ปัง!
ดาบของซูผิงเฉือนโลกของแม่ทัพออกเป็นสองส่วน ทำให้มันเปิดกว้างกว่าเดิม อย่างไรก็ตามเขาหมดแรงหลังจากการโจมตีและทำไม่สำเร็จ
นี้ไม่ดีพอที่จะฆ่าเขา ฉันควรจะสามารถฆ่าเขาจากภายในโลกใบเล็กของเขาได้ ถ้าฉันเรียกพลังทั้งหมดของฉันในครั้งเดียว!
ดวงตาของซูผิงเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า แต่หัวใจของเขาสงบมาก เช่นเดียวกับนักล่าที่เลือดเย็น เขาคิดว่าจะใช้ความแข็งแกร่งของเขายังไง
มันต้องระเบิดทันที รุนแรงกว่าภูเขาไฟระเบิด!
ไฟ…สายฟ้า…
ซูผิงไตร่ตรองเกี่ยวกับกฎต่างๆโดยหวังว่าจะพบแรงกระตุ้นเพื่อปลดปล่อยพลังของเขาให้เร็วขึ้น
แม่ทัพใช้โอกาสนี้ฆ่าเขาอย่างไร้ความปราณีอีกครั้ง เนื่องจากซูผิงหมดแรงแล้ว เขาคิดว่าเป็นจังหวะที่ดีที่จะฆ่าเขา
อย่างไรก็ตามการฆ่าเพียงแค่ขัดจังหวะความคิดของซูผิงครู่หนึ่ง เขายังคงทดลองต่อไปหลังจากการคืนชีพ ขณะปรับโครงสร้างร่างกาย เขาเปลี่ยนการกระจายเซลล์จากเสาเป็นงู ทำให้เซลล์มีรูปร่างเรียบและเพรียวบาง
ปัง!!
ซูผิงฟันไปข้างหน้าอีกครั้ง ปลดปล่อยรัศมีดาบฟันใส่แม่ทัพ
ครั้งนี้ซูผิงปลดปล่อยพลัง8ส่วนของเขา!
หลุมกว้างหลายร้อยเมตรเกิดขึ้นบนโลกใบเล็กของแม่ทัพ รัศมีดาบยังคงพุ่งเข้าหาร่างของแม่ทัพอย่างไม่มีสิ่งใดขัดขวาง เขาหลบได้ทันท่วงที แต่ก็ถึงกับเหงื่อตก
วิชาดาบของมนุษย์นี้น่ากลัวกว่าเดิมอีก!
เขากำลังเติบโต? ซูผิงถูกฆ่าโดยภาพฉายภาพโลกใบเล็กของเขาก่อนหน้านี้ ขณะที่ตอนนี้เขากลับสามารถเฉือนโลกใบเล็กของจริงได้ การเติบโตของเขาน่ากลัวเกินไป!
ยังไม่พอ!
ถ้าฉันปลดปล่อยพลังดวงดาวทั้งหมดรวมถึงที่เก็บไว้ ฉันจะสามารถปลดปล่อยมันทั้งหมดพร้อมกันได้ไหม?
ซูผิงพยายามอีกครั้งแต่ล้มเหลว มันเท่ากับระเบิดตัวเอง ยิ่งกว่านั้นพลังของเขาก็กระจายไปทั่ว มันไม่ได้ดีเท่ารอบ7 ส่วน
ถ้าการควบคุมร่างกายของฉันดีกว่านี้น่าจะดี ฉันยังอ่อนแอเกินไป ซูผิงคิด
คนอื่นอาจจะคิดว่าเขาเป็นคนประหลาดถ้าพวกเขารู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทุกคนจะสามารถควบคุมการระเบิดตัวเองได้ยังไง?
เมื่อเห็นว่าความแข็งแกร่งของมนุษย์เพิ่มขึ้น แม่ทัพก็ตระหนักได้ว่าเขากลายเป็นคู่ซ้อมของซูผิง เขาตะโกนใส่เทพอีกสองคนทันที“รีบไปเรียกคนอื่นๆ มามีคนสร้างปัญหา!”
เทพอีกสองคนก็ตกตะลึงและโกรธกับการพัฒนานี่ พวกเขาจะพ่ายแพ้ทันทีหากแม่ทัพไม่สามารถจัดการกับมนุษย์ได้ ทั้งสองคนไม่มั่นใจว่าจะรับมือกับวิชาดาบอันน่าสะพรึงกลัวของซูผิง มนุษย์ที่ชั่วร้ายนี้มาจากไหน?
แม่ทัพรั้งซูผิงไว้ในโลกใบเล็กของเขาหลังจากที่เทพทั้งสองจากไป และพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจัดการกับชายหนุ่ม
เขาจะแทงซูผิงทุกครั้งที่ซูผิงคืนชีพ โลกใบเล็กของเขาได้รับความเสียหายครั้งแล้วครั้งเล่า และเขาต้องซ่อมแซมมันด้วยพลังงานของเขาเอง เขาเหนื่อยมากแล้ว
บัดซบ ทำไมถึงฆ่ามันไม่ได้?
แม่ทัพรู้สึกหงุดหงิดและโกรธ
ไม่นานหลังจากนั้น เทพหลายสิบคนก็บินมา พวกเขาทั้งหมดประหลาดใจกับสิ่งที่พวกเขาเห็น เพราะพวกเขาสามารถบอกได้อย่างง่ายดายว่าผู้นำของพวกเขากำลังต่อสู้กับมนุษย์
”เกิดอะไรขึ้นที่นี่? มนุษย์กล้ามาที่ตระกูลสายฝนอันยิ่งใหญ่ได้ยังไง?
“มนุษย์คนนั้นกำลังต่อสู้กับผู้นำของเราหรอ? ตาของข้าไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม? เมื่อวานข้าไม่ได้ดื่มนะ!”
“???”
ขณะที่ทุกคนตกตะลึงกับภาพที่เห็น แม่ทัพคำราม “ตั้งค่ายกล!”
ในที่สุดทุกคนก็ลงมือ พวกเขาสร้างค่ายกลขนาดมหึมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งปล่อยพลังเทพที่น่าสะพรึงกลัวออกมา จากนั้นแม่ทัพก็พุ่งไปที่ศูนย์กลางของค่ายกล พลังเทพทั้งหมดที่เขาใช้ไปถูกเติมเต็ม
เขาเปล่งแสงสีทองแพรวพราว โบกหอกและคำราม “ฆ่าพวกมัน!”
บูม!!
ภาพลวงตาของแม่ทัพปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ร่างสูงหลายพันเมตรฟาดหอกลงมา
แรงกดของหอกเพียงอย่างเดียวทำให้เขาเลือดออกเยอะมาก ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ถอยกลับ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
ปัง!!
ซูผิงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและปะทะกับหอก เขาหายไปอย่างสมบูรณ์ในทันที
ถังยู่หรานและโจแอนนาก็ล้มลงด้วยการโจมตีดังกล่าว โจแอนนาไม่แม้แต่จะขัดขืน แค่เฝ้าดูว่าหอกทำลายเธออย่างไร
ถังยู่หรานยกมือขึ้นเพื่อต่อต้าน แต่เธออ่อนแอเกินไป การต่อต้านใดๆก็ไร้ประโยชน์
หวืด!
ซูผิงฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขายังคืนชีพโจแอนนาและถังยู่หรานด้วย จากนั้นเขาก็จ้องไปที่โจแอนนาที่ยังคงตะลึงงันและตะโกนว่า “ทำไมเธอไม่สู้? เธอกลัวอะไร?”
โจแอนนาตัวสั่นและหันมามองเขาด้วยสายตาสิ้นหวัง
“เธอไม่เหมือนเธอเลย!” ซูผิงคำราม
โจแอนนากัดริมฝีปาก แต่ก็ไม่ตอบ
การคืนชีพของซูผิงทำให้เทพที่เพิ่งมาถึงตกใจ การก่อค่ายกลของพวกเขากำลังตัดเวลาและมิติออกจากกัน แต่ผู้บุกรุกเหล่านี้ยังสามารถคืนชีพได้ ได้ยังไง?
“บัดซบ!”
ความขุ่นเคืองของแม่ทัพเพิ่มขึ้น เขาคิดว่าพลังสูงสุดของค่ายกลนี้เพียงพอที่จะฆ่าซูผิงได้อย่างสมบูรณ์ แต่วิธีการคืนชีพของชายคนนี้ขั้นสูงเกินไป
เขาเคร่งขรึมมากในขณะนี้ คราวนี้เขากำลังวางแผนที่จะปราบปรามและจับซูผิง เพื่อส่งมอบเขาให้กับคนใหญ่คนโต มนุษย์ประหลาดเช่นนี้ควรค่าแก่การศึกษา
ซูผิงมองไปที่โลกใบเล็กของแม่ทัพที่กักขังเขาไว้ คราวนี้เขาหายใจไม่ออกราวกับอยู่ในทะเลลึกด้วยการเพิ่มประสิทธิภาพของค่ายกล เขาพบว่ามันยากที่จะขยับตัว และจากนั้นก็เห็นเจตนาของแม่ทัพในดวงตาของเขา
ซูผิงคิดที่จะถอยกลับ ฉันควรฆ่าตัวตายและคืนชีพแบบสุ่มดีไหม?
อย่างไรก็ตาม เขาล้มเลิกความคิดนี้เมื่อมองไปที่โจแอนนาที่สิ้นหวังอย่างที่สุด และเหล่าเทพที่ดูถูกพวกเขา
“แอนนา” ซูผิงกล่าว
โจแอนนามองมาที่เขา
“ดูเทพระดับสูงที่เธอเคารพ”
ซูผิงกล่าวอย่างช้าๆและสงบ “ระดับของพวกเขาสูงกว่าเรา แต่พวกเขาไม่สามารถเอาชนะเราได้หากไม่มีค่ายกล เธอคิดว่าพวกเขาจะคู่ควรกับเราไหมถ้าเราอยู่ในระดับเดียวกับพวกเขา”
โจแอนนารู้สึกผิดหวังเมื่อตระหนักถึงเจตนาของซูผิง เทพเหล่านั้นอ่อนแอกว่าเขาที่อยู่ระดับดวงดาว อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้กลัวคนเหล่านั้น แต่กลัวเทพโบราณที่สนับสนุตระกูลสายฝน!
เทพโบราณเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก พวกเขาได้รับการบูชาจากทุกคนว่าเป็นเทพที่แท้จริง!
“เธอสามารถเป็นเทพระดับสูงได้ตราบเท่าที่เธอต้องการ” ซูผิงกล่าวอีกครั้ง
โจแอนนายิ้มอย่างขมขื่น ซูผิงดูเหมือนจะไม่เข้าใจความน่ากลัวของเหล่าเทพระดับสูง เทพทั้งหมดต้องการที่จะเป็นเหมือนพวกเขา แต่มีกี่คนที่ประสบความสำเร็จ?
บูม!
โลกใบเล็กของแม่ทัพเข้ามาใกล้ ในไม่ช้าก็ห้อมล้อมผู้บุกรุกทั้งสาม กฎแห่งมิติเวลาแข็งแกร่งมากในโลกใบเล็กกักขังพวกเขา
แม่ทัพรู้สึกโล่งใจหลังจากจับเขาได้ เขาพูดทันทีว่า “ส่งพวกมันไปที่คุกใต้ดิน!”
เทพคนอื่น ๆ พยักหน้า หนึ่งในนั้นถามด้วยความสงสัย “หัวหน้า พวกมันเป็นใคร?เทพมาสร้างปัญหากับทาสสองคน? ทำไมพวกเขาถึงถูกฆ่าไม่ได้?”
”จริงด้วย พวกมันสามคนอ่อนแอจนน่าสมเพช แต่เรายังไม่สามารถจับพวกมันได้หากไม่มีค่ายกล มันแปลกมาก!”
เทพทั้งหมดกำลังพูดคุยกัน
แม่ทัพยังคงเย็นชาและเงียบ นั่นเป็นวิธีเดียวที่เขาสามารถกักขังซูผิงไว้ได้ เขากังวลว่าซูผิงจะหลุดไปได้หากเขาประมาท
ทุกคนกลับมาที่ภูเขา
เมื่อพวกเขามาถึงเชิงเขาของตระกูลสายฝน มีคนถามด้วยความประหลาดใจว่า “เจ้ากำลังทำอะไร?”
แม่ทัพและเทพอื่น ๆ ต่างตกใจเมื่อเห็นบุคคลนั้น ทุกคนก้มหน้าด้วยความเคารพ แม่ทัพตอบว่า “ฝ่าบาท เรากำลังคุ้มกันคนที่บุกรุกอาณาเขตของตระกูลสายฝน”
”ใคร?”
ชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีทอง ดวงตาของเขาเหมือนดวงดาว ชัดเจนและเฉียบคม มีชายชราลึกลับคนหนึ่งอยู่ข้างๆเขา
“เทพและทาสมนุษย์ที่อ่อนแอสองคนกล้าที่จะบุกรุกอาณาเขตของตระกูลสายฝน?” ชายหนุ่มถามด้วยความประหลาดใจว่า “แล้วทำไม เจ้าถึงจัดการด้วยตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องก่อค่ายกลใหญ่โต?”
แม่ทัพตอบด้วยความเคารพว่า “ฝ่าบาท พวกนอกกฎสามคนนี้แปลกมาก พวกมันฟื้นคืนชีพครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าข้าจะฆ่าพวกมันอย่างไร ข้าเลยต้องจับพวกมันให้ได้ก่อน”
แม่ทัพไม่ต้องการอธิบายว่าทำไมเขาถึงต้องจับพวกมันด้วยค่ายกล ท้ายที่สุด มันค่อนข้างน่าละอายสำหรับหัวหน้าผู้คุ้มกันที่ไม่สามารถจัดการทามนุษย์ซึ่งมีระดับต่ำกว่าตนได้
“พวกมันไม่สามารถฆ่าได้?”
เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มรู้สึกทึ่ง แต่ชายชราที่อยู่ข้างๆ เขายังคงสงบ ไม่แปลกใจกับสิ่งที่แม่ทัพพูด “ความเชี่ยวชาญของพวกมันในด้านมิติเวลาดีกว่าของเจ้าหรือเปล่า?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
เขาสามารถบอกได้ว่าสามคนที่บุกรุกเข้ามานั้นอ่อนแอ เหตุผลเดียวที่อยู่เบื้องหลังการฟื้นคืนชีพอย่างต่อเนื่องของพวกเขาก็คือการเชี่ยวชาญมิติเวลาดีกว่าผู้คุม
ถึงกระนั้นการคาดเดานั้นค่อนข้างไม่น่าเชื่อ
ท้ายที่สุด ผู้คุมก็ถือเป็นชนชั้นสูงในตระกูลสายฝน ผู้บุกรุกควบคุมมิติเวลาได้ดีกว่าเป็นเครื่องบ่งชี้ถึงความสามารถมากมาย!
“ข้าไม่คิดว่ามันเกี่ยวกับมิติเวลา…” แม่ทัพตอบ
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ขณะที่เขาเห็นว่าแม่ทัพยังคงสับสนอยู่ เขาก็กล่าวว่า “ปล่อยพวกมัน ให้ข้าตรวจสอบดูหน่อย”
แม่ทัพลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็พยักหน้าด้วยความเคารพ เจ้าชายสามารถปราบปรามผู้บุกรุกได้อย่างง่ายดายแม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถถูกฆ่าได้ก็ตาม
เมื่อการปราบปรามของโลกใบเล็กของแม่ทัพถูกยกเลิก ซูผิงและคนอื่นๆ ก็ได้รับการปลดปล่อย ซูผิงมองไปรอบ ๆ ขณะที่เขาพบว่าพวกเขาอยู่คนละที่ เขารู้ว่าพวกเขาถูกกักขัง แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
ก่อนที่เขาจะตั้งสติและมองเห็นสภาพแวดล้อมได้อย่างชัดเจน เขาก็ได้ยินเสียงว่า “จงเน่าสลายไปซะ!”
ชายหนุ่มโจมตีแล้ว
ผู้บุกรุกเป็นเพียงมดสามตัวสำหรับเขา เขาอยากรู้เกี่ยวกับพวกมัน แต่เขาไม่ได้ถือว่าพวกมันเป็นคนปกติ
ปัง!
พลังอันยิ่งใหญ่พุ่งใส่ซูผิง ยิ่งใหญ่กว่าที่แม่ทัพสามารถรวบรวมได้ ซูผิงกำลังคิดที่จะต่อต้าน แต่แล้วเขาก็พบว่าพลังของเขาถูกจำกัดโดยสนามพิเศษ จากนั้นร่างกายของเขาก็ระเบิด
จิตสำนึกของเขาก็ดับลงเช่นกัน
แต่ในวินาทีต่อมา ซูผิงเลือกที่จะคืนชีพในทันที เขามองชายหนุ่มด้วยความโกรธ
”ฮะ? เจ้าสามารถฟื้นคืนชีพได้จริงๆ หรอ?” ชายหนุ่มประหลาดใจราวกับเพิ่งเห็นของเล่นที่น่าสนใจ
ความโหดเหี้ยมฉายแววออกมาจากดวงตาของซูผิง
ชายชราที่อยู่ใกล้ๆ ลืมตาและเหลือบมองซูผิง ราวกับว่าสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าของซูผิง ซูผิงรู้สึกราวกับว่าเล็บแหลมคมถูกแทงที่หน้าผาก วิญญาณของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ และจิตสำนึกของเขาก็ดับไปอีกครั้ง
คืนชีพ!
ซูผิงกลับมาอีกครั้ง
”ฮะ?” ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจ “ข้ากักมิติเวลาโดยรอบไว้แล้ว เจ้าฟื้นคืนชีพได้ยังไง?” เขาอดไม่ได้ที่จะสังเกตซูผิงอย่างระมัดระวัง วิธีการคืนชีพที่แปลกประหลาดแบบนี้อยู่นอกเหนือความเข้าใจของเขา
เขาเป็นเจ้าชายที่มีความรู้ มีสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจน้อยมาก
“เทพระดับสูงทุกคนไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรังแกผู้อ่อนแอหรือไง?!” ซูผิงคำรามในขณะที่เขาคืนชีพ
ชายหนุ่มรู้สึกมึน ชายหนุ่มยิ้มและพูดว่า “น่าสนใจ ข้าจะให้โอกาสเจ้าสารภาพความลับการคืนชีพของเจ้า แล้วเจ้าจะได้เป็นทาสของข้า”
ซูผิงจ้องมองเขาอย่างสงบจนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไป จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “ข้าได้เห็นความเย่อหยิ่งของเหล่าเทพ ช่างน่าละอาย ข้าจะรอดูตอนที่ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของพวกแกเปลี่ยนไปตอนที่เราอยู่ในระดับเดียวกัน”
สีหน้าของชายหนุ่มดูเคร่งขรึม แต่เขารีบสงบสติอารมณ์ ราวกับว่าไม่จำเป็นต้องรู้สึกโกรธเพราะมด เขาพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “เจ้าดูมั่นใจในตัวเอง ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้า
เขายกนิ้วขึ้นและพูดว่า “ข้าจะลดความแข็งแกร่งของข้าให้อยู่ในระดับของเจ้า และจะใช้แค่นิ้วเดียว ข้าจะให้อภัยการดูหมิ่นของเจ้าถ้าเจ้าชนะ!”
การแสดงออกของแม่ทัพเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น
ก่อนที่ซูผิงจะตอบ แม่ทัพก็กล่าวว่า “ฝ่าบาท!”
ชายหนุ่มค่อยๆ หันไปมองด้วยสายตาไร้อารมณ์
“มะ มนุษย์คนนี้ค่อนข้างแปลก…” แม่ทัพไม่รู้จะพูดอะไรอีก เขาได้เห็นความสามารถของซูผิง เจ้าชายเป็นอัจฉริยะที่หาตัวจับยากในอาณาจักรแห่งเทพ แต่มนุษย์นี่ผิดปกติเกินไป..
ดาบของซูผิงเฉือนโลกของแม่ทัพออกเป็นสองส่วน ทำให้มันเปิดกว้างกว่าเดิม อย่างไรก็ตามเขาหมดแรงหลังจากการโจมตีและทำไม่สำเร็จ
นี้ไม่ดีพอที่จะฆ่าเขา ฉันควรจะสามารถฆ่าเขาจากภายในโลกใบเล็กของเขาได้ ถ้าฉันเรียกพลังทั้งหมดของฉันในครั้งเดียว!
ดวงตาของซูผิงเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า แต่หัวใจของเขาสงบมาก เช่นเดียวกับนักล่าที่เลือดเย็น เขาคิดว่าจะใช้ความแข็งแกร่งของเขายังไง
มันต้องระเบิดทันที รุนแรงกว่าภูเขาไฟระเบิด!
ไฟ…สายฟ้า…
ซูผิงไตร่ตรองเกี่ยวกับกฎต่างๆโดยหวังว่าจะพบแรงกระตุ้นเพื่อปลดปล่อยพลังของเขาให้เร็วขึ้น
แม่ทัพใช้โอกาสนี้ฆ่าเขาอย่างไร้ความปราณีอีกครั้ง เนื่องจากซูผิงหมดแรงแล้ว เขาคิดว่าเป็นจังหวะที่ดีที่จะฆ่าเขา
อย่างไรก็ตามการฆ่าเพียงแค่ขัดจังหวะความคิดของซูผิงครู่หนึ่ง เขายังคงทดลองต่อไปหลังจากการคืนชีพ ขณะปรับโครงสร้างร่างกาย เขาเปลี่ยนการกระจายเซลล์จากเสาเป็นงู ทำให้เซลล์มีรูปร่างเรียบและเพรียวบาง
ปัง!!
ซูผิงฟันไปข้างหน้าอีกครั้ง ปลดปล่อยรัศมีดาบฟันใส่แม่ทัพ
ครั้งนี้ซูผิงปลดปล่อยพลัง8ส่วนของเขา!
หลุมกว้างหลายร้อยเมตรเกิดขึ้นบนโลกใบเล็กของแม่ทัพ รัศมีดาบยังคงพุ่งเข้าหาร่างของแม่ทัพอย่างไม่มีสิ่งใดขัดขวาง เขาหลบได้ทันท่วงที แต่ก็ถึงกับเหงื่อตก
วิชาดาบของมนุษย์นี้น่ากลัวกว่าเดิมอีก!
เขากำลังเติบโต? ซูผิงถูกฆ่าโดยภาพฉายภาพโลกใบเล็กของเขาก่อนหน้านี้ ขณะที่ตอนนี้เขากลับสามารถเฉือนโลกใบเล็กของจริงได้ การเติบโตของเขาน่ากลัวเกินไป!
ยังไม่พอ!
ถ้าฉันปลดปล่อยพลังดวงดาวทั้งหมดรวมถึงที่เก็บไว้ ฉันจะสามารถปลดปล่อยมันทั้งหมดพร้อมกันได้ไหม?
ซูผิงพยายามอีกครั้งแต่ล้มเหลว มันเท่ากับระเบิดตัวเอง ยิ่งกว่านั้นพลังของเขาก็กระจายไปทั่ว มันไม่ได้ดีเท่ารอบ7 ส่วน
ถ้าการควบคุมร่างกายของฉันดีกว่านี้น่าจะดี ฉันยังอ่อนแอเกินไป ซูผิงคิด
คนอื่นอาจจะคิดว่าเขาเป็นคนประหลาดถ้าพวกเขารู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ทุกคนจะสามารถควบคุมการระเบิดตัวเองได้ยังไง?
เมื่อเห็นว่าความแข็งแกร่งของมนุษย์เพิ่มขึ้น แม่ทัพก็ตระหนักได้ว่าเขากลายเป็นคู่ซ้อมของซูผิง เขาตะโกนใส่เทพอีกสองคนทันที“รีบไปเรียกคนอื่นๆ มามีคนสร้างปัญหา!”
เทพอีกสองคนก็ตกตะลึงและโกรธกับการพัฒนานี่ พวกเขาจะพ่ายแพ้ทันทีหากแม่ทัพไม่สามารถจัดการกับมนุษย์ได้ ทั้งสองคนไม่มั่นใจว่าจะรับมือกับวิชาดาบอันน่าสะพรึงกลัวของซูผิง มนุษย์ที่ชั่วร้ายนี้มาจากไหน?
แม่ทัพรั้งซูผิงไว้ในโลกใบเล็กของเขาหลังจากที่เทพทั้งสองจากไป และพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจัดการกับชายหนุ่ม
เขาจะแทงซูผิงทุกครั้งที่ซูผิงคืนชีพ โลกใบเล็กของเขาได้รับความเสียหายครั้งแล้วครั้งเล่า และเขาต้องซ่อมแซมมันด้วยพลังงานของเขาเอง เขาเหนื่อยมากแล้ว
บัดซบ ทำไมถึงฆ่ามันไม่ได้?
แม่ทัพรู้สึกหงุดหงิดและโกรธ
ไม่นานหลังจากนั้น เทพหลายสิบคนก็บินมา พวกเขาทั้งหมดประหลาดใจกับสิ่งที่พวกเขาเห็น เพราะพวกเขาสามารถบอกได้อย่างง่ายดายว่าผู้นำของพวกเขากำลังต่อสู้กับมนุษย์
”เกิดอะไรขึ้นที่นี่? มนุษย์กล้ามาที่ตระกูลสายฝนอันยิ่งใหญ่ได้ยังไง?
“มนุษย์คนนั้นกำลังต่อสู้กับผู้นำของเราหรอ? ตาของข้าไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม? เมื่อวานข้าไม่ได้ดื่มนะ!”
“???”
ขณะที่ทุกคนตกตะลึงกับภาพที่เห็น แม่ทัพคำราม “ตั้งค่ายกล!”
ในที่สุดทุกคนก็ลงมือ พวกเขาสร้างค่ายกลขนาดมหึมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งปล่อยพลังเทพที่น่าสะพรึงกลัวออกมา จากนั้นแม่ทัพก็พุ่งไปที่ศูนย์กลางของค่ายกล พลังเทพทั้งหมดที่เขาใช้ไปถูกเติมเต็ม
เขาเปล่งแสงสีทองแพรวพราว โบกหอกและคำราม “ฆ่าพวกมัน!”
บูม!!
ภาพลวงตาของแม่ทัพปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ร่างสูงหลายพันเมตรฟาดหอกลงมา
แรงกดของหอกเพียงอย่างเดียวทำให้เขาเลือดออกเยอะมาก ถึงกระนั้นเขาก็ไม่ถอยกลับ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
ปัง!!
ซูผิงพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและปะทะกับหอก เขาหายไปอย่างสมบูรณ์ในทันที
ถังยู่หรานและโจแอนนาก็ล้มลงด้วยการโจมตีดังกล่าว โจแอนนาไม่แม้แต่จะขัดขืน แค่เฝ้าดูว่าหอกทำลายเธออย่างไร
ถังยู่หรานยกมือขึ้นเพื่อต่อต้าน แต่เธออ่อนแอเกินไป การต่อต้านใดๆก็ไร้ประโยชน์
หวืด!
ซูผิงฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขายังคืนชีพโจแอนนาและถังยู่หรานด้วย จากนั้นเขาก็จ้องไปที่โจแอนนาที่ยังคงตะลึงงันและตะโกนว่า “ทำไมเธอไม่สู้? เธอกลัวอะไร?”
โจแอนนาตัวสั่นและหันมามองเขาด้วยสายตาสิ้นหวัง
“เธอไม่เหมือนเธอเลย!” ซูผิงคำราม
โจแอนนากัดริมฝีปาก แต่ก็ไม่ตอบ
การคืนชีพของซูผิงทำให้เทพที่เพิ่งมาถึงตกใจ การก่อค่ายกลของพวกเขากำลังตัดเวลาและมิติออกจากกัน แต่ผู้บุกรุกเหล่านี้ยังสามารถคืนชีพได้ ได้ยังไง?
“บัดซบ!”
ความขุ่นเคืองของแม่ทัพเพิ่มขึ้น เขาคิดว่าพลังสูงสุดของค่ายกลนี้เพียงพอที่จะฆ่าซูผิงได้อย่างสมบูรณ์ แต่วิธีการคืนชีพของชายคนนี้ขั้นสูงเกินไป
เขาเคร่งขรึมมากในขณะนี้ คราวนี้เขากำลังวางแผนที่จะปราบปรามและจับซูผิง เพื่อส่งมอบเขาให้กับคนใหญ่คนโต มนุษย์ประหลาดเช่นนี้ควรค่าแก่การศึกษา
ซูผิงมองไปที่โลกใบเล็กของแม่ทัพที่กักขังเขาไว้ คราวนี้เขาหายใจไม่ออกราวกับอยู่ในทะเลลึกด้วยการเพิ่มประสิทธิภาพของค่ายกล เขาพบว่ามันยากที่จะขยับตัว และจากนั้นก็เห็นเจตนาของแม่ทัพในดวงตาของเขา
ซูผิงคิดที่จะถอยกลับ ฉันควรฆ่าตัวตายและคืนชีพแบบสุ่มดีไหม?
อย่างไรก็ตาม เขาล้มเลิกความคิดนี้เมื่อมองไปที่โจแอนนาที่สิ้นหวังอย่างที่สุด และเหล่าเทพที่ดูถูกพวกเขา
“แอนนา” ซูผิงกล่าว
โจแอนนามองมาที่เขา
“ดูเทพระดับสูงที่เธอเคารพ”
ซูผิงกล่าวอย่างช้าๆและสงบ “ระดับของพวกเขาสูงกว่าเรา แต่พวกเขาไม่สามารถเอาชนะเราได้หากไม่มีค่ายกล เธอคิดว่าพวกเขาจะคู่ควรกับเราไหมถ้าเราอยู่ในระดับเดียวกับพวกเขา”
โจแอนนารู้สึกผิดหวังเมื่อตระหนักถึงเจตนาของซูผิง เทพเหล่านั้นอ่อนแอกว่าเขาที่อยู่ระดับดวงดาว อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้กลัวคนเหล่านั้น แต่กลัวเทพโบราณที่สนับสนุตระกูลสายฝน!
เทพโบราณเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก พวกเขาได้รับการบูชาจากทุกคนว่าเป็นเทพที่แท้จริง!
“เธอสามารถเป็นเทพระดับสูงได้ตราบเท่าที่เธอต้องการ” ซูผิงกล่าวอีกครั้ง
โจแอนนายิ้มอย่างขมขื่น ซูผิงดูเหมือนจะไม่เข้าใจความน่ากลัวของเหล่าเทพระดับสูง เทพทั้งหมดต้องการที่จะเป็นเหมือนพวกเขา แต่มีกี่คนที่ประสบความสำเร็จ?
บูม!
โลกใบเล็กของแม่ทัพเข้ามาใกล้ ในไม่ช้าก็ห้อมล้อมผู้บุกรุกทั้งสาม กฎแห่งมิติเวลาแข็งแกร่งมากในโลกใบเล็กกักขังพวกเขา
แม่ทัพรู้สึกโล่งใจหลังจากจับเขาได้ เขาพูดทันทีว่า “ส่งพวกมันไปที่คุกใต้ดิน!”
เทพคนอื่น ๆ พยักหน้า หนึ่งในนั้นถามด้วยความสงสัย “หัวหน้า พวกมันเป็นใคร?เทพมาสร้างปัญหากับทาสสองคน? ทำไมพวกเขาถึงถูกฆ่าไม่ได้?”
”จริงด้วย พวกมันสามคนอ่อนแอจนน่าสมเพช แต่เรายังไม่สามารถจับพวกมันได้หากไม่มีค่ายกล มันแปลกมาก!”
เทพทั้งหมดกำลังพูดคุยกัน
แม่ทัพยังคงเย็นชาและเงียบ นั่นเป็นวิธีเดียวที่เขาสามารถกักขังซูผิงไว้ได้ เขากังวลว่าซูผิงจะหลุดไปได้หากเขาประมาท
ทุกคนกลับมาที่ภูเขา
เมื่อพวกเขามาถึงเชิงเขาของตระกูลสายฝน มีคนถามด้วยความประหลาดใจว่า “เจ้ากำลังทำอะไร?”
แม่ทัพและเทพอื่น ๆ ต่างตกใจเมื่อเห็นบุคคลนั้น ทุกคนก้มหน้าด้วยความเคารพ แม่ทัพตอบว่า “ฝ่าบาท เรากำลังคุ้มกันคนที่บุกรุกอาณาเขตของตระกูลสายฝน”
”ใคร?”
ชายหนุ่มสวมชุดคลุมสีทอง ดวงตาของเขาเหมือนดวงดาว ชัดเจนและเฉียบคม มีชายชราลึกลับคนหนึ่งอยู่ข้างๆเขา
“เทพและทาสมนุษย์ที่อ่อนแอสองคนกล้าที่จะบุกรุกอาณาเขตของตระกูลสายฝน?” ชายหนุ่มถามด้วยความประหลาดใจว่า “แล้วทำไม เจ้าถึงจัดการด้วยตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องก่อค่ายกลใหญ่โต?”
แม่ทัพตอบด้วยความเคารพว่า “ฝ่าบาท พวกนอกกฎสามคนนี้แปลกมาก พวกมันฟื้นคืนชีพครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าข้าจะฆ่าพวกมันอย่างไร ข้าเลยต้องจับพวกมันให้ได้ก่อน”
แม่ทัพไม่ต้องการอธิบายว่าทำไมเขาถึงต้องจับพวกมันด้วยค่ายกล ท้ายที่สุด มันค่อนข้างน่าละอายสำหรับหัวหน้าผู้คุ้มกันที่ไม่สามารถจัดการทามนุษย์ซึ่งมีระดับต่ำกว่าตนได้
“พวกมันไม่สามารถฆ่าได้?”
เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มรู้สึกทึ่ง แต่ชายชราที่อยู่ข้างๆ เขายังคงสงบ ไม่แปลกใจกับสิ่งที่แม่ทัพพูด “ความเชี่ยวชาญของพวกมันในด้านมิติเวลาดีกว่าของเจ้าหรือเปล่า?” ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
เขาสามารถบอกได้ว่าสามคนที่บุกรุกเข้ามานั้นอ่อนแอ เหตุผลเดียวที่อยู่เบื้องหลังการฟื้นคืนชีพอย่างต่อเนื่องของพวกเขาก็คือการเชี่ยวชาญมิติเวลาดีกว่าผู้คุม
ถึงกระนั้นการคาดเดานั้นค่อนข้างไม่น่าเชื่อ
ท้ายที่สุด ผู้คุมก็ถือเป็นชนชั้นสูงในตระกูลสายฝน ผู้บุกรุกควบคุมมิติเวลาได้ดีกว่าเป็นเครื่องบ่งชี้ถึงความสามารถมากมาย!
“ข้าไม่คิดว่ามันเกี่ยวกับมิติเวลา…” แม่ทัพตอบ
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ขณะที่เขาเห็นว่าแม่ทัพยังคงสับสนอยู่ เขาก็กล่าวว่า “ปล่อยพวกมัน ให้ข้าตรวจสอบดูหน่อย”
แม่ทัพลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็พยักหน้าด้วยความเคารพ เจ้าชายสามารถปราบปรามผู้บุกรุกได้อย่างง่ายดายแม้ว่าพวกมันจะไม่สามารถถูกฆ่าได้ก็ตาม
เมื่อการปราบปรามของโลกใบเล็กของแม่ทัพถูกยกเลิก ซูผิงและคนอื่นๆ ก็ได้รับการปลดปล่อย ซูผิงมองไปรอบ ๆ ขณะที่เขาพบว่าพวกเขาอยู่คนละที่ เขารู้ว่าพวกเขาถูกกักขัง แต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
ก่อนที่เขาจะตั้งสติและมองเห็นสภาพแวดล้อมได้อย่างชัดเจน เขาก็ได้ยินเสียงว่า “จงเน่าสลายไปซะ!”
ชายหนุ่มโจมตีแล้ว
ผู้บุกรุกเป็นเพียงมดสามตัวสำหรับเขา เขาอยากรู้เกี่ยวกับพวกมัน แต่เขาไม่ได้ถือว่าพวกมันเป็นคนปกติ
ปัง!
พลังอันยิ่งใหญ่พุ่งใส่ซูผิง ยิ่งใหญ่กว่าที่แม่ทัพสามารถรวบรวมได้ ซูผิงกำลังคิดที่จะต่อต้าน แต่แล้วเขาก็พบว่าพลังของเขาถูกจำกัดโดยสนามพิเศษ จากนั้นร่างกายของเขาก็ระเบิด
จิตสำนึกของเขาก็ดับลงเช่นกัน
แต่ในวินาทีต่อมา ซูผิงเลือกที่จะคืนชีพในทันที เขามองชายหนุ่มด้วยความโกรธ
”ฮะ? เจ้าสามารถฟื้นคืนชีพได้จริงๆ หรอ?” ชายหนุ่มประหลาดใจราวกับเพิ่งเห็นของเล่นที่น่าสนใจ
ความโหดเหี้ยมฉายแววออกมาจากดวงตาของซูผิง
ชายชราที่อยู่ใกล้ๆ ลืมตาและเหลือบมองซูผิง ราวกับว่าสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าของซูผิง ซูผิงรู้สึกราวกับว่าเล็บแหลมคมถูกแทงที่หน้าผาก วิญญาณของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ และจิตสำนึกของเขาก็ดับไปอีกครั้ง
คืนชีพ!
ซูผิงกลับมาอีกครั้ง
”ฮะ?” ชายหนุ่มรู้สึกประหลาดใจ “ข้ากักมิติเวลาโดยรอบไว้แล้ว เจ้าฟื้นคืนชีพได้ยังไง?” เขาอดไม่ได้ที่จะสังเกตซูผิงอย่างระมัดระวัง วิธีการคืนชีพที่แปลกประหลาดแบบนี้อยู่นอกเหนือความเข้าใจของเขา
เขาเป็นเจ้าชายที่มีความรู้ มีสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจน้อยมาก
“เทพระดับสูงทุกคนไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรังแกผู้อ่อนแอหรือไง?!” ซูผิงคำรามในขณะที่เขาคืนชีพ
ชายหนุ่มรู้สึกมึน ชายหนุ่มยิ้มและพูดว่า “น่าสนใจ ข้าจะให้โอกาสเจ้าสารภาพความลับการคืนชีพของเจ้า แล้วเจ้าจะได้เป็นทาสของข้า”
ซูผิงจ้องมองเขาอย่างสงบจนรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไป จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “ข้าได้เห็นความเย่อหยิ่งของเหล่าเทพ ช่างน่าละอาย ข้าจะรอดูตอนที่ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของพวกแกเปลี่ยนไปตอนที่เราอยู่ในระดับเดียวกัน”
สีหน้าของชายหนุ่มดูเคร่งขรึม แต่เขารีบสงบสติอารมณ์ ราวกับว่าไม่จำเป็นต้องรู้สึกโกรธเพราะมด เขาพูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “เจ้าดูมั่นใจในตัวเอง ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าจะให้โอกาสเจ้า
เขายกนิ้วขึ้นและพูดว่า “ข้าจะลดความแข็งแกร่งของข้าให้อยู่ในระดับของเจ้า และจะใช้แค่นิ้วเดียว ข้าจะให้อภัยการดูหมิ่นของเจ้าถ้าเจ้าชนะ!”
การแสดงออกของแม่ทัพเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น
ก่อนที่ซูผิงจะตอบ แม่ทัพก็กล่าวว่า “ฝ่าบาท!”
ชายหนุ่มค่อยๆ หันไปมองด้วยสายตาไร้อารมณ์
“มะ มนุษย์คนนี้ค่อนข้างแปลก…” แม่ทัพไม่รู้จะพูดอะไรอีก เขาได้เห็นความสามารถของซูผิง เจ้าชายเป็นอัจฉริยะที่หาตัวจับยากในอาณาจักรแห่งเทพ แต่มนุษย์นี่ผิดปกติเกินไป..
