ได้เวลากลับแล้ว
ซูผิงตื่นจากการทำสมาธิ พร้อมที่จะไปหาแอนนาและถังยู่หราน
ก่อนที่เขาจะจากไป เขาบอกคนใช้ของเขาว่าอย่ารบกวนเขา เพราะเขาจะใช้เวลาอยู่อย่างสันโดษเป็นเวลานาน
นั่นเป็นเพียงข้ออ้างสำหรับการจากไปของเขา มิฉะนั้น ที่ปรึกษาของพวกเขาจะสอบสวนเรื่องนี้หากจู่ๆ เขาหายตัวไป คนใหญ่คนโตสามารถตรวจจับความผิดปกติได้หากพวกเขาได้ยินเรื่องนี้และค้นหาด้วยวิธีพิเศษ
โชคดีที่ผู้คนมักบ่มเพาะกันอย่างสันโดษเป็นเวลาหลายปี ที่ปรึกษาบางคนจะสอนทุกๆ สองสามปีหรือหลายสิบปี คงไม่มีผลอะไรกับฉันหากพลาดการสอนบางครั้งไป
ซูผิงไปที่สำนักสวรรค์ยุทธ์หลังจากสั่งคนใช้เสร็จ ต้องขอบคุณผู้คุมที่ไปส่งข้อความให้ ในไม่ช้าซูผิงก็ได้พบกับโจแอนนาและถังยู่หราน ซึ่งเขาต้องแปลกใจที่ถังยู่หรานเป็นสภาวะชะตากรรมแล้ว
ในเวลาเพียงไม่กี่วัน เธอได้ข้ามจากสภาวะสมุทรไปยังสภาวะชะตากรรม!
พลังงานของเธอไม่ได้มีเพียงพลังดวงดาวอีกต่อไป มันผสมกับพลังงานพิเศษบางอย่างซึ่งค่อนข้างยาก
ในทางกลับกันโจแอนนาดูสงบเป็นพิเศษ ซูผิงรู้จักเธอดีพอที่จะมองออกว่าเธออารมณ์ไม่ดี เขาเดาเหตุผลและถามว่า เธอพูดคุยกับที่ปรึกษาของเธอแล้วใช่ไหม? พวกเขาไม่มีทางดึงหลุมศพกึ่งเทพกลับคืนสู่อาณาจักรแห่งเทพเลยเหรอ?
โจแอนนาเหลือบมองซูผิง ดวงตาที่สงบของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เธอสังเกตเห็นความห่วงใยในดวงตาของซูผิง เธอรู้สึกผิดหวังมากกับการถูกปฏิเสธเมื่อสามวันก่อน เธอไม่รู้ว่าเธอจะหันหน้าไปหาใคร หากยอดฝีมือของสถาบันวิถีสวรรค์ไม่เต็มใจที่จะช่วยเหลือ
ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักว่าคนที่เต็มใจจะช่วยเธอคือซูผิง ที่ไม่ใช่แม้แต่เทพ
โจแอนนาส่ายหัวและสะบัดความคิดฟุ้งซ่านของเธอ เธอพูดว่า พวกเขาไม่เต็มใจที่จะช่วย ฉันจะหารือเรื่องนี้กับเทพสูงสุดในภายหลัง ฉันอาจจะต้องขอความช่วยเหลือจากนายอีกครั้ง
ไม่เป็นไร ฉันจะช่วยเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ซูผิงสัญญา
ถังยู่หรานถามด้วยความสงสัย นี่กำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน?
เรื่องมันยาว และเป็นเรื่องส่วนตัวของโจแอนนา ซูผิงส่ายหัว ตัดสินใจที่จะไม่บอกรายละเอียด
ถังยู่หรานหยุดถาม เนื่องจากเป็นหัวข้อที่ละเอียดอ่อน เธอเหลือบมองโจแอนนาอย่างแปลกใจ เธอไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าโจแอนนาซึ่งเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แข็งแกร่งกว่าเธอ ถึงกระนั้นเธอรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้มีความสามารถมากแค่ไหนในขณะที่เป็นอยู่ในร่างที่กลับชาติมาเกิด ตามที่ซูผิงได้กล่าวไว้ ตัวตนดั้งเดิมของเธอต้องแข็งแกร่งยิ่งกว่านี้
แต่ถึงกระนั้น สำหรับผู้หญิงที่แข็งแกร่งอย่างโจแอนนายังจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ… สิ่งนี้ทำให้ถังยู่หรานรู้สึกแปลก เธอยังมีความรู้สึกอยากจะช่วยโจแอนนา
หมดเวลาแล้ว เราต้องกลับไป แค่บอกว่าเธอจะฝึกอย่างสันโดษก็พอ ซูผิงพูด ตรงเข้าประเด็น
ทั้งคู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งสองรู้สึกเสียใจและจำได้ว่าพวกเธออยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว การฝึกในปัจจุบันมีประสิทธิภาพเกินจินตนาการสำหรับถังยู่หราน ส่วนโจแอนนาแม้ว่าความคิดของเธอที่จะย้ายหลุมศพกึ่งเทพจะล้มเหลว แต่เธอไม่ได้อยู่เฉยในระหว่างนั้น เธอพบวิถีที่จะทะลวงผ่านแล้ว
เมื่อพิจารณาจากคุณสมบัติเทพของเธอในการทดสอบครั้งที่สาม เธอได้รับการสังเกตจากปรมาจารย์คนหนึ่งที่อยู่ในสภาวะเทพอมตะ ปรมาจารย์คนนั้นรู้ว่าเธอกลับชาติมาเกิด อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ใส่ใจกับมัน และชี้ทางไปยังสภาวะเทพอมตะให้เธอ!
สำหรับผู้ที่อยู่ในสหพันธ์ ไม่ทราบแน่ชัดว่าไม่มีวิถีที่แน่นอนไปยังสภาวะเทพดวงดาวหรือสภาวะเทพอมตะ แม้แต่สภาวะเทพอมตะก็ไม่สามารถแนะนำคนอื่นๆ ว่าพวกเขาไปถึงระดับนั้นได้อย่างไร พวกเขาไม่สามารถแม้แต่จะสอนศิษย์ของพวกเขาว่าจะไปถึงสภาวะเทพดวงดาวได้ยังไงด้วยซ้ำ!
ท้ายที่สุดสภาวะเทพดวงดาวทุกคนมีวิถีที่ไม่เหมือนใครซึ่งไม่สามารถคัดลอกได้!
สิ่งเดียวที่สภาวะเทพอมตะสามารถทำได้คือลงทุนทรัพยากรหายากของพวกเขาให้กับศิษย์ที่พวกเขาคิดว่ามีโอกาสไปได้ไกล
ถึงกระนั้น ปรมาจารย์สภาวะเทพอมตะที่นี่ได้ชี้ให้เห็นวิถีในการไปยังสภาวะเทพอมตะให้กับแอนนา วิถีนั้นยากมาก แต่ความคิดที่ว่ายากนั้นไม่ใช่สำหรับโจแอนนา การมีทิศทางเป็นสิ่งสำคัญ!
เธอต่อสู้มาตลอดตั้งแต่จับหยิบหอกเป็น มีวันใดในชีวิตของเธอที่ไม่ยากบ้าง?
โจแอนนาไม่ได้บอกซูผิงถึงวิถีของเธอ ไม่ใช่เพราะเธอต้องการเก็บเป็นความลับ แต่เพราะมันเหมาะสำหรับเทพเท่านั้น
…
หลังจากให้คำแนะนำแก่หญิงสาวทั้งสองแล้ว ซูผิงก็พาพวกเธอออกไป เขาส่งพวกเธอไปยังโลกใบเล็กของเขาเพราะพวกเขายังมีเวลาอยู่ จากนั้นเขาก็พบสถานที่ลับและระเบิดตัวเอง ก่อนที่เขาจะคืนชีพแบบสุ่ม
ซูผิงเห็นหลายสิ่งหลายอย่างในแดนเทพอาเคี่ยนผ่านการคืนชีพอย่างต่อเนื่อง
เขาคืนชีพแบบสุ่มมาอยู่ในเมือง ที่รังของอสูรร้าย และหมู่บ้านของเหล่าเทพ ซูผิงมีความเข้าใจที่ดียิ่งขึ้นเกี่ยวกับแดนเทพอาเคี่ยนหลังจากผ่านไปเพียงครึ่งวัน เขาประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดว่าแดนเทพอาเคี่ยนเรียบร้อยดี ยกเว้นดินแดนรกร้าง ที่พำนักของเหล่าเทพและเผ่าพันธุ์อื่น ๆ ดูค่อนข้างปลอดภัย
สิ่งนี้ไม่เหมือนกับโลกของปีศาจโกลาหลแห่งอันเดธซึ่งเป็นบ้านที่รกร้างและวุ่นวายของปีศาจที่น่าสะพรึงกลัว
…
ไม่นานหลังจากที่ซูผิงออกจากสถาบันวิถีสวรรค์ มีคนไปที่วังที่เขาอาศัยอยู่
คำเชิญ? คำท้า?
คนรับใช้ที่ถูกส่งมาเฝ้าวังของซูผิงรู้สึกประหลาดใจกับคำเชิญสีทองที่เธอได้รับ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่ขอบบัตรเชิญ เพราะมันคือคำท้า!
มีคนท้าดวลเจ้านายคนใหม่ของเธอ
มีคนท้าทายคุณซูทันทีหลังจากเข้าสู่สถาบันวิถีสวรรค์ เขาเป็นศัตรูกันมาก่อนหรอ? นี่คือเครื่องหมายของตระกูลสายฝน ตระกูลระดับสูงใช่ไหม? คนใช้ตกใจเมื่อเห็นคำเชิญด้านหลัง
เทพจากตระกูลระดับสูงกำลังท้าทายมนุษย์อย่างซูผิง
เธอจำไม่ได้ว่าเคยได้ยินเกี่ยวกับความแค้นระหว่างตระกูลสายฝนกับมนุษย์มาก่อน
เขาจะต้องเป็นศัตรูกันมาก่อน คุณซูเพิ่งบอกว่าเขาจะฝึกอย่างสันโดษ เขาต้องรู้มาก่อนและพยายามจะหาข้ออ้าง… คนใช้ดูเหมือนเด็กผู้หญิง แต่เธอมีชีวิตอยู่มาเกือบร้อยปีแล้ว เธอคิดว่าการคาดเดาของเธอน่าจะถูก แต่เธอยังต้องถามความเห็นของซูผิง
คุณซูเพิ่งจากไป และใครจะรู้ว่าเขาไปที่ไหน มันต้องรอจนกว่าเขาจะกลับมา เพราะเขาเลือกที่จะหลบผู้ท้าชิง คนใช้คิด
เธอเก็บคำท้าไว้ให้ซูผิง
แม้ว่าจะไม่สามารถปฏิเสธคำเชิญเช่นนี้ได้ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกร้องการต่อสู้จากคนที่บ่มเพาะอย่างสันโดษอยู่
ท้ายที่สุดแล้ว จังหวะการบ่มเพาะอาจหยุดชะงักได้หากถูกขัดจังหวะ สถาบันวิถีสวรรค์สนับสนุนสันติภาพและอนุญาตให้มีการดวลได้ แต่ต้องไม่ส่งผลต่อการบ่มเพาะของพวกเขา
…
คุณกำลังจะออกจากแดนเทพอาเคี่ยน…
นับถอยหลัง…
การแจ้งเตือนของระบบดังขึ้นในหัวของซูผิง
ในที่สุดซูผิงก็สังเกตเห็นว่าระบบ—ที่คุยกับเขาในใจเสมอ—มีเสียงเดียวกับการแจ้งเตือนมาตรฐาน อย่างไรก็ตามเสียงการแจ้งเตือนฟังดูแข็งกระด้างและเหมือนหุ่นยนต์ เมื่อเปรียบเทียบแล้วระบบเอาแต่ใจมากกว่ามาก ระบบไม่ลังเลที่จะพูดถึงสิ่งใดๆ
อย่าล้อเลียนระบบ ระบบประกาศอีกครั้งในหัวของซูผิง เห็นได้ชัดว่าโกรธ ซูผิงยิ้มและจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ข้างหน้าเขา ตรงหน้าเขามีท้องฟ้ากว้างใหญ่ ในขณะที่มีดินแดนอันไร้ขอบเขตอยู่ใต้เท้าของเขา ดูเหมือนเขาจะโบยบินไปพร้อมกับทิวทัศน์สวยงามนี้
มันไม่ใช่การบินที่แท้จริง ในขณะที่เขายืนอยู่บนหลังของอสูรร้ายขนาดมหึมาที่ดูเหมือนเมฆ มองเห็นได้ไม่ชัด; มันเหมือนกับเกาะที่เคลื่อนไหวจากมุมมองของเขา อย่างไรก็ตาม มันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่เร็วมาก และทำให้เกิดพายุไม่สิ้นสุดเมื่อใดก็ตามที่มันกระพือปีก
ซูผิงพบว่าตัวเองอยู่บนหลังของอสูรร้ายนั้นหลังจากฟื้นคืนชีพแบบสุ่ม ซึ่งทำให้เขาพูดไม่ออก
มันไม่ดีเท่ากับมังกรโกลาหล แต่อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในสภาวะเทพอมตะ บางทีมันอาจจะแข็งแกร่งกว่านั้น ซูผิงคิดด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ
ไม่นานหลังจากนั้น การนับถอยหลังก็สิ้นสุดลง ซูผิงขยับและหายตัวไปจากหลังของอสูรร้าย
อสูรร้ายก็ขยิบตาทันที ดวงตาของมันจ้องมองไปที่พื้นด้านล่าง ทันใดนั้นมันก็ตรวจพบกลิ่นอายน่ากลัวบางอย่างในระยะใกล้
มันคืออะไร?
อสูรร้ายนั้นฉีกความว่างเปล่าออกจากกันหลังจากคิดแล้วก็หายวับไปในความว่างเปล่า..
