นิยาย HOKAGE RYOS PATH
บทที่ 61 จุดจบ
“เจ้าหน เธอพูดไม่ได้งั้นเหรอ?” เมื่อเห็นสีหน้าของเรียว จิไรยะก็พอเดาออก
เรียวพยักหน้า ซึ่งยักษ์น้ําแข็งก็พยักหน้าด้วยเช่นกัน
“เรียว ไม่ใช่ว่าเธอเป็นคนของตระกูลยามานากะหรอ? ใช้จิตส่งข้อความให้พวกเราสิ” ซาคุโมะพูดออกมา
ใบหน้าของเรียวแข็งค้าง เขาลืมไปว่าเขามีเทคนิคที่เขาสามารถใช้ได้ เขาเกาหน้าด้วยความอับอายแล้วเริ่มใช้พลังวิญญาณเพื่อสื่อสารกับพวกเขา
“คุณซาคุโมะ คุณจิไรยะ ท่านเซียนกบ ทุกคนปลอดภัยไหม?” เขาถามคนที่เขาตั้งใจติดต่อด้วย
“พวกเราสบายดี เป้าหมายของพวกนินจาทรายคือเธอ พวกมันไม่ลังเลแม้แต่ที่จะเสียสละโจนนชั้นสูงเพื่อฆ่าเธอพวกมันคิดว่าต้องเอาชนะจิไรยะในโหมดเซียนให้ได้ แต่ทุกอย่างนั้นมันขึ้นอยู่กับเธอ” ซาคุโมะอธิบายพฤติกรรมของพวกนินจาทราย
วันนี้ ถ้าเรียวไม่ได้มีไพ่ตายละก็เขาคงถูกฆ่าโดยชูคาคุ
การตายของหัวหน้าทีมแพทย์จะนําความโกลาหลมาสู่กองกําลังของโคโนฮะอย่าง แน่นอนหมู่บ้านจะสูญเสียเสาหลักแห่งหนึ่งในอนาคต และจิรายะไม่อยากแม้แต่จะคิดหากว่าคุชินะได้ยินข่าวเกี่ยวกับการตายของเรียว
“เฮ้ คุณจิไรยะ คิดว่าผมจะตายง่ายๆงั้นเหรอ?” เรียวที่กําลังเชื่อมโยงด้วยพลังวิญญาณทําให้เขารับรู้สิ่งที่อีกฝ่ายคิดได้
“เรียวจัง จิไรยะจังไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซักหน่อย อย่าโทษเขาเลย พวกเราทุกคนก็กลัวเธอเสียชีวิตในสงครามทั้งนั้น สิ่งที่สําคัญที่สุดก็คือ พลังแบบนั้นคืออะไร? นี่เป็นครั้งแรกที่ชั้นได้เห็นการรวมตัวกันของพลังธรรมชาติ” ฟุคาซากถามออกมา
เรียวถ่ายทอดหลักการในการสร้าง [ยักษ์น้ําแข็ง] ให้กับพวกเขา แน่นอนเขาเก็บส่วนต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตก่อนหน้าของเขาไว้
ซาคุโมะไม่ค่อยรู้จักพลังธรรมชาติ เขาแค่เคยได้ยินมัน เขาไม่ได้คาดหวังว่าเรียวจะสามารถใช้มันได้โดยตรงกับวิชาน้ําแข็งของเรียว
ฟุคาซากกับชิมะเองต่างก็ประหลาดใจที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของเรียว ครั้งแรกพวกเขาคิดว่าเรียวเพิ่งปลูกขีดจํากัดทางสายเลือดขึ้นมาที่อนุญาตให้เขาเปลี่ยนร่างของเขาเป็นน้ําแข็งและใช้พลังงานจากธรรมชาติ
แต่ดูเหมือนพลังน้ําแข็งของเขาทําให้เขากลายเป็นพลังธรรมชาติได้
“เจ้าหนู เธออยู่ในโหมดนี้ได้อีกนานเท่าไหร่?” จิไรยะถามออกมาพร้อมกับมองสถานการณ์ของโคโนฮะ
“น้อยกว่าหนึ่งนาที!” เรียวเช็คดูการไหลเวียนของพลังธรรมชาติก่อนที่จะตอบ
“ดีมาก ตอนนี้ไปกําจัดหน่วยหุ่นเชิดไปให้ได้” จิไรยะพูดออกมา
เมื่อเขามองไปรอบๆ จิไรยะมีความคิดเกี่ยวกับสถานการณ์ของสนามรบ โคโนฮะมีการสูญเสียมากเกินไป พวกเขาต้องแลกของพวกเขาบางส่วน
เรียวพยักหน้า ยกเลิกการเชื่อมต่อแล้ววิ่งไปที่หน่วยหุ่นเชิดที่กําลังวิ่งมาทางเขา
“คุณซาคุโมะ ถ้าคุณต้องเผชิญหน้ากับยักษ์น้ําแข็งของเจ้าเด็กนั่น คิดว่าจะชนะไหม” จิไรยะถามหลังจากที่เรียวไป
“เทคนิคใหม่ของเรียวเป็นสิ่งที่น่ากลัวจริงๆ ชั้นกลัวว่าชั้นจะชกไม่ได้สักหมัด” ซาคุโมะตอบ
จิรายะเข้าใจดีว่าซาคุโมะหมายถึงอะไรและเขาก็คิดเช่นเดียวกัน เทคนิคใหม่ของเรียวนั้นเหมาะสมที่จะเผชิญกับพวกสัตว์หาง แม้แต่จิไรยะและซาคุโมะก็ไม่สามารถได้
หลังจากที่ใช้โอกาศถอยย่าโจเห็นบาดแผลของบันปค
“ทําไมนายทําไม่ได้ มันผิดพลาดได้ยังไง!?” ย่าโจโกรธมาก
“ยามานากะ เรียวได้เปลี่ยนตัวเองเป็นน้ําแข็ง และห่อหุ้มไปด้วยน้ําแข็ง เขาสามารถกันกระสุนลมของชูคาคุได้ด้วยมือข้างเดียว เขาแข็งแกร่งมากและแม้แต่การป้องกัน อย่างสมบูรณ์ของชูคาคุก็ไร้ประโยชน์ เพียงหนึ่งหมัดของเขาก็เพียงพอที่จะเจาะร่างกายของชูคาคุได้แล้ว” บันปคุตอบ
“ย่าโจ นี้ไม่ใช่วิชาของตระกูลอาคิมิจใช่ไหม?” ราสะที่ได้ยินคําตอบของบันปูคุกถามออกมา
“น่าจะสมเหตุสมผล การเป็นคนของตระกูลยามานากะ นั้นไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะได้เรียนรู้หนึ่งในเทคนิคลับของตระกูลอาคิมิจิ ที่เป็นพันธมิตร แต่เทคนิคของพวกเขาพึ่งพาแคลอรี่มากเกินไปทําให้พวกเขาอ้วนและเด็กคนนั้นก็ไม่ได้อ้วนเลย” ย่าโจตอบด้วยความประหลาดใจ
“ท่านคาเสะคาเงะ จิโยะ เด็กคนนั้นแข็งแกร่งมาก” บันปคุตอบ
(ค่าอธิบายนักแปล : ย่าโจเป็นเชื่อเล่นของ จิโยะ ในแปลไทยชื่อทั้งสองคือ คนๆเดียวกัน)
“สงครามครั้งนี้มีแต่สูญเสีย กับสูญเสียของพวกเราหมู่บ้านทราย ชั้นคิดว่าเราจะสามารถฆ่าเด็กได้ด้วยแผนนี้ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะซ่อนเทคนิคที่มีพลังมากเช่นนี้” ย่าโจกล่าวออกมา
“แต่ครั้งนี้ถือว่าเราชนะ พวกเขาสูญเสียโจนิน และจูนินและเกะนินอีก 1,000 กว่าคน” ราสะกล่าวออกมา
“เราควรทํายังไงต่อไป” ย่าโจก็สับสนและไม่รู้จะทําอย่างไร
“ก่อนอื่นเราควรถอย ฉันกลัวว่าถ้าจิไรยะและซาคุโมะเข้าร่วมสงครามการสูญเสียของเราจะเพิ่มขึ้นแบบทวีคูณ” ราสะกล่าว
ในอีกด้านการต่อสู้ระหว่างเรียวกับหน่วยหุ่นเชิดได้จบลง
วิธีการโจมตีของพวกเขาแตกต่างกันไปและพิษของพวกเขาก็ทรงพลังมาก อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่สามารถทําอะไรกับเรียวที่ได้รับการปกป้องจากยักษ์น้ําแข็ง ซึ่งเป็นเกราะป้องกันที่ทรงพลังมากแม้กระทั่งชคาคก็ไม่สามารถทําลายมันได้
มันใช้เวลาไม่นานสําหรับเรียวที่จะเอาชนะพวกเขา และในเวลานั้นราสะออกค่าสั่งให้ถอยทัพออกไปจากทราย คราวนี้คนของโคโนฮะไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเรียวซึ่งต่างจากการต่อสู้ครั้งสุดท้ายและการต่อสู้ใช้เวลานานเกินไปการสูญเสียของพวกเขาหนักมากนินจามากกว่า 7000 คนเข้าสู่สนามรบ แต่มีผู้รอดชีวิตเพียง 6,000 คน เท่านั้น
เมื่อพวกเขาได้รับคําสั่งถอยนินจาทรายก็หยุดต่อสู้และถอนตัวออกอย่างรวดเร็ว
เรียวก็ออกจากโหมดยักษ์น้ําแข็งเมื่อพวกเขาถอยกลับ โหมดที่ใช้พลังจากธรรมชาติเปลี่ยนเป็นน้ําทันทีหลังจากพลังธรรมชาติส่วนสุดท้ายหายไป
หลังจากที่เขาออกจากโหมดนั้นไม่เพียงแต่จักระของเขาหมด พลังธรรมชาติที่เขามีใน “ผนึกหยิน” ก็อยู่ที่ก้นขวด เขาหมดแรงและไม่สามารถขยับตัวได้ในทันที
“เรียว เธอไหวไหม?” ซาคุโมะมองยังทางเรียว อยู่ตรงหน้าเขาเพื่อปกป้องเขาจา กินินจาทรายทันทีที่เขาออกจากโหมดยักษ์น้ําแข็ง
“ผมไหวนิดหน่อย แค่จักระผมหมด” เรียวยิ้มออกมา
ซาคุโมะพาเรียวออกจากสนามรบพร้อมกับจิไรยะ และออกค่าสั่งถอยทัพ
นินจาของโคโนฮะเก็บกวาดสนามรบภายใต้ค่าสั่งของจิไรยะ และนําร่างของสหายของพวกเขากลับมา
“จิไรยะจัง พวกเราจะกลับหุบเขาเมียวโบคุแล้ว เรียกพวกเรามาตอนไหนก็ได้นะฟุคาซากกล่าว
“ครับหัวหน้า ท่านชิมะ ไว้เจอกันใหม่!”
เมื่อเรียวกลับไปที่เต็นท์ของเขาเขาก็ผล็อยหลับไป ซาคุโมะเรียกสมาชิกทีมแพทย์บางคนมาดูแลเขา และจากไป ยังมีอีกหลายสิ่งในค่ายที่ต้องการให้เขาจัดการกับพวกเขา
จิไรยะรับผิดชอบในการจัดการลาดตระเวนและปกป้องค่ายเพื่อป้องกันการโจมตีจากพวกนินจาทราย
