เสียงดังขึ้นต่อเนื่อง ไม่มีแม้แต่การหยุดพัก
เสียงตะโกนภายในสนามประลองถูกเสียงปืนกลบหมด
นี่เป็นปืน อาร์โฟร์ทิไฟฟ์ ที่ผ่านการดัดแปลงมาแล้ว ไม่เพียงแต่จะยิงได้เร็ว แรงกระสุนก็มีมาก วิถีกระสุนเหมือนปืน เอเอสฟิ๊ฟทิ ไกลถึงสองพันเมตร!
เมื่อเทียบกับไม่กี่ร้อยเมตรในตอนแรก เป็นการก้าวกระโดดที่ไกลมาก
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ายังมีน้ำหนักเบามากอีกด้วย พกพาสะดวก ไม่หนักเหมือน เอเอสฟิ๊ฟทิ ที่ยังต้องใช้ขาตั้งเสริม
ต่อให้เป็นโซนอาวุธบนเกาะนี้ก็ยังออกแบบอาวุธแบบนี้ออกมาไม่ได้
เรียกได้ว่าไม่มีจุดบกพร่องอย่างสิ้นเชิง
ต่อให้ไม่มีเสียงปืนกลบ ผู้ชมที่นั่งอยู่ก็ไม่กล้าส่งเสียงอีกแล้ว
ถึงแม้พวกเขาจะนั่งอยู่ไกล แต่ตรงที่นั่งก็มีกล้องส่องทางไกลให้
พอใช้กล้องส่องทางไกลก็สามารถมองเห็นเป้าเคลื่อนที่อันนั้นได้อย่างชัดเจน
เป้าอันนี้ยิงได้ยากมาก อย่างไรเสียมันก็เคลื่อนที่ตลอดเวลาด้วยความเร็วที่ไม่ช้า
ขนาดยิงตรงๆ ยังเกิดข้อผิดพลาดได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการหลับตายิง
แต่พวกเขากลับเห็นกระสุนทุกนัดของเด็กสาวยิงถูกเป้าอันนี้!
เนื่องจากเป้าเคลื่อนที่เร็วมาก พวกเขาจึงมองเห็นไม่ถนัดว่ายิงถูกวงไหนบ้าง
แต่ก็เพียงพอให้เหล่าสมาชิกตะลึงเบิกตาโพลงกันแล้ว
หันหลังยิง ทั้งยังอยู่ไกลแปดร้อยเมตร ทำได้อย่างไร!
ริต้าหันหลังให้อิ๋งจื่อจิน พอได้ยินเสียงก็ไม่หันกลับไป “เกิดอะไรขึ้น ทำไมยังไม่ให้เธอลงไปอีก”
นักล่าติดชาร์ต โดยเฉพาะนักล่าอย่างเธอที่มาจากตระกูลใหญ่ ต่างมีสิทธิพิเศษในสมาพันธ์ลับ
ทว่าผู้ดูแลกลับดูไม่ให้เกียรติเธอแบบที่เธอคิดไว้ แต่พูดอย่างสุภาพ “ขอโทษด้วยครับคุณริต้า คุณผู้หญิงท่านนี้ก็เข้าร่วมเหมือนกันครับ”
“ในเมื่อเธอเข้าร่วม คุณก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ครับ”
ริต้าสีหน้าเปลี่ยน เริ่มไม่พอใจ “แต่ฉันจำได้ว่า ในรายชื่อผู้เข้าร่วมประลองครั้งนี้ไม่มีชื่อผู้หญิงที่มาจากประเทศจีน” ผู้ดูแลไม่พูดอะไรอีก เขาถอยไปด้านข้าง
ริต้ารู้สึกหงุดหงิด เธอหันตัวกลับไป
“หมดธุระของเธอหรือยัง ฉันยังมีธุระต่อ อย่ามารบกวนเวลาของฉัน”
เอาดอกหนิงเสินไปพบนักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งเป็นเรื่องที่รอไม่ได้สำหรับตระกูลเบวิน
เธอมีเวลาเล่นไร้สาระกับเด็กผู้หญิงที่ยิงมั่วซั่วที่ไหนกัน
ทันใดนั้นการยิงสิบนัดก็จบลงอย่างราบรื่น อิ๋งจื่อจินไม่ได้ขยับข้อมือ ลมหายใจก็ยังคงราบเรียบปกติ ราวกับว่าเมื่อครู่เธอไม่ได้ยิงปืนสิบนัด แค่ดื่มน้ำหนึ่งแก้ว หลังจากที่กระสุนนัดสุดท้ายตกลง ทันใดนั้นได้เกิดเสียงดนตรีรื่นเริงดังขึ้นในสนาม
เสียงดนตรีแบบนี้เพิ่งมีครั้งแรก
ริต้าอึ้ง เธอหันขวับไปมองมุมบนขวา
ตรงนั้นเป็นหน้าจอแสดงผลคะแนนขนาดใหญ่ บนนั้นมีตัวเลขสีเขียวสามหลัก
หนึ่งร้อยคะแนน!
ยิงโดนวงกลางคือสิบคะแนน
หนึ่งร้อยคะแนนก็คือยิงถูกวงกลางสิบครั้ง!
ริต้าดวงตาเบิกโพลง เธอรู้สึกเหลือเชื่อ ริมฝีปากสั่นอย่างรุนแรง เธอเคยลองยิงเป้านั้นเหมือนกัน แถมยังเป็นแบบมองตรงแล้วยิง ผลคะแนนที่ดีที่สุดของเธอคือห้าสิบสี่คะแนน
วงที่ยิงได้คะแนนสูงสุดได้แค่เจ็ดคะแนน
อีกทั้งพอยิงเสร็จแขนของเธอก็ล้าไปนานมากทีเดียว
คนจีนคนนี้…ผู้ดูแลก็ยืนตะลึงไม่ขยับ เขาหยิบวิทยุสื่อสารออกมาพูดอย่างรวดเร็ว “ถอดเป้าออกแล้วเอามานี่” คนที่อยู่อีกด้านพอได้รับแจ้งก็รีบยกบันไดไปถอดเป้ายิงลงมา
ยังไม่ทันที่ผู้ดูแลจะหยิบก็ถูกริต้าที่อยู่ข้างๆ แย่งไป เธอไม่เชื่อเด็ดขาด ในบรรดาคนรุ่นเดียวกันยังจะมีใครที่ฝีมือแม่นปืนสูงกว่าเธอได้อีก
เครื่องนับคะแนนจะต้องขัดข้องแน่นอน!
ริต้าก้มดู จากนั้นสีหน้าก็หยุดนิ่ง
เป้ายิงสะอาดมาก ไม่ได้เป็นรูมากมายแบบที่คิดไว้ มีเพียงรูเดียว!
นี่ก็แสดงว่าไม่เพียงแต่กระสุนสิบนัดนี้จะยิงถูกเป้า ทุกนัดยังยิงถูกตำแหน่งเดียวกันอีกด้วย ไม่หลุดแม้แต่มิลลิเมตรเดียว
ผู้ดูแลดวงตาเบิกโพลง พูดพึมพำ “นี่มันจะล้อเล่นหนักเกินไปแล้ว…”
จากนั้นกล้องก็เคลื่อนเข้ามาจับภาพ เป้ายิงอันนี้ได้ถูกฉายขึ้นบนจอขนาดใหญ่ทั้งสี่ด้านเพื่อให้ผู้ชมเห็นได้อย่างชัดเจน
พอเห็นรูกระสุนที่มีอยู่รูเดียว อวิ๋นอู้ก็ขยี้ตา แทบหยุดหายใจ เขาอึ้ง “โอ้โห!”
พอเขาตะโกนออกไปก็ถูกอวิ๋นซานกระทืบเท้า “ต่อหน้าคุณชายเก็บอาการหน่อย”
อวิ๋นอู้รีบเอามือปิดปาก แต่ก็ควบคุมอารมณ์ในตอนนี้ไม่ได้ เขย่าไหล่ของอวิ๋นซานอย่างบ้าคลั่ง “พี่รอง เห็นหรือเปล่า ผมตาฝาดไปหรือเปล่า!”
ต่อให้เป็นนักแม่นปืนสามอันดับแรกก็ไม่มีทางแม่นยำได้ถึงขั้นนี้ อีกทั้งเขาเป็นคนในวงการ เขามองออกว่าอิ๋งจื่อจินไม่เคยฝึกยิงปืนมาก่อน ถ้าเคยฝึก มือจะต้องมีเนื้อด้านที่หนามาก
ยิงมั่วยังได้ขนาดนี้เลยเหรอ
“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ” อวิ๋นซานท่าทางสุขุม “เดี๋ยวนายจะหายตาถั่ว”
…
บนสนามประลอง
อิ๋งจื่อจินเก็บปืน เอเอสฟิ๊ฟทิ แล้วหันไป “ตาเธอแล้ว”
ริต้ากลับลังเลไม่หยิบปืนออกมา สองมือที่อยู่ข้างลำตัวกำลังสั่น
เธอกัดฟัน พูดออกมาอย่างไม่ยินยอมเท่าไร “ฉันยอมแพ้”
ริต้ารู้ดีว่า ต่อให้เธอยิงไปกี่ครั้งก็ไม่มีทางได้ผลคะแนนแบบนี้ เมื่อเทียบกับขายหน้าต่อหน้าคนมากมาย ไม่สู้ถอยดีกว่า
ผู้ชมที่กำลังดูอยู่ต่างตะลึงงัน เสียงจอแจดังขึ้นเรื่อยๆ สลับกับเสียงกรี๊ดและเสียงฮือฮา
“ชนะคุณริต้าได้ เธอก็ควรกลายเป็นอันดับที่แปดสิบเจ็ดของชาร์ตนักแม่นปืนหรือเปล่า”
“ไม่ๆ ฝีมือยิงปืนของเธอ ฉันกล้าพนันเลยว่าอย่างน้อยก็ติดห้าอันดับแรกได้!”
“คนจีนคนนี้อายุเท่าไร ดูเหมือนจะเด็กกว่าคุณริต้าอยู่หน่อย ฉันสังหรณ์ใจว่า อันดับบนชาร์ตจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้ว”
“แพ้แล้วก็คือแพ้ ฉันยอมรับจากใจ” ริต้ายื่นมือออกมาอย่างสบายๆ “ฉันขอโทษที่ก่อนหน้านี้ทำตัวอวดดีกับเธอ”
“ชาวจีนอย่างพวกเธอมีคำพูดที่ว่า ‘เหนือฟ้ายังมีฟ้า’ เป็นจริงตามนั้นสินะ”
“ไม่ เธอเก่งมาก” อิ๋งจื่อจินหลับตาลง พูดตอบด้วยภาษาอังกฤษ เธอยิ้ม “ในอนาคตเธอจะเก่งกว่านี้”
ริต้าอึ้งกว่าเธอจะได้สติกลับมาเด็กสาวก็ลงไปแล้ว เหลือเพียงเงาด้านหลัง
อิ๋งจื่อจินพยักหน้าให้ผู้ดูแลพลางพูด “ฉันไม่ขึ้นชาร์ต เอาดอกหนิงเสินให้ฉันก็พอ”
เธอต้องการไปเจอตัวหน่อยว่าใครกันที่กล้าเอาชื่อของเธอไปหลอกคนอื่น
ผู้ดูแลหันไปมองบนเวทีทันที
วินาทีต่อมาเขาก็ได้สติ “ครับ”
ฟู่อวิ๋นเซินละสายตากลับมา
อวิ๋นอู้ที่อยู่ข้างๆ ราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าเคร่งเครียด “คุณชายครับ คุณชายไม่เคยสืบตัวตนของคุณอิ๋งอย่างละเอียดจริงๆ เหรอครับ ความสามารถที่เธอแสดงออกมามันไม่สอดคล้องกับอายุของเธอเลย”
เขานิ่งลังเลไปชั่วครู่ สุดท้ายก็พูดต่อ “ถ้าเป็นคนของที่นั่น คุณชายจะมีอันตรายนะครับ ผมว่า…”
สายตาของฟู่อวิ๋นเซินชะงัก ค่อยๆ หันหน้ามา น้ำเสียงยังคงเฉื่อยชา “นายว่าไงนะ”
อวิ๋นอู้หุบปาก ก้มหน้า “ขอโทษครับคุณชาย ผมพูดผิดไป”
ฟู่อวิ๋นเซินไม่พูดอะไรอีก
ดวงตาของเขาหลุบลง แสยะยิ้ม
บนโลกนี้คนที่เขาสามารถเชื่อได้หมดใจไม่มีใครอีกแล้ว
…
หลังจากที่การประลองในตอนเย็นจบลง ริต้าก็กลับโรงแรม
ชายวัยกลางคนที่ตามเธออยู่ด้านหลังร้อนใจมาก “คุณหนู ถ้าไม่มีดอกหนิงเสิน นักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งก็ไม่มีทางยอมเจอพวกเรา แบบนั้นพิษที่อยู่ในร่างกายของคุณพ่อคุณหนูก็ไม่มียารักษาได้แล้วนะครับ!”
พวกเขาเคยเชิญนักปรุงยาพิษอันดับที่สามมา แต่ก็จนปัญญากับเรื่องนี้
ส่วนนักปรุงยาพิษอันดับสอง…เป็นที่ทราบโดยทั่วกันว่า คนผู้นี้ต่างหากที่เป็นซาตานชั่วร้ายอย่างแท้จริง ปรุงพิษปล่อยพิษอย่างเดียว ไม่ถอนพิษ
“ฉันรู้” ริต้านวดขมับ ยิ้มเศร้า “ครั้งนี้ฉันประมาทเกินไป นึกไม่ถึงว่าจะมีม้ามืด แถมยังเป็นคนจีนด้วย”
นักล่าชาวจีนมีจำนวนน้อยที่สุดมาตลอด
แน่นอนว่านี่คือข้อมูลที่รู้ ส่วนตัวตนที่ปิดบังไว้ก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขามาจากที่ไหนกันแน่
“ไม่สู้คุณหนูขอซื้อดอกหนิงเสินจากเธอ” ชายวัยกลางคนเสนอแนะ “สำหรับนักล่าคนอื่น สิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าคืออันดับและความสามารถนะครับ”
“ถ้าไม่ใช่นักปรุงยาพิษ เอาดอกหนิงเสินไปก็ไม่มีประโยชน์”
ริต้าครุ่นคิดชั่วครู่แล้วถามขึ้น “ผู้อาวุโสนักปรุงยาพิษอันดับหนึ่งจะมาถึงเมื่อไร”
ชาววัยกลางคนตอบเธอ “เธอบอกว่าเพื่อไม่ให้ตัวตนเปิดเผย เธอจะไม่มาที่เกาะนี้แล้ว ให้คุณหนูไปพบเธอที่ประเทศจีนครับ”
“เป็นคนจีนเหรอ” ริต้าตกใจ “หรือจะเป็นคนในวงการแพทย์แผนโบราณของทางประเทศจีน”
“ก็มีความเป็นไปได้ครับ” ชายวัยกลางคนยิ้ม “ดูท่าประเทศจีนจะเป็นที่หลบซ่อนของคนเก่งนะครับ”
ริต้าพยักหน้า “ได้ เช้าวันพรุ่งนี้พวกเราออกเดินทางไปประเทศจีนกัน”
…
เช้าวันต่อมาอิ๋งเทียนลี่ว์ได้กลับไปที่บ้านตระกูลอิ๋ง
แน่นอนว่าเขาไปตอนที่อิ๋งเย่ว์เซวียนไปเรียนเสริม
จงมั่นหวารู้ว่าอิ๋งเทียนลี่ว์โกรธเธอ และก็เป็นเพราะเธอมีความคิดที่ค่อนข้างหัวโบราณ เธอจึงกลัวอิ๋งเทียนลี่ว์พอสมควร
เธอรู้ว่าตัวเองไร้เหตุผล ไม่กล้าพูดอะไรกับเขา จึงอยู่แต่ในห้องนอนไม่ออกไป
อิ๋งเทียนลี่ว์ตรงขึ้นไปที่ห้องทำงานชั้นบน
ด้านขวาของห้องทำงานมีตู้เซฟ เป็นที่ที่อิ๋งเจิ้นถิงกับจงมั่นหวาเอาไว้ใช้เก็บเอกสารสำคัญ
แต่เขาก็มีพาสเวิร์ดเหมือนกัน
อิ๋งเทียนลี่ว์นั่งยอง ใส่รหัสผ่าน เปิดตู้เซฟหยิบเอกสารออกมา
เขาพลิกเปิดอย่างรวดเร็วจนกระทั่งถึงใบสุดท้าย
นั่นเป็นเอกสารพิสูจน์ดีเอ็นเอ
