ทั้งสองเดินตามหมอคนนั้นไปจนกระทั่งมาถึงประตูหลังบ้านตระกูลเจีย!
แน่นอนว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จะต้องเป็นคนของตระกูลเจีย ซึ่งก็คือเจียเหวินแน่ ๆ!
ซูหวานหว่านสามารถเดาเรื่องนี้ออกได้ทันที ซุนฉางอานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็ขมวดคิ้วแน่น ชายหนุ่มคว้าตัวซูหวานหว่านที่กำลังจะไล่ตามหมอคนนั้นเข้าไปและพูดออกมาว่า “ข้าพอจะรู้แล้วเป็นใคร เขาเคยมีเรื่องบาดหมางกับข้ามาก่อน นั่นคงเป็นเหตุผลที่เขาทำแบบนี้ ไม่จำเป็นต้องหาคำตอบแล้วล่ะ”
เจียเหวินมีเรื่องบาดหมางกับซุนฉางอาน ชายหนุ่มอบอุ่นราวกับชายในฝัน อีกทั้งยังฉลาด ในขณะที่เจียเหวินเป็นผู้ชายเจ้าชู้รักสนุก มีรสนิยมทางเพศที่มากไปกว่าแค่ชายกับหญิง!
ซูหวานหว่านมองไปที่ซุนฉางอาน และเมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเขา หญิงสาวก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางไม่เคยได้ยินข่าวลือเรื่องที่ซุนฉางอานและเจียเหวินมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน ซุนฉางอานคงจะไม่ได้ทำเรื่องอย่างนั้นแน่ ๆ แต่ซูหวานหว่านยังไม่อยากไปจากที่นี่ นางต้องการที่จะให้บทเรียนกับเจียเหวินก่อนจึงพูดขึ้นมาว่า “คุณชายซุน งั้นท่านกลับไปก่อน ข้าต้องการฟังความจริง หากข้าเข้าใจอะไรผิดไปมันก็คงจะไม่ดี ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จะต้องได้รับบทเรียน เรื่องนี้คุณชายซุนฉางอานคงไม่ได้รับผลกระทบอะไร”
“เอ่อคือว่า…” คุณชายซุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบตกลงและเดินเข้าไปทางประตูหลังอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับซูหวานหว่าน ชายหนุ่มเป็นฝ่ายนำทางเข้าไป และก็ดูเหมือนว่าซุนฉางอานจะคุ้นเคยกับบ้านของตระกูลเจียเป็นอย่างมาก ทำให้หญิงสาวรู้สึกงุนงง “ดูเหมือนว่าคุณชายซุนจะคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้มาก แต่ครอบครัวเจียและตระกูลซุนไม่ใช่เพื่อนสนิทกันไม่ใช่หรือ?”
“มันก็ไม่เชิงหรอก” ซุนฉางอานส่ายหัวพร้อมกับพูดว่า “ข้าเรียนที่สถานศึกษาเดียวกันกับเจียเหวินตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนั้นความสัมพันธ์ข้ากับเจียเหวินดีมาก พอโตขึ้นมาเราก็เหินห่างกันไป”
มันต้องมีเรื่องอะไรที่มากกว่านี้ซ่อนอยู่แน่ ๆ!
ซูหวานหว่านเลิกคิ้วขึ้น “ข้าเคยเจอเจียเหวินมาก่อน เขาหล่อมากก็จริงแต่เขาชอบผู้ชายด้วยกัน! ข้ายังเคยเห็นเขาหาทาสผู้ชายมาปรนเปรอตนเองที่หอซุยชุนโหลวอีกด้วย เฮอะ! อีกทั้งยังมีนักเลงหัวไม้อีก!”
ซุนฉางอานขมวดคิ้วแน่น พยายามใช้มุมมองของซูหวานหว่านคิดเกี่ยวกับสถานการณ์แบบนี้ แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความน่าขยะแขยงของอีกฝ่าย เขาก็นึกถึงตัวเองขึ้นมาที่รังเกียจเจียเหวินที่ชอบผู้ชายด้วยกัน ดังนั้นเขาจึงกลืนคำพูดพวกนั้นลงไปในใจ
ทั้งสองเดินไปที่ลานบ้านของเจียเหวิน แต่ก็ไม่พบใคร! ดูเหมือนว่าคนใช้จะถูกสั่งให้ออกไปจากที่นี่
ซูหวานหว่านก้าวเข้ามาพร้อมกับซุนฉางอาน
ทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้าไปในลาน พวกเขาได้ยินเสียงตวาดด้วยความโกรธดังมาจากห้องห้องหนึ่ง “แค่เรื่องเล็ก ๆ เจ้าก็ยังทำไม่สำเร็จอย่างงั้นเหรอ? แล้วยังมีหน้ามาขอเงินร้อยตำลึงจากข้าอีก! มันช่างน่าขันเสียเหลือเกิน!”
“คุณชายเจีย! ข้าถูกเปิดโปงแล้ว! ซุนซ่างชูจะต้องถอนใบอนุญาตการเป็นหมอของข้าแน่ แล้วต่อไปข้าจะเอาอะไรมาทำมาหากิน? เงินร้อยตำลึงนั่นท่านจะต้องให้ข้า! ไม่เช่นนั้นข้าจะบอกเรื่องนี้กับคุณชายใหญ่ของตระกูลซุน!” หมอคนนั้นพูดออกมา
คุณชายใหญ่ตระกูลซุน? ซูหวานหว่านขมวดคิ้ว นางรู้สึกว่าจะต้องมีบางอย่างซ่อนอยู่ภายในเรื่องนี้แน่ ๆ และหลังจากฟังอีกครั้ง เจียเหวินก็ตอบตกลง!
“ใครก็ได้! เอาเงินมาให้เขาหนึ่งร้อยตำลึงแล้วลากเขาออกไปจากที่นี่ด้วย!”
ดูเหมือนว่าเจียเหวินจะกลัวเล็กน้อยว่าซุนฉางอานจะรู้ว่าเขาทำผิด?
ใบหน้าของซุนฉางอานพลันซีดเผือด ขณะกำลังจะเปิดประตูเข้าไป ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้นมา “จะโกรธไปทำไมในเมื่อเพียงเงินหนึ่งร้อยตำลึงสามารถแก้ไขปัญหาได้? หากเจ้านั้นอยากได้ซุนฉางอานข้ายินดีจะช่วยเจ้า! ภายในหนึ่งเดือน ข้าสัญญาว่าจะทำให้เขาเชื่อฟังเจ้า ส่วนเป่ยฉวนเฟิงหลิว… เฮอะ! เขาเป็นศิษย์พี่ของนังซูหวานหว่าน เขาจึงถือว่าเป็นศัตรูของเจ้าด้วยเช่นกัน ข้าจะร่วมมือกับเจ้าเพื่อฆ่าเขา! ในอนาคตเมื่อข้าแทนที่ชื่อของซุนฉางอานได้ เมืองโจวแห่งนี้ต่อไปมันจะไม่เป็นของข้ากับเจ้าอย่างงั้นหรือ?”
“ศิษย์น้องซุน ….นับว่าวิเศษนัก!” เจียเหวินเอ่ยชม
ซูหวานหว่านตกใจ เสียงของคนคนนั้นทำให้นางนึกถึงคนที่แกล้งปลอมตัวป็นฉีเฉิงเฟิงมาก่อน คนที่หลับนอนกับสือเป้ยเอ๋อร์ เขาก็คือซุนฮวน!
ความขุ่นเคืองภายในใจของนางมีแต่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยอีกฝ่ายต้องการที่จะฆ่านาง! ซูหวานหว่านโกรธมาก เมื่อมองไปที่ซุนฉางอานก็เห็นเขากำลังขมวดคิ้วเช่นกัน ทำให้นางนึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้ เมื่อนางได้ยินสิ่งที่ซุนฮวนพูดไปนางก็ตกใจ ไม่ใช่ว่าเจียเหวินสนใจในตัวของซุนฉางอานอย่างงั้นเหรอ? แต่เพราะซุนฉางอานไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้น พวกเขาเลยไม่ถูกกัน?
เมื่อคิดได้แบบนี้ ซูหวานหว่านก็ลังเลที่จะพูดถามออกมา อยากจะถามแต่ก็รู้สึกไม่ดีที่จะถาม ทว่าทั้งสองก็ยังคงแอบฟังอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเปิดประตู ทำให้ทั้งสองต้องรีบหลบทันที
“คุณชายเจีย ข้าขอตัวก่อน! เจ้าก็อยู่ที่บ้านฟื้นฟูกิจการเจ้าไปเสียและหารายได้เพิ่ม! หลังจากนั้นไม่นาน เดี๋ยวจะมีงานหลักเข้ามาให้เล่นสนุก!” ซุนฮวนกล่าว
“หากอย่างนั้นข้าจะต้องทำงานหนักเพื่อเอาใจคุณชายซุนเสียแล้วสิ ถ้าต่อไปในอนาคตข้าได้ซุนฉางอานมา ข้าจะทำผลประโยชน์ตอบแทนเจ้า!”
เจียเหวินกล่าว
“…”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เจียเหวินและซุนฮวนพูดจบ ซูหวานหว่านก็ลากซุนชางอานออกมาจากบ้านตระกูลเจียอย่างรวดเร็ว พวกเขาเดินออกมาจากประตูหลังบ้านและตรงไปยังโรงน้ำชาที่ใกล้ที่สุดเพื่อดื่มชาทันที หญิงสาวกำลังวิเคราะห์ข้อมูล ทันใดนั้นก็มองไปที่ซุนฉางอาน ดูเหมือนว่าเขาจะลังเลที่จะพูดบางอย่างออกมา
เขายังไม่รู้ว่าซูหวานหว่านต้องการที่จะพูดอะไรหรือถามอะไรออกมา? ซุนฉางอานเกิดความกลัวเล็กน้อยว่าซูหวานหว่านจะเกลียดตนเอง แต่เมื่อเขาเหลือบมองอีกฝ่ายเงียบ ๆ และเห็นว่าซูหวานหว่านได้ถอดหมวกไม้ไผ่ของตัวเองและกำลังรินน้ำชา เขาจึงกล่าวว่าขึ้นมาว่า “เจ้าอยากที่จะรู้เรื่องเบื้องหลังหรือไม่?”
แน่นอนว่านางอยากฟัง! ในฐานะคนที่ชอบสอดรู้ ซูหวานหว่านอยากจะรู้ความลับของคุณชายซุนฉางอานที่สุดแสนเพรียบพร้อมและหนุ่มเจ้าชู้ที่โด่งดังที่สุดในเมืองนี้!
แต่ว่านี่มันเป็นความลับส่วนตัว! นางอยากรู้แล้วจะรู้ได้ทุกเรื่องได้อย่างไรกัน? ซูหวานหว่านเลยพูดขึ้นมาว่า “ข้านั้นอยากรู้ แต่ถ้ามันทำให้เจ้าลำบากใจเจ้า เช่นนั้นไม่ต้องพูดออกมาก็ได้”
เมื่อได้ยินแบบนี้… แทนที่จะยินดี แต่การที่ซูหวานหว่านเป็นห่วงความรู้สึกของเขา มันกลับทำให้ซุนฉางอานรู้สึกเศร้า เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกครั้งพร้อมกับกัดฟันแน่น ราวกับว่าต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมาก “ข้ากับเจียเหวินพวกเรารู้จักกันมานานแล้ว ตอนนั้นร่างกายข้าอ่อนแอและขี้โรคมาก แม่ของข้าก็ได้หาวิธีที่จะมาแก้เคล็ดให้กับข้า เลยให้ข้าแต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิง อยู่มาวันหนึ่งข้าไปเดินเล่นที่ถนนตามปกติ และเกิดเรื่องบางอย่างขึ้นทำให้ข้าได้เจอกับเจียเหวินเข้า เขามาช่วยข้าเอาไว้… หลังจากที่ข้าแก้เคล็ดสำเร็จก็กลับไปสวมเสื้อผ้าเด็กผู้ชาย และเข้าไปเรียนที่สถานศึกษาแล้วได้พบกับเขาอีกครั้ง เขาก็คอยช่วยข้าจัดการคนที่คอยมารังแกข้าอยู่เสมอ ข้ารักเขาแบบพี่น้อง แต่ใครจะไปรู้ว่าเขา…”
เมื่อซุนฉางอานพูดมาถึงตอนนี้ คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นขึ้น “ใครจะไปคิดว่าเมื่อตอนที่เขามีอายุสิบปี เขาจะคัดลอกบทกวีเกี่ยวกับความรักระหว่างชายและหญิงมาให้ข้า ตอนนั้นข้ารู้สึกไม่เข้าใจ และพูดยกย่องความสามารถทางเขียนบทวรรณกรรมของเขาอีกด้วย ทว่าเขาบอกว่าเขาเขียนมันเพื่อมอบมันให้ข้า จนกระทั่งตอนนั้นข้าถึงรู้ว่าเขามองข้าในความรักเชิงชู้สาวมาโดยตลอด! ทว่าข้าก็ยังไม่เข้าใจเลยอธิบายให้เขาฟัง แต่เขากลับไม่ฟังและไม่เชื่อ เขาหาว่าข้าโกหก หลังจากนั้น… ข้าก็ชวนเขาไปแช่น้ำพุร้อน เขาตอบตกลงและข้าก็สารภาพอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด จนทำให้เขารู้สึกผิดหวัง เขาโกรธจนแยกตัวออกไป ต่อมาแม่ของข้าวางแผนการแต่งงานให้ ทว่าเมื่อถึงเวลาที่ต้องแต่งงาน บ้านของฝั่งผู้หญิงคนนั้นกลับเป็นฝ่ายถอนหมั้น และต่อมาข้าก็พบว่าเขาเป็นคนปล่อยข่าวลือที่ไม่ดีเกี่ยวกับข้าออกไป”
ซูหวานหว่านรินน้ำชาให้ซุนฉางอานและพูดว่า “เหตุใดเขาถึงกลายเป็นหลงหยางไป? และยังชอบเอาผู้ชายมาปรนเปรอตนเองอีกด้วย?”
“เรื่องนี้…”
