EP 339 เกมไพ่!
By loop
ณ อพาร์ตเมนต์ของเสี่ยวหลาน
ผู้คนกําลังเฉลิมฉลองวันตรุษจีนด้วยการจุดประทัดด้านนอก มันดังมากจน ดงซูบินไม่ได้ยินที่วีเขาบิดผ้าม่านและเพิ่มระดับเสียงของทีวี หลังจากนั้น ดงซูบินก็คิดสักครู่และสวมรองเท้าของเขากลับ
“ พี่สาวเสี่ยว คุณพร้อมแล้วหรือยัง?”
“ ฮ่าฮ่า…ฉันใส่เสื้อผ้าอยู่ อย่ามาแกล้งฉันสิ”
ไม่กี่อึดใจต่อมาประตูห้องนอนก็เปิดออกและ เสี่ยวหลานก็เดินออกไป “ ได้เลย”
“ เอ๊ะ? คุณไม่ได้ไปสวมเสื้อผ้าของคุณหรือ “ ดงซูบินกระพริบตาและถาม “ คุณแน่ใจหรือว่าแต่งตัวเสร็จแล้ว?” “ใช่เริ่มกันเลย.” เสี่ยวหลาน นั่งลงบนโซฟาหนังอย่างสง่างาม
ชุดของเสี่ยวหลานเป็นแบบเดียวกันกับก่อนหน้านี้และผมของเธอถูกมัดไว้เหมือนขนมปังชุดสูทสําหรับสุภาพสตรีสีดําของเธอรัดรูปและเผยให้เห็นรูปร่างของเธอ ภายใต้ชุดสูทของเธอเธอสวมเสื้อสีขาวและเธอสวมรองเท้าส้นสีดํา นอกเหนือจากการสวมเสื้อสูทและรองเท้าหุ้มส้นแล้วเธอก็ไม่ได้ใส่อย่างอื่น
ดงซูบินคิดว่าเสี่ยวหลานจะใส่เสื้อผ้าอย่างน้อยสามชั้น เขาหัวเราะ, “ พี่สาวเสี่ยว ผมนึกว่าคุณจะใส่เสื้อผ้ามากกว่านี้ ถ้าหากคุณแพ้ก็อย่ามาโกรธกัน”
เสี่ยวหลานยิ้ม “ เรายังไม่รู้ว่าใครจะแพ้”
“เราควรจะเริ่มเลย?” ดงซูบินถาม “ คุณอยากเล่นเกมอะไรและกฏคืออะไร”
“ ฉันไม่รู้จักเกมไพ่มากนัก แล้วเราจะเล่นอะไรง่ายๆ? มาเล่น ”ดึงรถเข็น” ”
* ไม่..เกมนี้เล่นนานเกินไป มันจะใช้เวลานานไปกว่าจะได้ถ่ายชุดต่างๆ…” ดงซูบินหยุดอย่างรวดเร็ว “ เกมนี้มันง่ายมากๆและมันใช้ทักษะที่ไม่เยอะ หากเราจะเล่น “เกมดึงรถเข็น” เราควรเลือกลําดับไฟที่เราจั่วไม่ใช่ไพ่ใบแรก วิธีนี้เกมจะขึ้นอยู่กับว่าเราจําไฟได้ดีแค่ไหน”
เสี่ยวหลานหัวเราะและพยักหน้า “ตกลง”
“ มาสุ่มไฟกันเถอะ” ดงซูบินถูมือของเขาเข้าด้วยกัน
เกมแรกเริ่มขึ้น เสี่ยวหลานวางการ์ดลงตามด้วย ดงซูบินเธอวางการ์ดอีกใบและ ดงซูบินวางการ์ดลง
ดงซูบินมีความมั่นใจมากในตอนแรกเนื่องจากเขาเล่นเกมนี้มาตั้งแต่ยังเด็กและมีประสบการณ์มากมาย เสี่ยวหลานมาจากครอบครัวที่มีฐานะดีและเธอไม่ควรเล่นเกมไพ่มากนักในตอนที่เธอยังเด็ก ดังนั้น ดงซูบินคิดว่าเขาจะชนะอย่างแน่นอน แต่หลังจากเกมเริ่มเขาก็รู้ว่าเขาคิดผิดหลังจากทั้งคู่วางการ์ดทั้งหมดแล้ว เสี่ยวหลานก็แสดงให้เห็นถึงความจําที่น่าทึ่งของเธอ ไพ่ทุกใบที่เธอดึงออกมาจากกองของเธอจะตรงกับไพ่บนโต๊ะและเธอจะได้ไพ่ห้าถึงหกใบจากดงซฐิน
ดงซูบินเริ่มเหงื่อตก
ดงซูบินแพ้เกมแรก
เสี่ยวหลานหัวเราะ “ ฉันบอกว่าเราไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้ชนะใช่ไหม”
* อย่าพึ่งดีใจไปก่อนเลย นี่เป็นเพียงเกมแรกเท่านั้น” ดงซูบินตอบ “ อีกครั้ง! ผมไม่เชื่อว่าผมจะแพ้อีก!”
“ คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า” เสี่ยวหลานหัวเราะขณะที่เธอมองไปที่ร่างกายของ ดงซูบิน“ ผู้แพ้จะต้องถอดเสื้อผ้าของตนออกสักชิ้น”
ดงซูบินก้มตัวและถอดรองเท้าออกช้าๆ
เสี่ยวหลานกล่าว “ ไม่นับรองเท้า”
” ทําไมจะไม่ล่ะ? ถ้าไม่นับรองเท้าทําไมคุณถึงใส่ส้นสูงคู่นั้น”
“ นั่นคือการเข้ากับเสื้อผ้าของฉัน แม้ว่าฉันจะแพ้ฉันก็จะไม่ถอดรองเท้าของฉัน”
ดงซูบินไม่เชื่อเธอ “ถุงเท้า?”
เสี่ยวหลานหัวเราะและสายหัว “ ไม่นับรองเท้าถุงเท้าก็เช่นกัน”
ดงซูบินโกรธและชี้ไปที่เท้าของ เสี่ยวหลาน คุณถอดถุงน่องก่อนที่เราจะกินข้าว ทําไมคุณถึงใส่พวกมัน? คุณต้องเตรียมมันที่จะใช้เป็นส่วนประกอบในการเล่นเกมไม่ใช่หรือยังไงถ้าคุณแพ้รอบนี้คุณจะต้องถอดรองเท้าหรือถุงน่อง”
เสี่ยวหลานไขว่ห้างและหัวเราะ “ คุณมองมาที่เท้าของฉันตลอดเวลาหรือเปล่า”
“ ไม่ ผมไม่ได้!” ดงซูบินปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“ แล้วเธอรู้เรื่องถุงน่องของฉันได้ยังไง? ถุงน่องที่ฉันใส่ในช่วงสองสามวันนี้เป็นสีที่อ่อนมากจะไม่มีใครสังเกตเห็นว่าฉันใส่ถุงน่องเว้นแต่ว่าพวกเขาตั้งใจมองที่เท้าของฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า” เสี่ยวหลานดิ้นเท้าของเธอและเลื่อนหลังเท้าของเธอออกจากส้นเท้าของเธอ ปล่อยให้ส้นเท้าของเธอห้อยลงบนนิ้วเท้าของเธอ “ คุณสังเกตเห็นตอนที่ฉันถอดถุงน่องออกและเมื่อฉันใส่อีกครั้ง” เสี่ยวหลานดูเหมือนจะยั่วยวน ดงซูบินด้วยการเหวี่ยงส้นเท้าของเธอไปข้างหน้าเขาช้าๆ
ดงซูบินกลืนน้ําลายและพยามดึงสติกลับมา “ ทําไมผมต้องสนใจเท้าของคุณ? ผมเพิ่งเห็นมันโดยไม่ได้ตั้งใจตอนที่คุณเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ”
“จริงๆ?” เสี่ยวหลานปัดขนตาของเธอ “ ถ้าอย่างนั้นฉันคงเข้าใจคุณผิด”
ตอนที่พวกเขาอยู่ที่ปักกิ่ง ดงซูบินเคยใช้ถุงน่องที่สวมใส่ของ เสี่ยวหลานทําอะไรบางอย่างที่ไม่ดีและถูกจับได้คาหนังคาเขา ดงซูบินอายเกินกว่าจะพูดเรื่องนี้อีกครั้งและรีบเปลี่ยนเรื่อง “ เอาละไม่นับถุงเท้า ผม…ผมจะถอดเสื้อคลุมออก” ดงซูบินพูดและโยนเสื้อของเขาลงบนเก้าอี้
“ เรามาเริ่มรอบสองกันเลยดีไหม”
“ แน่นอน. สุมไฟ!”
หลังจากเกมแรก ดงซูบินตระหนักว่า เสี่ยวหลานมีความจําที่ยอดเยี่ยม เธอจําไพ่และลําดับส่วนใหญ่ในกองของเธอได้ ดงซูบินไม่ได้ใช้ เสี่ยวหลานเบา ๆ อีกต่อไปและเริ่มเล่นอย่างจริงจังมาเลย! ฉันไม่เชื่อว่าวันนี้ฉันไม่สามารถเปลื้องผ้าคุณให้เปลือยได้ หุ่นที่สมบูรณ์แบบของเสี่ยวหลานนั้นน่าดึงดูดมากสําหรับ ดงซูบินและเขาตั้งใจที่จะเห็นเธอเปลือยในวันนี้
คราวนี้เลดี้โชคเข้าข้าง ดงซูบินและในที่สุดเขาก็ชนะ
เสี่ยวหลานหัวเราะ “ คุณค่อนข้างโชคดี”
ดงซูบินไม่ตอบกลับและมองไปที่เสี่ยวหลาน
* หยุดมอง ฉันไม่ลืม ฮ่า ๆ ๆ ” เสี่ยวหลานมองลงไปและดูเหมือนว่ากําลังพิจารณาว่าจะถอดเสื้อผ้าชิ้นไหน
ดงซูบินกระวนกระวายและจุดบุหรี่
ทันใดนั้น เสี่ยวหลานก็เงยหน้าขึ้นมอง ดงซูบิน “ ฉันควรเอาชิ้นไหนออก”
“ คุณถามผมหรือเปล่า” ดงซูบินสลัก “ ผมไปเลือกเสื้อผ้าได้ไหม”
“ ฉันจะพิจารณาข้อเสนอแนะของคุณ”
“ ถ้าอย่างนั้น…” ดงซูบินอยากจะบอกเสื้อสูทของเธอ แต่เปลี่ยนใจ เขากัดฟันและพูด “ ถอด เสื้อ!” การถอดเสื้อนอกมันไม่มีความหมายเพราะเขาจะไม่เห็นอะไรเลย แต่ถ้าถอดเสื้อออกและเสี่ยวหลานไม่ได้สวมชุดซับใน มันอาจทําให้เขาจะได้เห็นอะไรบางอย่าง
เสี่ยวหลานหัวเราะ “ เสื้อของฉัน? ไม่มีปัญหา”
เสี่ยวหลานค่อยๆถอดแจ็คเก็ตของเธอออกและเริ่มปลดกระดุมเสื้อของเธอจากด้านบนเมื่อเธอปลดกระดุมเม็ดที่สอง ดงซูบินก็รู้สึกผิดหวัง เขาเห็นชุดซับในสีขาวตัวยาวอยู่ข้างใต้และเนื้อผ้านั้นบางมาก หลังจากปลดกระดุมเม็ดสุดท้าย เสี่ยวหลานก็เลื่อนเสื้อออกจากไหล่ของเธอและสวมแจ็คเก็ตของเธอกลับ
แม้ว่าจะไม่มีอะไรถูกเปิดเผย แต่ ดงซูบินก็ยังคงรู้สึกตื่นเต้น
เสี่ยวหลานมองไปที่ ดงซูบินและหัวเราะ “ มันน่าดึงดูดขนาดนี้เลยเหรอ”
“ใช่” ดงซูบินไม่ได้แกล้งทํา “ คุณไม่รู้ว่าคุณสวยแค่ไหน”
“ ฮ่าฮ่า….ขอบคุณสําหรับคําชม” เสี่ยวหลานก็พูดขึ้น “ เนื่องจากฉันให้คุณเลือกว่าจะถอดเสื้อผ้าชิ้นไหนฉันจะเลือกเสื้อผ้าชิ้นไหนก็ที่จะถอดใช่มั้ย?”
”… ตกลง.” ดงซูบินตอบ
เกมที่สามเริ่มขึ้น
ประมาณสิบห้านาทีต่อมา ดงซูบินแพ้ เสี่ยวหลานอีกครั้ง
เสี่ยวหลานหัวเราะ “ ถึงเวลาเลือกแล้วใช่ไหม” เธอมอง ดงซูบินจากบนลงล่าง
“ คุณต้องการเลือกแบบไหน” ดงซูบินรู้สึกได้ถึงขนที่หลังของเขา
สายตาของ เสี่ยวหลานหยุดที่กางเกงของ ดงซูบินและหรี่ตาลง “ ถ้าคุณใส่อะไรอยู่ข้างใต้ให้ถอดออกใช่ไหม”
ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ “ คุณหมายถึงอะไร”
“คุณคิดอย่างไร?”
“ พี่สาวเสี่ยว คุณอย่าทําแบบนี้ได้ไหม” ดงซูบินบ่น “ นี่มันเร็วเกินไปแล้วคุณจะขอให้ผมถ อดกางเกงในเหรอ!” ถ้าเขารู้เร็วกว่านี้เขาน่าจะ..เฮ้อ… ดงซูบินกําลังเสียใจกับเงื่อนไขที่เลือกเสื้อผ้าที่เขาเป็นคนตั้ง เสี่ยวหลานเขานึกถึงสิ่งที่ เสี่ยวหลานพูดก่อนหน้านี้ถ้าเขาต้องการให้พี่สาวเสี่ยวถอดชุดชั้นในเธอจะปฏิเสธอย่างแน่นอน นี่คือการโกง “ ไม่ ไม่ได้”
“ คุณกําลังพยายามกลืนคําพูดของตัวเองอย่างงั้นหรอ”
“ คําขอนี้มัน เอาล่ะ, ผมจะถอดออก แต่จะเอาไปทิ้งในชักโครก”
เสี่ยวหลานปฏิเสธ “ ฮ่าฮ่ามันจะไม่สนุกเลยถ้าคุณไม่ถอดมันต่อหน้าฉัน”
ดงซูบินบ่นในใจ คุณอาจจะรู้สึกสนุก… แต่คุณทําให้ฉันลําบากและมันก็น่าอายมากถ้าฉันถอดกางเกงตอนนี้
ในที่สุด เสี่ยวหลานก็ให้คําแนะนําและแนะนํา “ มันก็ดีถ้าคุณไม่อยากถอดกางเกงในออกแต่คุณต้องถอดเสื้อผ้าสองชิ้น”
ดงซูบินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและถอดเสื้อและกางเกงออกเหลือเพียงกางเกงในของเขา ฉันไม่เชื่ อว่าวันนี้ฉันไม่สามารถเปลื้องผ้าคุณเปลือยได้! คุณกล้าหัวเราะเยาะฉันเหรอ! ฉันจะทําให้คุณร้องให้!
การดึงรถเข็นเป็นเกมโป๊กเกอร์ที่เล่นในประเทศจีน ผู้เล่นแต่ละคนจะได้รับกองไพ่และพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ดูไพ่ ผู้เล่นจะต้องจั่วไพ่ใบบนสุดของกองและวางหงายบนโต๊ะ หากผู้เล่นคนอื่นวางไพ่ที่เหมือนกับไพ่ใบก่อนหน้าผู้เล่นจะได้รับไพ่ทั้งหมดบนโต๊ะไป ผู้เล่นคนแรกที่แพ้ไพ่ทั้งหมดจะแพ้เกมนี้ในทันที
