ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] – บทที่ 239 เฉลิมฉลอง

บทที่ 239 เฉลิมฉลอง

“พ่อจ๋า แม่หรง! ดูสิ หนูได้เหรียญทองมาสองเหรียญแน่ะ!”

“ใช่ พ่อเห็นแล้ว”

อวี้ฮ่าวหรานอดไม่ได้ที่จะลูบหัวลูกสาวของเขาเองเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุด

รอยยิ้มและความมั่นใจในตัวเองที่เพิ่มมากขึ้นของถวนถวน!

หลังจากผ่านไปอีกครู่หนึ่ง สวีรุ่ยก็เดินเข้ามาเช่นกัน

“ถวนถวน หนูทำได้ดีมาก ๆ เลยวันนี้ ครูยินดีด้วยจริง ๆ จ้ะที่หนูชนะทั้งวิ่งแข่งและกระโดดไกล!”

สวีรุ่ยชมเด็กน้อยด้วยสีหน้าที่อ่อนโยน แต่สายตาของเธอกลับเหลือบไปมองที่ชายหนุ่มซึ่งอยู่ข้าง ๆ ถวนถวนอยู่บ่อย ๆ ราวกับว่าเธอรู้สึกประหม่า

ทุก ๆ ครั้งที่เจอเขาทำไมฉันต้องใจเต้นแรงแบบนี้ด้วยกันนะ?

ทำไมฉันถึงควบคุมตัวเองไม่ได้เลย?

อย่างไรก็ตาม หลี่หรงสังเกตเห็นอาการผิดปกติของสวีรุ่ยเช่นกัน และนั่นทำให้เธอขมวดคิ้วทันที!

ผู้หญิงคนนี้มีใจให้พี่เขยของเธอแน่นอน!

“พี่เขย ในเมื่อกิจกรรมกีฬาจบแล้ว แถมถวนถวนยังได้เหรียญทองมาตั้งสองเหรียญอีกต่างหาก วันนี้พวกเราพากันไปฉลองดีกว่า!”

หลี่หรงเอ่ยชวนพี่เขยของเธอไปที่อื่นทันทีเพื่อให้ออกห่างจากสวีรุ่ย

อวี้ฮ่าวหรานที่ไม่รู้ว่าหลี่หรงคิดอะไรอยู่ในใจก็พยักหน้าตกลงทันที สำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องที่เหมาะสมในการพาลูกสาวไปฉลองหลังจากที่ลูกสาวของเขาชนะกีฬาถึงสองประเภทเช่นนี้

และยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากวันนี้มีกิจกรรมแข่งกีฬา ดังนั้นคาบเรียนบ่ายจึงถูกยกเลิก ซึ่งหมายความว่าถวนถวนสามารถกลับบ้านได้เลย

ทางด้านของหลี่หรงเมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าตกลง เธอรีบดึงพี่เขยของเธอ และอุ้มถวนถวนพาออกไปจากโรงเรียนทันทีราวกับหนีอะไรบางอย่าง

หลังจากขึ้นรถ

“ถวนถวน ลูกอยากกินอะไรเอ่ย? วันนี้ลูกได้เหรียญทองสองเหรียญ แม่หรงอนุญาตให้ลูกเลือกกินอะไรก็ได้ตามใจชอบเลย!”

หลี่หรงเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“จริงเหรอ แม่หรง!”

ถวนถวนตะโกนขึ้นถามกลับด้วยสีหน้าตื่นเต้นทันที

“ถูกต้องแล้ว วันนี้ลูกเลือกได้เลย!”

“ถ้างั้น….ถ้างั้น…ถวนถวน อยากกินอาหารทะเล! เมื่อหลายวันก่อนเพื่อนของหนูที่ชื่อตงตง เล่าว่าเพิ่งไปกินอาหารทะเลมาและมันอร่อยมากเลย หนูเองก็อยากกินบ้าง!”

เมื่อได้ยินคำขอนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว และให้หลี่หรง หาข้อมูลในโทรศัพท์ว่าร้านอาหารทะเลที่ดีที่สุดในเมืองฮ่วยอันคือร้านไหน ก่อนที่เขาจะขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านทันที

ครึ่งชั่วโมงถัดมา อวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถพาทุกคนมาถึงร้านอาหารทะเลที่ขึ้นชื่อที่สุด

หลังจากรอไปอีกครึ่งชั่วโมง อาหารทะเลหลากหลายเมนูก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะจนครบซึ่งทุกอย่างล้วนดูน่ากินเป็นอย่างมาก

“ถวนถวน วันนี้ลูกเก่งมากเลยรู้ไหม แม้แต่แม่หรงยังนึกไม่ถึงว่าลูกจะเอาชนะเด็กผู้ชายคนนั้นได้ง่าย ๆ แบบนี้”

ในขณะที่ช่วยถวนถวนแกะเปลือกกุ้ง หลี่หรงก็เอ่ยชมถวนถวนไปด้วย

สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง เธอไม่นึกมาก่อนเลยว่าถวนถวนจะเก่งด้านกีฬาถึงขนาดชนะได้ที่หนึ่งทั้งสองประเภทกีฬาที่ลงแข่งได้แบบนี้ เพราะก่อนหน้านี้ถวนถวนไม่เคยมีความสนใจในด้านกีฬามาก่อนเลย

เมื่อถูกชม ถวนถวนก็ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น วันนี้เป็นวันที่วิเศษสำหรับเธอมากจริง ๆ ทั้งเรื่องที่เธอชนะการแข่งกีฬาแถมเธอยังได้กินอาหารทะเลอร่อย ๆ อีก

อย่างไรก็ตาม หลังจากดีใจได้ครู่หนึ่งเด็กน้อยก็นึกถึงบางเรื่องขึ้นได้และเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าใสซื่อ

“แม่หรง จริง ๆ แล้วที่ถวนถวนชนะไม่ได้เป็นเพราะถวนถวนอย่างเดียวนะ หนูรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรไม่รู้มาทำให้หนูวิ่งเร็วขึ้นและไม่เหนื่อย!”

หลี่หรงได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกงุนงง ไม่เข้าใจว่าเด็กน้อยหมายความว่าอะไร

ถวนถวนอยากจะอธิบายต่อ แต่เมื่อเห็นว่าหลี่หรงทำหน้างง เด็กน้อยก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงเพราะมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายได้ยาก

อวี้ฮ่าวหรานเมื่อเห็นเช่นนี้ก็พูดแทรกเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องราว

“บางทีมันอาจจะเป็นพรสวรรค์ที่แฝงอยู่ในตัวของถวนถวนมานานแล้ว และเมื่อวิ่งไปได้ถึงจุดหนึ่งพรสวรรค์ก็ปะทุออกมาจนลูกวิ่งได้เร็วและกระโดดได้ไกลมากว่าคนอื่นแบบนี้”

“เป็นไปได้เหรอ?”

หลี่หรงไม่อยากจะเชื่อว่าถวนถวนจะมีพรสวรรค์ที่วิเศษขนาดนั้น แต่เมื่อไม่สามารถหาข้อสรุปของเรื่องนี้ได้ เธอจึงปล่อยเลยตามเลยไปก่อนเพราะอย่างน้อย ๆ มันก็ถือเป็นเรื่องดี

ในใจของเธอรู้สึกกังวลเรื่องของหลี่อิงไห่มากกว่า ดังนั้นเธอจึงเอ่ยขึ้นถึงประเด็นนี้แทน

“พี่เขย พี่คิดว่ายังไงกับเรื่องที่ลุงสองของฉันขอแบ่งหุ้นบริษัทพี่? ฉันรู้สึกว่ามันมีอะไรทะแม่ง ๆ ชอบกล เอ๊ะ? หรือมันจะเป็นไปได้ไหมว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับหลี่จิงเทียนด้วย? เท่าที่ฉันรู้ พี่ชายของฉันนิ่งมานานแล้วใช่ไหม? ทั้งสองคนอาจจะวางแผนร่วมกันก็ได้!”

อวี้ฮ่าวหรานครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันทีเพราะข้อสังเกตของหลี่หรงนั้นเป็นไปได้ แต่ท้ายที่สุดชายหนุ่มก็ยังคิดไม่ออกอยู่ดีว่าทั้งสองคนนั้นมีแผนอะไรอีกนอกจากที่ต้องการแบ่งบริษัทของเขาไป

คงต้องรอดูกันต่อไปเมื่อเวลามาถึง…

หลังจากกินอาหารกันเสร็จมันก็เป็นเวลาเดียวกับที่พระอาทิตย์ตกดิน ซึ่งอากาศก็เริ่มเย็นลง

อวี้ฮ่าวหรานขับรถกลับคอนโดทันที

ในทันทีที่กลับไปถึงห้อง หลี่หรงก็เอาเหรียญทองทั้งสองเหรียญของถวนถวนไปวางไว้ในตู้โชว์ที่อยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าภาคภูมิใจแทนหลานของตัวเอง

“ยอดเยี่ยมจริง ๆ”

หลังจากปิดตู้เรียบร้อย หลี่หรงก็หันกลับมาลูบหัวถวนถวน และอดไม่ได้ที่จะพูดชื่นชมอีกรอบ

“ถวนถวนของแม่หรงสุดยอดที่สุดเลย ลูกรู้ไหมว่าแม่หรงยังไม่เคยได้เหรียญอะไรเลยแม้แต่เหรียญเดียว แต่นี่ลูกได้เหรียญทองมาตั้งสองเหรียญแล้วแน่ะ!”

ถวนถวนยิ่งยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเช่นนี้

ในความทรงจำของเด็กน้อย ก่อนหน้านี้หลี่หรงไม่เคยเอ่ยชมเธอมากมายเหมือนวันนี้เลย ซึ่งการถูกชมแบบนี้มันยิ่งทำให้เธออยากจะชนะจนได้ที่หนึ่งอีกหลาย ๆ รอบ!

ในเวลาเดียวกัน

ในห้องที่ปรึกษาพิเศษของตึกสำนักงานของบริษัทของอวี้ฮ่าวหราน หลี่จิงเทียนกำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้อง

“จะทำยังไงดี จะทำยังไงดี…ถ้าเรื่องนี้รู้ไปถึงหูของเขาฉันตายแน่ ๆ!”