ตามมาจากด้านนอกประตูเป็นคณะกรรมการบริหารโรงเรียนที่คุ้นเคยกับหัวหน้าฝ่ายวิชาการ
เขาเป็นชายวัยกลางคนธรรมดา
ภายใต้การแนะนำของคณะกรรมการบริหารโรงเรียน หัวหน้าฝ่ายจึงยอมรับความจริงว่าจ๋ายหวินเชิ่งเป็นผู้อำนวยการคนใหม่ของโรงเรียน
เขาเปลี่ยนท่าทีและแสดงรอยยิ้มใจดีต่อจ๋ายหวินเชิ่ง
“นี่กลับกลายเป็นท่านผู้อำนวยการจ๋าย ตอนนี้ผมรู้สึกอายจริงๆ ผมกลับไปคิดว่ามีคนมาสร้างปัญหา ผมนี่มีตาแต่ไม่รู้จักภูเขาไท่ซานเสียเลย”
จ๋ายหวินเชิ่งไม่ได้สนใจหัวหน้าฝ่ายการสอนแม้แต่น้อย
จ๋ายหวินเชิ่งมองไปที่เจี่ยนอีหลิงและถามหัวหน้าฝ่ายการศึกษา
“เมื่อกี้คุณตำหนิเธอเหรอ”
“ใช่นักเรียนคนนี้ทำตัวไม่เป็นไปตามระเบียบ สิ่งที่เธอทำนั้นไม่ดีต่อตัวเธอ ทั้งยังส่งผลเสียต่อชื่อเสียงของโรงเรียนอีกด้วย”
หัวหน้าฝ่ายวิชาการไม่ได้คิดให้ถ้วนถี่กับคำพูดของตนเอง เขาเพียงแค่รู้สึกว่าผู้อำนวยการโรงเรียนน่าจะเข้าใจพฤติกรรมของเขาในการรักษาชื่อเสียงของโรงเรียน ทั้งยังคำนึงถึงอนาคตของนักเรียน
“ไม่เหมาะสม” จ๋ายหวินเชิ่งย้ำคำพูดของหัวหน้าฝ่ายวิชาการซ้ำอีกครั้ง “หัวหน้าฝ่ายมีความสามารถมากจริงๆ เด็กผู้หญิงอายุเพียงสิบห้าปีก็สามารถทำให้คุณประเมินออกมาแบบนี้ได้”
จ๋ายหวินเชิ่งกล่าว รอยยิ้มค่อยๆจางลงจากบนใบหน้าเขา ดวงตาเขาค่อยๆเย็นชา
เมื่อหยูซีเห็นสายตาที่เย็นชาของจ๋ายหวินเชิ่ง หลังของเขาก็รู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาอยู่บ้าง
แต่หยูซีไม่เห็นอกเห็นใจหัวหน้าฝ่ายการสอนเลย
เขาไม่รู้เรื่องอื่น แต่การประเมินแบบ “ไม่รอบคอบ” นี้เพียงพอที่จะทำให้หยูซีทิ้งความประทับใจที่ไม่ดีต่อหัวหน้าฝ่าย
หัวหน้าฝ่ายสนใจในชื่อเสียงของโรงเรียนนั้นถือเป็นเรื่องดี และเป็นเรื่องที่เหมาะสมที่จะตักเตือนนักเรียนที่มีปัญหา
อย่างไรก็ตามนั่นถือว่าเป็นสิ่งที่ดีหากว่าเขามีหลักฐานสนับสนุนคำพูดของเขา
แต่ตอนนี้ในฟอรัมมีเพียงภาพของคนสองคนกำลังนั่งคุยกันในร้านกาแฟ พร้อมคำอธิบายที่ “น่าตื่นเต้นและมีสีสัน” และเขาก็ได้ข้อสรุปแล้ว
เพียงเพราะเขารู้สึกไม่ดีต่อเจี่ยนอีหลิงหรือเปล่า เขาสามารถตัดสินลงโทษนักเรียนในโรงเรียนโดยไม่มีหลักฐานได้ด้วยหรือ
นั่นมันไร้สาระ
จ๋ายหวินเชิ่งมองไปยังคณะกรรมการโรงเรียนที่เดินตามเข้าประตูมา และพูดว่า “ไล่หน้าฝ่ายคนนี้ออก”
กรรมการบริหารโรงเรียนมีท่าทางเคารพจ๋ายหวินเชิ่งเป็นอย่างสูง “เรื่องนี้ต้องมีการประชุมคณะกรรมการเพื่อตัดสินใจ แต่ปกติแล้วก็ไม่มีปัญหา”
นายท่านเชิ่งไม่ใช่คนธรรมดา เมื่อผู้อำนวยการบอกว่าจะไล่หัวหน้าฝ่ายคนหนึ่งออก กรรมการคนอื่นๆส่วนใหญ่ย่อมต้องเห็นด้วย
“งั้นก็ไปเตรียมตัวประชุม” จ๋ายหวินเชิ่งขี้เกียจเกินไปที่จะพูดเรื่องไร้สาระ
“ครับ ครับ ผมจะจัดการให้เร็วที่สุด” คณะกรรมการบริหารตกลงกับเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็พูดกับหัวหน้าฝ่ายการศึกษาตรงๆว่า “คุณควรพักงานก่อน และเตรียมตัวรอรับการแจ้งผลจากคณะกรรมการ”
หัวหน้าฝ่ายตกตะลึง “ไม่ เกิดอะไรขึ้น ผมทำ …… ผมทำอะไรผิดไปเหรอ เป็นเพราะว่าผมจำไม่ได้ว่าผู้อำนวยการจ๋ายคือผู้อำนวยการของเราและต้องการไล่เขาหรือเปล่า ผมไม่คิดว่าผมมีการกระทำอะไรที่ผิดกับสิ่งที่ผมทำในตอนนี้”
หัวหน้าฝ่ายการสอนเถียง การจัดการของคณะกรรมการไม่สามารถยอมรับได้
หัวหน้าฝ่ายการสอนไม่คิดว่าตัวเองผิด ดังนั้นแม้ว่าเขาจะรู้สึกถึงแรงกดดันที่เย็นชาของจ๋ายหวินเชิ่ง เขาก็ยังต้องเถียงเพื่อตัวเขาเอง
“ทำไมโรงเรียนมัธยมเชิ่งหัวถึงจ้างคนหูหนวกตาบอดมาเป็นหัวหน้าฝ่าย” น้ำเสียงของจ๋ายหวินเชิ่งเต็มไปด้วยการประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด
“ใครที่คุณบอกว่าหูหนวกตาบอด” หัวหน้าฝ่ายการสอนไม่เคยถูกดูหมิ่นเช่นนี้มาก่อน
จ๋ายหวินเชิ่งชี้ไปที่เจี่ยนอีหลิงที่อยู่ข้างๆเขา “เด็กทารกแบบนี้ นายบอกว่าเธอประพฤติตัวไม่เหมาะสม นายก็ตาบอดในระดับหนึ่งแล้ว”
เจี่ยนอีหลิงที่ถูกเรียกว่า “เด็กทารก” ขมวดคิ้วและตอบกลับด้วยเสียงเบาว่า “ ฉันไม่ใช่ทารก”
จ๋ายหวินเชิ่งไม่สนใจการโต้กลับของเธอ
จ๋ายหวินเชิ่งสั่งการโดยตรงกับคณะกรรมการโรงเรียนที่มากับเขา “บอกรปภ. ให้ส่งคนที่ไม่ใช่เจ้าหน้าที่ของโรงเรียนเราออกไป”
คถะกรรมการบริหารโรงเรียนปฏิบัติตามอย่างรวดเร็ว
เมื่อเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามา หัวหน้าฝ่ายการสอนก็ถึงกับโง่งม
ก่อนหน้านี้ เขาเป็นหัวหน้าฝ่ายการสอนของโรงเรียนและเป็นคนเชิญคนอื่นออกจากโรงเรียน
ตอนนี้เขากลายเป็นคนที่ถูกเชิญออกไป
นอกเหนือจากการฝึกฝนฟื้นฟูประจำวันแล้ว เจี่ยนหยุ่นน่าวก็ยังกินยาตรงเวลา และเวลาที่เหลือก็ไม่ได้ว่าง
ประการแรกก็คือเขาต้องการชดเชยการเรียนรู้ที่ขาดหายไปในช่วงเวลาที่ผ่านมา
ประการที่สองเขาเริ่มมีชีวิตเป็นของตัวเอง มีความบันเทิงเป็นของตัวเอง
ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ อารมณ์ของเขาช่างดีจริงๆ
เมื่อเห็นว่านิ้วเขาขยับเคลื่อนไหวได้มากกว่าตอนที่เขาบาดเจ็บก่อนหน้านี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเจี่ยนหยุ่นน่าวก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น
หากมีสิ่งอื่นใดที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจในช่วงนี้ ก็อาจมีเพียงสองสิ่ง
หนึ่งคือยาจีนที่เขาต้องดื่มทุกวัน ซึ่งมีรสขมมากจนทำให้คนคลื่นไส้โดยไม่รู้ตัว
กลิ่นนี้ทำให้เจี่ยนหยุ่นน่าวตัวสั่นทุกครั้งที่เขาดื่มเสร็จ
แต่แพทย์และเจ้าหน้าที่ของสถาบันกล่าวว่า มันใช้เพื่อช่วยฟื้นฟูเส้นประสาทมือเขา
เพื่อที่จะทำให้มือเขาดีขึ้น เจี่ยนหยุ่นน่าวสามารถทนได้ ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนก็ตาม
ประการที่สองคือความรู้สึกสูญเสียและความวิตกกังวลที่เกิดขึ้นเป็นครั้งคราวในใจ นั่นเป็นเพราะเจี่ยนอีหลิง…
เจี่ยนหยุ่นน่าวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและเปิดแอปฟอรัมโรงเรียนมัธยมปลายเชิ่งหัว
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเปิดฟอรัมของโรงเรียน หลังจากผ่านไปกว่าสองเดือน
เขาวางแผนที่จะกลับไปที่โรงเรียนบ้างบางครั้ง ดังนั้นวันนี้เขาจึงอยากจะดูข่าวฮิตล่าสุดของโรงเรียน
แอปฟอรัมเปิดขึ้นและสิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือชื่อของน้องสาวเขา เจี่ยนอีหลิง
ชื่อกระทู้สะดุดตามาก
[เจี่ยนอีหลิงที่ถูกใส่ความ ความจริงเกี่ยวกับการบาดเจ็บของเจี่ยนหยุ่นน่าว และวิดีโอกล้องวงจรปิดในที่เกิดเหตุ ได้ถูกเผยแพร่ออกมาแล้ว]
ชื่อนี้ทำให้เจี่ยนหยุ่นน่าวใจสั่น
ความจริงเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บเขา
ความจริงคืออะไรกัน
เขาไม่รู้ว่าทำไม จึงมีปฏิกิริยาที่แปลกประหลาดขึ้นในใจของเจี่ยนหยุ่นน่าว
เขายังไม่รู้ว่าเนื้อหาของกระทู้นี้คืออะไร
แต่เขามีลางสังหรณ์ว่าเนื้อหาของโพสต์นี้ น่าจะส่งผลกระทบต่อเขาอย่างมาก
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เจี่ยนหยุ่นน่าวก็ค่อยๆเปิดโพสต์
สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือวิดีโอ
เจี่ยนหยุ่นน่าวจำฉากของวิดีโอได้อย่างรวดเร็ว
คนสองคนในวิดีโอก็เป็นผู้ที่เขาคุ้นเคยเช่นกัน
นี่คือจุดที่เกิดเหตุการณ์ร้ายทั้งหมด
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฉากนี้หลังเกิดอุบัติเหตุ
ดังนั้นวิดีโอนี้จึงบันทึกทุกสิ่งที่เกิดขึ้น
อย่างนั้นจริงๆเหรอ
เจี่ยนหยุ่นน่าวรู้สึกเหมือนมีเสียงหึ่งๆอยู่ในหัว
มองไปยังวิดีโอที่อยู่ตรงนั้น เจี่ยนหยุ่นน่าวเฝ้ามองมันเป็นเวลานาน
หลังจากนั้นอีกชั่วขณะ เจี่ยนหยุ่นน่าวค่อยใช้ความกล้าอย่างมากกดปุ่มเล่น
วิดีโอเริ่มเล่น ในช่วงแรกทั้งสองเริ่มทะเลาะกัน เมื่อเธอมองมาที่เขาสีหน้าของเธอดูร้อนรนมาก
แม้ว่าจะไม่มีเสียงในวิดีโอ แต่เนื้อหาของการทะเลาะกันระหว่างทั้งสองคนก็ดังขึ้นในความคิดของเจี่ยนหยุ่นน่าว
“เจี่ยนหยุ่นน่าว นายต้องตัดการติดต่อกับคนรับใช้ชื่อโม่ชืออวิ้นทันที ฉันไม่สนใจ ฉันไม่อยากให้นายเข้าใกล้โม่ชืออวิ้นมากขนาดนั้น เธอเป็นแค่คนรับใช้ของเรา”
เมื่อเจี่ยนอีหลิงโกรธเธอก็จะหยุดเรียกเจี่ยนหยุ่นน่าวว่าพี่ชายสาม และเรียกเขาด้วยชื่อแทน
“เซี่ยวหลิง อย่าเรียกเธอว่าคนรับใช้จะได้ไหม ป้าโม่ แม่ของซืออวิ้นที่เป็นคนรับใช้ของเรา แต่เธอไม่ใช่”
“ทำไมเธอไม่ใช่ เธออาศัยอยู่ในบ้านของเรา และกินในบ้านของเรา ทุกอย่างก็เป็นของบ้านเราชัดๆ คนรับใช้ เธอเป็นคนรับใช้ แต่คิดจะหลอกล่อนายได้ เป็นเธอที่ไม่ดี เธอไม่ดี ฉันไม่สนใจ ฉันจะไม่ยอมให้นายสนิทกับเธอ”
“เธอไม่มีเหตุผล สร้างแต่ปัญหา ซืออวิ้นทำอะไรทำร้ายเธอเหรอ ซืออวิ้นไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่ไว้หน้าซืออวิ้นทุกครั้ง แต่ทำไมเธอต้องจำกัดเสรีภาพในการคบเพื่อนของฉันด้วย”
