ณ ถนนเหอผิงเหนือ อพาร์ตเมนต์ของดงซูบิน
หลังจากลุกขึ้น ดงซูบินก็ลงไปชั้นล่างเพื่อซื้อนมถั่วเหลืองและแป้งโดเป็นอาหารเช้า
ดงซูบินออกจากบ้านของเสียวหยาง เวลาประมาณ 20.00 น. เนื่องจากเธอดูกระตือรือร้นมากเกินไป เธอทําอาหารหกถึงเจ็ดจานและหยิบเหล้าชีวาส ออกมาหนึ่งขวด สํานักความมั่นคงของรัฐมีกฎระเบียบที่เข้มงวดในการดื่ม และปกติเธอก็จะไม่ดื่มเหล้าด้วย แต่เนื่องจากตอนนี้เย็นมาก แล้วดงซูบินจึงขอตัวกลับก่อน
การโอนย้ายของเสียวหยาง งานเลี้ยงของมาดามหาน… ดงซูบินจัดการงานทั้งหมดของเขา ในปักกิ่งเรียบร้อยหมดแล้ว
หลังอาหารเช้า ดงซูบินไขว่ห้างและดูทีวีบนโซฟาของเขา
การอยู่บ้านยังคงดีที่สุด
นานแล้วที่ ดงซูบินไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายเช่นนี้
หนึ่งชั่วโมง… สองชั่วโมง…
ดงซูบินจําได้ว่าพี่สาวซู มาปักกิ่งเมื่อวานนี้และเขาต้องการเป็นเจ้ามือในการเลี้ยงอาหารเธอสักมื้อและคอยดูแลเธอขณะที่อยู่ในปักกิ่ง เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเธอ คราวนี้เสียงดังมากสะท้อนกลับเข้ามาในโทรศัพท์ และดูเหมือนสัญญาณจะไม่ค่อยดีเท่าไร
สวัสดี พี่สาวซู? คุณอยู่ที่ไหน?
.. สวัสดี?
ผมเองดงซูบิน คุณได้ยินผมไหม?
ได้ยินแล้ว ซูเจียหัวเราะ สัญญาณไม่ค่อยดีเลย ฉันอยู่ที่ปักกิ่งตอนนี้ฉันมาทําธุระนะ
ผมเองก็อยู่ปักกิ่งเช่นเดียวกัน ใกล้เวลาอาหารกลางวันแล้ว ให้ผมเลี้ยงอาหารกลางวันคุณ เพราะผมยังไม่ได้ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของคุณก่อนหน้านี้เลย
คุณอยู่ที่ปักกิ่งด้วยเหรอ? ฮ่าฮ่า…ไม่ต้องทําถึงขนาดนั้นก็ได้ ฉันเป็นพี่สาวของคุณ และฉันควรจะช่วยเหลือคุณอยู่แล้ว
ดงซูบินหัวเราะ บ้านของผมอยู่ในปักกิ่ง และผมควรจะทําหน้าที่เจ้าภาพตอนรับคุณสิถึงจะถูก
เธอหยุดพูดไปสักพัก เอาล่ะ ฉันอยู่ที่ถนนซึ่งฟูและไม่ทราบว่าอยู่เขตใด อยู่ไกลจากที่ที่คุณอยู่หรือป่าว? ปักกิ่งมันกว้างใหญ่มากเลยล่ะ ฉันเกรงว่าฉันอาจจะลงทางก็ได้นะ
ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน และจะโทรหาคุณเมื่อผมไปถึง
เอาล่ะ ขับรถระวังๆล่ะและอย่าขับรถเร็วเกินไป
หลังจากวางสาย ดงซูบินเปลี่ยนและขับรถไป
เขตตะวันตกของปักกิ่ง ถนนซึ่งฟู
สถานที่แห่งนี้อยู่ริมถนนกับสํานักข่าวซินหัว
ผู้หญิงสองคนก้าวออกจากโรงแรมและยืนอยู่ที่ทางเข้า ซูเจียสวมสูทที่ดูเป็นมืออาชีพพร้อมไหล่บุนวม และหน้าอกของเธอดูใหญ่ขึ้น อากาศตอนนี้อุ่นขึ้นแล้ว เธอสวมถุงน่องสีดํากับส้นสูง ขายาวของเธอดึงดูดสายตามากมายจากชายหนุ่มที่เดินผ่านมา
จ้าวเสี่ยวลู่พูดติดตลกหลังจากที่ซูเจียเก็บโทรศัพท์ของเธอไว้ พี่กับน้องอะไร? นั่นใคร? ทําไมฉันไม่เคยได้ยินเธอพูดอย่างงั้นมาก่อนเลย น้องชาย?
ซูเจียเอาผ้าปิดหูไว้ข้างหลัง นั่นหัวหน้าซูบิน
จ้าวเสียวสู่รู้สึกประหลาดใจ ฮะ? หัวหน้าซูบิน เป็นน้องชายของคุณเมื่อไหร่
ฮ่าฮ่า… ก่อนหน้านี้นะ
พล่าม เราเพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้ และเขาโทรหาคุณวันนี้ เขาให้แหวนกับเธอด้วย น้องอะไร? ฉันคิดว่าเขาน่าจะเป็นคนรักเธอนะเนี่ย?
หยุดเรื่องไร้สาระได้แล้ว!
แต่เธอเป็นคนเริ่มก่อน
ผู้หญิงทั้งสองพูดเล่นกันซักพัก
เมื่อซูเจียและโจวเสี่ยวหล่ กลับมาจากการช้อปปิ้ง ดงซูบินก็มาถึงแล้ว
ดงซูบินลงจากรถของเขาและสังเกตเห็นว่าซูเจียไม่ได้อยู่คนเดียว เขายิ้ม. พี่ซู ขอโทษที่ให้รอ นี่คือ?
ซูเจียแนะนําโจวเสี่ยวหลู่ โจวเสี่ยวหลู่ พี่โจว เธอยังมาจากทีมข่าวของสถานีของเราด้วย
ดงซูบินจับมือเธอ ยินดีที่ได้รู้จัก พี่โจว
ยินดีที่ได้รู้จัก หัวหน้าซูบิน โจวเสี่ยวลู่ยิ้ม ฉันได้ยินมาว่าคุณค่อนข้างสนิทกับซูเจีย หากรายการข่าวของสถานีโทรทัศน์ต้องการสัมภาษณ์คุณในอนาคต คุณต้องไม่ปฏิเสธเรานะ ฉันไม่สามารถแม้แต่จะก้าวเข้าไปในสํานักงานความมั่นคงสาธารณะเพื่อสัมภาษณ์คุณก่อนหน้านี้และถูกดูจากหัวหน้าสถานีของเรา
ฮ่าฮ่า… แน่นอน… ผมจะทําให้ดีที่สุดเพื่อช่วยพวกคุณทุกคน
นั่นเยี่ยมมาก
หลังจากคุยกันไม่กี่นาที พวกเขาก็ขึ้นรถของดงซูบิน เราไปกินข้าวกันที่ไหนดี? พี่ซู พี่โจวทุกคนมีที่ในใจรึยัง?
ผู้หญิงนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหลัง และซูเจียตอบ เราไม่คุ้นเคยกับพื้นที่นี้ ฉันต้องตามใจ คุณแล้วล่ะ
ก็ได้ ดงซูบินดูภาคภูมิใจกับการที่เขาได้ตอบแทนในครั้งนี้และ หยางจ้าวเต่อ ได้ให้ความช่วยเหลือเขาอย่างมาก เขาต้องดูแลพี่ซูเป็นอย่างดี เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วขับรถไปที่ร้านอาหารดีๆ ใกล้ๆ กัน พวกคุณจะอยู่ที่นั่นานแค่ไหน? ทุกคนหาที่พักกันหรือยัง? คุณคาดเหลืออะไรที่ผมพอช่วยได้บ้าง?
ซูเจียหยุดยิ้มและส่ายหัว เดียวสักพักเราก็จะกลับแล้วถ้าเราสามารถจัดการเรื่องของเราในวัน
โจวเสี่ยวหลู่ได้ตอบกลับ ฉันก็เริ่มคิดถึงบ้านแล้วเช่นกัน ฮ่าฮ่า… ปักกิ่งเป็นสถานที่ที่ดี แต่ดูเหมือนหลายๆอย่างมันยุ่งยากซับซ้อนไปหมด
ซูเจียยังถอนหายใจ ฉันคิดว่ามันจะเป็นเรื่องง่ายๆ แต่กลับกลายเป็นเรื่องยากมากที่จะทําสิ่งใดให้สําเร็จที่นี่
ซูเจียและโจวเสี่ยวหมู่ฟังดูหดหูใจ ซูเจียมีญาติอยู่ในคณะกรรมการพรรคเมืองเฟินโจว และทุกอย่างสามารถตกลงกันได้เพียงแค่โทรศัพท์ไปที่นั่น โจวเสี่ยวหลู่ยังรู้ว่าซูเจียได้รับการสนับสนุนในเมืองและคิดว่าทุกอย่างน่าจะเรียบร้อยเมื่อพวกเขามาที่ปักกิ่ง ซูเจียยังติดต่อคนรู้จักของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่หลังจากเลี้ยงอาหารค่ํา ให้ของขวัญ และจ่ายเงินไปมากมาย ก็ยังไม่มีข่าวออกมา
ในเวลานี้ ซูเจียตระหนักว่าอิทธิพลของเธอทําอะไรไม่ได้เลยในปักกิ่งในปักกิ่ง
ดงซบินก่าลังจะถามซูเจียว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
กริ่ง… กริ่ง… ซูเจียรีบหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา สวัสดี พี่เล่ย…ฉันเองซูเจีย… ใช่… ฉันขอให้คุณช่วย… อ่า? ไม่มีอะไรคืบหน้า? นี่…คุณไม่ได้บอกว่ามีที่อื่นเมื่อวานนี้? ไม่มีอีกแล้วเหรอ? ใบหน้าของซูเจียเปลี่ยนไป และเธอก็ถอนหายใจ เอ่อ… ไม่เป็นไร… ขอบคุณ… ตกลง… บาย…
โจวเสี่ยวหลู่ถาม พลาดอีกแล้ว?
ซูเจียพยักหน้า ไม่มีจุดอีกต่อไป ถูกยึดไปหมดแล้ว
ซูเจียรู้จักพี่เล่ยคนนี้ผ่านสายสัมพันธ์ของพ่อและไม่คุ้นเคยกับเขา เธอได้ยินเพียงว่าเขามีความสัมพันธ์บางอย่างในปักกิ่ง เมื่อวานนี้ ซูเจียและ โจวเสี่ยวหลู่ เลี้ยงอาหารค่ําให้เขาและให้แอลกอฮอล์และบุหรี่แก่เขา แต่เขาเพิ่งโทรไปบอกเธอว่าไม่มีที่แล้ว เขาไม่น่าเชื่อถือเกินไป
ดงซูบินชะลอตัวลงและถาม เกิดอะไรขึ้น?
ซูเจียหมดความหวังและตอบอย่างช่วยไม่ได้ เป็นโครงการแลกเปลี่ยนฝึกงานที่สํานักข่าวซินหัว ฉันคิดว่าฉันสามารถไปที่สํานักข่าวซินหัวเพื่อรับประสบการณ์ได้
ดงซบินได้ตอบกลับ โอ้ มันเป็นโครงการแลกเปลี่ยนที่ประกาศเมื่อสองวันก่อนเหรอ? พวกคุณทุกคนมาที่นี่เพื่อสิ่งนี้เหรอ?
ซูเจียรู้สึกประหลาดใจ คุณเคยได้ยินเรื่องนี้ด้วยเหรอ? ใช่ เรามาที่นี่เพื่อเรื่องนี้
ดงซูบินเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้และเสี่ยวจินเป็นคนบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นแผนกทรัพยากรบุคคลของเธอที่รับผิดชอบในการจัดระเบียบ คุณทั้งหมดต้องการเข้าร่วมโปรแกรมนี้หรือไม่? พี่สาวโจวเป็นบรรณาธิการเบื้องหลังและเหมาะสําหรับรายการนี้ แต่คุณเป็นเจ้าบ้าน สิ่งที่คุณจะไปฝึกงานที่สํานักข่าวซินหัวคืออะไร? มันจะมีประโยชน์อะไรอย่างงั้นหรอ เสี่ยวจินไม่ได้บอก เขาเกี่ยวกับรายละเอียด ถึงกระนั้น ความคิดแรกของดงซูบินคือสํานักข่าวและสถานีโทรทัศน์ท้องถิ่นนั้นแตกต่างกันมากทั้งเนื้อหาข่าวและอํานาจในการทําข่าว
ซูเจียมองไปที่ตงเสวี่ยง สํานักข่าวซินหัวไม่ได้เป็นเพียงสํานักข่าว พวกเขายังมีบริษัทใหญ่อยู่ในเครืออีก ตัวอย่างเช่น CGTN และโปรแกรมภาษาอังกฤษต่างประเทศอื่น ๆ มาจากพวกเขา ฉันได้ทํางานอย่างหนักเพื่อมุ่งไปทางนี้ และฉันได้เรียนเอกภาษาต่างประเทศระหว่างมหาวิทยาลัยของฉัน แม้ว่าฉันจะไม่ได้โฮสต์หากสามารถเข้าร่วมโปรแกรมนี้ได้ แต่ฉันสามารถเรียนรู้จา กการเป็นเบื้องหลังได้ ฉันจะได้รับประสบการณ์และจะถูกบันทึกไว้ในบันทึกของฉัน ด้วยประสบการณ์นี้ ฉันจะนําหน้าเพื่อนๆ หลายปีและจะดีต่ออาชีพในอนาคต บางทีถ้าฉันทํางานได้ดีฉันอาจจะได้รับการว่าจ้างจากพวกเขาด้วย
ดงซูบินพยักหน้า อ้อเข้าใจแล้ว.
โจวเสี่ยวหมู่ยิ้มอย่างเหนื่อยล้า แต่หลังจากที่เรามาถึง เราได้ยินมาว่ามีที่สําหรับโปรแกรมนี้ เพียงสิบกว่าที่เท่านั้น และส่วนใหญ่ก็ถูกยึดไปหมดแล้ว
ซูเจียแก้ไขเธอ มันไม่ใช่ส่วนใหญ่ ทุกจุดถูกจองไว้แล้ว
โจวเสี่ยวหล่ และ ซูเจีย รู้ว่านี่เป็นการเดินทางที่สูญเปล่า มันเป็นความผิดของพวกเขาที่ไม่ตรวจสอบก่อนมา โครงการแลกเปลี่ยนนี้เป็นโอกาสที่หาได้ยากสําหรับทุกคนที่ทํางานในอุตสาหกรรมสื่อ เธอจะหาที่ว่างด้วยการเลี้ยงอาหารค่ําและให้ของขวัญได้อย่างไร? อาจเป็นไปได้หากมีตําแหน่งงานว่างมากกว่าร้อยตําแหน่ง แต่ถ้ามีเพียงสิบถึงยี่สิบจุดจะไม่ถึงคิวของพวกเขา
ณ ร้านอาหาร
ดงซูบินจอดรถของเขา ไปกินข้าวกันก่อน
ดงซูบินไม่กล้าให้คํามั่นสัญญาใดๆ เพราะเขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถแก้ไขได้ง่ายๆ ถ้าไม่เช่นนั้นเสี่ยวจินจะไม่ย้ายออกจากที่พักเพราะโครงการแลกเปลี่ยนนี้ นอกจากนี้ ซูเจียยังบอกว่าจุดทั้งหมดถูกยึดแล้ว และเขาไม่รู้ว่าเสี่ยวจินสามารถช่วยอะไรเรื่องนี้ได้ไหม แต่เขาก็ยังจะพยายามที่จะขอเธอ หลังจากเข้าไปในร้านอาหารแล้ว ดงซูบินโทรหาเสี่ยวิจนโดยหวังว่าจะถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เธออาจจะกําลังประชุมอยู่ และโทรศัพท์ของเธอปิดอยู่
ไม่เป็นไร ฉันจะแวะไปที่สํานักงานของเสี่ยวจินหลังจากนี้แทนล่ะกัน
Next
