างอีกฝ่ าย
หยางไห่เผิงพลันโดนกระทืบซํ้า
ด้วยรองเท้ากําราบมังกร ความรุนแรงฝี เท้าที่กระทืบลงหน้าท้อง
ของหยางไห่เผิง เรียกได้ว่าชวนเอาผู้พบเห็นตื่นตะลึง!
“อ๊าก!”
หยางไห่เผิงกรีดร้องชวนสังเวช โลหิตคําโตกระอักออกจากปากราว
นํ้าพุสาดกระเซ็น มันมาพร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
เหลือแสน
หยางไห่เผิง คือศิษย์ของหนึ่งในห้าสํานักดวงดาว เกาะขุนเขาดวงดาว!
แต่แล้ว เขากลับถูกทุบตี จนสภาพดูไม่ได้เพราะฉินหยุน!
“ศิษย์ของห้าสํานักดวงดาวหรือ? เห็นมีแต่พวกเศษเดน!”
ด้วยแรงเตะรุนแรง ฉินหยุนส่งร่างหยางไห่เผิงกระเด็นไกลไป
ตรงหน้าหลงหยวนเหว่ย
สายตาของเขาเคลื่อนมองที่หยางหยวนเหว่ยแทน เสียงเย็นกล่าวออก
“เมื่อใดเจ้าพบเหลียวฉงเจิ้ง จงบอกมันว่าให้ใช้เวลาที่มีเสวยสุขเสีย
ให้เต็มที่ มันก่อกรรมแก่ข้าเอาไว้หนึ่งร้อยล้านเหรียญม่วง ข้าจะใช้
มันชดใช้ด้วยชีวิต!”
“หลงหยวนเหว่ย เจ้าเป็นศิษย์ของตําหนักพฤกษาดวงดาวหรือไม่ใช่?
เช่นนั้นจงกลับไปบอกผู้มีอํานาจของตําหนักพฤกษาดวงดาว ว่าวัน
หนึ่ง ข้า ฉินหยุนผู้นี้ จะทําให้ที่แห่งนั้นราบเตียนไร้ซึ่งอื่นใดหลง
เหลือ!”
คํากล่าวเย็นเยือกของฉินหยุน มันมาพร้อมจิตสังหารมากล้น มันมาก
ขนาดที่ทําเอาผู้คนต้องถอยหนีห่าง!
ฉินหยุนก้าวเดินผ่านประตูเมืองพร้อมเทียนรั่วเหลิงที่แผ่นหลัง จากนั้น
ค่อยส่งร่างอ่อนแรงให้แก่เย่ว์อู่หลันเพื่อดูแลต่อ
เขาโบกมือขึ้นท้องฟ้าไปยังทิศทางนอกเมือง เพียงเสียงวูบดัง สอง
อุปกรณ์เต๋าจึงทะยานลอยกลับมา!
ฝูงชนขอบเขตวรยุทธ์วิญญาณ ขณะนี้เร่งร้อนไล่ตามติดกลับมา!
“เพื่อได้รับอุปกรณ์เต๋า พวกเจ้าถึงขั้นลงแรงเต้นแร้งเต้นกาเพียงนี้!
หากพวกเจ้ารู้วิธีเห่าหอน เช่นนั้นจงแสดงออกมา ข้าจะส่งมอบ
อุปกรณ์เต๋าเป็นรางวัลให้!”
ฉินหยุนเก็บอุปกรณ์เต๋าทั้งสองกลับคืน พร้อมกล่าววาจาเหยียดหยัน
กลุ่มอาจารย์ยุทธ์ที่ภายนอก
ฉินหยุน ผู้ซึ่งอยู่ขอบเขตวรยุทธ์เต๋าระดับที่เก้า ครอบครองพลังจิต
เหนือลํ้า เขาถึงขั้นสามารถใช้เคล็ดวิชาเทวะควบคุม ขนาดที่ว่าสามารถ
เรียกหาวัตถุจากระยะไกล ให้พวกมันลอยกลับคืนมาสู่ตนเอง
บรรดาอาจารย์ยุทธ์เหล่านี้ย่อมเป็นสุนัขตัวหนึ่งในสายตาเขา อีกฝ่ าย
หาได้มีค่าอื่นใดให้คู่ควรพูดถึงไม่
อาจารย์ยุทธ์เหล่านี้จากตระกูลชนชั้นสูง โทสะกลับกลายเป็นพุ่งทะยาน
ถึงขั้นสีหน้าเขียวคลํ้า!
เมื่อฝูงชนได้เห็นสีหน้าอีกฝ่ าย พวกเขาแทบอยากหัวเราะดังออกจากใจ
“ฉินหยุน พรสวรรค์เจ้านับว่าดี ทว่าชีวิตเจ้าหาได้ยืนยาวไม่!”
อาจารย์ยุทธ์วัยกลางคนตระกูลหลงตะโกนกราดเกรี้ยว คิดทะยาน
ร่างเข้าสู่ในเมือง!
ออร่ารุนแรงขอบเขตวรยุทธ์วิญญาณทะลักล้น ทําให้เกิดสายลม
กระโชกรุนแรง ขณะนี้สายลมนั้นกําลังพัดเข้าสู่ตัวเมือง!
“ฉินหยุน อย่างน้อยเจ้าต้องพิการ!” อาจารย์ยุทธ์ตระกูลหลงเงื้อฝ่ า
มือ ตระเตรียมโจมตีใส่ศีรษะของฉินหยุน
พร้อมกันนี้ อาจารย์ยุทธ์จากตระกูลหยางและตระกูลเทียน ต่างเร่ง
รีบทะยานเข้าสู่ตัวเมือง หมัดของพวกเขามีฉินหยุนเป็นเป้าหมาย
“ไสหัวไป!”
จากที่ไกลออกไป เสียงตะโกนหนึ่งพลันดังขึ้น!
แสงเย็นเยือกวูบทะยาน กระบี่ยาวปรากฏ เสียดแทงเข้าใส่ฝ่ ามือของ
อาจารย์ยุทธ์ตระกูลหลง!
หลังจากที่ฝ่ ามืออาจารย์ยุทธ์ถูกทิ่มแทง เขาส่งเสียงกรีดร้องโหยหวน
ร่างกระเด็นไกลเพราะอํานาจแรงปะทะจากกระบี่!
ร่างกายฉินหยุน ขณะนี้ก็โดนปะทะด้วยหมัดที่รุมล้อม!
“ฮึ่ม!” ด้วยเสียงคํารามกราดเกรี้ยว เขาเหวี่ยงกระบี่ในมือออก
พร้อมเสียง ‘ฉัวะ’ ดังขึ้น ออร่ากระบี่ถูกปลดปล่อยออก!
อาจารย์ยุทธ์ทั้งหลายไม่อาจมีโอกาสทันได้หลบ บาดแผลลึกปรากฏ
เด่นชัดบนร่างกาย ขณะนี้กําลังหลั่งเลือดออกอย่างไหลหลาก!
กระบี่เต๋า อย่างไรแล้วอํานาจของมันก็ชวนสะพรึง!
อาจารย์ยุทธ์ขอบเขตวรยุทธ์วิญญาณ ไม่มีทางต้านรับพวกมันเอาไว้
ได้!
ประตูเมืองกลายเป็ นเกิดความโกลาหล ศึกปะทะถึงกับบังเกิดขึ้น!
กระนั้น ไม่นานมันก็หยุดลง
เพราะปรากฏชายชุดดําคนหนึ่งขึ้นที่นี่!
ดวงตาของชายชุดดําคมกล้าเปรียบดังกระบี่ มันกําลังยกขึ้นเล็กน้อย
สีหน้าของเขาเฉยชา ทว่าออร่าแกร่งกล้าปลดปล่อยออกจากกาย
อย่างเด่นชัด
ใบหน้าเหลี่ยมอีกฝ่ ายมีรอยสีดําปะปน มองไป ยิ่งขับเน้นให้เขาดู
ทรงอํานาจมากยิ่งขึ้น!
ชายชุดดําลืมตาขึ้น สายตามองทางอาจารย์ยุทธ์ตระกูลหลง จากนั้น
เขาจึงชักกระบี่ออก!
เป็ นเขา ผู้ซึ่งปลดปล่อยกระบี่เมื่อครู่นี้ เข้าแทงใส่ฝ่ ามือของอาจารย์
ยุทธ์จากตระกูลหลง!
เป็นเขาที่ทําให้บรรดาอาจารย์ยุทธ์ต้องชะงักงัน!
“เจ้าเป็นใคร?” อาจารย์ยุทธ์ตระกูลหลงมองฝ่ ามือโชกเลือด นํ้าเสียง
กราดเกรี้ยวคํารามถาม
“หอขุนเขาดาบกระบี่ จ้าวหอกระบี่ เซียงเต๋า!”
เซียงเต๋าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองทางบรรดาอาจารย์ยุทธ์ตรงหน้า คํา
เชื่องช้าเอื้อนเอ่ย “เจ้า… ส่งมือข้างนั้นมา ข้าจะตัดมันออก!”
ฝูงชนที่รายล้อม ถึงกับส่งเสียงฮือฮาดัง!
“ว่าอะไร? เจ้าคิดหาเรื่องพวกเราสามตระกูลใหญ่อย่างนั้นหรือ?”
อาจารย์ยุทธ์ตระกูลหยางเผยความเหยียดหยันออก
คําพอกล่าวเพิ่งจบ ทุกคนจึงได้เสียง “ปึ ก” ดังขึ้น
เซียงเต๋าใช้งานกระบี่ในมือ ตบเข้าที่ใบหน้าของอาจารย์ยุทธ์ตระกูล
หยาง!
“สังหารเจ้าข้ายังทําได้!”
ใบหน้าเซียงเต๋ามืดมน กระบี่ในมือเงื้อขึ้นอีกครั้งหนึ่งแล้ว!
พร้อมเสียง “ฉัวะ” ดังขึ้น แขนของอาจารย์ยุทธ์ตระกูลหยางถูกหั่น
ออก
เซียงเต๋ารวดเร็วประหนึ่งสายฟ้าอสนีบาต กระบวนท่ากระบี่ของเขา
เรียบง่ายพื้นฐาน หาได้มีกระบวนท่างดงามใดไม่!
มันเป็นเพียงการสับฟันทั่วไป กระนั้น ก็แทบไม่อาจสกัดกันเอาไว้ได้
ด้วยการสับฟันเพียงครั้งหนึ่ง เขาสามารถปลิดปลงแขนของอาจารย์
ยุทธ์ ราวกับหั่นไม้ฟืนไปท่อนหนึ่ง!
“นี่คือผลของการที่คิดโจมตีผู้คนในนครดาบกระบี่!” นํ้าเสียงเย็นเยือก
คมกริบประดุจดาบดังชัด “พวกเจ้าอ้างตัวเป็นตระกูลทรงอํานาจ
แท้จริงเป็นกลุ่มสวะ ไม่แปลกใจเลยที่หิวกระหายคิดอยากเข้าร่วม
ห้าสํานักดวงดาวและสํานักเซียนเพียงนั้น!”
ผู้คนล้วนสูดลมหายใจเย็นเยือกเข้าลึก!
เซียงเต๋าคือจ้าวหอของหอกระบี่ หากเขาตัดแขนผู้คนเหล่านี้ ก็
หมายความถึงตั้งตัวเป็นศัตรูกับสามในห้าตระกูลใหญ่!
อาจารย์ยุทธ์ผู้ซึ่งถูกสับหั่นแขนออก ขณะนี้โทสะล้นพ้นแทบพร้อม
ระเบิดออกทุกเมื่อ
กระนั้น เขาก็ยังมีความหวาดเกรงต่อพลังของเซียงเต๋า ฝี เท้าจึงต้อง
เร่งรีบถอยห่างจากประตูเมือง
พวกเขาทราบดี ว่าหากยังอยู่ตรงนี้ต่อ มีโอกาสสูงยิ่งที่จะถูกสังหาร
คาที่!
ฉินหยุนไม่คาดคิด ว่าจ้าวหอจะเป็นคนตรงไปมาเพียงนี้
ถึงตอนนี้เอง เทียนรั่วเหลิงค่อยรู้สึกวางใจ
กลุ่มอาจารย์ยุทธ์ยังไม่คิดจากไป เพียงแต่ยืนอยู่ด้านนอกประตูเมือง
รับชมเซียงเต๋าและฉินหยุนด้วยความโกรธแค้น!
“ฉินหยุน ไอ้ตัวขลาดเขลา ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
ขณะนี้ มีแต่หลงหยวนเหว่ยที่ยังมีแรงใจมากลํ้า ดังนั้นเขาจึงกล้า
กล่าววาจาทิ้งท้าย
ไม่อย่างนั้นแล้ว ตระกูลหลงคงได้ถูกมองหยามเหยียดไปอีกนานนับ!
“เจ้ากล่าวว่าข้าขลาดเขลาหรือ? คิดยั่วยุให้ข้าออกไปสู้ด้วยหรือ?”
ฉินหยุนพบว่าเรื่องราวน่าขัน ขณะเขาก้าวเดินออกจากเมือง เขาไม่
เกรงกลัวหลงหยวนเหว่ยแม้แต่น้อย
ผู้ฝึกตนขอบเขตวรยุทธ์วิญญาณที่สูญเสียแขนไป ขณะนี้เขาไม่กล้า
เคลื่อนไหวบุ่มบ่าม
“ครั้งข้าต่อสู้กับเทียนรั่วเหลิงก่อนหน้า เป็นข้าได้รับบาดเจ็บไม่น้อย!
ไม่อย่างนั้นข้าคงสังหารตัวบัดซบเช่นเจ้าไปได้แล้ว!” หลงหยวนเหว่ย
แค่นเสียงเบาออกมา
“ฉินหยุน หอกระบี่ อย่าได้คิดว่าตระกูลหลงของเราจะปล่อยเรื่องนี้
โดยง่าย พวกเจ้าล้างคอรอได้เลย!” อาจารย์ยุทธ์ตระกูลหลงมองที่แขน
ซึ่งถูกตัดออกที่อยู่ไกลออกไป เขาไม่กล้าเข้าไปเก็บกู้มันกลับคืน
“หากตระกูลหลงของเจ้ามีความกล้าที่จะเผชิญหน้า เช่นนั้น ข้า เซียง
เต๋าผู้นี้ ก็ยินดีพร้อมรับเสมอ!” เซียงเต๋าโบกมือพร้อมส่งแขนที่ถูกตัด
ลอยออกไป
ขณะพวกเขาคิดคว้าแขนข้างนั้น กลับได้ยินเสียงตะโกนดังของฉิน
หยุน “เดี๋ยว!”
“หลงหยวนเหว่ย เจ้าใช้อาวุธลับในการต่อสู้กับเทียนรั่วเหลิงงั้น
หรือ?” ฉินหยุนเอ่ยถามเสียงเย็น
“ย่อมไม่!” หลงหยวนเหว่ยไม่มีทางยอมรับ
“หลงหยวนเว่ย! เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปพ้นจากที่นี่!” สีหน้าฉิน
หยุนกลับกลายเป็นเหี้ยมโหด
หลงหยวนเหว่ยแค่นเสียง “แล้วอย่างไร? คิดท้าประลองข้าหรือ? แต่
ขณะนี้ข้าไม่อาจต่อสู้ เจ้าคิดเอาเปรียบต่อข้าหรือไร? อย่างไรแล้ว เจ้า
ก็ไม่คล้ายจะใช่คนดีแต่แรกนี่นะ!”
“ข้าจะต่อให้เจ้าสามกระบวนท่า! หากข้าพลาดและพ่ายแพ้ อุปกรณ์
เต๋าจะเป็ นของเจ้า! หากเจ้าไม่อาจจัดการข้า เช่นนั้นข้าจะทําลายแก่น
เต๋าเจ้าเสีย!”
ฉินหยุนกล่าวคํา พร้อมถอดชุดเกราะเต๋าออก
หลงหยวนเหว่ยมองที่ร่างท่อนบนเปล่าเปลือยของฉินหยุน หมัดนี้กํา
เอาไว้แน่น จากนั้น เขาจึงค่อยหันมองไปทางอาจารย์ยุทธ์ตระกูลหลง
อาจารย์ยุทธ์ตระกูลหลงพยักหน้าเชื่องช้า
“ตกลง!” หลงหยวนเหว่ยแม้กล่าวเช่นนั้น แต่แท้จริงยังมีกําลังล้น
เหลือ
หลังได้พักฟื้น เทียนรั่วเหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
เย่ว์อู่หลันเองก็รู้สึกว่าเรื่องราวนี้ผิดเพี้ยน เพราะผู้คนล้วนทราบ ว่า
หลงหยวนเหว่ยหาได้บาดเจ็บหนักอันใดไม่
“จ้าวหอ ขอท่านเร่งรีบเกลี้ยกล่อมฉินหยุนให้กลับมา!” เย่ว์อู่หลัน
ร้องตะโกนบอกต่อเซียงเต๋า