EP 400 ถูกขโมย
By loop
เป็นวันที่สดใสและมีแดด
อากาศตอนนี้อุ่นขึ้นและในที่สุดก็รู้สึกเหมือนฤดูใบไม้ผลิ
เวลาประมาณ 9.00 น. ดงซูบินเดินทางถึงกรุงปักกิ่งด้วยรถเบนซ์เอ็มพีวีของเขา เขานอนหลับจนถึงเวลา 22.30 น. ที่บ้านของ เสี่ยวหลานและนอนต่อที่บ้าน เขาตื่นก่อนตี 5 และเริ่มขับรถไปปักกิ่ง พรุ่งนี้เป็นงานเลี้ยง วันเกิดของมาดามฮัน และเขาต้องเตรียมของขวัญให้เธอ เขายังต้องไปหาหัวหน้าเสี่ยวหยาง และ จูหยวน
ทันใดนั้น โทรศัพท์ของดงซูบินก็ดังขึ้น เบอร์นั้นเป็นของเสี่ยหาว
ดงซูบินค่อยๆกดและตอบ “สวัสดี เสี่ยวห่าว”
“ฮ่าฮ่า… พี่เขย น้าของผมกําลังจะจัดงานวันเกิด พี่จะมาถึงปักกิ่งเมื่อไหร่” น้ําเสียงของเสี่ยวห่าวร่าเริงอยู่ เสมอ
“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ปักกิ่งและกําลังมุ่งหน้าไปยังเมือง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?” “อา? คุณมาถึงหรือยัง ผมอยู่กับพี่ สาวคนที่ 2 เราเพิ่งซื้อของขวัญให้ป้าของผม ฮิฮิ… ถ้าผมรู้ว่าพี่มาถึงเร็วขนาดนี้ พวกเราก็ไปด้วยกันได้”
“ทั้งสองคนมาแล้วหรอ แล้วตอนนี้อยู่ไหนกัน? ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
หลังจากจดที่อยู่ ดงซูบินก็ขับรถไปที่เขตทางเหนือของเมือง ของขวัญที่มอบให้มาดามฮันต้องไม่โทรมหรือ ไม่มีรสนิยมที่ดีเกินไป เพราะจะทําให้เขาและซิสเตอร์ซีอับอายขายหน้า นั่นเป็นเหตุผลที่ ดงซูบินต้องการดูว่า เสี่ยวหาวและเสี่ยวจิน ซื้ออะไรและค้นหาความชอบของเธอก่อนตัดสินใจ เขาเป็นหนี้บุญคุณเสี่ยวจินที่โปรด ปรานเมื่อสองสามวันก่อน และเขาเองก็ไม่ได้เลี้ยงขาวเธอเลยหลังจากรู้ว่าเธออยู่กับ เสี่ยวห่าว ได้อย่างไร
ณ เมืองเหนือ. ดงซูบินจอดรถของเขาใกล้ถนนช้อปปิ้งและมองไปรอบ ๆ
“พี่เขย!” เสี่ยวหาวตะโกนและโบกมืออย่างโกรธจัด
เสี่ยวจีนถือชามขนาดเล็กของราชวงศ์หมิงและยิ้มให้ ดงซูบินก่อนที่จะขึ้นรถของ ดงซูบินกับ เสี่ยวห่าว
เสี่ยวห่าว โยนขนมของเขาออกไปนอกหน้าต่างและเช็ดปากของเขา “พี่เขย พี่มาถูกเวลาแล้ว ตอนนี้พวก เรามีเรื่องลําบากเพราะเราไม่สามารถเรียกแท็กซี่ได้”
ดงซูบินหัวเราะ “นายกําลังคิดว่าฉันเป็นคนขับรถของนายหรือยังไง ฮ่าๆ”
เสี่ยวห่าว หัวเราะคิกคัก “ผมไม่กล้าทําอย่างนั้นหรอก … ผมอยากให้พี่ช่วยดูของขวัญ” พวกเขาซื้อชามกระ เบื้องโบราณและเครื่องประดับไม้หวงหยางโบราณ
ดงซูบินกระพริบตาและถาม “มาดามหานชอบของเก่าเหรอ?”
“เล็กน้อย.” เสี่ยวจินซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารตอนหลังหัวเราะ “เราไม่รู้ว่าจะได้อะไร ทองหรือเครื่องสําอาง ไม่มีรสนิยมที่ดี และเราเคยให้ของขวัญอื่นๆ กับเธอมาก่อน ฮาฮา… พี่ใหญ่ของผมชอบของเก่า และป้าของผม ก็ได้รับอิทธิพลจากเธอเช่นกัน โดยเฉพาะเครื่องลายคราม นั่นเป็นเหตุผลที่ผมซื้อชามใบนี้”
ถ้าโบราณคงง่าย ดงซูบินสามารถกลับไปที่บริษัทของเขาเพื่อซื้อของเก่าได้
หลังจากคุยกันไปซักพัก เสี่ยวจินก็พูดขึ้นมาทันที “พี่ซูบิน ไปที่บ้านของฉันกันเถอะ ฉันสัญญาว่าจะทํา อาหารกลางวันให้ฉัน”
ดงซูบินตอบอย่างง่ายดาย “เอาล่ะ ไปกันเถอะ.”
“ตรงไปจากที่นี่ ไม่ไกลมาก” เสี่ยวจึงกล่าว
เสี่ยวห่าว หัวเราะ “นั่นเป็นเพราะพี่มีความสามารถ ทําไมไม่มีใครมาหาผมเพื่อขอความกรุณา?” “นายอยาก เจ็บตัว?” เสี่ยวจินจ้องมองลูกพี่ลูกน้องของเธอ
ดงซูบินหัวเราะ “แผนกของคุณมีหน้าที่จ้างงานใช่ไหม? เป็นเพราะมีการเปิดเมื่อเร็ว ๆ นี้หรือไม่” เสี่ยวจินยิ้ม อย่างเหนื่อยล้า “ไม่จริง เป็นแค่โปรแกรมแลกเปลี่ยน สํานักข่าวสื่อระดับรากหญ้าจะคัดเลือกพนักงานดีเด่นสอง สามคนมาฝึกงานที่สํานักงานใหญ่ของสํานักข่าวซินหัว พวกเขาจะเข้าร่วมแผนกต่าง ๆ เพื่อรับประสบการณ์ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้อยู่กับสํานักงานซินหัวในอนาคต แต่จะดูดีในประวัติย่อของพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่ทุก คนมาหาฉันหลังจากประกาศโปรแกรมนี้ ฉันรู้จักพวกเขาทั้งหมด และมันก็ยากสําหรับฉันที่จะปฏิเสธพวกเขา นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องการซ่อนตัวจากพวกเขา”
ดงซูบินพยักหน้า “หน่วยงานซินหัวได้รับความนิยมอย่างมาก” “เป็นสํานักข่าวระดับประเทศ ใครไม่อยากได้ รับประสบการณ์ที่นี่หากพวกเขาต้องการก้าวหน้าในวงการข่าว”
“เขตหยานไท่ของเรามีที่ในโปรแกรมนี้หรือไม่” ดงซูบินถาม
เสี่ยวจินตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด “ไม่ รายชื่อได้รับการสรุปและส่งต่อไปยังแผนกทรัพยากรบุคคลของเราซึ่ง เป็นส่วนหนึ่งของเวิร์กโฟลว์ มีคนจํานวนมากเกินไปที่ต่อสู้เพื่อช่องที่จํากัด” แผนกของพวกเขาสามารถเลือกได้ เพียงหนึ่งหรือสองช่องเท่านั้น และนั่นเป็นเหตุผลที่เธอตัดสินใจย้ายออกจากที่พักของเธอเพื่อป้องกันการล่วง ละเมิดผู้อื่น
เสี่ยวห่าว เริ่มหมดความอดทนเมื่อ ดงซูบินและ เสี่ยวจินพูดคุยเกี่ยวกับงาน “คุณสองคนเปลี่ยนหัวข้อได้ ไหม? ทําไมคุณสองคนถึงพูดถึงเรื่องงานกันล่ะ?”
“ฮ่าฮ่า” ดงซูบินและเสี่ยวจินหัวเราะ
ในย่านเล็กๆ
ดงซูบินจอดรถของเขาไว้หน้าอาคาร
หลังจากลงจากรถ เสี่ยวห่าว ก็มองไปรอบ ๆ “พี่สาวคนที่สอง พี่ยังจําได้ไหมว่าพี่พาฉันมาที่นี่เพื่อเล่นสโนว์ บอลตอนที่เรายังเด็ก? ที่นี่, พี่รังแกฉันในครั้งนั้น พี่ขว้างก้อนหิมะก้อนใหญ่ใส่ฉัน แล้วเราก็เปียกจนเป็นหวัด พี่ ใหญ่มาดุเรา แต่พี่โต้กลับและจบลงด้วยการดึงหูของผมและโดนพี่ตีด้วย ฮ่าๆๆ…” เสี่ยวจินจ้องมองเขา “นั่นเป็นเพราะนายซนและทําให้ฉันโมโหอยู่เสมอ”
“ฮ่ม! พี่แก่กว่าฉันสิบปี พี่ไม่รู้วิธียอมฉันหรือ ฮ่าฮ่า… แต่ท้ายที่สุดพี่โดนพี่ใหญ่ทําร้าย” เสี่ยวห่าว ชื่นชมยิ นดี
“พี่ใหญ่ของคุณไม่เคยทุบตีคุณมาก่อนเหรอ? อา?”
“… เอ่อ… เธอไม่ได้ตีฉันเพราะเหตุการณ์นั้น”
ดงซูบินยิ้มในขณะที่เขาฟังพวกเขาพูดถึงความทรงจําในวัยเด็กของพวกเขา ไม่น่าแปลกใจที่ เสี่ยวหลานได้ รับความเคารพอย่างมากจากพวกเขา เสียวห่าว และ เสียวจนกลัวเธอ และ เสียวหลานก็เคารพเธอเช่นกัน เหตุ ผลที่แท้จริงก็คือพวกเขาทั้งหมดถูกเธอตีมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก พี่คนโตเป็นเหมือนแม่ของพวกเขา และ ดงซูบิน สามารถจินตนาการถึงใบหน้าของ เสี่ยวหลานขณะที่เธอดึงหูของพวกเขา เขาอยากรู้ว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไร เมื่อตอนที่เธอยังเด็ก
ขณะที่พวกเขาเข้าไปในบันไดของอาคาร เสี่ยวห่าว และ เสี่ยวจินยังคงทะเลาะกัน
“พี่สาวคนที่สอง นั้นขี้อายมาก” เสี่ยวห่าว ล้อเลียน “มันก็แค่มีคนเสียชีวิตชั้นบน และคุณกลัวมาก คุณไม่ กล้าแม้แต่จะย้ายมาที่นี่นานกว่าหนึ่งเดือนเหรอ? ยังต้องเอาพระพุทธรูปมาปราบวิญญาณอีกเหรอ? นั่นเป็นความ เชื่อโชคลาง”
เสี่ยวจินตอบอย่างโกรธเคือง “คุณรู้อะไร?!”
เสี่ยวห่าว โต้กลับ “นั่นคือสมบัติของป้าของผม ทําไมเธอถึงให้พี่ยืม?”
“ลงไปข้างล่าง!” เสี่ยวจินจ้องมองเขา
ดงซูบินถามด้วยความสงสัย “นั่นคือพระพุทธรูปอะไร” เสี่ยวจินกระแอมและพูดเบา ๆ “เป็นพระพุทธรูปจาก สมัยราชวงศ์ถัง และทําจากหินทรายของภูเขาเทียนหลง” ดงซูบินตกใจมาก เสี่ยวจินยิ้ม “พี่ซูบินรู้เรื่องของเก่า ด้วยเหรอ? พระพุทธรูปองค์นี้มีมูลค่าประมาณ 10 ล้านในการประมูลเมื่อไม่กี่ปีก่อน ถ้าเปิดประมูลตอนนี้น่าจะ หลายสิบล้าน รูปปั้นนี้ถือเป็นของเก่าในบรรดาโบราณวัตถุและเป็นมรดกตกทอดของปู่ของฉัน”
รูปปั้นนี้เป็นของผู้อาวุโสเสี่ยว?
มรดกตระกูล?
ดงซูบินรู้สึกว่าสิ่งนี้ไม่น่าแปลกใจ ถ้ารูปปั้นนี้ไม่ใช่มรดกตกทอดของครอบครัว ไม่มีใครในตระกูลเสี่ยว สา มารถซื้อมันได้ มีมูลค่ากว่า 10 ล้าน และไม่มีใครในตระกูลเสี่ยวทําธุรกิจ
ดงซูบินถามด้วยความสงสัย “ผู้อาวุโสเสี่ยวมอบให้มาดามฮันหรือไม่”
เสี่ยวจินพยักหน้า “เมื่อลุงของฉันแต่งงานกับป้าของฉัน ผู้อาวุโสเสี่ยว มอบให้เธอ ท้ายที่สุด ลุงของฉันคือลู กชายคนโตของเขา และป้าของฉันคือลูกสะใภ้คนโตของเขา ฮ่าฮ่า… ฉันขอยืมป้ามาสองสามวันแล้ว พรุ่งนี้ เป็นวันเกิดของเธอ และถ้าฉันไม่คืนมัน เธอจะโกรธมาก”
เสี่ยวห่าว หัวเราะ “ถ้ามันเสียหาย ป้าของผมจะฆ่าพี่”
“ไปให้พ้น. หยุดด่าฉันเสียที” พวกเขาพูดคุยและพูดติดตลกขณะเดินไปที่ชั้นสี่ เสี่ยวจินหยิบกุญแจของเธอ ออกมาเพื่อเปิดประตู
คลิก…คลิก…
“เอ๊ะ?” เสี่ยวจินอ้าปากค้าง “ทําไมกุญแจถึงพัง” ดงซูบินตกใจและมองไป “คุณใส่กุญแจไม่ได้เหรอ? คุณทํา ถูกหรือเปล่า” “ไม่” เสี่ยวจนมองไปที่กุญแจของเธอและลองอีกครั้ง คราวนี้เธอใช้กําลังเพิ่มขึ้นเล็กน้อยและประ ตูก็เปิดออก ปลดล็อคแล้ว?!
ดงซูบินมองไปที่รูกุญแจและสังเกตว่ามันถูกดัดแปลง เขาร้องออกมาทันที “บุกเข้าไป!” เสี่ยวจินและ เสี่ยว ห่าว รีบเข้าไปในอพาร์ตเมนต์อย่างรวดเร็ว!
อพาร์ตเมนต์ถูกรื้อค้น เสื้อผ้าและหมอนอยู่เต็มพื้น แม้แต่ผ้าปูที่นอนก็ยังถูกดึงออกจากเตียง ลิ้นชักและตู้ ทั้งหมดเปิดและเทออก มีคนขโมยทุกอย่าง!
“!” เสี่ยวห่าว ตะโกน “พระพุทธเจ้า!” เสี่ยวจินหน้าซีดและวิ่งเข้าไปในห้องนอน “ตู้เซฟ! ตู้เซฟ! ได้ โปรด… จะต้องไม่เป็นไร!” เสี่ยวจินซื้อตู้เซฟขนาดเล็กเพื่อเก็บพระพุทธรูปอันล้ําค่า
ห้องก็ถูกรื้อค้นเช่นกัน
เสี่ยวจิน, ดงซูบินและ เสี่ยวห่าว ยกผ้าปูที่นอนขึ้นและตรวจสอบตู้เสื้อผ้าและลิ้นชักทั้งหมด
แต่ตู้เซฟที่วางอยู่ตรงมุมหายไป!
โจรขโมยตู้นิรภัยไปหรือเปล่า!
ขาของ เสี่ยวจินหลีกทาง และเธอก็นั่งบนพื้นร้องไห้ “พระพุทธรูปถูกขโมย! มันไปแล้ว…ฉัน…ฉัน…ฉัน จะบอกป้าของฉันได้อย่างไร” เสี่ยวห่าว ตะโกนอย่างโกรธจัด “ไอ้เ**ย! ไอ้สารเลวตัวไหนขโมยมันมา!”
