….ช่วงบ่ายวันเสาร์
เราสองคนอยู่ที่ถนนชอปปิ้ง Ofuna(โอฟูนะ) เพื่อทำตามทำขอของริโกะ
วันนั้นผมถามเธอออกไปว่า”ถ้าผมบอกคุณว่า’ผมจะทำทุกอย่างตามที่คุณริโกะต้องการ’คุณจะให้ผมทำอะไร…”คำตอบของเธอที่ตอบกลับมาหาผมค่อนค่างกระอักกระอ่วน
มันคือ—
“ฉ..ฉันอยากไปเดทกับคุณมินาโตะในย่านการค้า”
“เห๋..”
“ใช่แล้ว ฉันต้องการไปซื้อผักกับเนื้อสัตว์มาทำอาหารพร้อมกับคุณค่ะ”
“ได้สิครับ..ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“จริงๆ…เหรอคะ”
พูดตามตรงผมรู้สึกเหมือนปล่อยปละละเลยให้ริโกะเรียกมันว่า”เดท” จริงๆแล้วมันเป็นแค่ทริปช็อปปิ้งธรรมดาใช่มั้ย..?
ผมเคยพูดประมาณว่า”ผมจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ”แต่ไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นการเชิญชวนไปช้อปปิ้งจากเธอ
ขอเดานะว่าเธอไม่มีอะไรจะขอแล้วจริงๆ
ทำไมเธอถึงดูเขินอายล่ะ..
===
ถนนช้อปปิ้ง Ofuna ตั้งอยู่ซอยเดียวจากสถานีที่ผมอยู่ วันนี้มีชีวิตชีวามาก ถนนก็เต็มไปด้วยผู้คนไปจนสุดทาง อย่างไรก็ตามคนส่วนใหญ่บนถนนเป็นผู้ชายและผู้หญิงที่มีอายุมากกว่าสามสิบขึ้นไปและที่นี่ไม่ค่อยมีนักเรียนมัธยมปลายอยู่ในสายตาแถวนี้
ดังนั้น แม้ว่าผมกับริโกะจะอยู่ด้วยกันในละแวกนี้ โอกาสที่เพื่อนร่วมชั้นพบเห็นเราก็แทบจะเป็นศูนย์
“คุณสามารถมาซื้อผักสดและเนื้อได้แถวนี้เลย”
“เข้าใจแล้วครับ”
“โอ้ะ..ตรงนั้นมีปลากำลังลดราคาอยู่ด้วย!”
“โอกาสดีเลยนะเนี่ย”
ระหว่างที่เราคุยกัน ก็พลางดูสิ่งของที่วางเรียงรายอยู่ตามถนน ขณะที่ริโกะกำลังเลือกสินค้า เธอก็จะหันมาถามเป็นบางครั้งว่า”คุณต้องการอันนี้มั้ย”
ถ้านี่เป็นย่านการค้า ผมคงจะประหม่ามากและไม่คิดว่าจะแสดงความคิดเห็นดีๆให้เธอได้ แต่เมื่อพูดถึงความต้องการของผมแล้วล่ะก็…..ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลเลย
คิดว่าบรรยากาศเรียบง่ายบนถนนช้อปปิ้งแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน สามารถพูดคุยกับริโกะได้ในระดับที่คาดไม่ถึง บางครั้งผมก็เสนอความคิดของตัวเองออกไป”เอาปลาตัวนี้ดีมั้ยผมคิดว่ามันตัวใหญ่กว่าตัวอื่น”ริโกะตอบกลับมาโดยพูดว่า”ใช้แล้ว ฉันก็คิดเหมือนกันค่ะ”
ช่วงเวลานี้มันช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข รู้ตัวอีกทีก็พบว่าถุงผ้าที่เธอเตรียมมามันก็ล้นออกมาเต็มที่แล้ว
“คุณริโกะ ถุงผ้ามัน—”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ แต่ไม่ต้องหรอกแค่นี้มันไม่เท่าไหร่จริงๆ”
“ถึงจะไม่เป็นไรแต่ผมมาด้วยก็อยากจะช่วยแบ่งเบาภาระคุณได้บ้าง”
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ แค่คุณมินาโตะมาด้วยฉันก็มีความสุขแล้ว ฉันสนุกมากจริงๆนะ”
เธอพูดจาน่ารักออกมาอีกแล้ว ผมเกาหัวด้วยความเขินอายและมองหลบออกไป
แต่เมื่อเห็นถุงผ้าที่เต็มไปด้วย ผัก เนื้อสัตว์ และปลา มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าปล่อยให้ริโกะถือคนเดียวไม่ได้
“อย่างน้อยก็ให้ผมเป็นคนถือเถอะครับ คิดซะว่าเป็นการตอบแทนที่คุณช่วยดูแลผมเสมอมา”
ผมบอกเธอพร้อมกับเอามือไปคว้าถุงผ้าจากมือ ในขณะนั้นเหมือนกับว่านิ้วของเราสัมผัสกัน ความอบอุ่นเล็กๆไหลผ่านหูหิ้วเข้าสู่ร่างกาย
ผม..สัมผัสริโกะ..!
โดยไม่ได้ตั้งใจ…..
ผมกำลังจะผละมืออกไปพร้อมคิดแก้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป แล้วก็—
“งั้น…ลองทำแบบนี้”
“เอ๊…เห๋..!”
จังหวะที่กำลังอึ้งอยู่กับสถานการณ์ริโกะจับมือของผม แล้วค่อยๆเอาหูหิ้วถุงผ้าอีกข้างหนึ่งไปจากแขนผมอย่างช้าๆ
“เราจะถือคนละข้างกันแบบนี้ค่ะ”
“…..”
ริโกะยิ้ม และพูดออกมา แก้มของเธอแดงเล็กน้อย
“งั้น…เราไปกันเลยมั้ยคะ”
ผมทำได้เพียงพยักหน้า รู้สึกว่าตอนนี้หน้ามันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ
ถุงผ้าแกว่งไปมาระหว่างเราเชื่อมช่องว่างระหว่างกันและกัน หูหิ้วนั้นมีความยาวไม่มากนักจึงดึงเราเข้ามาใกล้กันกว่าปกติ
“เหมือนกำลังอยู่ในโฆษณาประกันชีวิตเลยว่ามั้ยครับ ฮะฮะ..”
“ส่วนฉันคิดว่าเหมือนอยู่ในโฆษณาคู่แต่งงานที่กำลังมีความสุขกันอยู่”
“อึม..”
“เอ่อ…ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ!!! ไม่ใช่ๆ”
“เอ่อ…ผมเข้าใจครับ”
เราทั้งคู่หน้าแดงมากขึ้นเรื่อยๆและรีบหันหน้าออกจากกัน เพราะมันดูเหมือนเรากำลังจะบอกกันว่าเป็นคู่รักที่กำลังมีความสุข
สิ่งที่ริโกะอยากขอให้ทำ..ผมไม่เข้าใจทำไมเธอถึงขอให้ผมทำแบบนี้ เพียงแค่การมาเดินช้อปปิ้งเป็นเพื่อน
แต่ก็นะ..ต้องขอบคุณเธอที่ทำให้ผมมีช่วงเวลาที่มีความสุขขนาดนีั
วันนี้ดีใจจริงๆที่ได้มา…
จบ!!!!!
![[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/09/หหๅ-150x150.jpg "[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka?")
![[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN)](https://novel00.net/wp-content/uploads/2021/09/9930_cover-1-193x278-1.jpg "[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN)")
