เมื่อนึกเรื่องเลวร้ายที่จะเกิดขึ้น ซูหวานหว่านก็รีบวิ่งออกไปจากบ้าน นางไปที่บ้านที่ใกล้ที่สุดทันที เมื่อเห็นหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่จึงถามออกมา “ท่านป้า ท่านป้ามีผงขี้เถ้าพืชอยู่ในบ้านหรือไม่? ในผงนั่นมีพิษ! ห้ามใช้มันเด็ดขาด! เพียงแค่ผสมมันลงน้ำแล้วใช้รดต้นพริก พริกของข้าก็ตายลงทันที!”
สตรีนางนั้นสะดุ้งตกใจหน้าซีดเผือด “ข้ากับสามีซื้อมันมาเมื่อวาน ใช้มันผสมกับน้ำแล้วรดไปที่แปลงพริก… ข้าจะทำอย่างไรดี!”
“ตายแล้ว! ซูหวานหว่าน เจ้าจะตระหนกไปไย! อีกทั้งมาพูดจาใส่ร้ายคนหมู่บ้านเดียวกันอีก! ซื่อกังคนนั้นเป็นคนใกล้คนเคียงของหมู่บ้านเรา แน่นอนว่าของที่เขาเอามาขายจะต้องดีต่อแปลงผักแน่นอน!”
เสียงแหลมหูอันคุ้นเคยทำให้ซูหวานหว่านหันไปมองก็พบกับใบหน้าของหวังเซียนซู เด็กสาวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขยะแขยง “หวังเซียนซู บ้านของเจ้าไม่ได้ปลูกพริก เจ้าไม่รู้ถึงความสำคัญของเรื่องนี้หรอก อย่ามามัวพูดจาไร้สาระอยู่เลยและเจ้าก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรด้วย!”
“นี่เจ้า!” หวังเซียนซูโกรธจัดจนชี้หน้าซูหวานหว่านและกล่าวว่า “แน่นอนว่าคนในหมู่บ้านรู้จักซื่อกังเป็นอย่างดี! แปลงพริกของเจ้าไม่ได้ใช้ผงขี้เถ้าของเขาแล้วตายอย่างแน่นอน!”
สตรีนางนั้นได้ยินก็รู้สึกว่าคำพูดของหวังเซียนซูมีเหตุผล จึงเอ่ยปลอบซูหวานหว่านออกมา “แม่นางซู เจ้าอย่าได้ตื่นตกใจไปเลย ซื่อกังได้ขายของตามหมู่บ้านมาหลายปีแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่ได้เอาของที่ไม่ดีมาขายให้เราแน่”
ถึงจะพูดแบบนั้น ซูหวานหว่านก็คิดไม่ออกว่าเหตุใดต้นพริกของนางถึงได้ตายในชั่วข้ามคืน เช่นนั้นแล้วนางคงต้องไปสอบถามบ้านหลังอื่นดู ทว่าหวังเซียนซูก็พูดขัดนางออกมาว่า “เมื่อกี้เจ้ากล้าขึ้นเสียงดังใส่ข้า ข้าเป็นผู้อาวุโส! เจ้ายังไม่ได้พูดขอโทษข้าเลยนะ”
ทันทีที่สิ้นเสียงของหวังเซียนซู หลี่ฉือโทวก็วิ่งเข้ามาจาก “แม่นางซู! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! แปลงพริกของข้าที่เพิ่งจะรดน้ำผสมขี้เถ้านั้นไป ตอนนี้มันได้ตายหมดแล้ว!”
“ว่าอย่างไรนะ?” ซูหวานหว่านผงะไป แสดงว่าสิ่งที่ตนคิดเอาไว้นั้นถูกต้องแต่นางกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด
หวังเซียนซูลดมือของตนเอง สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความโกรธและรีบเดินกลับบ้านของตัวเองไปทันที
ซูหวานหว่านมุ่งหน้าไปยังทุ่งนาพร้อมกับหลี่ฉือโทว เมื่อไปถึงนางก็ตกใจ ใบพริกแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลือง นางนั่งลงมองดูก้านพริกก็พบร่องรอยเหี่ยวเฉา
เมื่อพิจารณาจากสรรพคุณทางยาของพิษนี้แล้ว ต้นพริกจะตายภายในหนึ่งชั่วยามหลังจากที่ใส่มันลงไป!
ใครกันแน่ที่เป็นคนทำเรื่องแบบนี้ได้!
ซูหวานหว่านกัดฟันกรอด “ท่านลุงฉือโทว! พวกเรากลับไปที่หมู่บ้านและรวบรวมคนไปจัดการกับคนขายผงขี้เถ้านี่เถิด!”
ทันทีที่ทั้งสองกลับมาถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านคนอื่น ๆ ก็รีบมาหาซูหวานหว่านและบอกว่าพริกของพวกเขาตายลงแล้ว เด็กสาวกับเหล่าชาวบ้านต่างคิดว่ามันเป็นเพราะขี้เถ้าจึงทำให้พริกของพวกเขาตาย และตอนนี้พวกชาวบ้านกำลังจะแห่ไปที่หมู่บ้านหยางหลิวเพื่อไปหาซื่อกังคนนั้น
เมื่อมาถึงยังหมู่บ้านหยางหลิว ก็เห็นซื่อกังกำลังถือถังผงขี้เถ้านั้น!
กลุ่มชายฉกรรจ์หัวรุนแรงในหมู่บ้านรีบเดินเข้าไปคว้าผงขี้เถ้านั้นมาและเทมันลงพื้นทันที
ซื่อกังตะลึงเมื่อมองไปที่ซูหวานหว่านและคนอื่น “พวกเจ้ากำลังจะทำอะไร! ไม่ซื้อก็ไม่เป็นไร! แต่จะมาคว่ำข้าวของของข้าแบบนี้ด้วยเหตุอันใด! พวกเราเป็นคนหมู่บ้านใกล้เคียงกันทั้งนั้นต่อไปจะมองหน้ากันลำบาก หากทำแบบนี้!”
“พวกเราไม่ลำบากหรอก แต่เป็นเจ้าต่างหากที่จะต้องลำบากใจมองหน้าคนอื่นไม่ติด” ซูหวานหว่านพูดเยาะเย้ยชี้ไปที่ผงบนพื้นแล้วพูดว่า “วันนี้เจ้าจะต้องพูดความจริงออกมา ตกลงเจ้าเอาอะไรมาขายให้พวกเรากันแน่! ตอนนี้ในหมู่บ้านของเราได้ใช้ผงนี้กับแปลงพริก ต้นพริกพวกนั้นมันตายหมดแล้ว!”
“นี่… ไม่ควรจะเป็นแบบนี้!” ซื่อกังเบิกตากว้างจากนั้นก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ผงนี้มันไม่ได้ทำให้ต้นพริกตายแน่นอน! ข้าแค่เพิ่ม… ขี้เถ้าพืช… ใช่! มันเป็นขี้เถ้าพืช!”
เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและวกไปวนมา ซูหวานหว่านก็เข้าใจได้ทันทีว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนเอาไว้ มันต้องไม่ใช้ขี้เถ้าพืชธรรมดาแน่ ๆ เด็กสาวจึงกล่าวว่า “ทุกคนอย่าไปเชื่อเขา ไปค้นบ้านของเขากัน!”
ซื่อกังตื่นตระหนกและวิ่งไปขวางประตูบ้านของตนเองเอาไว้ “เจ้าเข้าไปไม่ได้! ข้าจะแจ้งให้ทางการมาจับพวกเจ้าข้อหาบุกรุก!”
“ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้า เชิญเจ้าไปแจ้งกับหน้าที่ได้เลยเราไม่กลัวเจ้าหรอก!”
“ใช่! เจ้ารู้หรือไม่ว่าผงขี้เถ้าของเจ้ามันอันตรายแค่ไหน? ข้าเพิ่งเทมันผสมกับน้ำแล้วรดไปที่แปลงพริกเมื่อวานนี้และพอรุ่งเช้าวันนี้ต้นพริกในทุ่งของข้าก็ตายหมดแล้ว!”
“…”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ซื่อกังก็ตื่นตระหนก ขาแข้งอ่อนแรงล้มลงบนพื้นและพูดออกมาอย่างสั่นเทา “พวกเจ้า… พวกเจ้าพูดความจริงงั้นหรือ?”
“แน่นอนว่ามันเป็นความจริง! มันเป็นอาหารและชีวิตของทุกคนในหมู่บ้าน เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงเอาเรื่องนี้มาล้อเล่น!” ริมฝีปากบางเม้มแน่น เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันและก้าวเข้าไปในบ้าน จู่ ๆ ก็ได้กลิ่นฉุนลอยออกมา นางเดินไปตามกลิ่นก็พบกับถังใส่ผงสีขาว เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ ก็เป็นสิ่งที่เขาใช้ผสมกับขี้เถ้าพืชแล้วขายให้พวกชาวบ้าน!
“นี่มันคืออะไรกันแน่!” ซูหวานหว่านมองไปที่ซื่อกังด้วยสายตาเย็นชา เมื่อเห็นสายตาของเด็กสาวเขาก็เกิดอาการหวาดกลัวและบอกความจริงออกมา
เมื่อสองสามวันก่อนมีคนมาหาเขาที่บ้าน เอ่ยขอให้เขาผสมผงเหล่านี้กับขี้เถ้าพืชและขายมันให้กับพวกชาวบ้าน แล้วพวกนั้นก็จ่ายเงินให้เขา 1 ตำลึง เหตุที่เขาตกลงรับเอาไว้เพราะต้องเอาเงินไปรักษาอาการเจ็บป่วยของภรรยาตัวเอง
เมื่อนึกถึงความสูญเสียของชาวบ้าน ซื่อกังก็ตบหน้าตัวเอง “ข้าผิดไปแล้ว! ข้าขอโทษทุกคนด้วย!”
ทุกคนไม่ได้อยากจะแก้แค้นอะไร ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้แปลกพริกของพวกเขาก็ตายหมดแล้ว เช่นนี้น่ากลัวกว่าจะเกิดภัยพิบัติทางธรรมชาติร้ายแรงกว่าปีที่แล้วเสียอีก ซูหวานหว่านต้องการถามถึงคนที่อยู่เบื้องหลังแต่ก็ยังไม่วางใจ นางจึงส่งตัวซื่อกังให้กับพลลาดตระเวน
พลลาดตระเวนใช้เครื่องทรมานแต่เขาก็ปิดปากเงียบ ซูหวานหว่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและคนสั่งการที่เป็นไปได้มากที่สุดคือสมาชิกหอการค้า แต่เนื่องจากนางไม่มีหลักฐาน หากนางไปโดยไร้หลักฐานก็คงจะไม่สำเร็จ และอาจจะโดนแว้งกัดได้!
ความรู้สึกทำอะไรไม่ได้ผุดขึ้นมาในใจของนาง ซูหวานหว่านลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ นางทำได้เพียงกลับไปที่หมู่บ้านพร้อมกับเหล่าชาวบ้าน โดยบอกให้พวกเขาถอนต้นพริกที่ตายแล้วทิ้งไป แล้วให้เกลี่ยหน้าดินอีกครั้ง เด็กสาวศึกษาวิธีกำจัดพิษในดินเพียงชั่วข้ามคืน เพื่อที่จะให้ชาวบ้านจะได้ไปใช้ที่แปลงของตนเอง และสัญญากับชาวบ้านว่าจะมอบต้นพริกให้ใหม่แก่ชาวบ้านโดยไม่เอาเงิน
ซูหวานหว่านคำนวณจำนวนต้นกล้าพริกที่ชาวบ้านสูญเสียไป พร้อมกับปลูกพริกในมิติฟาร์มของตัวเองใหม่อีกครั้ง นางรอให้ชาวบ้านเตรียมแปลงดินให้พร้อม หลังจากนั้น 2-3 วันต้นกล้าในมิติฟาร์มก็โตขึ้นแล้ว ซูหวานหว่านกำลังจะส่งต้นกล้าพริกให้กับพวกชาวบ้าน แต่ดูเหมือนพวกชาวบ้านจะไม่สนใจต้นกล้าพริกของนาง!
“ซูหวานหว่าน! อย่าขายต้นพริกเลย ใครจะกล้าปลูกพริกในตอนนี้! ตอนนี้พริกทั้งหมดมันมีพิษ!” ชาวบ้านคนหนึ่งก็ได้พูดออกมา
“ข้าศึกษามาอย่างดีแล้ว พิษนั้นจะทำให้หญ้าและต้นไม้เหี่ยวเฉา พวกที่ไม่โดนรดน้ำก็จะไม่โดนพิษของมัน!” ซูหวานหว่านกล่าวออกมาอย่างมั่นใจ
ชาวบ้านมองไปที่ซูหวานหว่านด้วยสายตาดูถูก “หากไม่เชื่อเจ้าไปดูที่บ้านป้าหวังเถอะ นางไม่เคยซื้อผงขี้เถ้าพืชนั้น แต่ต้นพริกมันก็ถูกปนเปื้อน ลูกชายของนางเด็ดพริกออกมาทำอาหารเมื่อวานนี้ วันนี้ลูกชายของนางก็มีตุ่มขึ้นที่หลังเยอะมาก หมอบอกว่ามันอาจจะเป็นอันตรายต่อร่างกาย ตอนนี้ทุกคนกำลังพูดคุยกันอยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านเพื่อทำลายต้นพริกที่เหลือให้หมด!”
พริกที่เหลือสามารถเติบโตได้และสามารถเก็บผลผลิตพริกได้เป็นพันเม็ด! จะทำลายมันได้อย่างไร!
ซูหวานหว่านรีบเดินออกไปทันที
