เมื่อเจี่ยนอีหลิงเห็นว่าเป็นเจี่ยนหยุ่นเฉิงที่เปิดประตู เธอก็มองไปที่เขาอย่างสงสัย
เจี่ยนหยุ่นเฉิงที่อยู่ตรงที่ประตูยังคงสวมชุดดำตามปกติของเขา ใบหน้าของเขาค่อนข้างหม่นหมอง คิ้วขมวดเล็กน้อย ดวงตาซ่อนเร้นความนัยลึกๆไว้
เขาดูเหมือนว่าจะมีความกังวลใจ
“เซี่ยวหลิง” เจี่ยนหยุ่นเฉิงเรียกชื่อของเจี่ยนอีหลิงเบาๆ
“อื้อ” เมื่อขานรับแล้ว เจี่ยนอีหลิงก็ก้มหน้ากลับไปทำงานต่อ
“ขอแสดงความยินดีกับการที่น้องได้ชนะเป็นอันดับหนึ่งในการแข่งขันเคมีนะ” เจี่ยนหยุ่นเฉิงพูดต่อ
“ขอบคุณ” เจี่ยนอีหลิงตอบ
เจี่ยนหยุ่นเฉิงมาทำไมในตอนนี้นั้น เจี่ยนอีหลิงยังไม่แน่ใจ อย่าว่าแต่เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรหากเขาพูดถึงกล้องวงจรปิด ดังนั้นเธอจึงได้แต่ทำตัวเปืนปกติในแบบที่เคยทำมาก่อนหน้านี้
เจี่ยนหยุ่นเฉิงรู้ได้อย่างชัดแจ้งถึงความห่างเหินระหว่างพวกเขา
ไม่ได้เพิกเฉย ไม่ได้ละเลย เพียงแต่ตีตัวออกห่างอย่างสุภาพ
“แม่กับพ่อต้องการจะแสดงความยินดี ของขวัญอะไรที่น้องต้องการ”
“ไม่ละ ขอบคุณ” เจี่ยนอีหลิงตอบอย่างแผ่วเบา เธอไม่รู้สึกว่าการได้คะแนนดีนั้นจำเป็นต้องได้รางวัลหรือต้องแสดงความยินดี สำหรับเธอแล้ว คนเราจะต้องมีคุณค่าเท่านั้นจึงจะมีคุณสมบัติที่จะมีชีวิตอยู่
เจี่ยนหยุ่นเฉิงเห็นว่าการตอบกลับของเจี่ยนอีหลิงนั้นแม้ไม่ใช่ว่าเธอจะขาดความอดทน แต่ก็เหมือนกับเป็นสูตรสำเร็จ
และเบื้องหลังสูตรสำเร็จนี้ก็คือความห่างเหิน
เจี่ยนหยุ่นเฉิงพูดต่อไปอีกว่า “พ่อกับแม่ตอนนี้อยู่ที่ชั้นล่าง แม่เอาของมาให้”
เจี่ยนอีหลิงหยุดการเคลื่อนไหวของมือไปชั่วขณะ แล้วลุกขึ้นติดตามเขาลงไปที่ชั้นล่าง
ที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่าง คู่เจี่ยนชูฉิงกับเวินน่วนก็กำลังมองไปยังบันไดอย่างตั้งใจ
เมื่อเห็นร่างของเจี่ยนอีหลิง ดวงตาของคนทั้งคู่ก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและรู้สึกผิด
เพื่อเผชิญกับสายตาของเจี่ยนชูฉิงกับเวินน่วนพร้อมกัน เจี่ยนอีหลิงก็อดที่จะหยุดไม่ได้
สายตาแบบนั้นทั้งแปลกและไม่คุ้นเคยสำหรับตัวเธอเอง
เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อไป ดังนั้นเธอจึงหยุดและมองพวกเขาอย่างงุนงง
“มาที่นี่สิหลานรัก มาหาย่าที่นี่”
เสียงของหญิงชราขัดความคิดของเจี่ยนอีหลิง และทำให้เจี่ยนอีหลิงโล่งใจ
เจี่ยนอีหลิงเดินไปหาหญิงชราอย่างรวดเร็ว และนั่งอยู่ข้างกายเธอ
การกระทำของเจี่ยนอีหลิงนั้นดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยสำหรับเจี่ยนชูฉิง เวินน่วน กับเจี่ยนหยุ่นเฉิง
มันเป็นการกระทบกระเทือนใจอย่างหนัก
“เซี่ยวหลิง พ่อกับแม่กับพี่ชายใหญ่ของลูกมาที่นี่เพื่อที่จะบอกลูกว่าการผ่าตัดของพี่ชายสามจะดำเนินการในสองวันนี้ หลังจากที่เขาเสร็จการผ่าตัดพวกเราก็จะบอกเขาถึงความจริงทุกอย่าง และให้เขามาพูดกับลูก พ่อขอโทษ พ่อต้องชดใช้ลูกให้เต็มที่”
เจี่ยนชูฉินกล่าวด้วยน้ำตาคลอเบ้า
เมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆและอ่อนเยาว์ของลูกสาว เขารู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก
เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าจะพูดตอบข้อความนี้อย่างไร หลังจากครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะ เธอก็ตอบอย่างใจเย็น
“ไม่จำเป็นต้องชดใช้ ทำให้มือของเขาดีขึ้นก็พอ”
เวินน่วนพยายามระงับไม่ให้น้ำตาคลอเบ้า “เซี่ยวหลิง พ่อกับแม่จะพาลูกกลับบ้าน”
หลังจากที่เวินน่วนตั้งคำถาม เธอก็จ้องมองไปที่เจี่ยนอีหลิงอย่างคาดหวัง รอคำตอบจากเธอ
เจี่ยนชูฉิงกับเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็คาดหวังคำตอบจากเจี่ยนอีหลิงด้วยเช่นกัน
แน่นอนว่าย่าเจี่ยนไม่ต้องการให้หลานรักของเธอไป แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรในเวลานั้น
ถ้าหลานรักของเธอต้องการที่จะกลับบ้าน ย่าเจี่ยนก็ไม่สามารถที่จะยับยั้งเธอได้
ไม่ว่าอย่างไร นั่นก็เป็นความสุขของหลานรักของเธอ
เจี่ยนอีหลิงเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นก็เอ่ยปากบอกความในใจของเธอออกมาตรงๆ
“หนูต้องการที่จะอยู่ที่นี่ ได้ไหม”
เจี่ยนอีหลิงเงยหน้ามองไปยังย่าเจี่ยน ด้วยเสียงที่แผ่วเบาและระมัดระวัง
——————————————————————
เอาเพลงมาฝาก
come back กลับมา
[MV] Gummy(거미) _ The only thing I can’t do(해줄 수 없는 일)
