EP 392 อดีตผู้บังคับบัญชา
By loop
ดงซูบิน ตื่นแต่เช้าหลังจากที่เขาได้ยินเสียงเปิดประตู
ลวนเสี่ยวปิงเข้ามาในห้องด้วยท่าทางโกรธ เธอจ้องดงซูบิน แม่เตือนลูกแล้ว ลูกไม่ควรดื่มเยอะเช่นนี้เมื่อคืนลูกเรียกลุงหยางว่าพี่หยางและแม้กระทั่ง.. เธอไม่พูดต่อแต่รู้สึกประทับใจกับสิ่งที่ลูกชายของเธอพูด แค่อย่าดื่มเยอะลูกได้ยินแม่ไหม?
ดงซูบินพยักหน้า ตกลง ตกลง.
ลูกยังเรียกเขาว่าพี่หยางอยู่หรือเปล่า! ลวนเสี่ยวปิงกล่าวอย่างโกรธเคือง เรียกเขาว่าพี่หยาง!
ดงซูบินหัวเราะ ก็ได้… ฉันจะโทรหาเขาตามที่แม่ต้องการ
ลวนเสี่ยวปิงมีความยินดี ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ ลุงหยางของลูกกําลังเตรียมอาหารเช้า อยากช่วยแต่เขาปฏิเสธเขาบอกว่าเขาต้องการให้ลูกลองทําอาหารกับงเขา
ดงซูบินรีบสวมเสื้อผ้าของเขา พี่หยางทําให้ผมรู้สึกอึดอัดแม่โยนถุงเท้าของผมทิ้งให้หน่อยผมจะไปช่วยลุงหยาง เมื่อวานเป็นครั้งแรกที่พวกเขาพบกันและดงซูบินก็ถือเป็นแขกรแต่ตอนนี้เขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นรุ่นน้องหลังจากที่เขายอมรับความสัมพันธ์ของหยางจ้าวเต่อและแม่ของเขามันไม่เหมาะที่เขาจะปล่อยให้ผู้เฒ่าทําอาหารให้เขา
เมื่อดงซูบินแปรงฟันเสร็จ อาหารเช้าก็พร้อมะะะะะ เสี่ยวปิงนั่งลงสิ หยางจ้าวเต่อยิ้ม ลองทําอาหารของฉันสิ ดงซูบินยอมรับ ขอโทษที่ช่วยอะไรไม่ได้ตกลงผมจะเตรียมอาหารกลางวันวันนี้คุณไม่สามารถปฏิเสธได้ หยางจ้าวเต่อพยักหน้า ตกลงมาดูกันว่าใครทําอาหารได้ดีกว่ากัน!
ดงซูบินนั่งลงและจิบซุป อา… การทําอาหารของคุณดีกว่าแม่ของผมเสี่ยวอีกฝีมือของคุณคงไม่ธรรมดาแน่ๆ นี่ไม่ใช่การเยินยอและมันอร่อยมากเขาเดาว่าพี่หยางน่าจะทําอารหารทานเองมาเกือบ 30 ปีแล้ว
หยางจ้าวเต๋อหัวเราะ ดีที่รู้ว่าคุณชอบมันนี่ลองนี่สิ
การดื่มทําให้ผู้คนใกล้ชิดกันมากขึ้น และดงซูบินและหยางจ้าวเต่อได้พบกันเป็นครั้งแรกเมื่อวานนี้แต่พวกเขาดื่มมาสองครั้งและใกล้กันมากขึ้นแล้วเมื่อเห็นพี่หยางและลูกชายของเธอล้อเล่นดวงตาของลวนเสี่ยวปีงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและรู้สึกมีความสุข
ดงซูบินตกใจมาก แม่คะ ทําอะไรคะ
ลวนเสี่ยวปิงรีบเช็ดน้ําตาของเธอ ไม่มีอะไร… ไม่มีอะไร… ลมพัดฝุ่นเข้าตาฉัน
ดงซูบินรู้สึกขบขัน ลมปิดหมดแล้ว และไม่มีลม
เย้…เย้… เย้… คุณเป็นคนฉลาด ลวนเสี่ยวชิงจ้อง ดงซูบิน หยุดพูดแล้วกินข้าว!
หยางจ้าวเต๋อหัวเราะและมองไปที่ ดงซูบิน แม่ของคุณเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่นี่ รีบกินเข้าไปไม่งั้นหัวหน้าจะโกรธฮ่าฮ่าฮ่า…
หลวนเสี่ยวผิงได้ยินสิ่งนี้และผลักไหล่ของพี่หยางเบา ๆ
กริ้ง…กลิ้ง
กลิ้ง โทรศัพท์มือถือของเฒ่าหยางดังขึ้น
หลวนเสี่ยวผิงนําโทรศัพท์ของเขามาทันที
หยาง จ้าวเต่อ ได้ตอบกลับ สวัสดี… หือ? โอเค… กี่โมง อืม… ตอนนี้? เอาล่ะ โอเคฉันเข้าใจแล้ว
หลังจากที่หยางจ้าวเต่อวางสาย ลวนเสี่ยวปังถาม คุณจะต้องไปสํานักงานแล้วหรอ
ไม่ หยางจ้าวเต่อได้ตอบกลับ มันเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อไม่นานมานี้ นายกเทศมนตรีเมืองได้ถอดหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงของเมืองของเราออกแล้ว
ดงซูบินงงงวย ความมั่นคงของรัฐเป็นหน่วยงานที่ขึ้นตรงกับรัฐบาลไม่ใช่หรือครับ
หยางจ้าวเต๋อหัวเราะ แม้ว่าหัวหน้าฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองจะรายงานตรงต่อระดับสูงของพวกเขาแต่ก็ยังเป็นหน่วยงานของรัฐบาลรัฐบาลท้องถิ่นจะยังคงพูดอยู่บ้างอดีตผู้อํานวยการสํานักถึงไม่ได้แจ้งรัฐบาลเมืองเกี่ยวกับภารกิจของความมั่นคงของรัฐหลายครั้งและได้สร้างความอับอายให้กับนายกเทศมนตรีอีกเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านี้และแม้แต่เลขาธิการพรรคก็ยังโกรธพวกเขาไตร่ตรองเรื่องนี้ให้สูงขึ้นและผู้อํานวยการถังถูกย้ายไปอีกเมืองหนึ่ง
ดงซูบินรู้ว่านายกเทศมนตรีและเลขาธิการพรรคจะไม่เห็นด้วยเพื่อให้พวกเขาไปรายงานตัวกับพวกผู้บริหารระดับสูงด้วยกันผู้อํานวยการถังคนนี้คงทําให้พวกเขาไม่พอใจอย่างมาก
ฮ่าฮ่า…อย่าพูดถึงเรื่องนี้แล้วกินต่อเถอะ หยางจ้าวเต่อกล่าว
หลังจากรับประทานอาหาร ดงซูบินไม่กล้าปล่อยให้พี่หยางล้างจานเขารีบหยิบจานทั้งหมดไปที่ห้องครัวเพื่อล้าง
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของดงซูบินก็ดังขึ้น
ดงซูบินทําให้มือของเขาแห้งและหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าเสื้อของเขามันคือซูหยางรองหัวหน้าสํานักเสี่ยวเป็นอดีตหัวหน้าของดงซูบินกับฝ่ายความมั่นคงแห่งรัฐปักกิ่งตะวันตกเขาขอให้เธอช่วยเขาทําหนังสือเดินทางเมื่อเขาไปเกาหลี แต่เสี่ยวหยางไม่ค่อยโทรหาเขาบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นได้อย่างไร?
สวัสดีครับ หัวหน้าเสี่ยว
ซูบิน วันนี้นายทํางานหรือเปล่า
ไม่ ช่วงนี้ผมหยุดงานสองสามวัน ผู้คนจํานวนมากยังคงทํางานที่สํานักงานส่งเสริมการลงทุนแม่ในวันอาทิตย์
เสี่ยวหยางหัวเราะ ฮ่าฮ่า… คุณต้องไต่อันดับอย่างรวดเร็ว เวลาผ่านไปค่อนข้างเร็ว เมื่อหนึ่งปีที่แล้วคุณยังอยู่กับสํานักงานกิจการทั่วไป และฉันไปทํางานด้วยความกังวลทุกวัน ฉันสงสัยว่าคุณจะเจอปัญหาอะไร…ฮ่าฮ่า ฮ่า… หนึ่งปีแล้วและได้รับการเลื่อนตําแหน่งหลายครั้งตอนนี้คุณเป็นหัวหน้าแผนกและสามารถขอหยุดงานได้แล้วสินะ
ดงซูบินหัวเราะ หัวหน้าเสี่ยว ผมมาถึงตําแหน่งที่ผมอยู่ได้เพราะคําแนะนําและความช่วยเหลือของคุณผมจะไม่มีวันลืมคุณเคลียร์ความยุ่งเหยิงหลังจากปัญหาทั้งหมดที่ฉันสร้างขึ้น
ดงซูบินรู้สึกขอบคุณเสี่ยวหยางจริงๆ เธอช่วยเขามานับครั้งไม่ถ้วนและสนับสนุนเขาเมื่อหัวหน้าเจิ้นต้องการจะจัดการกับเขา เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถไปถึงตําแหน่งของเขาได้ในตอนนี้หากปราศจากความช่วยเหลือจากเสี่ยวหยางในอดีต
ตกลง. นี่คือสิ่งที่ผมอยากได้ยินจากคุณ เสี่ยวหบานหัวเราะ ตอนนี้ หัวหน้าเก่าของคุณกําลังประสบปัญหา บางอย่าง คุณยินดีที่จะช่วยฉันหรือเปล่า
ดงซูบินหยุดชั่วครู่หนึ่งแล้วตอบกลับ คุณไม่จําเป็นต้องถาม ผมจะทําทุกอย่างในอํานาจของผมเพื่อช่วยคุณ!
เสี่ยวหยางพอใจกับคําตอบของ ดงซูบินคนส่วนใหญ่จะถามว่าเธอขออะไรก่อนที่พวกเขาตอบแต่เดี๋ยวตงเห็นด้วยโดยไม่ลังเลเธอรู้ว่าเธอไม่ได้ช่วยดูแลคนผิดคนในอดีต ดีที่ได้ยินสิ่งนี้แต่คุณอาจไม่มีอํานาจที่จะช่วยได้เช่นกัน
ดงซูบินถาม คุณช่วยบอกผมเกี่ยวกับปัญหาของคุณก่อนได้ไหม
เสี่ยวหยางถอนหายใจ หลังจากที่คุณจากไปความสัมพันธ์ของฉันกับหัวหน้าเซ็นก็แย่ลงหลังจากนั้นเหตุการณ์อันไม่พึงประสงค์ก็เกิดขึ้นและเซินอันและฉันก็ได้เลิกรากันอย่างเป็นทางการแล้วนายได้ช่วยแพนเหว่ยให้ย้ายไปอยู่เคียงข้างนายใช่ไหม?นายน่าจะได้ยินอะไรบางอย่างจากเขาแล้วหัวหน้าสํานักงานทั่วไปเปลี่ยนไปและเขาเป็นคนของหัวหน้าเจิ้นเขาไม่ปฏิบัติตามคําสั่งของฉันเลยและอํานาจของฉันที่คณะกรรมการพรรคของสาขาเริ่มน้อยลงตอนนี้ชีวิตช่างยากลําบากจริงๆ
ดงซูบินขมวดคิ้วและดุเซินอัน คุณกําลังคิด..
เสียวหยางหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ ฉันเคยถามหลายๆคน และหวังว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงฉันได้ยินมาว่าหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองเฟิงโจวถูกปลดโดยเลขาธิการพรรคและนายกเทศมนตรีของเมืองใช่ไหม
ดงซูบินเข้าใจคําใบ้พื้นฐาน ใช่
เสี่ยวหยางพูดต่อ ฉันได้ยินเกี่ยวกับเหตุผล ความสัมพันธ์ระหว่างรัฐบาลท้องถิ่นของนายกับสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐในท้องที่เริ่มแย่ลงภายใต้สถานการณ์ปกติความมั่นคงของรัฐสามารถแต่งตั้งหัวหน้าคนใหม่ให้กับเมืองได้แต่ตอนนี้พวกเขาต้องขอความเห็นจากรัฐบาลเมืองเฟิงโจวก่อน ซึ่งถือว่าไม่ปกติ ฉันจะไม่พูดอ้อมๆ ฉันถาม… หากนนายสามารถช่วยฉันได้ถ่ายโอนไปยังเมืองเฟิงโจว ถ้าเป็นไปได้
ตําแหน่งของเสี่ยวหยาง เป็นรองผู้อํานวยการ และหัวหน้าสํานักงานความมั่นคงแห่งรัฐของเมืองเฟิงโจวเป็นตําแหน่งผู้อํานวยการไม่ใช่ปัญหาสําหรับเธอที่จะรับตําแหน่งนี้แต่การรับโอนจากสํานักงานเขตสาขาปักกิ่งไปยังสํานักงานเมืองนั้นยากมากเธอต้องผ่านหลายระดับและหลายแผนก…
ฉันก็รู้ว่ามันค่อนข้างยาก เสี่ยวหยาง ยิ้ม ฉันแค่ลองเสี่ยงโชคดู และฉันก็รู้จักบางคนในความมั่นคงของรัฐที่นี่ด้วยไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะครับ แต่รัฐบาลท้องถิ่น…ฉันไม่รู้จักใครเลยหากไม่มีโอกาสนี้ฉันจะไม่คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ํา เสี่ยวหยางเคยเห็นเสี่ยวเกาปังกรรมการพรรคแห่งเมืองปักกิ่งขอให้ซูบินนั่งข้างเขาเมื่อเขารับประทานอาหารกลางวันที่สาขาของพวกเขาเธอรู้ว่าดงซูบินต้องมีเส้นสายบางอย่างและนั่นเป็นสาเหตุที่เธอบอกเขาเรื่องพวกนี้ เธอจนปัญญาแล้วและเป็นการยากที่จะทํางานร่วมกับเซินอันต่อไปเธอไม่อยากถูกเขากดเพราะเธออายุเพียง 40 ปีในปีนี้เธอยังคงต้องการที่จะได้รับการเลื่อนตําแหน่ง
นี่กําลังขอให้ฉันช่วยเธอย้ายไปเมือง เฟิงโจว?!
ดงซูบินรู้สึกกดดัน หัวหน้าเสี่ยว คุณคิดมากเกินไป ผมเป็นเพียงผู้นําตัวน้อยในมณฑล ผมจะมีอิทธิพลต่อรัฐบาลเมืองได้อย่างไร
เสี่ยวหยาง หัวเราะ ไม่เป็นไรถ้านายช่วยไม่ได้ เพียงแค่ปฏิบัติต่อสิ่งนี้เหมือนฟังอดีตหัวหนาของคุณบ่น
ดงซูบินมีความภาคภูมิใจ เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน เขาได้ตกลงที่จะช่วยเสี่ยวหยาง และเขาไม่สามารถกลับคําพูดของเขาได้ในตอนนี้ เอ่อ… ผมจะถามถึงเรื่องคุณให้แต่ไม่มีการรับประกันใดๆ
ผลจะเป็นอย่างไร ฉันก็ขอบคุณนายนะ
มีอะไรจะต้องขอบคุณ? ผมจะทําให้ดีที่สุดเพื่อช่วยคุณ
หลังจากวางสาย ดงซูบินรู้ว่าคนเดียวที่สามารถช่วยเสี่ยวหยางได้คือพี่หยางเขาเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงองค์การเมืองและรับผิดชอบด้านทรัพยากรบุคคล
แต่ ดงซูบินบอกว่าเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือของ หยางจ้าวเต่อเมื่อวานนี้.. ตอนนี้
ดงซูบินมีปัญหาและสงสัยว่าเสี่ยวหยางจะรู้ว่าแม่ของเขากําลังคบกับพี่หยาง
