ขณะที่ชายชราพูด เขายังคงถือกระถางกล้วยไม้อยู่ในมือ และมองมันอย่างระมัดระวัง ดูท่าทางเป็นห่วงอย่างมาก
“ตาแก่น่าตาย แกไม่ต้องห่วงหลานของแกเหรอ จะมีประโยชน์อะไรกับการเป็นห่วงกล้วยไม้ที่จะตายของแก” หญิงชราโกรธ
“กล้วยไม้หักอะไรกัน นี่คือสายพันธุ์ใหม่ที่หลานรักปลูกให้ฉัน เธอเข้าใจเทคโนโลยีการผสมข้ามพันธ์ไหม เข้าใจพันธุวิศวกรรมไหม มันยากนะ หลานรักใช้เวลาคิดเรื่องนี้นานมาก นี่ไม่เหมือนใครเลยนะ ฉันไม่ประคบประหงมมันได้เหรอ”
ชายชราโต้กลับ
กล้วยไม้มีค่า ความรักของหลานสาวยิ่งมีค่ามากกว่า
“ตาแก่น่าตาย หลานรักได้ช่วยแกผสมพันธุ์กล้วยไม้สายพันธุ์ใหม่ แล้วแกยังไม่สนใจเรื่องเธออีกเหรอ”
“คุณผู้หญิงชรา ทำไมเธอไม่ช่วยให้พวกเขาคืนดีถ้าเธอเป็นห่วงมาก”
“ฉันไม่สนใจ” หญิงชราทำท่าหยิ่ง “พวกเขาทำร้ายหลานรักของฉัน แล้วจะมาคาดหวังให้หญิงชราอย่างฉันช่วยพวกเขานะรึ ไม่มีทาง”
ย่าเจี่ยนห่วงใยเรื่องนี้ แต่เธอก็จะไม่ช่วย
ทำไมเธอถึงจะช่วยให้พวกเขาคืนดี ในเมื่อพวกเขาลงโทษหลานรักด้วยการพาหลานรักไปขอโทษเซี่ยวน่าว พวกเขาไม่แม้จะถามความคิดเห็นของเธอล่วงหน้า
###
เจี่ยนหยุ่นเฉิงกับเจี่ยนหยุ่นน่าวมาถึงหน้าสนามกีฬาที่วงจูปีเตอร์จัดคอนเสิร์ต
แน่นอนว่าเป็นไปตามที่หญิงชราคาดไว้ แม้ว่าเจี่ยนหยุ่นเฉิงจะได้ตั๋ว แต่ในรายการคอนเสิร์ตใหญ่ จะหาเจี่ยนอีหลิงและคนอื่นๆนั้นเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
คอนเสิร์ตของวงจูปิเตอร์ประสบความสำเร็จด้วยดี และแฟนๆก็ตอบรับอย่างกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก
นี่นับเป็นครั้งแรกที่เจี่ยนอีหลิงเข้าร่วมในความตื่นเต้นประเภทนี้ และได้ดูคอนเสิร์ตเป็นครั้งแรก
เจี่ยนอีหลิงรู้สึกไม่สะดวกสบายอยู่บ้าง แต่เธอก็ยืนหยัดอยู่ได้
หลังจากการแสดงจบลง เจี่ยนอีหลิงและคนอื่นๆก็เดินไปหลังเวที
เมื่อเจี่ยนหยู่หมินก้าวลงจากเวที เขาก็เป็นคนแรกที่รีบวิ่งไปหาเจี่ยนอีหลิง
บนเวทีเมื่อกี้นี้ เจี่ยนหยู่หมินร้องเพลงและเต้น ต้องใช้พลังงานมหาศาลและ ตอนนี้คนยังคงเหงื่อออกและหอบหายใจ
เจี่ยนหยู่เจี๋ยวิจารณ์พี่ชายเขาอยู่ข้างๆ “พี่ใหญ่ การแสดงของพี่วันนี้ธรรมดามาก”
สำหรับพี่ชายเขาแล้ว เขามีความคาดหวังอย่างสูง และไม่สามารถชมได้พร่ำเพรื่อ มิฉะนั้นพี่ชายเขาจะเหลิง
เจี่ยนหยู่หมินไม่สนใจเจี่ยนหยู่เจี๋ย และหันไปถามเจี่ยนอีหลิง “แล้วเด็กขี้แยล่ะ การแสดงของพี่ชายคนนี้โอเคไหม”
“ดีมาก” เจี่ยนอีหลิงตอบตามความเป็นจริง
เจี่ยนหยู่หมินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “น้องสาวของฉันมีทัศนวิสัย”
หลังจากนั้นเขาก็จ้องไปที่เจี่ยนหยู่เจี๋ยที่อยู่ข้างๆ น้องชายตัวเหม็นไม่น่ารัก
เจี่ยนหยู่เจี๋ยพึมพัม “น้องสาว น้องคงทนอับอายขายหน้าเกินไปไม่ไหว”
มีหลายคนพูดคุยสนุกสนานอยู่เบื้องหลัง จากนั้นผู้ช่วยก็มาหาเจี่ยนหยู่หมินและพูดว่า
“ประธานของบริษัทหัวเหยาเทคโนโลยีขอพบคุณครับ”
“เอ่อ … ให้เขาเข้ามา” ทันทีที่เจี่ยนหยู่หมินได้ยินชื่อนี้ เขาก็รู้ว่าคนๆนี้ไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเจี่ยนหยุ่นเฉิง
เจี่ยนหยุ่นเฉิงถูกพาเข้ามาที่หลังเวที
“พี่หยุ่นเฉิง ทำไมพี่ถึงมาที่นี่ได้” เจี่ยนหยู่หมินจำได้ว่าเจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่ได้เป็นญาติกับเพลงป๊อป และเขาก็ไม่ได้เป็นมิตรกับสถานที่ที่มีเสียงดัง การฟังคอนเสิร์ตไม่ใช่สไตล์เขา
“มารอเซี่ยวหลิง” ขณะที่เจี่ยนหยุ่นเฉิงตอบคำถามของเจี่ยนหยู่หมิน สายตาเขาก็จ้องมองไปที่เจี่ยนอีหลิง
วันนี้เจี่ยนอีหลิงแต่งตัวหนาไปหน่อยเพราะกลัวหนาว
เธอถูกหุ้มด้วยเสื้อผ้าที่นุ่มและฟู ใบหน้าที่เล็กอยู่แล้วก็ยิ่งดูเล็กลงไปอีก
“พี่หยุ่นเฉิงไม่ต้องกังวล ผมจะกลับไปบ้านเก่ากับเซี่ยวหลิงในอีกสักพัก”
เจี่ยนหยู่หมินจะกลับไปที่บ้านเก่าในคืนนี้ และจะพาเจี่ยนอีหลิงกลับบ้านด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องรบกวนเจี่ยนหยุ่นเฉิงในการเดินทางครั้งนี้
คอนเสิร์ตจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ และเจี่ยนหยู่หมินสามารถพักผ่อนได้สักพัก
เดี๋ยวนี้เจี่ยนอีหลิงกลับไปที่บ้านเก่า ไม่ใช่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยน
“ฉันรู้ แต่ฉันก็จะมาดูการแสดงของนายด้วย” เจี่ยนหยุ่นเฉิงกล่าวอีกครั้ง
เจี่ยนหยู่หมินไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เจี่ยนหยุ่นเฉิงเกิดสนใจอาชีพของเขามากขนาดนี้
“ในเมื่อพี่หยุ่นเฉิงอยู่ที่นี่ พวกเราไปทานอาหารเย็นด้วยกันหลังจากนี้เถอะ”
คอนเสิร์ตจบลงอย่างสมบูรณ์ และสมาชิกในกลุ่มของพวกเขาจะออกไปเฉลิมฉลอง
เจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่ได้ตกลงกับคำชักชวนของเจี่ยนหยู่หมินในทันที แต่มองไปที่เจี่ยนอีหลิงและถามเธอว่า
“มันจะแย่ถ้ามันดึกเกินไป น้องต้องการกลับไปพักผ่อนไหม”
นี่เป็นครั้งแรกที่เจี่ยนหยู่หมินและเจี่ยนหยู่เจี๋ยได้ยินคำพูดแบบนี้จากเจี่ยนหยุ่นเฉิง
หายากจัง
หยูซีที่เงียบอยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความรู้สึก หยุ่นเฉิงมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าตอนนี้ นี่ไม่ใช่เขาตามปกติ ดูเหมือนจะลุกลี้ลุกลนอยู่บ้าง
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่เจี่ยนอีหลิง
เจี่ยนอีหลิงยื่นมือออกมาดึงเสื้อผ้าของเจี่ยนหยู่เจี๋ย “ฉันหิว”
เธอหิว ดังนั้นเธอต้องการกินอาหารมื้อดึก
เราสามารถเข้านอนช้ากว่านี้ได้ แต่เราต้องเติมพลังและดูแลกระเพาะอาหารให้ดี
เจี่ยนหยู่เจี๋ยรีบพูดว่า “เอาล่ะมาทานของว่างตอนดึกฉลองคอนเสิร์ตพี่ใหญ่ที่จบลงอย่างสมบูรณ์แบบในวันนี้”
จากนั้นเขาก็พูดกับเจี่ยนหยู่หมิน พี่ชายคนโตว่า “พี่ใหญ่ พี่จะไปเมื่อไหร่ น้องสาวผมหิวแล้ว น้องสาวผมออกจะผอม พี่ต้องนึกถึงความหิวของเธอด้วย”
“ก็ได้ ก็ได้ ไปกัน”
เจี่ยนหยู่หมินมองอย่างโกรธๆไปที่เจี่ยนหยู่เจี๋ย เจ้าน้องชายตัวเหม็นช่างเกลียดนัก
เจี่ยนหยุ่นเฉิงพูดกับเจี่ยนหยู่หมิน “งั้นก็เพิ่มฉันเข้าไปด้วยสิ”
“ตกลง” เจี่ยนหยู่หมินไม่สามารถพูดปฏิเสธได้
เจี่ยนหยู่หมินยังต้องไว้วางใจให้เจี่ยนหยุ่นเฉิงดูแลกิจการของตระกูลเจี่ยนในอนาคต และจ่ายเงินปันผลให้กับพวกเขาที่มีหุ้นของตระกูลเจี่ยนในช่วงปลายปี
ก่อนออกเดินทาง เจี่ยนหยุ่นเฉิงโทรหาเจี่ยนหยุ่นน่าว และขอให้เขานอนในรถถ้าเขาง่วง หรือไม่ก็โทรหาคนขับรถที่บ้านเพื่อมารับเขากลับไปก่อน
เจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่ยอมให้เจี่ยนหยุ่นน่าวมาทานอาหารค่ำ เพราะมีคนจำนวนมากเกินไปในที่แห่งนั้น ไม่เพียงเจี่ยนหยู่หมินและเจี่ยนหยู่เจี๋ยสองพี่น้องเท่านั้น แต่ยังรวมถึงสมาชิกคนอื่นๆของวงจูปีเตอร์ด้วย
ในสถานการณ์เช่นนี้ เจี่ยนหยุ่นน่าวก็จะไม่สามารถที่จะพูดอะไรกับเจี่ยนอีหลิงได้
ที่จัดคอนเสิร์ตของวงจูปิเตอร์จัดขึ้นที่สนามใกล้ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ร้านอาหารเป็นของตระกูลหยู
หยูซีตัดสินใจให้ทุกคนทานอาหารฟรี
สมาชิกของวงจูปีเตอร์ต่างสุภาพและเป็นมิตรอย่างมาก
รวมหัวกันหัวเราะและหยอกล้อ
โดยเฉพาะลั่วซวิน สมาชิกที่อายุน้อยที่สุดไม่เพียงแต่พูดมากที่สุด แต่ยังเป็นคนที่ชอบคุยกับเจี่ยนอีหลิงมากที่สุดอีกด้วย
เด็กหน้าใส หมาน้อยติดนม ยังมีฤทธิ์เดช
หยูซีดูกังวลเรื่องลั่วซวิน นายไม่เห็นพี่ชายสามคนที่ล้อมรอบน้องสาวอีหลิงหรือยังไง
นายไม่เห็นว่าพี่ชายที่เป็นเพื่อนบ้านที่นั่งอยู่ข้างๆคุณ ก็ยังไม่กล้าเข้าใกล้เกินไปหรือ
ช่างไม่มีสายตาเลยจริงๆ
ระหว่างรับประทานอาหาร เจี่ยนอีหลิงก็หยิบถุงกระดาษออกมาให้เจี่ยนหยู่หมิน
“ขอแสดงความยินดี คอนเสิร์ตผ่านไปด้วยดี”
เจี่ยนอีหลิงเตรียมของขวัญแสดงความยินดีสำหรับการประสบความสำเร็จของคอนเสิร์ตให้เจี่ยนหยู่หมิน
เมื่อกี้นี้หลังเวทีมันมีแต่ความวุ่นวาย ตอนนี้เมื่อมาทานอาหารในร้านอาหาร และมีโอกาสเจี่ยนอีหลิงก็เลยหยิบของขวัญออกมา
เมื่อเห็นถุงกระดาษที่คุ้นเคย ดวงตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิงก็เปลี่ยนเป็นลึกล้ำ
เจี่ยนหยู่เจี๋ยตกตะลึงไปชั่วขณะ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่า วันนี้เขาจะได้รับของขวัญจากเจี่ยนอีหลิง
ความประหลาดใจเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และพวกเขาหลายคนก็ไม่สามารถที่จะตอบสนองได้ทัน
เจี่ยนหยู่หมินไม่สามารถที่จะควบคุมปากของตัวเองได้ ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มของตัวเขาเองไว้ได้เลย
“เด็กขี้แย เธอให้ของขวัญพี่ชายคนนี้จริงๆเหรอ”
สุดท้าย มันก็ไม่ใช่น้ำตาและน้ำมูกที่ป้ายบนตัวเขาอีกต่อไป
