[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 0.2

…ผมเริ่มสงสัยแล้วว่า มันเป็นความจริงอย่างนั้นเหรอ?? มันเป็นความจริงใช่มั้ย—?…

“ความรู้สึกเหมือนกับถูกรางวัลใหญ่เลยแฮะ..”

ผมพูดพึมพำกับตัวเองในขณะที่ผมเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง

ระหว่างนั้นผมก็เดินมาถึงประตูห้อง 707และกดอินเตอร์คอมของประตู ปกติแล้วแต่ก่อนผมจะใช้กุญแจในการเปิดประตู….แต่ตอนนี้ไม่ใช่….

“ค่าาา…ฉันจะไปเปิดประตูเดี๋ยวนี้ล่ะค่าา❤️❤️”

ผมคิดกับตัวเองว่า ทำไมเสียงเปิดประตูจากคนที่ออกมาต้อนรับถึงได้รู้สึกอบอุ่นกันนะ ในขณะที่ประตูเปิดออกออกนั้น น้ำเสียงที่หนักแน่นและน่ารักในเวลาเดียวกัน.. ฮานาเอะ ริโกะ เปิดประตูออกมาในชุด ลำลอง และผ้ากันเปื้อนของเธอ เธอยิ้มออกมาอย่างเขินอายเมื่อมองมาที่ผม

“ยินดีต้อนรับกลัมาค่ะ มินาโตะคุง!”

“…กะ..กลับแล้วครับ”

“คงจะยังไม่ชินสินะคะ”

“อ…เอ่อ..ใช่แล้วล่ะ..ถูกที่สุดเลย°-°”

ผมตอบกลับไปอย่างติดๆขัดๆ และจากนั้นฮานาเอะ ริโกะ ได้หยิบกระเป๋าออกจากมือของผม

“ด…เดี๋ยว”

เธอไม่ฟังผมเลยเมื่อผมบอกเธอว่าจะเป็นคนจัดการมันเอง แต่ผมกลับได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นสามี-ภรรยา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเธอดูมีความสุขเสอมอเวลาที่เธอเอากระเป๋าของผมไปเก็บไว้ที่ห้องนั่งเล่น และใช้มือทั้งสองข้างโอบมัน

ผมรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้เธอถือกระเป๋าของผม แต่ว่าท่าทางของเธอน่ารักจนผมไม่สามารถปฏิเสธเธอได้

“อาหารก็พร้อมแล้ว อ่างอาบน้ำก็พร้อมแล้ว …ก่อนอื่นเข้ามาข้างในก่อนค่ะ….เอ่อ..มินาโตะคุง?..”

“อ๊ะ!..ขอโทษ เอ่อ..คือ..เหม่อไปหน่อย ไหนๆแล้วก่อนข้าวก่อนดีมั้ย  เอ๊ะ..กลิ่นนี่มันไก่ทอดนี่หน่า :v “

“อึ้ม..ใช่แล้วเพราะเป็นของโปรดของมินาโตะคุงนี่หน่า เลยคิดว่ามินาโตะคุงต้องดีใจแน่ๆเลย..”

เธอใช้ปลายนิ้วเล่นชายผ้ากันเปื้อนและเดินใกล้เข้ามาด้วยท่าทางเขินอายข้างเพร้อมกับกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงที่หวาน

“ฉันหวังว่ามินาโตะคุงจะชอบมันนะคะ///❤️”

…แต่มันมีบางอย่างที่แปลกไป..

“เดี่ยวนะ…ผมบอกเธอไปรึยังว่าผมชอบไก่ทอด”

” !!..คะ..คิดว่าบอกแล้วนะคะ”

ฮานาเอะ ริโกะ รีบหลบสายตาอย่างลุกลี้ลุกลนด้วยเหตุผลอะไรบางอย่าง ผมเป็นคนประเภทที่พูดเรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองไม่ค่อยเก่ง ดังนั้นการที่ผมจะอธิบายสิ่งที่ตัวเองชอบและไม่ชอบนั้นจึงเป็นอุปสรรคสำหรับผม แต่ความจริงที่ว่าฮานาเอะ ริโกะ รู้เรื่องนี้แสดงว่าผมพูดถึงมันในสถานการณ์ที่ไม่รู้ตัว มีหลายครั้งในช่วงเดือนที่ผ่านมา ผมพูจาฉะฉานเกินไปซึ่งนั่นไม่ใช่บุคลิกปกติของผม

แต่ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะยังจำอาหารโปรดของผมได้เพียงเพราะการที่ผมพูดคุยสื่อสารกันในชีวิตประจำวัน

บอกตามตรงเลยว่าผมมีความสุขมาก ผมรู้สึกขอบคุณเธอจากใจจริง แต่ผมไม่สามารถบอกความคิดของผมให้เธอได้ฟังได้อย่างแน่นอน

……..

ฮานาเอะ ริโกะ เดินตามหลังผมอย่างเงียบๆขณะมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่น การที่เธอเดินตามหลังผมมันทำให้ความรู้สึกเหมือนมีลูกหมาตัวหนึ่งเดินตามหลังเจ้านายของมัน

ผมไม่มีความกล้าพอที่จะหันกลับไปมองเธอ ดั้งนั้นพอถึงห้องนั่งเล่นผมได้ดปิดประตูออกอย่างเงียบโดยไม่ได้พูดอะไร กลิ่นหอมของห้องฟุ้งออกมาและห้อมล้อมตัวของผมอย่างอ่อนโยน

นี่เป็นความสุข…ความสุขที่มากเกินไปสำหรับตัวผม เด็กมัธยมปลายที่ไม่มีอะไรโดดเด่น ไม่เป็นจุดสนใจของหลายๆคน

ฮานาเอะ ริโกะ ยืนกอดกระเป๋าอยู่ด้านหลังและมองมาที่ผมอย่างสงสัย ในขณะที่ผมยืนอยู่ตรงทางเข้าห้องนั่งเล่น

“….มินาโตะคุง กำลังคิดว่าบางทีอาจไม่ใช่ของจริงอีกแล้วเหรอคะ—?”

ผมไม่อยากจะโกหกเธอเลยตอบกลับเธอด้วยการพยักหน้าเล็กน้อยและฮานาเอะ ริโกะก็ทำหน้าบูดบึ้งเล็อกน้อย

“มู่วว~~ฉันสงสัยจริงๆเลยว่าเมื่อไหร่คุณสามีของฉันจะรู้ตัวว่าฉันเป็นภรรยาของเขากันนะ…..—”

ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อยที่เห็นหน้าบูดบึ้งของเธอแต่นั่นมันก็น่ารักเกินไป..

ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอย่างนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันที่ผมได้รับข้อเสนอที่ไม่น่าเชื่อ—จนถึงวันนี้ผมก็ยังคิดว่ามันยังเป็นเหมือนความฝัน…

ในขณะนั้นความทรงจำของผมในวันนั้นก็ผู้ขึ้นมาในหัวอีกครั้ง…..จบ…บทนำ

เอาล่ะเนื้อเรื่องต่อจากนนี้จะพาทุกคนย้อนเวลาอีกแล้ววเป็นเนื้อเรื่องตั้งแต่โน่นเลยแต่ก็จะมีความแบบว่าอธิบายละเอียด…เรียกแบบนี้รึเปล่า….คนแปลนี่หัวจะปวด55..แต่ก็สนุกดี…

เนื้อเรื่องช่วงต้นอาจยังไม่ค่อยมีอะไรแต่ก็อย่าพึ่งเบื่อกันนะ :)))