ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายสาวชาวสวน – ตอนที่ 142 แม่โจวโต้กลับ

บทที่ 142 แม่โจวโต้กลับ

แม่โจวที่กำลังจะเดินจากไปก็หันกลับมามองแม่เฒ่าจาง พลางกล่าว “ท่านแม่ ท่านสวมหมวกเขียว*ให้ลูกชายตัวเองหรือเจ้าคะ?”

*เป็นสำนวนจีน สะท้อนว่าคู่รักมีชู้

จางต้าหูได้ยินแล้วมีสีหน้าย่ำแย่ขึ้นมา มองแม่เฒ่าจางอย่างกระอักกระอ่วน

ด่าอะไรไม่ด่า แต่กลับด่าเรื่องนี้

ต่อให้จางต้าหูกตัญญูจนโง่เขลาขนาดไหน พอแม่โจวจี้จุดให้รู้แจ้ง ก็รู้สึกไม่พอใจกับคำพูดนี้เท่าใดนัก

อย่างไรจางต้าหูก็เป็นบุรุษคนหนึ่ง พอคิดว่าภรรยาตัวเองโดนมารดาด่าว่าสวมหมวกเขียวให้เขา เขาก็รู้สึกว่าศักดิ์ศรีความเป็นชายของตัวเองถูกท้าทาย หน้าเป็นสีเขียวขึ้นมา

แม่เฒ่าจางก็รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุ จึงมองแม่โจวตาขวาง “นังบ้า เจ้าอย่ามายุแยงนะ!”

จางต้าหูพูดอย่างรำคาญใจ “พอได้แล้ว ฟ้ามืดแล้ว รีบไปกินข้าวกันเถอะขอรับ!”

แม่โจวกินข้าวที่บ้านจางซิ่วเอ๋อแล้ว จางซิ่วเอ๋อกลัวว่าแม่โจวกลับมากลางคืนจะไม่มีข้าวกิน จึงอุ่นกับข้าวให้แม่โจว ตอนนี้แม่โจวจึงไม่หิวเลย

แต่แม่โจวเห็นจางต้าหูและพวกแม่เฒ่าจางเดินเข้าบ้านไปกินข้าวด้วยกันและไม่มีใครเรียกนาง ก็รู้สึกเสียใจมาก

ใช่ วันนี้ดูเหมือนจางต้าหูจะปกป้องนาง

แต่ที่วันนี้จางต้าหูทำแบบนี้ก็เพราะจางซิ่วเอ่อพูดแบบนั้น

ถ้าไม่ได้เจ้าตัวน้อยที่อยู่ในท้อง จางต้าหูอาจจะช่วยคนตระกูลจางรังแกนางก็ได้!

แม่โจวนั่งคิดอยู่บนเตียง คิดไปคิดมาก็หัวเราะ แต่รอยยิ้มดูเศร้าโศกเหลือเกิน

ถ้าเด็กคนนี้ไม่ได้เกิดบางทีอาจจะดี หรือคลอดออกมาเป็นลูกชายก็ยังดี ถ้าเป็นเด็กผู้หญิง…..

แม่โจวคิดต่อแล้วก็ทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้

ขณะที่แม่โจวนั่งเสียใจอยู่ตรงนี้ คนอื่น ๆ ก็กินข้าวกันแล้ว

จางต้าเหอ แม่เถา สือโถว รวมถึงแม่เฒ่าจาง จางอวี่หมินและจางต้าหูมาร่วมโต๊ะอาหารกันหมด

จางอวี่หมินเปลี่ยนไปใส่ชุดผ้าหยาบ เสื้อดี ๆ เพียงสองตัวที่นางมีขาดหมดแล้วในวันนี้ รู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

วันนี้แม่เถาเป็นคนทำกับข้าว ปกติแม่โจวเป็นคนทำ

แต่วันนี้แม่โจวถูกส่งไปซักผ้า แม่เถาจึงต้องทำ

แม่เถาทำมันฝรั่งตุ๋นถั่วฝักยาว มีน้ำมันหมูลอยเจิ่งเป็นชั้น ดูเลี่ยนเหลือประมาณ

แม่เฒ่าจางเห็นแล้วสีหน้าเย็นเยียบ วันนี้นางหงุดหงิดอยู่แล้ว จึงหาเรื่องระบายอารมณ์ “อยากตายรึไง! ใส่น้ำมันมากขนาดนี้!”

จางอวี่หมินที่มองน้ำมันในชามกับข้าวกลับเอ่ยด้วยสายตาเป็นประกาย “ข้าจะกินเป็นน้ำแกง”

พูดเสร็จนางก็ยกชามขึ้น เทน้ำแกงในชามกับข้าวใส่ถ้วยตัวเองโดยไม่สนว่ายังปวดแขนอยู่ ก่อนบิหมั่นโถวออกและกินกับน้ำแกง

แม่เถามองจางอวี่หมินอย่างดูแคลน นี่จะดื่มน้ำมันหรืออย่างไร?

แต่ถึงแม่เถาจะคิดแบบนั้น ตอนนี้นางก็เติมน้ำแกงให้ทั้งจางต้าเหอและสือโถว ในชามกับข้าวไม่เหลือน้ำมันแล้ว กับข้าวที่เหลือจึงไม่เลี่ยนเท่าตอนแรก

แม่เถาเห็นสือโถวกินอย่างเอร็ดอร่อย จึงไม่สนใจฟังเสียงด่าของแม่เฒ่าจาง

ปีทั้งปีแทบไม่ได้กินอะไรมัน ๆ เลย สือโถวหิวจนผอมหมดแล้ว…..

ถ้าแม่เถากล้าพูดคำนี้ออกมา สามพี่น้องตระกูลจางต้องตบแม่เถาตายแน่ ๆ!

สภาพสือโถวที่ทั้งอ้วนทั้งล่ำตั้งแต่อายุยังน้อยดูเหมือนคนผอมเสียที่ไหน? ถ้าจะพูดเรื่องผอมจริง ๆ สามพี่น้องจางซิ่วเอ๋อสิผอมจนน่าสงสาร อย่างกับกระดาษที่ลมพัดก็ปลิว

แม่เถายังมีหน้าบอกว่าลูกชายตัวเองผอม!

กับข้าววันนี้มีน้ำมันมาก แม่เฒ่าจางจึงด่าไปสองสามคำและเตือนว่าวันหลังห้ามทำแบบนี้อีกแล้วก็ก้มหน้ากินข้าว

กินไปได้ครึ่งนึง จางต้าหูถึงทำใจกล้าพูดขึ้นมา “เหมยจื่อยังไม่ได้กินข้าวเลยขอรับ”

จางอวี่หมินแค่นเสียง “ลูกสาวสุดที่รักของพี่ไม่รู้ว่าเอาอะไรให้นางกินบ้าง พี่ยังจะห่วงเรื่องนี้อีก!”

จางอวี่หมินรู้เรื่องที่จางซิ่วเอ๋อให้แม่โจวกินเนื้อเสียที่ไหนกัน? นางพูดเพื่อยุยงเท่านั้น

แต่จางต้าหูกลับเก็บมาคิด

ถึงอย่างไรเขาก็เห็นกับตาว่าจางซิ่วเอ๋อเอาอาหารจากอิ๋งเค่อจวีให้แม่โจวกิน และไม่คิดจะเรียกคนเป็นพ่ออย่างเขาด้วย ทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน? อย่างไรเขาก็เป็นพ่อของจางซิ่วเอ๋อนะ!

แม่โจวอีก ไปหัดนิสัยกินไม่แบ่งตั้งแต่เมื่อไหร่?

และยังช่วยจางซิ่วเอ๋อปิดบังตัวเองอีก?

จางต้าหูยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ จึงก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างไม่สนใจแล้วว่าแม่โจวได้กินข้าวหรือยัง

จางอวี่หมินกินอิ่มประมาณหนึ่งแล้วนางก็เลิกกิน วันนี้อาหารอร่อยจริง ๆ เพราะมีน้ำมันมาก แต่นางต้องรักษาหุ่นไว้ ถ้าตอนนี้กินมากเกินไปแล้วอีกหน่อยหุ่นไม่ดีจะทำอย่างไร

นางลืมไปแล้วว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองเทน้ำมันเข้าถ้วยข้าวของตนเสียหมด

และโชคดีที่ตระกูลจางยากจน น้อยครั้งมากที่กับข้าวจะมีน้ำมัน จางอวี่หมินถึงกินไปพลางบ่นเหยาะแหยะว่าต้องรักษาหุ่น

จางอวี่หมินกินเสร็จก็แอบสะกิดใต้โต๊ะกับแม่เฒ่าจางที่นั่งติดนาง

แม่เฒ่าจางกินเร็ว ตอนนี้ก็กินอิ่มไปประมาณนึงแล้ว แต่ยังไม่อยากวางตะเกียบ

ที่จริงฝีมือทำอาหารของแม่เถาห่างไกลจากฝีมือของแม่โจวมาก

แต่แม่โจวเชื่อฟังแม่เฒ่าจางมาตลอด ไม่กล้าใส่น้ำมันมาก

ต่อให้ฝีมือดีขนาดไหน แต่ถ้าใส่อะไรมากไม่ได้ มันจะอร่อยสักแค่ไหนเชียว?

ส่วนแม่เถาเหรอ? ไม่ต้องมีฝีมือดีอะไรหรอก ขอแค่ใส่น้ำมันมาก ๆ ใส่น้ำมันให้สุด ใส่น้ำมันให้ตาย ก็ทำให้ทั้งบ้านรู้สึกว่าอาหารอร่อยได้!

ใครใช้ให้ปกติทุกคนไม่ได้กินกับข้าวที่ใส่น้ำมันอย่างเพียงพอล่ะ!

ได้กินอาหารมัน ๆ เป็นครั้งคราวบ้างถึงจะรู้สึกเลี่ยน แต่ก็อร่อย!

แม่เฒ่าจางมองจางอวี่หมิน ไม่เข้าใจว่าทำไมจางอวี่หมินถึงสะกิดตัวเอง

จางอวี่หมินมองจางต้าหู ขยับปากโดยไม่ใช้เสียง “เงิน”

จางอวี่หมินไม่ได้พูดคำนี้ออกมา แต่ขยับปากได้ชัดเจนมาก แม่เฒ่าจางรู้เรื่องทันทีจึงเอ่ยขึ้น “ต้าหู เจ้าบอกว่าจะไปขอเงินจากจางซิ่วเอ๋อไม่ใช่เหรอ? บ้านเราเสียเงินเพราะจางซิ่วเอ๋อนะ…..ไหนจะวันนี้ที่อวี่หมินบาดเจ็บรวมถึงเสื้อสองชุดที่จางซิ่วเอ๋อทำพังด้วย ต้องใช้เงินทั้งหมด!”

ถ้าพูดกันจริง ๆ จางซิ่วเอ๋อทำเสื้อพังแค่ชุดเดียวเท่านั้น

และต่อให้จางซิ่วเอ๋อมีความคิดว่าจะทำลายเสื้อนั้น แต่ที่สุดท้ายเสื้อขาดก็เพราะฉุดแย่งกับจางอวี่หมิน

แม่เฒ่าจางกลับพูดเหมือนจางซิ่วเอ๋อเป็นคนทำ

จางต้าหูยังกินไม่อิ่ม พอได้ยินก็ชะงักตะเกียบเล็กน้อย มองแม่เฒ่าจาง “ท่านแม่ เงินนั่นขอยากนะขอรับ”

ตอนแรกเขารับปากว่าจะช่วยขอเงินจริง แต่ก็เป็นแค่ 30 เหรียญเมื่อตอนแรกเท่านั้น

แต่หลังจากนั้นไม่รู้ว่ากลายเป็น 8 ตำลึงเงินได้อย่างไร

8 ตำลึงเงินจะให้เขาขอได้อย่างไร?

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่จางซิ่วเอ๋อไม่มี ต่อให้มีก็ไม่ให้เขาหรอก

เพราะตอนนี้ทุกครั้งที่เจอกันจางซิ่วเอ๋อจะพูดเรื่องจานให้เขาอัดอั้นตันใจ จนตอนนี้เขาไม่อยากคุยเรื่องเงินกับจางซิ่วเอ๋อเลย

“พี่สี่ แบบนี้พี่ทำไม่ถูกนะ ขอยากก็ต้องขอ”

………………………………………………………………………………………………………………………….

สารจากผู้แปล

มาถูกทางแล้วแม่โจว เข้มแข็งขึ้นแบบนั้นแหละค่ะ

อิพ่อหายดักดานยัง โดนเมียจี้จุดขนาดนี้น่าจะคิดได้บ้างแล้วนะ

ไหหม่า(海馬)