ท่านอ๋องผู้โหดร้ายกับหมอปีศาจ – ตอนที่ 516 สาส์นอันตราย

“ผู้นำตระกูลมู่! ผู้นำตระกูลมู่ออกมาแล้ว” มู่อีกล่าวขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ผู้นำตระกูลมู่!”

“อาถิง จิ่วเยี่ย หน้าที่นี้มอบให้พวกเจ้าแล้ว” มู่เฉียนซีรีบกล่าว

หลายคนได้รับบาดเจ็บสาหัส หน้าที่ของนางตอนนี้ก็คือรักษาอาการบาดเจ็บ ส่วนการรับมือต่อสู้กับศัตรูนั้นมอบให้เป็นหน้าที่ของพวกเขา

อาถิงกับจิ่วเยี่ยไม่ได้พูดอะไร พวกเขาก็ลงมือในทันที!

ฟึ่บ ฟึ่บ ฟึ่บ!

เข็มยานับไม่ถ้วนปักเข้าตรงหัวใจของผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส นางใช้ยาที่ดีที่สุดกระตุ้นเพื่อปรารถนาช่วยชีวิตของพวกเขา!

จากนั้นก็ห้ามเลือด ทำแผล และรักษาอาการบาดเจ็บภายใน ทำรวดเดียวจนสำเร็จ ทำให้ผู้คนต่างตกตะลึงจนตาค้าง และสิ่งที่ทำให้ผู้คนประหลาดใจไปยิ่งกว่านั้นก็คือ เดิมทีผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนขาดใจไปแล้ว แต่กลับค่อย ๆ มีแรงขึ้นมา

ฝีมือการรักษาเช่นนี้ มิเพียงแต่หมอปีศาจที่ทำได้เช่นนี้!

นึกไม่ถึงเลยว่าฝีมือการรักษาของผู้นำตระกูลมู่กับหมอปีศาจจะสูสีพอ ๆ กันเช่นนี้ ดูเหมือนว่าตอนแรกพวกเขาจะดูถูกนางมากไปแล้ว

ตูม!

ในเวลานี้เอง ที่ดินแดนลึกลับของแคว้นเฉียนเซี่ย สิ่งต้องห้ามที่อยู่ภายในดินแดนแห่งนั้นได้ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างสมบูรณ์ เงาร่างสีดำหลายร่างย่างกรายมาที่ตำหนักปิงเสว่หลิง

วิญญาณที่เหลืออยู่ของจักรพรรดิปิงเสว่หลิงตี้มองไปที่เงาร่างเหล่านั้นด้วยความประหลาดใจเป็นอย่างมาก “พวกเจ้า นี่พวกเจ้าเป็นใคร ?”

น้ำเสียงที่เคร่งขรึมดังขึ้น “เศษวิญญาณจักรพรรดิเช่นเจ้า มีสิทธิ์อะไรมารับรู้ว่าข้าเป็นใคร ?”

“หายสาบสูญไปซะ!

กลิ่นอายที่เย็นยะเยือกแผ่ขยายออกไป ดวงวิญญาณที่เหลืออยู่ของจักรพรรดิปิงเสว่หลิงก็กำลังสลายหายไป ตามด้วยดินแดนลึกลับของราชวงศ์แคว้นเฉียนเซี่ยที่สืบทอดมานานนับพันปี ก็สลายหายไปด้วย

“เสี่ยวซีซี ข้าก็บาดเจ็บเหมือนกัน เจ้ารีบมารักษาข้าหน่อยสิ!” เชียนอ้าวเซี่ยเข้าไปใกล้มู่เฉียนซี และเริ่มถอดเสื้อคลุมที่เปื้อนเลือดนั้นออก ผิวขาวราวหิมะนั้นในตอนนี้ปรากฏบาดแผลที่ดูน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

ทว่า โชคดีที่เชียนอ้าวเซี่ยมีพลังเป็นถึงมหาจักรพรรดิแห่งภูต ถึงแม้ว่าแผลภายนอกจะดูน่าสังเวชมาก แต่แผลภายในกลับไม่ได้บาดเจ็บสาหัสแต่อย่างใด

“แค่นี้ไม่ตายหรอก ดูแลตัวเองเถอะ!” มู่เฉียนซีไม่อยากจะสนใจเขา แต่เชียนอ้าวเซี่ยนั้นไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ เขากล่าวด้วยท่าทีที่น่าสงสารว่า “ฮือ! แต่เสี่ยวซีซี เจ้าเป็นนักปรุงยาไม่ใช่รึ ? เจ้าช่วยข้ารักษามันย่อมดีกว่าและเร็วกว่าแน่นอน ข้าขอร้องเถอะนะ!”

ตูม ตูม ตูม!

ในตอนนี้อาถิงกับจิ่วเยี่ยได้จัดการกับคนของหุบเขาหมอเทวดาไปเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งยังทำให้พวกเขาตายไปอย่างทรมานที่สุดอีกด้วย

อาถิงกล่าวด้วยความไม่พอใจว่า “เหอะ! ก็แค่น้อยกว่าเจ้าแค่คนเดียวเท่านั้น”

จิ่วเยี่ยไม่ได้สนใจอาถิงเลยแม้แต่น้อย เขาเหลือบมองเชียนอ้าวเซี่ยที่กำลังพัวพันอยู่กับมู่เฉียนซี ดวงตาแฝงไปด้วยความอันตราย

เขาปรากฏตัวขึ้นข้างกายมู่เฉียนซีราวกับเทพมาร พลังที่คุกคามเข้ามาประชิดทำให้เชียนอ้าวเซี่ยถึงกับร่นตัวถอยหลังไปหลายก้าวอย่างมิอาจควบคุมได้

อาถิงก็พรวดเข้ามาและกล่าวขึ้นว่า “เจ้าบ้า คิดจะก่อกวนอะไรอีกล่ะ ?”

“เสี่ยวซี……” เชียนอ้าวเซี่ยเดิมทีที่คิดจะแสร้งทำตัวเป็นผู้น่าสงสาร ต้านทานแรงกดดันของจิ่วเยี่ยและอาถิงอย่างไม่เกรงกลัวตาย จู่ ๆ ก็มีเสียงดังก้องขึ้นในหัวของเขา

‘รีบหนีไปจากเซี่ยโจว พาสาวน้อยผู้นั้นไปด้วย รีบหนีไป มีสิ่งที่น่ากลัวบางอย่าง……มันน่ากลัว……’

ยิ่งประโยคหลัง เสียงนั้นก็ยิ่งอ่อนแรงลงไปเรื่อย ๆ จนสุดท้ายเสียงนั้นก็หายไป นี่คือเสียงของจักรพรรดิปิงเสว่หลิงตี้ เชียนอ้าวเซี่ยในตอนนี้ไม่สนตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บ เขากล่าวอย่างจริงจังว่า “เสี่ยวซีซี เกิดเรื่องขึ้นที่ดินแดนลึกลับของแคว้นเฉียนเซี่ยแล้ว บรรพบุรุษส่งเสียงมาเตือนข้า ให้ข้าพาเจ้าหนีออกไปจากเซี่ยโจวให้เร็วที่สุด ดูเหมือนกำลังมีสิ่งที่น่ากลัวปรากฏขึ้น”

มู่เฉียนซีผงะไปครู่หนึ่ง “สิ่งที่น่ากลัวงั้นรึ สิ่งที่น่ากลัวนั้นก็คงจะเป็นไม้โบราณนั่น เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

น่าหลานอวี้กล่าวเสียงขรึม “เกรงว่าจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ”

มู่เฉียนซีตะโกนอย่างเย็นชาว่า “องครักษ์เงาตระกูลมู่!”

“ขอรับ!” มู่อีก้าวออกมาข้างหน้า

“พวกเจ้าทุกคนรีบถอยไป พาผู้ที่บาดเจ็บหนีไปให้เร็วที่สุด”

“รวมถึงท่านอาด้วย!”

“ขอรับ!”

มู่อวู่ซวงเงยหน้าขึ้นมองมู่เฉียนซี ก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “ซีเอ๋อร์ อาไม่ไป!”

“ท่านอา ศัตรูรายใหญ่กำลังใกล้เข้ามา ต่อไปก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หลานไม่อยากให้ท่านอาต้องมาเสี่ยงอันตราย เป้าหมายของพวกมันคือหลาน”

หากไม้โบราณอันตรายนั่นพรวดพราดออกมา มันจะต้องพลิกแผ่นดินตามหานางแน่ เพราะนางนั้นได้เอาสิ่งที่สำคัญที่สุดของมันเจ้านั่นมา

“พี่ใหญ่ฝากซีเอ๋อร์ไว้กับอา หากซีเอ๋อร์เป็นอะไรไปแล้วล่ะก็ คิดเหรอว่าอาจะใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวได้ ? อีกทั้งร่างกายนี้ของอา หากซีเอ๋อร์……”

“ท่านอา!” มู่เฉียนซีกล่าวเสียงขรึม

“หลานต้องรอด สมุนไพรวิญญาณหลานได้มาครบแล้ว หลานต้องรักษาท่านอาให้หายได้แน่ เพราะฉะนั้น……”

“เพราะฉะนั้นอาจะอยู่ข้างเจ้า!”

“ไม่ได้……”

อาถิงตะโกนลั่นขึ้น “เอาหล่ะ ๆ! ก็แค่ตัวประหลาดตัวเดียว หากมันคิดจะฆ่าเจ้า มันก็ต้องใคร่ครวญถึงพลังความแข็งแกร่งของตัวมันเองด้วย เจ้าวางใจได้”

ดวงตาของจิ่วเยี่ยประกายแสงเย็นวาบ “ใครหน้าไหนก็ไม่อาจทำร้ายซีได้!”

เชียนอ้าวเซี่ยกล่าว “เสี่ยวซีซี ถึงแม้ว่าข้าจะบาดเจ็บอยู่ แต่ในฐานะที่ข้ามีพลังขั้นมหาจักรพรรดิ คราก่อนข้าตรึงมันไว้ได้ ครานี้ข้าก็ต้องทำได้แน่นอน เจ้าห้ามไล่ข้าเด็ดขาด”

น่าหลานอวี้กล่าวขึ้น “ยาวิญญาณที่เจ้าให้ข้ามา ยังเหลืออีกเม็ด! ถือโอกาสนี้ใช้มันก็แล้วกัน”

มู่เฉียนซีไม่ได้คิดหนีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว  ต่อให้หนีหัวซุกหัวซุนออกไปจากเซี่ยโจวก็ใช่ว่าจะปลอดภัย

นางยังคงเอาสำนักอวิ๋นเยียนที่ถูกทำลายอย่างไม่เป็นท่านี้มาเป็นสนามรบต่อ ส่วนคนอื่น ๆ ก็ต่างอพยพกันไปแล้ว ที่เหลือก็รอแค่ศัตรูรายใหญ่มาเยือน

ตูม! กลุ่มคนชุดดำกลุ่มหนึ่งพรวดออกมาจากดินแดนลึกลับ

“นายท่าน!” พวกเขาทั้งหมดมองไปที่ร่างร่างหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่ในชุดคลุมดำ

“ข้ายังคงจำกลิ่นอายของสาวน้อยผู้นั้นได้ มันอยู่ทางนั้น!” เขายกมือชี้ไปทางที่ตั้งของสำนักอวิ๋นเยียน

สองมือคู่นั้นเหมือนกิ่งไม้ที่ผุกร่อนก็มิปาน ไม่เหมือนมือมนุษย์เลยแม้แต่น้อย

“นายท่านวางใจได้ พวกเราจะเอาเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตให้นายท่านให้ได้”

ขวั่บ ขวั่บ ขวั่บ!

เงาร่างหลายร่างพรวดไปทางสำนักอวิ๋นเยียนอย่างรวดเร็วดุจดั่งลมพายุก็มิปาน

ทุกคนสัมผัสได้ถึงลมเย็นที่พัดผ่าน แต่แม้กระทั่งร่างก็มิอาจมองเห็นได้ชัด

มู่เฉียนซีที่ยืนอยู่บนยอดสูงสุดของสำนักอวิ๋นเยียนในตอนนี้ พลังจิตของนางแผ่ซ่านออกไป และรับรู้ได้ว่ากลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวนั้นกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

ภายในชั่วพริบตาเดียว เงาร่างในชุดดำหลายร่างก็ได้ตกลงมาจากกลางอากาศ

ดวงตาที่น่ากลัวภายใต้ผ้าคลุมนั้นจ้องมองไปที่มู่เฉียนซี “สาวน้อย เราเจอกันอีกแล้วนะ”

มู่เฉียนซีกล่าวถาม “ข้าเคยเจอตัวประหลาดเช่นเจ้าด้วยรึ ?”

ขวั่บ!

เขายื่นมาออกมาจับชุดคลุมนั้นโยนทิ้ง และเผยให้เห็นใบหน้าที่เหมือนไม้โบราณแห้งผุกร่อน รากไม้แห้งรากหนึ่งพุ่งเข้าหามู่เฉียนซี

“เช่นนี้ เจ้าคงจะจำข้าได้แล้วสิ!” กระบี่มังกรเพลิงของมู่เฉียนซีถูกชักออกจากฝัก และตัดรากไม้ที่พุ่งเข้ามาใกล้นางขาดสะบั้น

“ที่แท้ก็เป็นเจ้าต้นไม้แก่นี่เอง เจ้าคิดจะทำอะไร ?”

“เอาเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตออกมาซะโดยดี ไม่แน่ ข้าอาจจะใจดีไม่ทำให้เจ้าตกใจจนอกสั่นขวัญหายก็ได้”

มู่เฉียนซีโบกมือพลางกล่าว “ต้องขอโทษด้วย เมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตถูกกลืนกินเข้าไปแล้ว ชาตินี้ทั้งชาติเจ้าไม่มีทางได้มันไปแล้วหล่ะ”

ตูม!

ตาเฒ่าไม้โบราณโกรธเกรี้ยวขึ้นทันที “เป็นไปไม่ได้ เจ้าหลอกข้า! เมล็ดพันธุ์แห่งชีวิต ข้ารอคอยมานานหลายปีก็ยังกินมันไม่ได้ เจ้ามีวิธีใดกินมันเข้าไป”

“สาวน้อย เอามาให้ข้าซะดีดีเถอะ มิเช่นนั้นแล้วข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น!”