นิยาย เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย
Chapter 169 – ทุกคนคุกเข่า
หลุมพราง!
เขาถูกจัดฉากแน่นอน!
ถั่วเทียนไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน
เพียงพริบตาเขาก็ถูกพาเข้ามาส่วนลึกอย่างสิ้นหวังด้วยฟานซางเจี้ยนเขาเป็นดังเหยี่ยวที่สง่างามก่อนที่จะถูกทําให้ตาบอดอย่างฉับพลัน
ไม่เพียงแต่ตั๋วเทียนจะตาบอดแต่ตอนนี้เขากําลังจะตาย.
ดวงตาของเขามองเห็นได้พลังภายในร่างสัตว์ปีศาจเหล่านี้เป็นพลังที่ไม่อาจหยุดยั้งได้พวกมันยังไม่ได้ใช้พลังกดดันของตัวพวกมันเองแต่ลัวเทียนรู้สึกถูกกดทับอย่างหนักเขากําหมัดแน่นและเตรียมพร้อมอย่างระมัดระวัง,
“Booms!”
“Booms!”
สัตว์ปีศาจขนาดใหญ่ทั้งหมดเริ่มเข้ามาใกล้.
นี่คล้ายกับในหนังที่มีตํารวจรายล้อมคุณอยู่พวกเขาไม่ได้แตะต้องคุณแต่ทุกคนมีปืนและชักออกมาพร้อมกับเล็งไปที่คุณพวกเขาจ้องมองคุณด้วยสายตาที่เย็นชาซึ่งมีท่าทีจะบอกว่าหากขยับตัวพวกเขาจะฆ่าคุณทันที
ถั่วเทียนไม่ขยับ.
ถ้าศัตรูไม่เคลื่อนไหว เขาก็จะไม่เคลื่อนไหวเช่นกัน.
ถ้าศัตรูเคลื่อนไหว อย่างมากเขาก็จะอยู่ในโลกนี้ได้อีกไม่นาน.
“แม่ง!”
“ไม่เจอพวกมันตั้งแต่ แต่พอพวกมันมาดันออกมาปุบปับมากมายขนาดนี้สัตว์ปีศาจเหล่านี้ตามเรามาตลอดหรือเปล่า? อย่างนั้นไอ้สารเลวฟานซางเจี้ยนสมควรตาย!”ลั่วเทียนก่นด่าอยู่ภายในใจ เมื่อเห็นฟานซางเจี้ยนอยู่ข้างๆขาของ เขาถั่วเทียนไม่อาจเก็บมันไว้ได้อีกต่อไปแล้วและตะโกน“นี่เป็นหลุมพรางที่เจ้ารอให้ข้ามาติดกับ?!”
“ล่อมาติดกับ?”
“ติดกับอะไร?”
ฟานซางเจี้ยนมองหน้าเขาอย่างสับสนจากนั้นเขาก็เงยหน้ามองไปที่สัตว์ปีศาจและชี้ไปที่ลั่วเทียน“นี่เจ้านายข้า”
“หืม?!”
หัวใจของลั่วเทียนสั่นสะท้าน: “ไอ้สารเลวรีว่าเจ้าต้องการจะฆ่าข้า?”
มันชัดเจนมาก…
เหตุผลที่ฟานซางเจี้ยนชี้ไปที่ลั่วเทียนและบอกว่าเป็นเจ้านายนั้นชัดเจนมากมันจะบ่งบอกว่าถ้าพวกแกต้องการต่อสู้ก็ไปสู้กับ“เขา” ก่อน
ถั่วเทียนเงยหน้ามองพร้อมกับดวงตาที่แดงราวกับบ่อเลือด เขาเริ่มกําหมัดและตะโกนออกมาด้วยความต้องการที่จะต่อสู้:“ถ้าเจ้าต้องการฆ่าข้าเราก็มาดูกันว่าเจ้ามีความสามารถหรือไม่!เชื่อหรือไม่ว่าเมื่อข้าคนนี้คลั่งขึ้นมาแม้แต่ตัวข้าก็ยังกลัวตัวเอง!”
บริเวณรอบๆเต็มไปด้วยสัตว์ปีศาจอย่างไม่มีสิ้นสุดเพียงแค่ตัวใดตัวหนึ่งก็เพียงพอที่จะทําให้ลั่วเทียนเจ็บปวดภายใต้กรงเล็บของพวกมัน.
แม้ว่าเขาจะต้องเข้ามาตาย แต่ลั่วเทียนก็ไม่กลัว
สิ่งที่เขามีคือหัวใจที่แข็งแกร่ง!
ยิ่งเขาเผชิญกับความยากลําบากอย่างมากเท่าไหร่ ไม่มีทางที่เขาจะหนีจากการท้าทายเช่นนี้ได้!
ไม่มีอะไรที่จะบอกว่ามีเส้นทางให้ถอยในกฎแห่งป่าที่พลังขึ้นสูงสุดเขามักจะทําตัวบ้าคลั่งอยู่เสมอในโลกนี้และมันก็กลายเป็นทัศนคติของเขาต่อให้กลับมาเกิดใหม่หากนี่คือชีวิตที่แล้วของเขา และตัวเอกของนิยายก็อ่อนแอมันก็ต้องก้าวต่อไปเรื่อยๆหากว่ามีใครอ่านมัน?
ชีวิตจริงก็มีความกดดันมากอยู่พอแล้วหากมีใครอ่านนิยายที่น่าหดหูอย่างนี้มันก็จะขัดแย้งกับการแสวงหาความบันเทิง, 4
ลัวเทียนสนุกกับตัวเองอย่างมาก เขาสนุกกับการอ่านสิ่งเหล่านี้ที่สามารถโอ้อวดให้หน้าศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างต่อเนื่องบางคนอาจไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างภาคภูมิใจตลอดไปแต่อย่างน้อยพวกเขาก็ควรมีชีวิตอย่างภาคภูมิใจเป็นระยะ,
ฟานซางเจี้ยนอดไม่ได้ที่จะถาม: “เจ้านาย ท่านจะทําอะไร?”
ลัวเทียนจ้องมองเขาและพูดว่า: “ข้าพยายามจะทําให้พวกเขากลัว เจ้าไม่รู้สึกถึงออร่าที่น่ากลัวที่ร่างกายของข้ารู้สึกตอนนี้?”
ฟานซางเจี้ยนส่ายหัวและชี้ไปที่ขาของถั่วเทียน “ข้าเห็นว่าขาของเจ้าสั่นเล็กน้อย.”
ถั่วเทียนตบหัวของฟานซางเจี้ยนและพูดว่า “ดูดีๆ ข้าจะสั่นได้อย่างไร? นี่เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าข้ากําลังจะคลั่งเจ้าจะได้เห็นว่าข้าน่ากลัวเพียงใดเมื่อข้าคลั่ง”
“กําลังจะคลั่ง?”
“ทําไมเจ้าถึงต้องคลั่ง?”
“เจ้าเป็นเจ้านายข้า ทําไมเจ้าต้องคลั่ง?” ฟานซางเจี้ยนที่มีสมองเพียงเล็กน้อยก็ไม่อาจทําความเข้าใจได้จากนั้นเขาก็พึมพํา: “เป็นไปได้ว่ามนุษย์ที่ร่าเริงมักเป็นอย่างนี้?”
ถั่วเทียนเป็นมนุษย์คนแรกที่เขาพูดคุยด้วย.
เขามีความรู้เกี่ยวกับมนุษย์จากสิ่งที่พ่อแม่ของเขาพูด.
พวกเขามีเล่ห์เหลี่ยม, โลภ,ตระหนี่,เกรี้ยวกราดและชอบทําเรื่องเลวร้ายทุกๆการกระทําของเขาแต่ฟานซางเจี้ยนไม่เห็นลักษณะเหล่านี้จากลัวเทียนและรู้สึกว่าเขาเป็นมนุษย์ที่ดีเป็นเพราะเหตุนี้เขาจึงเริ่มเรียกลัวเทียนว่าเจ้านาย.
“เจ้าออกไปและหาที่ซ่อน” ลัวเทียนบอกเขาอย่างเงียบๆ“หนีไปจากอันตรายที่จะมาหาเจ้าตัวของเจ้าเล็ก ดังนั้นพวกมันส่วนใหญ่คงไม่กินเจ้าเมื่อเจ้าหนีไปแล้วเจ้าก็ไม่ต้องกลับมาข้าจะหาวิธีจัดการมันด้วยตัวเอง”
นี่เป็นสิ่งเดียวที่ลั่วเทียนคิดได้ในเวลานี้
แม้ว่าเขาจะไม่มีความสุขที่ฟานซางเจี้ยนพาเขาตกลงสู่กับดักอย่างสิ้นหวังแต่ลั่วเทียนก็ยังถือว่าเขาเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอเขาจะสามารถทําอะไรกับเด็กน้อยได้อีก?
“Boom”
“Boom ”
สัตว์ปีศาจขนาดใหญ่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้ยังคงมารวมตัวกัน.
ทั้งสองถูกล้อมเสียจนแม้แต่น้ําก็ไหลผ่านไปไม่ได้ต้นไม้รอบๆทั้งหมดถูกกระแทกและถอนรากถอนโคนทําให้เกิดการเสียหายพร้อมกับเสียงที่ดัง,
สัตว์ปีศาจนับสิบ นับร้อย เมื่อพวกเขามายืนล้อมทําให้แสงแดดยังถูกบดบังจากท้องฟ้าและเผยให้เห็นขนาดที่แท้จริง
“Fนนน .. fนนน..”
เพียงแค่ลมหายใจธรรมดาของสัตว์ปีศาจบางตัวพ่นออกมาก็แทบจะทําให้ลั่วเทียนปลิวไปตามลม.
สัตว์ปีศาจรอบๆที่มีดวงตาใหญ่กว่าตะเกียงจ้องมองไปที่ทั้งสองอย่างน่าอึดอักมากจากนั้นล้วเทียนก็หันหลังกลับและชี้ไปที่จมูกของสัตว์ปีศาจตัวใหญ่อย่างช้าๆและตะโกนว่า:“แม่งเอ้ยถ้าเจ้าต้อง การฆ่าข้าก็รีบๆทํา!ทําไมเจ้าต้องทําบ้าๆกับข้าอย่างนี้ด้วยเพื่ออะไร?”
ทันทีหลังจากนั้น…
ลัวเทียนเคลื่อนไหวทันทีและตะโกน: “ฟานซางเจี้ยนดูแลตัวเองด้วย ข้าจะพยายามซื้อเวลาให้มากที่สุด!”
จากนั้นเขาก็คว้าตัวฟายซางเจี้ยนและโยนเขาไปด้วยความแข็งแกร่งที่สุดที่เขาจะมีได้ ลั่วเทียนตะโกน “กางแขนและออกบินไปเลย!”
“อ้าาาาาา…” ฟานซางเจี้ยนกรีดร้องขณะที่เขาถูกโยนขึ้นไปบนอากาศ.
หลังจากทําเช่นนั้น…
ถั่วเทียนก็ตะโกนทันที: “Level 3 Berserk!”
“Ommms!”
พลังภายในของเขาระเบิดออกมาเป็นแปดเท่าจากความสามารถที่ถูกเปิดใช้งาน,
ลัวเทียนเริ่มผ่นจมูกจากนั้นก็มีรอยยิ้ม. “เข้ามา! ให้ข้าเห็นความแข็งแกร่งเจ้า!”
“Pakw!”
ฟานซางเจี้ยนก็จู่โจมเข้าใส่หัวของสัตว์ปีศาจและถูกสัตว์ปีศาจตัวนั้นจับไว้
การแสดงออกของถั่วเทียนเปลี่ยนไปอย่างมากจนน่ากลัวเขาพึมพํา: “แม่ง!”
ทันทีหลังจากนั้น
ถั่วเทียนก็ไม่อาจสนใจรายละเอียดเล็กๆได้อรกต่อไป ตอนนี้เขากําลังเปิดใช้งานพลังงานทั้งหมดที่เขามีอยูราวกับลูกไฟพุ่งไปด้านหน้าเมื่อจัดการกับสัตว์ปีศาจที่ทรงพลังอย่างนี้เขาต้องใช้ทุกสิ่ง ที่เขามีและสู้เพื่อความเป็นตาย!
“แม็กม่าไฟ!”
“Level 2!”
“หมัดไฟ..”
หมัดคู่ของเขาพุ่งออกไปและลูกๆฟขนาดใหญ่สองลูกในรูปแบบหมัดก็พุ่ง ออกไปตามอากาศทันที
หมัดขนาดใหญ่ดูคล้ายกับลาวาที่พ่อออกมาจากภูเขาไฟ ขณะที่มันพุ่งขึ้นบนอากาศก่อนที่จะตกลงมาจากระยะไกล.
หมัดแรกกระแทกเข้าหาสัตว์ปีซาจที่จับฟานซางเจี้ยนอย่างแม่นยํา
“Bangs!”
เกิดเสียงดังขึ้นขณะที่ไฟจากแม็กม่าปะทุไปทั่วพื้นที่
นี่มันคล้ายกับกระสุนปืนใหญ่ที่ระเบิดออกมา!
ถั่วเทียนยิ้มอย่างตื่นเต้นและพูดกับตัวเองว่า: “ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะง่ายอย่างนี้”
จากนั้นลัวเทียนก็หยุดลงเพราะเขารู้ว่าสัตว์ปีศาจที่เขาโจมตีไม่บาดเจ็บเลยไม่มีแม้แต่บาดแผลเล็กๆบนร่างกายของมัน นี้ไม่ต่างจากมีหญิงสาวตัวใหญ่ตกลงใส่หัว! เพิ่มความจริงที่ว่าสัตว์ร้ายไม่ได้บาดเจ็บและไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนจาก
การกระแทก
ด้วยพลัง 8 เท่าของปราณวิญญาณขั้น 8 การโจมตีด้วยหมัดแม็กม่าของถั่วเทียนนั้นไม่มีความหมายอะไรเลยการป้องกันของสัตว์อสูรตัวนี้น่ากลัวเกินไป?
สัตว์ปีศาจไม่เคลื่อนไหวแต่มันโกรธ
การถูกโจมตีโดยมนุษย์ทําให้มันโกรธอย่างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งมนุษย์ที่อ่อนแอที่อยู่ในขั้นปราณวิญญาณมันขยับร่างกายที่ใหญ่โตของมันและตบฝ่ามือขนาดใหญ่ลงมา.
ในเวลานั้น…
ฟานซางเจี้ยนที่หลุดออกมาจากฝ่ามืออีกข้างได้เข้ามาตบหัวของมัน จากนั้นเขาก็ตะโกน:“เจ้าไม่อาจทําอย่างนั้นได้!”
สิ้นเสียง…
ฟานซางเจี้ยนกระพริบตากวาดสายตาของเขาไปยังพวกมันทั้งหมดและตะโกน: “เขาเป็นเจ้านายของข้า! พวกเจ้าต้องคุกเข่าและทักทายเจ้านาย!”
แม่งเอ้ย…
มันเป็นเชี่ยไรเนี่ย?!
ลัวเทียนรู้สึกแย่อย่างมาก
