ข้าได้ยินมาว่ามนุษย์บางคนแข็งแกร่งพอๆ กับเทพโบราณ และได้ชื่อว่าลอร์ดสูงสุด…
มีลอร์ดสูงสุดสนับสนุนผู้ชายคนนั้นหรอ? จักรพรรดิสายฝนคิดด้วยสายตาเย็นชา ถ้าลอร์ดสูงสุดมีส่วนเกี่ยวข้องจริง ๆ มนุษย์ก็มาที่ตระกูลของพวกเขาด้วยจุดประสงค์บางอย่างแน่นอน
“ชายหนุ่มคนนั้นไม่น่าจะระเบิดตัวเอง ต้องเป็นเทคนิคการหลบหนีแบบพิเศษ” เทพชราคาดเดา
คนอื่นๆ ก็คิดแบบเดียวกัน: อัจฉริยะเช่นนี้ไม่มีเหตุผลที่จะฆ่าตัวตายง่ายๆ เป็นเรื่องแปลกที่จักรพรรดิสายฝนไม่สามารถคืนชีพเขาได้ ดังนั้นจึงต้องเป็นวิธีการหลบหนีแน่ๆ
ที่พื้นดิน ดวงตาของเจ้าชายเป็นประกาย เขาจำการคืนชีพอันน่าพิศวงของซูผิงได้และมองเห็นความเป็นไปได้ในการคาดเดานี้ ดังนั้นเขาอาจจะเจอมนุษย์คนนั้นอีกครั้ง
เขาออกจากตระกูลสายฝนได้อย่างอิสระ ต้องมีคนใหญ่คนโตคอยสนับสนุนเขา น่าเสียดายที่เหล่าเทพโบราณกำลังหลับใหล มิฉะนั้นอาจจะจับเขาได้ เจ้าชายคิด
…
ในเวลาเดียวกัน ณ ที่อื่นในแดนเทพอาเคี่ยน
อนุภาคแสงสีน้ำเงินรวมตัวกัน ก่อตัวเป็นรูปร่างมนุษย์ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซูผิง
ทันทีที่ลืมตาเขาก็ได้ยินเสียงหายใจแรง เขามองไปที่ที่มาของเสียง มีอสูรร้ายขนาดมหึมาที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งตัว ทุกเกล็ดของอสูรร้ายนั้นใหญ่เท่ากับภูเขา
ฉันคืนชีพแบบสุ่มมาที่ไหนเนี่ย?
ซูผิงประหลาดใจ
อสูรร้ายตัวนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ มีพลังเทพจำนวนมหาศาล มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ของแดนเทพอาเคี่ยน; มันมีขนาดเท่าเมืองที่สามารถรองรับคนได้หลายสิบล้านคน!
หมายความว่าอสูรร้ายสามารถกลืนคนนับล้านได้อย่างง่ายดายในคราวเดียว!
ซูผิงสำรวจพื้นที่และพบว่าอสูรร้ายนี่ดูเหมือนจะหลับสนิท เขานำโจแอนนา และถังยู่หรานออกจากโลกใบเล็กของเขาทันที
ทั้งสองตั้งรับและตกใจกับอสูรร้าย
“พวกเราไม่อยู่ในตระกูลสายฝนแล้วหรอ?” โจแอนนายังคงวิตกกังวลกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
ซูผิงพยักหน้า “เราถูกเคลื่อนย้ายมาที่อื่น ฉันไม่รู้ว่าที่ไหน เธอรู้จักอสูรร้ายตัวนี้ไหม?”
โจแอนนาดูโล่งใจ เธอมองไปที่อสูรร้ายและส่ายหัว “ฉันมองไม่เห็นทั้งตัว แต่พิจารณาจากขนาดของมันแล้ว มันน่าจะมีระดับที่สูงกว่าตัวตนเดิมของฉันมากทีเดียว”
เธอแสดงสีหน้าเคร่งขรึมขณะที่เธอพูดอย่างนั้น ถังยู่หรานเงียบเป็นเวลานาน ปากเธออ้ากว้าง การเดินทางครั้งนี้เป็นการเปิดหูเปิดตาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตเธอ
“มันกำลังหลับอยู่ ฉันจะไปหาดูว่ามันหน้าตาเป็นยังไง” ซูผิงกล่าว
เขาเลิกสนใจตระกูลสายฝนแล้ว เขาโกรธที่ทำลายระฆังไม่สำเร็จ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ยังไงซะ ตระกูลสายฝนก็เป็นตระกูลระดับสูง ความล้มเหลวเป็นเรื่องปกติในสภาพเช่นนี้ แต่ซูผิงก็ยังคงไม่พอใจกับผลลัพธ์
ดังนั้นเขาจึงต้องทิ้งเรื่องนี้ไว้ก่อน มิฉะนั้นเขาจะโกรธมากขึ้น
หวืด!
ซูผิงบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
ใช้เวลาไม่นานอสูรร้ายขนาดมหึมาก็ดูเล็กลงใต้ฝ่าเท้าของเขา เขาสามารถเห็นอสูรร้ายได้เต็มตาเมื่อขึ้นไปถึงระดับความสูงหนึ่งหมื่นเมตร ปรากฏว่าเป็นอสูรร้ายที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ด ลำตัวเป็นตัวนิ่มและหางเป็นจระเข้เขาสีขาวขดอยู่เหนือหัวเหมือนมงกุฎ ทำให้ดูสง่างาม
”เอ่อ…”
โจแอนนาดูตกใจและสงสัยขณะที่เธอตามซูผิงมา
“เธอรู้จักมันเหรอ?” ซูผิงถามด้วยความสงสัย
ถัดจากอสูรร้ายนั้นเป็นที่ราบกว้างใหญ่ซึ่งสามารถมองเห็นรอยเท้าได้มากมาย มันเป็นดินแดนป่าเถื่อน
“มันดูคล้ายกับอสูรร้ายที่บันทึกไว้ในหนังสือลับ ชื่อของมันคือมังกรญาณโกลาหล มันเป็นหนึ่งในอสูรร้ายที่ดุร้ายที่สุดในแดนเทพอาเคี่ยน!” โจแอนนาพูดด้วยเสียงต่ำ
“มังกรญาณโกลาหล?” ตอนนี้เขารู้สึกทึ่ง ซูผิงถามว่า “ระดับมันคืออะไร? เทพอมตะ? หรือสูงกว่านั้น?”
โจแอนนาส่ายหัวแล้วตอบว่า “แข็งแกร่งพอๆ กับเทพโบราณ! เทพโบราณธรรมดาๆ ก็ไม่คู่ควรกับมันด้วยซ้ำ อสูรร้ายนี้ถือกำเนิดดวงตาแห่งอาณาจักรและควบคุมกฎแห่งความโกลาหล พวกมันยังมีความสามารถที่ไม่น่าเชื่ออื่น ๆ อีกด้วย”
“ดวงตาแห่งอาณาจักร?” ซูผิงพูดคำนั้นซ้ำ และค่อนข้างสนใจ
“มันเป็นต้นกำเนิดของอาณาจักรเทพ ว่ากันว่าพลังทั้งหมดในอาณาจักรนี้ถูกปลดปล่อยมาจากดวงตา” โจแอนนากระซิบ “นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินมาจากพ่อแม่”
ซูผิงพยักหน้าและมองไปที่อสูรร้าย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยในความว่างเปล่า เธอช่วยให้ฉันจำได้ว่า: มันคือพลังแห่งความโกลาหล เป็นไปได้มากว่าพลังงานที่หายใจมาจากมังกรขนาดใหญ่นี่มีพลังโกลาหล
พลังงานดังกล่าวทำให้เขาตรวจพบได้ง่ายเนื่องจากอากาศในสระวิญญาณของร้านนั้นคล้ายๆกัน
“มันคือมังกรญาณโกลาหลจริงๆ…” โจแอนนาตกตะลึง
เธอมองไปที่อสูรร้ายขนาดยักษ์อย่างไม่เชื่อ สิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายเช่นนี้หลับอยู่ตรงหน้าเธอ? เธอกำลังพิจารณาว่ามันอยู่นิ่งแบบนี้มากี่ปีแล้ว?
“ระบบหากสิ่งนั้นฆ่าเรา นายสามารถชุบชีวิตเราได้ไหม?” ซูผิงถามระบบ
ไม่นานหลังจากนั้น ระบบก็ตอบด้วยน้ำเสียงโกรธว่า “นายกำลังสงสัยในความสามารถของฉันหรอ?”
โอเค
คำตอบที่หยิ่งผยองทำให้ซูผิงรู้สึกสบายใจ จากนั้นเขาก็พูดกับโจแอนนาว่า “เข้าไปใกล้กว่านี้และขโมยพลังโกลาหลจากมัน มันเป็นประโยชน์อย่างมาก”
พลังโกลาหลเป็นที่มาของพลังทั้งหมด รวมทั้งพลังดวงดาวและพลังเทพล้วนได้รับมาจากมัน
โจแอนนาจ้องมาที่เขา “นายบ้าไปแล้วเหรอ? หากเป็นมังกรญาณโกลาหลจริงๆ แค่มันจามเราก็ตายแล้ว!ไปจากที่นี่ตอนมันยังหลับกัน”
“ไม่เป็นไร เราสามารถคืนชีพได้” ซูผิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
โจแอนนาตกตะลึงกับคำตอบของเขา โจแอนนาจึงถามว่า “เราสามารถคืนชีพได้แม้จะถูกฆ่าโดยมังกรญาณโกลาหลนะเหรอ?”
”ใช่” ซูผิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น เขายังไม่ได้ทดสอบสิ่งนี้ แต่เขามั่นใจในระบบ
“…”
โจแอนนาพูดไม่ออก เธอพบว่าซูผิงน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่อสูรร้ายที่แข็งแกร่งเท่าเทพโบราณก็ไม่สามารถฆ่าเราได้ นี่ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่สนับสนุนซูผิงอยู่แข็งแกร่งกว่าเทพโบราณหรอ?
แต่จะมีคนแบบนั้นอยู่ในโลกนี้จริงๆหรอ?
หรือมากกว่านั้น สิ่งมีชีวิตนั่นยังถือเป็น “ชีวิต” ได้ไหม? ซูผิงได้โฉบลงมาแล้ว เขาพูดกับถังยู่หรานว่า “นี่เป็นโอกาสที่ดี พยายามดูดซับพลังโกลาหล มันจะช่วยเธอได้มากเลย”
”ตกลง!”
ถังยู่หรานพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเทพโบราณมากนัก ยกเว้นแต่ว่าพวกเขาแข็งแกร่งกว่าเทพอมตะ ตอนนี้เธอไม่กังวลอีก ซูผิงสามารถคืนชีพเธอได้
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสามคนก็เข้าหามังกร ซูผิงเล็งไปที่หัวของมัน ยิ่งเขาเข้าไปใกล้เท่าไหร่ อสูรร้ายก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเท่านั้น ในที่สุดเขาก็ไปถึงปากที่เปิดอยู่บางส่วนของอสูรร้ายตัวใหญ่ และเห็นฟันที่แหลมคมข้างในนั้น
ลมหายใจที่ออกมาจากปากมีกลิ่นเหม็น แต่ก็ยังมีพลังโกลาหลคลุมเครืออยู่ด้วย
ซูผิงนั่งไขว่ห้างบนริมฝีปากข้างหนึ่งทันที ถัดจากฟันแหลม การหายใจออกของอสูรร้ายนั้นเหมือนกับพายุระดับ12 ที่มีพลังถอนต้นไม้ได้ แต่ซูผิงก็นั่งนิ่งและดูดซับพลังโกลาหล โจแอนนาตกตะลึงเมื่อเห็นว่าซูผิงกำลังทำอะไร
เขาอาจเป็นคนแรกที่กล้าทำแบบนั้นในอาณาจักรแห่งเทพ
ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมเขาจึงนิ่งตอนพบกันครั้งแรก ไม่ใช่เพียงเพราะเขาสามารถคืนชีพได้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ยังเป็นเพราะเขาได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวกว่าเธอมามากเกินไป เขากล้ามากอยู่แล้ว
โจแอนนาส่ายหัวเล็กน้อยและเดินเข้ามาใกล้ซูผิงเพื่อนั่งลงข้างๆ เขา
ไม่นานหลังจากนั้น… คนสามคน—ซึ่งดูตัวเล็กกว่ามด—ก็นั่งข้างปากของมังกร
พวกเขาถูกล้อมรอบด้วยกลิ่นอายโกลาหล
ลมหายใจมีพลังงานมหาศาล
ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับธรรมชาติและมิติ ทุกลมหายใจทำให้มิติเวลาโดยรอบผันผวน… ซูผิงตระหนักถึงความพิเศษของสิ่งมีชีวิตใหญ่ เขาตกใจมาก เทพโบราณสามารถมีอิทธิพลต่อมิติเวลาโดยการหายใจเพียงอย่างเดียวงั้นหรอ?
ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็สามารถเดินทางข้ามเวลาได้อย่างง่ายดายตราบเท่าที่พวกเขาต้องการ?
ซูผิงกำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการจินตนาการถึงสิ่งที่สามารถปราบปรามมังกรตัวนี้ได้!
“อสูรร้ายตัวนี้ไม่ได้เข้าร่วมในสงคราม มันเพียงแค่ซ่อนและรอ” โจแอนนากระซิบ
ความจริงที่ว่ามีอสูรร้ายนี้อยู่ในแดนเทพอาเคี่ยนที่สร้างขึ้นใหม่ บอกเป็นนัยว่ามันรอดชีวิตจากภัยพิบัติได้จริงๆ
ซูผิงพยักหน้า
ทั้งสามคนนิ่งเงียบและตั้งใจบ่มเพาะ
ซูผิงรู้สึกว่าพลังดวงดาวทั้งหมดของเขากำลังหลั่งไหลเข้ามาในมหาสมุทรแห่งดวงดาวเมื่อกลิ่นอายโกลาหลเข้าสู่ร่างกายของเขา
พลังโกลาหลจมลงสู่ก้นมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว
ซูผิงสามารถบอกได้ว่าเศษอากาศนี่มีประสิทธิภาพเท่ากับร้อยละห้าของพลังดวงดาวของเขา!
ห้าเปอร์เซ็นต์ของพลังดวงดาวของเขาสามารถกลายเป็นหมอกและปกคลุมเมืองทั้งเมืองได้
พลังโกลาหลเล็กน้อยนี่มีปริมาตรน้อยกว่ามาก แต่กลับมีประสิทธิภาพเช่นกัน!
ถ้าฉันสามารถเปลี่ยนพลังดวงดาวทั้งหมดให้เป็นพลังโกลาหลได้ล่ะก็ … ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย เขารู้สึกตื่นเต้น เขาจะแข็งแกร่งขึ้นหลายพันเท่าถ้าทำได้!
มันจะไม่น่าเชื่อแน่!
อย่างไรก็ตาม ซูผิงมั่นใจว่านี่เป็นความคิดที่เกิดขึ้นได้จริง ท้ายที่สุดแล้ว อากาศกระจัดกระจายตั้งแต่ยุคโกลาหล มังกรญาณโกลาหลนี้ถือกำเนิดจากความโกลาหล ดังนั้นมันจึงเก็บกลิ่นอายโกลาหลไว้ภายในร่างกาย ซึ่งทำให้มันสามารถแข็งแกร่งเทียมเทพโบราณ
ฉันจะดูว่าฉันจะได้อะไรจากสระวิญญาณในร้านของฉันหรือไม่ ซูผิงคิด รู้สึกอยากกลับไป
ลมรอบตัวเขาหยุดนิ่งในขณะนั้น
จากนั้นเวลาก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง
หัวของซูผิงว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ ร่างกายของเขาแข็งทื่อเมื่อถูกกักขังด้วยแรงกดดันที่อธิบายไม่ได้
ขณะที่อยู่ในภวังค์ ซูผิงดูเหมือนจะเห็นดวงตาคู่โตที่จ้องมองเขาอย่างไร้อารมณ์
ดวงตานั้นใหญ่พอๆ กับดวงอาทิตย์ กดดันเขามากกว่าสิ่งมีชีวิตใดๆ ที่เขาเคยเจอมา
ซูผิงมีจิตใจที่เข้มแข็ง แต่เขาก็ยังรู้สึกราวกับว่าเลือดของเขาแข็งตัว
”แคร่ก! แคร่ก!”
ซูผิงได้ยินเสียงฟันสบกันและพยายามหันหลังกลับ เขาพบว่าโจแอนนาหน้าซีดและตัวสั่น
ในอีกด้านหนึ่งถังยู่หรานก็เช่นกัน หากดูให้ดีจะเห็นว่าเธอไม่หายใจอีกต่อไป เธอกลัวจนตาย!
ใช่ เธอกลัวจนตาย
อย่างไรก็ตาม ซูผิงไม่คิดล้อเธอ เขาเคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวมานับไม่ถ้วน แต่เขาก็ยังหวาดกลัวเกินกว่าจะเคลื่อนไหวได้ในขณะนี้ เจ้าดวงดาวทั่วไปคงตกใจจนตาย!
ปัง! ปัง! ปัง!
ในเวลาต่อมา ซูผิงไม่สามารถคิดได้อีกต่อไป
โจแอนนา ถังยู่หราน และตัวเขาระเบิดโดยไม่มีการเตือนใดๆ
ในที่สุดซูผิงก็เป็นอิสระจากแรงกดดันของอสูรร้ายเมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้ง เขาหายใจแรงและกลัวเกินกว่าจะคืนชีพ
แต่ซูผิงก็ตั้งใจแน่วแน่ในทันใด
คืนชีพที่เดิม
หวืด!
ทั้งสามคนปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในที่เดียวกัน แต่ซูผิงต้องประหลาดใจเพราะมังกรขนาดมหึมาหายไป!
ซูผิงมองไปรอบๆ เขาเห็นรอยกรงเล็บบนพื้นและจางหายไปในระยะไกล หญ้าแห้งยืนยันว่าเขาอยู่ในที่เดียวกัน
การคืนชีพของระบบไม่เคยผิดพลาด
“มันไปแล้วเหรอ”
“ฉันคิดว่าอย่างงั้น” โจแอนนาตอบ ตะลึงกับสิ่งที่เธอเห็น
ซูผิงรู้สึกผิดหวัง เขายังคงสัมผัสได้ถึงอากาศที่หลงเหลืออยู่ของมังกรผู้ยิ่งใหญ่ แต่มันไปแล้ว อาจมุ่งหน้าไปยังมิติลึกหรืออาจจะจุดอื่นในเวลาอื่น เห็นได้ชัดว่าอสูรร้ายไม่ได้ออกไปเพราะพวกเขา
ท้ายที่สุดพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่ามดหรือก้อนกรวดในสายตาของมัน
“น่าเสียดาย” ซูผิงถอนหายใจ แต่ลึกๆ เขาก็โล่งใจ แรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวก่อนหน้านี้… ซูผิงไม่ค่อยอยากเผชิญหน้ากับอสูรร้ายนั้นอีกครั้ง
เขาส่ายหัวและพูดว่า “เราก็ควรจะไปเหมือนกัน”
”ไปไหน?”
โจแอนนามีสีหน้าลำบากใจ
“ฉันไม่รู้ มาหาคำตอบกัน”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น ซูผิงก็พาพวกเธอเข้าไปในโลกใบเล็กของเขา และระเบิดตัวเองอีกครั้ง..
มีลอร์ดสูงสุดสนับสนุนผู้ชายคนนั้นหรอ? จักรพรรดิสายฝนคิดด้วยสายตาเย็นชา ถ้าลอร์ดสูงสุดมีส่วนเกี่ยวข้องจริง ๆ มนุษย์ก็มาที่ตระกูลของพวกเขาด้วยจุดประสงค์บางอย่างแน่นอน
“ชายหนุ่มคนนั้นไม่น่าจะระเบิดตัวเอง ต้องเป็นเทคนิคการหลบหนีแบบพิเศษ” เทพชราคาดเดา
คนอื่นๆ ก็คิดแบบเดียวกัน: อัจฉริยะเช่นนี้ไม่มีเหตุผลที่จะฆ่าตัวตายง่ายๆ เป็นเรื่องแปลกที่จักรพรรดิสายฝนไม่สามารถคืนชีพเขาได้ ดังนั้นจึงต้องเป็นวิธีการหลบหนีแน่ๆ
ที่พื้นดิน ดวงตาของเจ้าชายเป็นประกาย เขาจำการคืนชีพอันน่าพิศวงของซูผิงได้และมองเห็นความเป็นไปได้ในการคาดเดานี้ ดังนั้นเขาอาจจะเจอมนุษย์คนนั้นอีกครั้ง
เขาออกจากตระกูลสายฝนได้อย่างอิสระ ต้องมีคนใหญ่คนโตคอยสนับสนุนเขา น่าเสียดายที่เหล่าเทพโบราณกำลังหลับใหล มิฉะนั้นอาจจะจับเขาได้ เจ้าชายคิด
…
ในเวลาเดียวกัน ณ ที่อื่นในแดนเทพอาเคี่ยน
อนุภาคแสงสีน้ำเงินรวมตัวกัน ก่อตัวเป็นรูปร่างมนุษย์ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซูผิง
ทันทีที่ลืมตาเขาก็ได้ยินเสียงหายใจแรง เขามองไปที่ที่มาของเสียง มีอสูรร้ายขนาดมหึมาที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้ทั้งตัว ทุกเกล็ดของอสูรร้ายนั้นใหญ่เท่ากับภูเขา
ฉันคืนชีพแบบสุ่มมาที่ไหนเนี่ย?
ซูผิงประหลาดใจ
อสูรร้ายตัวนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ มีพลังเทพจำนวนมหาศาล มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งและยิ่งใหญ่ของแดนเทพอาเคี่ยน; มันมีขนาดเท่าเมืองที่สามารถรองรับคนได้หลายสิบล้านคน!
หมายความว่าอสูรร้ายสามารถกลืนคนนับล้านได้อย่างง่ายดายในคราวเดียว!
ซูผิงสำรวจพื้นที่และพบว่าอสูรร้ายนี่ดูเหมือนจะหลับสนิท เขานำโจแอนนา และถังยู่หรานออกจากโลกใบเล็กของเขาทันที
ทั้งสองตั้งรับและตกใจกับอสูรร้าย
“พวกเราไม่อยู่ในตระกูลสายฝนแล้วหรอ?” โจแอนนายังคงวิตกกังวลกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
ซูผิงพยักหน้า “เราถูกเคลื่อนย้ายมาที่อื่น ฉันไม่รู้ว่าที่ไหน เธอรู้จักอสูรร้ายตัวนี้ไหม?”
โจแอนนาดูโล่งใจ เธอมองไปที่อสูรร้ายและส่ายหัว “ฉันมองไม่เห็นทั้งตัว แต่พิจารณาจากขนาดของมันแล้ว มันน่าจะมีระดับที่สูงกว่าตัวตนเดิมของฉันมากทีเดียว”
เธอแสดงสีหน้าเคร่งขรึมขณะที่เธอพูดอย่างนั้น ถังยู่หรานเงียบเป็นเวลานาน ปากเธออ้ากว้าง การเดินทางครั้งนี้เป็นการเปิดหูเปิดตาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตเธอ
“มันกำลังหลับอยู่ ฉันจะไปหาดูว่ามันหน้าตาเป็นยังไง” ซูผิงกล่าว
เขาเลิกสนใจตระกูลสายฝนแล้ว เขาโกรธที่ทำลายระฆังไม่สำเร็จ แต่ก็ช่วยไม่ได้ ยังไงซะ ตระกูลสายฝนก็เป็นตระกูลระดับสูง ความล้มเหลวเป็นเรื่องปกติในสภาพเช่นนี้ แต่ซูผิงก็ยังคงไม่พอใจกับผลลัพธ์
ดังนั้นเขาจึงต้องทิ้งเรื่องนี้ไว้ก่อน มิฉะนั้นเขาจะโกรธมากขึ้น
หวืด!
ซูผิงบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
ใช้เวลาไม่นานอสูรร้ายขนาดมหึมาก็ดูเล็กลงใต้ฝ่าเท้าของเขา เขาสามารถเห็นอสูรร้ายได้เต็มตาเมื่อขึ้นไปถึงระดับความสูงหนึ่งหมื่นเมตร ปรากฏว่าเป็นอสูรร้ายที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ด ลำตัวเป็นตัวนิ่มและหางเป็นจระเข้เขาสีขาวขดอยู่เหนือหัวเหมือนมงกุฎ ทำให้ดูสง่างาม
”เอ่อ…”
โจแอนนาดูตกใจและสงสัยขณะที่เธอตามซูผิงมา
“เธอรู้จักมันเหรอ?” ซูผิงถามด้วยความสงสัย
ถัดจากอสูรร้ายนั้นเป็นที่ราบกว้างใหญ่ซึ่งสามารถมองเห็นรอยเท้าได้มากมาย มันเป็นดินแดนป่าเถื่อน
“มันดูคล้ายกับอสูรร้ายที่บันทึกไว้ในหนังสือลับ ชื่อของมันคือมังกรญาณโกลาหล มันเป็นหนึ่งในอสูรร้ายที่ดุร้ายที่สุดในแดนเทพอาเคี่ยน!” โจแอนนาพูดด้วยเสียงต่ำ
“มังกรญาณโกลาหล?” ตอนนี้เขารู้สึกทึ่ง ซูผิงถามว่า “ระดับมันคืออะไร? เทพอมตะ? หรือสูงกว่านั้น?”
โจแอนนาส่ายหัวแล้วตอบว่า “แข็งแกร่งพอๆ กับเทพโบราณ! เทพโบราณธรรมดาๆ ก็ไม่คู่ควรกับมันด้วยซ้ำ อสูรร้ายนี้ถือกำเนิดดวงตาแห่งอาณาจักรและควบคุมกฎแห่งความโกลาหล พวกมันยังมีความสามารถที่ไม่น่าเชื่ออื่น ๆ อีกด้วย”
“ดวงตาแห่งอาณาจักร?” ซูผิงพูดคำนั้นซ้ำ และค่อนข้างสนใจ
“มันเป็นต้นกำเนิดของอาณาจักรเทพ ว่ากันว่าพลังทั้งหมดในอาณาจักรนี้ถูกปลดปล่อยมาจากดวงตา” โจแอนนากระซิบ “นั่นคือสิ่งที่ฉันได้ยินมาจากพ่อแม่”
ซูผิงพยักหน้าและมองไปที่อสูรร้าย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่คุ้นเคยในความว่างเปล่า เธอช่วยให้ฉันจำได้ว่า: มันคือพลังแห่งความโกลาหล เป็นไปได้มากว่าพลังงานที่หายใจมาจากมังกรขนาดใหญ่นี่มีพลังโกลาหล
พลังงานดังกล่าวทำให้เขาตรวจพบได้ง่ายเนื่องจากอากาศในสระวิญญาณของร้านนั้นคล้ายๆกัน
“มันคือมังกรญาณโกลาหลจริงๆ…” โจแอนนาตกตะลึง
เธอมองไปที่อสูรร้ายขนาดยักษ์อย่างไม่เชื่อ สิ่งมีชีวิตที่ดุร้ายเช่นนี้หลับอยู่ตรงหน้าเธอ? เธอกำลังพิจารณาว่ามันอยู่นิ่งแบบนี้มากี่ปีแล้ว?
“ระบบหากสิ่งนั้นฆ่าเรา นายสามารถชุบชีวิตเราได้ไหม?” ซูผิงถามระบบ
ไม่นานหลังจากนั้น ระบบก็ตอบด้วยน้ำเสียงโกรธว่า “นายกำลังสงสัยในความสามารถของฉันหรอ?”
โอเค
คำตอบที่หยิ่งผยองทำให้ซูผิงรู้สึกสบายใจ จากนั้นเขาก็พูดกับโจแอนนาว่า “เข้าไปใกล้กว่านี้และขโมยพลังโกลาหลจากมัน มันเป็นประโยชน์อย่างมาก”
พลังโกลาหลเป็นที่มาของพลังทั้งหมด รวมทั้งพลังดวงดาวและพลังเทพล้วนได้รับมาจากมัน
โจแอนนาจ้องมาที่เขา “นายบ้าไปแล้วเหรอ? หากเป็นมังกรญาณโกลาหลจริงๆ แค่มันจามเราก็ตายแล้ว!ไปจากที่นี่ตอนมันยังหลับกัน”
“ไม่เป็นไร เราสามารถคืนชีพได้” ซูผิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
โจแอนนาตกตะลึงกับคำตอบของเขา โจแอนนาจึงถามว่า “เราสามารถคืนชีพได้แม้จะถูกฆ่าโดยมังกรญาณโกลาหลนะเหรอ?”
”ใช่” ซูผิงพยักหน้าอย่างหนักแน่น เขายังไม่ได้ทดสอบสิ่งนี้ แต่เขามั่นใจในระบบ
“…”
โจแอนนาพูดไม่ออก เธอพบว่าซูผิงน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ แม้แต่อสูรร้ายที่แข็งแกร่งเท่าเทพโบราณก็ไม่สามารถฆ่าเราได้ นี่ไม่ได้หมายความว่าสิ่งที่สนับสนุนซูผิงอยู่แข็งแกร่งกว่าเทพโบราณหรอ?
แต่จะมีคนแบบนั้นอยู่ในโลกนี้จริงๆหรอ?
หรือมากกว่านั้น สิ่งมีชีวิตนั่นยังถือเป็น “ชีวิต” ได้ไหม? ซูผิงได้โฉบลงมาแล้ว เขาพูดกับถังยู่หรานว่า “นี่เป็นโอกาสที่ดี พยายามดูดซับพลังโกลาหล มันจะช่วยเธอได้มากเลย”
”ตกลง!”
ถังยู่หรานพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเทพโบราณมากนัก ยกเว้นแต่ว่าพวกเขาแข็งแกร่งกว่าเทพอมตะ ตอนนี้เธอไม่กังวลอีก ซูผิงสามารถคืนชีพเธอได้
ไม่นานหลังจากนั้น ทั้งสามคนก็เข้าหามังกร ซูผิงเล็งไปที่หัวของมัน ยิ่งเขาเข้าไปใกล้เท่าไหร่ อสูรร้ายก็ยิ่งใหญ่ขึ้นเท่านั้น ในที่สุดเขาก็ไปถึงปากที่เปิดอยู่บางส่วนของอสูรร้ายตัวใหญ่ และเห็นฟันที่แหลมคมข้างในนั้น
ลมหายใจที่ออกมาจากปากมีกลิ่นเหม็น แต่ก็ยังมีพลังโกลาหลคลุมเครืออยู่ด้วย
ซูผิงนั่งไขว่ห้างบนริมฝีปากข้างหนึ่งทันที ถัดจากฟันแหลม การหายใจออกของอสูรร้ายนั้นเหมือนกับพายุระดับ12 ที่มีพลังถอนต้นไม้ได้ แต่ซูผิงก็นั่งนิ่งและดูดซับพลังโกลาหล โจแอนนาตกตะลึงเมื่อเห็นว่าซูผิงกำลังทำอะไร
เขาอาจเป็นคนแรกที่กล้าทำแบบนั้นในอาณาจักรแห่งเทพ
ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าทำไมเขาจึงนิ่งตอนพบกันครั้งแรก ไม่ใช่เพียงเพราะเขาสามารถคืนชีพได้นับครั้งไม่ถ้วน แต่ยังเป็นเพราะเขาได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวกว่าเธอมามากเกินไป เขากล้ามากอยู่แล้ว
โจแอนนาส่ายหัวเล็กน้อยและเดินเข้ามาใกล้ซูผิงเพื่อนั่งลงข้างๆ เขา
ไม่นานหลังจากนั้น… คนสามคน—ซึ่งดูตัวเล็กกว่ามด—ก็นั่งข้างปากของมังกร
พวกเขาถูกล้อมรอบด้วยกลิ่นอายโกลาหล
ลมหายใจมีพลังงานมหาศาล
ดูเหมือนว่าจะเกี่ยวข้องกับธรรมชาติและมิติ ทุกลมหายใจทำให้มิติเวลาโดยรอบผันผวน… ซูผิงตระหนักถึงความพิเศษของสิ่งมีชีวิตใหญ่ เขาตกใจมาก เทพโบราณสามารถมีอิทธิพลต่อมิติเวลาโดยการหายใจเพียงอย่างเดียวงั้นหรอ?
ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกเขาก็สามารถเดินทางข้ามเวลาได้อย่างง่ายดายตราบเท่าที่พวกเขาต้องการ?
ซูผิงกำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในการจินตนาการถึงสิ่งที่สามารถปราบปรามมังกรตัวนี้ได้!
“อสูรร้ายตัวนี้ไม่ได้เข้าร่วมในสงคราม มันเพียงแค่ซ่อนและรอ” โจแอนนากระซิบ
ความจริงที่ว่ามีอสูรร้ายนี้อยู่ในแดนเทพอาเคี่ยนที่สร้างขึ้นใหม่ บอกเป็นนัยว่ามันรอดชีวิตจากภัยพิบัติได้จริงๆ
ซูผิงพยักหน้า
ทั้งสามคนนิ่งเงียบและตั้งใจบ่มเพาะ
ซูผิงรู้สึกว่าพลังดวงดาวทั้งหมดของเขากำลังหลั่งไหลเข้ามาในมหาสมุทรแห่งดวงดาวเมื่อกลิ่นอายโกลาหลเข้าสู่ร่างกายของเขา
พลังโกลาหลจมลงสู่ก้นมหาสมุทรอย่างรวดเร็ว
ซูผิงสามารถบอกได้ว่าเศษอากาศนี่มีประสิทธิภาพเท่ากับร้อยละห้าของพลังดวงดาวของเขา!
ห้าเปอร์เซ็นต์ของพลังดวงดาวของเขาสามารถกลายเป็นหมอกและปกคลุมเมืองทั้งเมืองได้
พลังโกลาหลเล็กน้อยนี่มีปริมาตรน้อยกว่ามาก แต่กลับมีประสิทธิภาพเช่นกัน!
ถ้าฉันสามารถเปลี่ยนพลังดวงดาวทั้งหมดให้เป็นพลังโกลาหลได้ล่ะก็ … ดวงตาของซูผิงเป็นประกาย เขารู้สึกตื่นเต้น เขาจะแข็งแกร่งขึ้นหลายพันเท่าถ้าทำได้!
มันจะไม่น่าเชื่อแน่!
อย่างไรก็ตาม ซูผิงมั่นใจว่านี่เป็นความคิดที่เกิดขึ้นได้จริง ท้ายที่สุดแล้ว อากาศกระจัดกระจายตั้งแต่ยุคโกลาหล มังกรญาณโกลาหลนี้ถือกำเนิดจากความโกลาหล ดังนั้นมันจึงเก็บกลิ่นอายโกลาหลไว้ภายในร่างกาย ซึ่งทำให้มันสามารถแข็งแกร่งเทียมเทพโบราณ
ฉันจะดูว่าฉันจะได้อะไรจากสระวิญญาณในร้านของฉันหรือไม่ ซูผิงคิด รู้สึกอยากกลับไป
ลมรอบตัวเขาหยุดนิ่งในขณะนั้น
จากนั้นเวลาก็ดูเหมือนจะหยุดนิ่ง
หัวของซูผิงว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ ร่างกายของเขาแข็งทื่อเมื่อถูกกักขังด้วยแรงกดดันที่อธิบายไม่ได้
ขณะที่อยู่ในภวังค์ ซูผิงดูเหมือนจะเห็นดวงตาคู่โตที่จ้องมองเขาอย่างไร้อารมณ์
ดวงตานั้นใหญ่พอๆ กับดวงอาทิตย์ กดดันเขามากกว่าสิ่งมีชีวิตใดๆ ที่เขาเคยเจอมา
ซูผิงมีจิตใจที่เข้มแข็ง แต่เขาก็ยังรู้สึกราวกับว่าเลือดของเขาแข็งตัว
”แคร่ก! แคร่ก!”
ซูผิงได้ยินเสียงฟันสบกันและพยายามหันหลังกลับ เขาพบว่าโจแอนนาหน้าซีดและตัวสั่น
ในอีกด้านหนึ่งถังยู่หรานก็เช่นกัน หากดูให้ดีจะเห็นว่าเธอไม่หายใจอีกต่อไป เธอกลัวจนตาย!
ใช่ เธอกลัวจนตาย
อย่างไรก็ตาม ซูผิงไม่คิดล้อเธอ เขาเคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่าสะพรึงกลัวมานับไม่ถ้วน แต่เขาก็ยังหวาดกลัวเกินกว่าจะเคลื่อนไหวได้ในขณะนี้ เจ้าดวงดาวทั่วไปคงตกใจจนตาย!
ปัง! ปัง! ปัง!
ในเวลาต่อมา ซูผิงไม่สามารถคิดได้อีกต่อไป
โจแอนนา ถังยู่หราน และตัวเขาระเบิดโดยไม่มีการเตือนใดๆ
ในที่สุดซูผิงก็เป็นอิสระจากแรงกดดันของอสูรร้ายเมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้ง เขาหายใจแรงและกลัวเกินกว่าจะคืนชีพ
แต่ซูผิงก็ตั้งใจแน่วแน่ในทันใด
คืนชีพที่เดิม
หวืด!
ทั้งสามคนปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในที่เดียวกัน แต่ซูผิงต้องประหลาดใจเพราะมังกรขนาดมหึมาหายไป!
ซูผิงมองไปรอบๆ เขาเห็นรอยกรงเล็บบนพื้นและจางหายไปในระยะไกล หญ้าแห้งยืนยันว่าเขาอยู่ในที่เดียวกัน
การคืนชีพของระบบไม่เคยผิดพลาด
“มันไปแล้วเหรอ”
“ฉันคิดว่าอย่างงั้น” โจแอนนาตอบ ตะลึงกับสิ่งที่เธอเห็น
ซูผิงรู้สึกผิดหวัง เขายังคงสัมผัสได้ถึงอากาศที่หลงเหลืออยู่ของมังกรผู้ยิ่งใหญ่ แต่มันไปแล้ว อาจมุ่งหน้าไปยังมิติลึกหรืออาจจะจุดอื่นในเวลาอื่น เห็นได้ชัดว่าอสูรร้ายไม่ได้ออกไปเพราะพวกเขา
ท้ายที่สุดพวกเขาไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่ามดหรือก้อนกรวดในสายตาของมัน
“น่าเสียดาย” ซูผิงถอนหายใจ แต่ลึกๆ เขาก็โล่งใจ แรงกดดันที่น่าสะพรึงกลัวก่อนหน้านี้… ซูผิงไม่ค่อยอยากเผชิญหน้ากับอสูรร้ายนั้นอีกครั้ง
เขาส่ายหัวและพูดว่า “เราก็ควรจะไปเหมือนกัน”
”ไปไหน?”
โจแอนนามีสีหน้าลำบากใจ
“ฉันไม่รู้ มาหาคำตอบกัน”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น ซูผิงก็พาพวกเธอเข้าไปในโลกใบเล็กของเขา และระเบิดตัวเองอีกครั้ง..
