[WN] Tsukushita Garina Uchi no Yome ni tsuite Dere temo ii ka? – ตอนที่ 39

วันเสาร์ -วันนัดหมาย

…..หลังจากที่อาหารเช้าจัดเตรียมโดยริโกะแล้วเราก็ออกจากบ้านเพื่อไปร้านขายอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์

ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆบางๆ ถือว่าเป็นอากาศดีพอสมควรในระดับหนึ่งเลย น่าเสียดายที่บางทีตอนบ่ายฝนอาจตกลงมา

แต่ก็ดีกว่าฝนตกตั้งแต่เช้า…

ผมหวังว่าเราจะกลับมาทันก่อนที่ฝนจะเริ่มตก ขณะที่ผมกำลังจะคิดถึงเรื่องนี้ก็สัมผัสได้ถึงแรงดึงที่ชายเสื้อ

“อึม..”

พอมองลงไปเห็นริโกะกำลังใช้ปลายนิ้วมือดึงเสื้อยืดแขนยาวของผม

“…..!”

ท่าทางนี้น่ารักและเหมาะกับเธอมากจนทำให้ผมใจสั่นไปตาม

“..คุณรืโกะเป็นอะไรเหรอครับ…มีอะไรรึเปล่า?”

ผมถามด้วยเสียงที่เข้มขึ้นเล็กน้อยอีกครั้ง ริโกะสะดุ้งพูดออกมาอย่างอายๆว่า…

“มือ…”

“เอ๊ะ..!”

“ฉ-ฉันอยากจับมือคุณมินาโตะ….”

“…..”

อะ-อะ-อะไร!!??

“เอ…เอ่อใช่!! บางทีเราอาจเจอคนที่รู้จักที่ไหนสักแห่ง หากตอนนั้นเราเดินเหมือนคนแปลกหน้าล่ะก็ เขาอาจสงสัยในความสัมพันธ์ของเราก็ได้ค่ะ”

“อ่า…นั่นฟังดูก็มีเหตุผลครับ..”

พอคิดดูแล้วนี่เป็นครั้งแรก ที่ผมออกไปเที่ยวกับริโกะสองคนโดยไม่ต้องกังวลอะไรเลย..

“แล้วก็…จำได้มั้ยคะ คุณมินาโตะเคยบอกไว้ประมาณว่า’เป็นการอวดความสัมพันธ์ของเราด้วย’ “

“แฮะๆ…นั่นสินะครับ..”

“เพราะฉะนั้น เราควรทำตัวให้เหมือนคู่รักมากที่สุด ถึงแม้จะเป็นวันหยุดก็ตามค่ะ!!”

ริโกะ โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยแล้วกางมืออยู่ในท่าเหมือนกำลังนำเสนอสิ้นค้าผลิตภัณฑ์

มันก็จริงถ้าทำตัวตามปกติแล้วเราจะดูไม่เหมือนคู่รักเลย..

นอกจากนี้สิ่งที่ซาวะเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้

*ถ้าผู้ชายคนอื่นรู้ว่านายไม่ได้ยุ่งเกี่ยงกับเจ้าหญิงริโกะที่โรงเรียนแล้วก็ไม่ได้ออกเดท มันก็มีความเสี่ยงสูงที่พวกนั้นจะมาตามติดเธอ อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอมีแฟนแล้ว เขาเป็นผู้ชายธรรมดาๆชื่อ นิยามะ มินาโตะ ถ้านายไม่ระวังเรื่องนี้นะโอกาสที่เจ้าหญิงริโกะจะถูกมองเหมือนตอนแรกก็อาจกลับมา*

คำพูดของซาวะแวบเข้ามาในหัวครู่หนึ่ง และผมรีบส่ายหัวออกทันที ผมจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นแน่นอน

ท้ายที่สุด เมื่อคนที่รู้จักในโรงเรียนมีโอกาสเห็นเราสองคน แม้เพียงเล็กน้อยก็ต้องแสดงให้ชัดเจนที่สุดว่าเราเป็นคู่รักกัน

[เพื่อแสดงว่าเรารักกัน]

“เอ่อ…คือว่า..”

แก้มของริโกะเปลี่ยนเป็นสีชมพูเหมือนลูกพีชแล้วยื่นมือมาจับเบาๆ เมื่อตอนระหว่างทางกลับบ้านหลังเลิกเรียนวันนั้นริโกะใช้แขนของเธอกอดแขนผมไว้ ตอนนั้นผมดีใจแทบจะเป็นบ้า แต่การจับมือครับนี้มันให้ความรู้สึกที่ต่างออกไป และผมไม่สามารถหยุดหัวใจไม่ให้เต้นแรงได้เลย

“…….”

“คุณมินาโตะคะ!!”

“อะ..ครั้บ!!”

“คุณชอบแบบไหนมากกว่ากันระหว่างเราจับมือกันแบบนี้!…….หรือว่าแบบนี้!”

หลังจากปล่อยมือกันชั่วครู่ ริโกะรีบเอามือผมจับไว้เหมือนเดิมแบบคู่รัก นิ้วของเราประสานกัน

“แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ…แต่ผมรู้สึกประหม่านิดหน่อย”

“ใช่…ฉันก็ประหม่าเหมือนกันค่ะ”

“เอ๊ะ..คุณริโกะก็ด้วยเหรอครับ…”

“ค่ะ…เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เราได้ทำด้วยกันแบบนี้”

ดวงตาที่เขินอายของริโกะน่ารักไม่ไหว

เข้าใจแล้ว เธอไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน

ผมเลยเป็นคนแรก…

แน่ใจว่าผมไม่ได้จริงกับอะไรพวกนี้ แต่ก็มีความสุขที่ได้ร่วมแบ่งประสบการณ์ครั้งแรกกับเธอ

“ถึงแม้ฉันจะประหม่า ก็ไม่ใช่ว่าไม่ชอบนะคะ”

“…ค-ครับ..”

“จริงๆนะ ฉันมีความสุขมาก”

มันน่าอายจนเกินกว่าที่ผมจะมองเธอเลย และบางทีเธอก็คงอายเช่นกัน เราสองคนเดินตรงไปที่สถานี

มือของริโกะเย็นกว่าของผมเล็กน้อย และมีสัมผัสนุ่มมากราวกับว่ามันจะหักถ้าผมบีบเเรงเกินไป

การจับมือเป็นความรู้สึกที่แปลก มันเหมือนกับการกุมสิ่งมีค่าไว้ในฝ่ามือ

มันทั้งทำให้ผมมีความสุขและจั๊กจี้ในเวลาเดียวกัน

เราเดินตรงไปที่สถานีโอฟูนะ ผ่านประตูตรวจตั๋ว มือของเราแยกจากกัน แต่ริโกะก็เชื่อมมันเข้าด้วยกันใหม่อย่างรวดเร็ว

ถ้าไปเดตกับริโกะ ผมสงสัยว่ามันจะเป็นแบบนี้รึเปล่า

พอคิดแล้วมันก็ทำเอาผมใจเต้นตึกตักเลย…

[เอาจริงๆนะ นี่ก็ถือว่าเป็นการเดตเหมือนกัน]

จบแล่ววว!!!