ตอนที่ 91 จากด้านหลัง
มีคนหายตัวไป…
กายเล่าต่อ “หลังจากตอนเช้พวกเขาพบว่าคนในคณะสํารวจที่พักอยู่ในบ้านหลังที่ 4 นั้นหายตัวไปทั้งหมดพวกเขาสอบถามชาวบ้านถึงเรื่องการหายตัวไปแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่คนเดียวนั้น ทําให้พวกคนที่เหลือรู้แล้วว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากลในที่แห่งนี้
หลายคนในคณะสํารวจไม่พอใจกับ เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นอย่างยิ่งจึงเข้าไปจับตัวชาวบ้านหมายจะบีบเค้นให้พวกเขาพูดแต่กลับไม่มีชาวบ้านคนใดสนใจการกระทําของพวกเขาด้วยความโมโหคนในคณะสํารวจจึงจัดการสังหารคนในหมู่บ้านอย่างโหดร้าย”
“หลังจากพวกเขาฆ่าคนไปหลายสิบ คน แต่คนในหมู่บ้านแห่งทุ่งหญ้าแห้งแล้งเหล่านั้นกลับทําเพียงยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตรเช่นเคย
ทุกคนที่เห็นรอยยิ้มของคนในหมู่บ้านแม้มันจะดูเป็นมิตรมากแค่ไหนแค่ในความรู้สึกพวกเขากลับหวาดผวาเป็นอย่างยิ่ง
สุดท้ายคนที่เหลือไม่มีทางเลือกพวกเขาพากันเก็บของและออกจากหมู่บ้านในทันทีจนกระทั่งยามค่ําคืนมาถึงพวกเขาก็ยังไม่สามารถออกจากทุ่งหญ้าแห้งแล้งได้ราวกับว่ายิ่งเดินระยะทางก็ยิ่ง ขยายออกไปเรื่อยๆนั้นทําให้พอดวงตะวันตกดินคณะสํารวจต้องทําการพักแรมกลางทุ่งหญ้าอีกครั้ง”
“แต่แล้วในคืนนี้ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นอีกครั้ง” กายเน้นย้ํา ตอนนี้ทุกคนจดจ่ออยู่กับเรื่องเล่าของเขากันหมด “พวกเขาพากันหลับหมดโดยไม่รู้สึกตัวแม้แต่น้อยจนเช้าวันต่อมาก็พบว่ามีคนหายไปอีก แล้วและมีอาหารจํานวนมากวางอยู่เบื้องหน้าแทน”
“อาหารอย่าบอกนะว่า…”
“ใช่..” ภายหันมาพยักหน้าให้กับลิลี่“มันคนที่หายไปหลายคนนั้นพอเห็นอาหารก็ต่างพากันกรีดร้องเพราะในครั้งนี้อาหารที่วางอยู่กลับไม่ได้มีหน้าตาน่ารับประทานเหมือนเช่นอาหารในหมู่บ้านที่ผ่านมาตอนนี้ในถาดอาหารจานชามด้านหน้าเต็มไปด้วยชิ้นส่วนของมนุษย์ทั้งศีรษะเครื่องในอวัยวะต่าง ๆ เรียงรายกันอยู่ด้านหน้า แม้แต่โลหิตก็ถูกเทไว้ในขวดและแก้วราวกับมันคือไวน์แดงชั้นเลิศ
นั้นทําให้พวกคณะสํารวจที่เหลืออยู่รู้ ได้ทันทีว่าอาหารที่กินไปก่อนหน้านั้นที่หมู่บ้านคือพวกพรรคพวกของตนในคณะสํารวจ
หลายคนในคณะสํารวจต่างกรีดร้องออกมาว่าปีศาจมารร้ายไม่หยุดบ้างก็ทิ้งตัวนั่งลงอ้วก ต่ก็มีบางส่วนที่ฟื้นตัวได้เร็วกว่าคนอื่น ๆ คนเหล่านั้นต่างพากันเคร่งเครียดเพราะสหายที่นอนอยู่ข้าง ๆ กันกลับกลายเป็นอาหารบนจานอย่างนั้นแสดงว่าตอนนี้มีบางสิ่งจ้องจะเล่นงานพวกเขาทุกคนอยู่
และพอมาวิเคราะห์ดูพวกเขาก็รู้ว่าการหายตัวไปของทุกคนนั้นเรียงลําดับตามบ้านที่พวกเขาเข้าไปพักคืนก่อนคือคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังที่ 4 คืนที่ผ่านมาคือคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังที่ 3 และ ในคืนนี้คือคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังที่ 2 และคืนถัดไปคงไม่มีใครเหลือรอดแล้ว พอคิดแบบนั้น พวกเขาก็แทบจะบ้ารีบพากันหาทางออกจากทุ่งร้างแห่งนี้แต่ก็เหมือนเช่นเดิมมันไม่มีทางออก และในที่สุดคืนนี้ก็มาถึงพวกเขาพยายามเฝ้าถ่างตามองดูรอบ ๆ ในความมืดครั้งนี้พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้ากําลังเดินมาล้อมรอบที่พักจํานวนมากทําให้คนที่เคยอยู่ในบ้านหลังที่สองต่างสั่นกลัว
พวกเขาเอาแต่จับจ้องไปในความมีดมิด…แต่ไม่รู้เลยว่าในตอนนี้ด้านหลังของพวกเขานั้นมีบางสิ่งยืนมองอยู่เช่นกัน…” กายพยายามลากเสียงให้ยาวขึ้น
“อะไรอยู่ข้างหลังพวกเขา” มีอาและอีกสามคนถามด้วยความอยากรู้
กายลดเสียงให้ต่ําลงเข้ากับบรรยากาศก่อนจะพูดต่อ “มันคือพวกชาวบ้านจากหมู่บ้านที่พวกเขาเคยพักแต่ในครั้งนี้ ชาวบ้านพวกนั้นกับแปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่งเพราะใบหน้าของชาวบ้านนั้นมีแต่ปากขนาดใหญ่ไร้ซึ่งดวงตา จมูกคิ้วหรือสิ่งใดอื่นอีก…”
ทั้งสี่ต่างขนลุกกับคําบอกเล่าของกายโดยเฉพาะรอบตัวของพวกเขาตอนนี้ช่างเหมือนกับในเรื่องเล่าของกายมา นั้นทําให้ทุกคนพากันหันไปมองข้าง หลังของตัวเองแต่พอเห็นว่าไม่มีสิ่งใดก็พากันหายใจโล่งอก
“เดวินเรื่องเล่านี่มันน่าขนลุกเป็นบ้าเลย” ลิลี่ส่ายหัวเบา ๆ
“ข้านึกว่าจะมี…” ลูกพูดยังไม่ทันจบก็ถึงกับนิ่งไป
เพราะในตอนนั้นเองได้มีเสียงแก๊ก!ของกิ่งไม้ที่หักดังมาจากทางด้านหลังของตนเอง
ลิลี่ถึงกับตกใจจับแขนมีอาแน่นอาลีน่าลูก้าก็ตื่นตกใจไม่แพ้กัน เพราะอยู่ๆก็มีเสียงมาจากในความมืดเหมือนกับที่กายเล่าเมื่อสักครู่
“เรื่องที่เจ้าเล่าเป็นเรื่องจริงไหม” ลูก้าถามด้วยความกลัว
“ข้าก็ไม่รู้” กายก็ไม่รู้เช่นกัน เพราะเขาก็ไปอ่านมาจากเรื่องที่ผู้เล่นคนอื่นมาเขียนเล่าสู่กันฟังเท่านั้น
ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้คิดอะไรมากจู่เจ้าของเสียงนั้นก็พุ่งออกมาจากเงามืดจโจมพวกเขาทันที
“ระวังข้างหลัง” กายก็ร้องตะโกนเสียงก่อนที่จะคว้าค้อนสั่นสะเทือนที่วางอยู่กับพื้นขึ้นมาหันไปฟาดใส่เงาที่กระโดดเข้ามาอย่างเต็มแรง
ปัง!
ค้อนฟาดใส่ร่างนั้นอย่างเต็มแรงมันกระเด็นกระดอนกระแทกเข้ากับต้นไม้ ใหญ่ที่อยู่ใจกลางจนต้นไม้ทั้งต้นสั่นไหวเบา ๆ
“ปีศาจ!”
“ปีศาจในความมืด…”
ลิลี่และอาลีน่าพูดโพรงออกมาพร้อมกันมีอารีบหยิบปืนท่อนหนึ่งที่ติดไฟ เดินตรงไปที่ร่างแน่นิ่งอยู่ตรงโคลนต้นไม้ และตรวจดูจนแน่ใจจึงหันไปกล่าวกับทุกคน
“ไม่ใช่ปีศาจ…มันคือหมาป่า”
กาย ลูก้า อาลีน่า และลิลี่รีบเดินเข้ามาดูร่างที่นอนแน่นิ่งนั้นราวกับลูกโปร่งใส่น้ำ
“การโจมตีเมื่อกี้นี้ได้ในกระดูกเส้นเอ็นและอวัยวะภายในรวมทั้งกล้ามเนื้อทั้งหมดจนแหลกเหลวส่วนหนังของมันยังอยู่ในสภาพดีอยู่” มีอาพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ทุกคนหันไปมองกายและค้อนในมือของเขากายเองก็ทิ้งกับการโจมตีเมื่อสักครู่ของเขาเช่นกัน
ลิลี่เดินเข้าไปจับหางของหมาป่ายกขึ้นห้อยหัวทันใดนั้นเศษซากอวัยวะและอื่นๆก็ไหลลงกับพื้นเหลือเพียงผืนหนังของหมาป่าตัวหนึ่งเท่านั้น
“เหลือเชื่อ เป็นแบบที่เจ้าบอกจริงด้วยมีอา” ลิลี่มองไปที่ค้อนในมือของกายด้วยสายตาเป็นประกายถ้าเธอได้มันมาไว้ในการครอบครองจะทําให้เธอเหมือนเสือติดปีกอย่างแน่นอน
“ถ้ามันคือหมาป่าตอนนี้เราก็ซวยกันแล้ว…” ยังไม่สิ้นคําของอาลีน่าเสียงหอนโหยหวนก็ดังขึ้นไม่ขาดสายมันคือเสียงของฝูงหมาป่า
“มีอา อาลีน่า รีบไปป้องกันม้าไว้ลิลี่ลูก้าช่วยข้าจัดการหมาป่าตัวอื่นๆ” กายสังออกมามีอาและอาลีน่าไม่รอช้ารีบ ไปยืนป้องกันม้าของพวกเขาไว้ไม่ให้หมาป่าเข้ามาโจมตีพวกมันส่วนลิลี่และลูก้าต่างคว้าอาวุธของตัวเองยืนอยู่รอบ นอกเป็นแนวหน้าข้าง ๆ กาย
เสียงฝูงหมาป่าวิ่งวนไปมาไม่หยุดพวกมันพยายามสร้างความสับสนให้กับพวกเขาก่อนที่จะมีหมาป่าสามตัวใหญ่กว่าสองเมตรพุ่งออกมาจากเงามืดจู่โจมลิลี่
“ลิลี่ระวัง มันคิดว่าเจ้าตัวเล็กสุดจึงอ่อนแอที่สุด”กายตะโกนบอกลิลี่
กายและลูก้ารีบเข้าไปช่วยลลี่
ลิลี่ได้ยินดังนั้นก็มองไปที่หมาป่าที่กําลังพุ่งเข้ามาขย่าคอเธอด้วยความเดือดดาลพลางกําหมัดแน่นร้องตะโกน “เจ้าหมาบัดซบ…ใครตัวเล็กกัน”
หมาป่าไม่สนใจว่าเด็กมัดผมเปียตัวเล็กข้างหน้าจะพูดอะไร เพราะในความคิดของมันขอแค่ขยําคอเธอได้เด็กนั้นก็ต้องเสร็จมันอย่างแน่นอน
แต่แล้วกลับไม่ได้เป็นอย่างที่หมาป่าตัวนั้นคิดเพราะหมัดของลิลี่นั้นรวดเร็วมากจนซัดเข้าไปที่หัวของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ตูม!
หัวของหมาป่าโดนลิลี่ต่อยจนระเบิดราวกับลูกโปร่งที่สูบลมเกินขนาดระเบิดกระจายเป็นชิ้นๆล่างหล่นดังตุบหมาป่าอีกตัวก็ตกใจ แต่มันอยู่ใกล้จึงถอยไม่ทันจึงฉวยโอกาสนี้คิดจะกัดลิลี่จากด้านข้าง
แต่ในตอนนั้นเองลูก้าที่รวดเร็วก็ฟันไปที่ตัวของมันนั้นทําให้หมาป่าตัวนั้นต้องกระโดดหลบไปข้าง ๆ โชคร้ายที่มันลืมคิดไปว่าลิลี่นั้นก็รวดเร็วไม่แพ้มัน
ลิลี่กระโดดขึ้นสูงกระทึบหมาป่าตัวนั้นจมไปกับพื้นดิน เสียงร้องของหมาป่าดังลั่นด้วยความเจ็บปวดลิลี่จึงจัดการส่งหมัดที่อัดแน่นได้ด้วยพละกําลังเข้าไปที่หัวของมันจนหมาป่าตายคาที่ในทันที
ตัวสุดท้ายที่คิดจะโจมตีเพื่อหยั่งเชิงกลับต้องเบรกตีนแตกถอยหลังคิดหนีเข้าไปในพุ่มไม้และเงามืดแต่ความเร็วของมันช้าไป
“ศิลปะการต่อสู้ รูปแบบปลดล็อกขีดจํากัดความเร็ว” ปลายเท้าของกายดีดฟริ้วลากค้อนสั่นสะเทือนพุ่งกระแทกเข้าไปที่ข้างล่าตัวหมาป่าอย่างเต็มแรงก่อนมันจะกระเด็นหายไปในพุ่มไม้ในเงา
มีด
หลังจากจัดการตัวที่หยั่งเชิงไป 3 ตัวพวกเขาก็รู้ว่ามันไม่จบแค่นี้อย่างแน่นอนเพราะท่าทีของฝูงหมาป่ายังไม่มีท่าทีจะถอยกลับไป
“มันโจมตีม้า” มีอาตะโกนบอกพวกเขาว
เมื่อจัดการคนไม่ได้ พวกมันจึงหันมาล่าม้าแทนเสียงม้าร้องด้วยความตื่นตกใจม้าพวกนี้ไม่ใช่ม้าศึกดังนั้นเพียงแค่รัศมีของหมาป่าในฐานะนักล่าก็ทําให้ม้าพวกนี้ตื่นตกใจได้แล้ว
“ลูก้าเจ้าเร็วสุดไปช่วย ลิลี่และข้าจะป้องกันด้านนี้”
ลูก้าพยักหน้าเข้าใจ มันรู้ว่าหมาป่าเจ้าเลห์พวกกําลังทําให้พวกเขาเสียขบวนกายและลิลี่ต้องคอยจัดการด้านนี้
ลูก้า มีอาและอาลีน่า สู้กับหมาป่าอีกด้านกายและลิลี่ก็เตรียมสู้กับหมาป่าทางด้านนี้เช่นกัน
ถึงพวกมันไม่ทรงพลังมากนักอย่างมากก็แค่ระดับ 2 แต่อาจจะมีจ่าฝูงเป็นระดับ 3 แบบนี้เสียเปรียบเกินไปเมื่อมองไม่เห็นพวกมัน กายครุ่นคิดหาทองออกอย่างหนักเขาไม่รู้ว่าพวกมันมีกี่ตัวกันแน่ แต่ต้องไม่ใช่น้อย ๆ อย่างแน่นอน
“มาอีกแล้ว” ลิลี่ร้องบอกก่อนจะเข้าไป ซัดกับหมาป่าอีกตัว
กายก็สู้กับหมาป่าอีกตัวซึ่งน่าจะอยู่ในขั้นที่ 2 ในครั้งนี้หมาป่าตัวนี้รวดเร็วมากจนมันเกือบสร้างบาดแผลให้กับเขายังดีที่กายนั้นเร็วกว่าใช้ค้อนสั่นสะเทือนทุบมันจนตกตายไปได้
“เราสู้กับพวกมันทั้งคืนไม่ได้แน่ ต้องรีบฆ่าให้หมด”อาลีน่าคว้าลูกศรก่อนจะใช้ศิลปะการต่อสู้เจาะทะลวงยิงเจาะกะโหลกหมาป่าทะลุออกหลัง
มีอาก็เห็นด้วย เพราะพวกเขาต้องคอยป้องกันไม่ให้หมาป่าโจมตีม้าจึงเสียเปรียบพอสมควรโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองไม่เห็นว่าพวกมันจะพุ่งออกมาจากทางไหนในเงามืด
“ใช้ไฟ”กายดูเหมือนจะคิดอะไรออกวิ่งไปที่กองไฟคว้าหยิบฟื้นขึ้นมาโยนไปทางมีอา
