นิยาย เกิดใหม่พร้อมกับระบบไร้พ่าย
Chapter 178 – ตบอีกแล้ว
“กัวใต้! ไสหัวไปมาหาบิดาซะไอ้เตี้ยสารเลว!”
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนอีกครั้ง!
เผ่าโนมทั้งหมดต่างรู้สึกเหมือนกับเกิดแผ่นดินไหวภายในตัวของพวกเขาเอง
คําว่า ไอ้เตี้ย เป็นเหมือนกับเกล็ดย้อนของพวกเขา
โนมทั้งหมดคิดว่าตัวเองเป็นเผ่าพันธุ์ที่สมบูรณ์แบบและมีเกรีติที่สุดในโลก และเมื่อมีคนเอาแต่ล้อว่าไอ้เตี้ยอย่างนั้น ไอ้เตี้ยอย่างนี้ นี่เป็นเหมือนกับการดูถูกพวกเขาเป็นอย่างมาก!
ไฟแห่งความโกรธพุ่งออกมาจากเผ่าโนมส่วนใหญ่ที่นี่
ทุกคนมีการแสดงออกที่ไม่น่าดูนัก.
เมื่อพวกเขาพบว่าเสียงนั้นมาจากมนุษย์ที่น่ารังเกียจและโลภ ความโกรธของพวกเขาก็พุ่งขึ้น
“มนุษย์หยาบช้ํา กล้าที่จะเข้ามาในดินแดนของเราและทําตัวแย่ๆ? เขารนหาที่ตายด้วยตัวเองหรือเปล่า?”
“เขายังกล้าด่าท่านกัว? เขากินดีหมีหัวใจเสือมาหรือเปล่า?”
“ฆ่าเขา!”
“มนุษย์เป็นพวกโลภและน่ารังเกียจ ควรจะตายไปซะให้หมด เมื่อพวกเขาหายไปแล้วโลกทั้งโลกก็จะสงบสุข.”
ในเวลาไม่ถึงครึ่งนาที….
พวกโนมจํานวนมากพร้อมกับอาวุธต่างวิ่งเข้าไปหาที่ๆกัวใต้อยู่
เต็มไปด้วยจิตสังหาร พวกเขากรีฑาทัยออกมาเป็นจํานวนมากและพุ่งเข้าหาเป้าหมาย,
แนวโน้มของพวกเขาต่างก็เต็มไปด้วยความโกรธอย่างมาก!
ลั่วเทียนพยายามทําให้เผ่าโนมทั้งหมดโกรธ
แน่นอน…
เผ่าโนมโกรธมาก แต่ความโกรธของลัวเทียนก็ไม่น้อยไปกว่าพวกเขา เขาแทบจะไม่ได้ออกมาจากข่ายบัวนรกทั้งๆยังมีชีวิต ถ้าเขาไม่ล้างแค้นให้กับตัวเอง ชื่อของเขาจะไม่ใช่ลั่วเทียนอีกเลย!
เสียงของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งเล็กน้อย…
แต่เขาก็บ้าแบบนี้มาตั้งแต่แรก!
แล้วมันจะเป็นปัญหาอะไรถ้าคนเหล่านี้โกรธขึ้นมา?
ลั่วเทียนไม่สน!
ยิ่งไปกว่านั้นยั่วเทียนมีจุดประสงค์แอบแผงอยู่ด้วย!
ลัวเทียนต้องการให้ฟานซางเจี้ยนได้ยินเสียงของเขา เพื่อที่จะได้รู้ว่านายท่านของเขากําลังมาช่วยเขา!
นอกจากนี้…
ถ้าฟานซางเจี้ยนเป็นองค์ชายของเผ่าโนมจริงๆ มันต้องเกิดเรื่องร้ายกับพ่อของเขา เนื่องจากมีบางอย่างเลวร้ายเกิดขึ้น ตั๋วเทียนจึงต้องการใช้โอกาสเหล่านี้เพื่อทําให้เกิดความวุ่นวายมากกว่าเดิม เพราะนี้เป็นประโยชน์อย่างมากต่อฟานซางเจี้ยน
การแสดงออกของกัวใต้เปลี่ยนไป มองเห็นความเกลียดชังได้ในสายตาของเขา จากนั้นเขาก็ครามออกมา: “เจ้าไม่อยากจะเดินไปบนสวรรค์ แต่เลือกที่จะบุกเข้าประตูนรดแทน เจ้ากล้าดีอย่างไรที่ทําตัวป่าเถื่อนในเผ่าโนมของข้า? ดี ดี ดี!”
หลังจากพูดคําว่าดีสามครั้งแล้ว สีหน้าของเขาก็ดูจริงจัง เขาตะโกน: “รวบรวมกองพลเหล็กโลหิต ข้าต้องการให้เด็กนั้นตายโดยไร้ที่ฝัง!”
ทันทีหลังจากนั้น
หนึ่งในทหารออกไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว.
กัวใต้หันไปมองฟานซางเจี้ยนที่มีแววตาที่แสดงให้เห็นถึงความประหลาดใจและดีใจ กัวใต้กล่าวอย่างเย็นชา: “องค์ชายน้อย เจ้าคิดว่ามนุษย์คนนั้นจะช่วยเจ้าได้จริงหรือ? เลิกฝันไปเถอะ! อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาจะตายอย่างเจ็บปวด! ฮืมม!”
“เจ้าควรจะรออยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง ข้าจะจัดการเจ้าเองเมื่อข้ากลับมา!”
กังใต้ตะโกนอย่างเย็นชาด้วยสีหน้าที่แตกต่างจากแต่ก่อนอย่างสิ้นเชิง
ฟานซางเจี้ยนไม่ได้ส่งเสียงดังในขณะที่เขาเริ่มกังวลกับลั่วเทียน
นี่คือดินแดนเผ่าโนมกองกําาลังที่เยี่ยมที่สุดของพวกเขาอาศัยอยู่ มนุษย์จะเป็นคู่ต่อสู้อย่างไร?
“ฮ่ม!”
“เจ้านายของข้ากําลังจะไปตาย”
“เขาไม่ใช่แค่มนุษย์ธรรมดา เขาเป็นมนุษย์ที่สามารถย่างบาร์บีคิวที่อร่อยที่สุดในโลก! มนุษย์ธรรมดาะจมีความสามารถอย่างนั้นได้อย่างไร? จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา เจ้านายจะซัดหน้าพวกมันทุกคน ฮึ่มม!” ฟานซานเจี้ยนพูดกับตัวเอง
น้ําเสียงของเขาขาดหายไปเล็กน้อย…
เพราะจริงๆแล้วเขาค่อนข้างกังวล!
“ไม่ดีแล้ว!”
“ข้าต้องหาทางออกไปจากที่นี่และช่วยเจ้านาย.” ฟานซานเจี้ยนตัดสินใจ จากนั้นเขาก็มองไปที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่ซึ่งมีทหารรักษาการณ์สี่คนอยู่ที่นั่น พวกเขาเป็นราชองครักษ์ส่วนตัวของฟานต้า
หากต้องการออกที่ทางเข้าหลักมันคงเป็นไปไม่ได้
ดวงตาของฟานซางเจี้ยนสั่นไหวขณะยิ้มเยาะเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าของเขา…
ลัวเทียนยืนอยู่บนหินก้อนใหญ่ขณะที่เขาเฝ้าดูโนมที่จํานวนมากวิ่งเข้าหาเขา จากนั้นเขาก็ยิ้ม: “แม่เจ้า โนมจํานวนมากกําลังมาก”
เขาตกใจเล็กน้อย…
เพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีคนจํานวนมากมาในเวลาเดียวกัน.
และพวกเขาทั้งหมดดูค่อนข้างโกรธและดุร้าย นี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของฉากที่เขาถูกรวมตัวกัน?
“เขาอยู่นั่น!”
“ตีเขาให้ตาย! ไอ้มนุษย์นี่กล้าเรียกเราว่าไอ้เตี้ยงั้นหรอ? เราต้องบอกให้เขารู้ว่า เมื่อหมื่นปีก่อนเราสูงกว่ามังกรเสียอีก! เรายังสูงกว่าเผ่าทะเลอีกด้วย! เขากล้าเรียกโนมว่าไอ้เตี้ยงั้นหรอ? เขากําลังรนหาที่ตายเสียแล้ว!”
“เราได้ขี่มังกร เรายังสั่งยักษ์ให้ทําตาม เราคือเผ่าพันธุ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุดในโลก!”
ได้ยินเสียงตะโกนนับไม่ถ้วน
แต่คําพูดของพวกเขาทั้งหมดเกือบทําให้ลั่วเทียนหัวเราะดังๆ
เขาไม่รู้ว่าเผ่าโนมหน้าตาเป็นอย่างไรเมื่อหลายปีก่อน แต่เขารู้ว่าตอนนี้พวกเขาเป็นอย่างไร เผ่าโนมสูงไม่ถึงต้นขาของเขาและเตี้ยกว่าคนแคระด้วยซ้ําและพวกเขายังกล้าจะบอกว่าตัวเองเคยสูง?
พวกเขาพยายามจะทําให้ข้าหัวเราะ?
แน่นอนว่าลั่วเทียนไม่ได้หัวเราะดังๆ เพราะนี่จะเป็นการเพิ่มการไม่เครารพมากกว่าการดูหมิน.
คราวนี้รอบๆ…
ด้านหลังของฝูงชนจํานวนมากมีทหารในชัดเกราะถือหอกเหล็กสองคน พวกเขาวิ่งเข้ามาโดยมีกัวใต้นําหน้า
กัวใต้สวมเสื้อคลุมปัดด้วยขนนกและสัตว์นานาชนิดซึ่งทําให้เขาโดดเด่นจากฝูงชน ลั่วเทียนเห็นเขาและหัวเราะเยาะทันที: “กัวใต้ ไอ้สารเลว ท้ายที่สุดเจ้าก็ออกมา? เจ้าท่าให้บิดาคนนี้รอมานานแล้ว”
เปลวไฟแห่งความโกรธในใจของลั่วเทียนปะทุขึ้นเมื่อเห็นกัวใต้,
เมื่อคิดถึงการบาดเจ็บทั้งหมดที่เขาได้รับในข่ายเวทย์บัวนรก เปลวเพลิงแห่งความโกรธก็ปะทุจนไม่อาจระงับได้อีกต่อไป
กัวใต้ชี้ไปที่ลัวเทียนจากระยะไกลและตะโกนออกมา: “มนุษย์เจ้ากล้าสบประมาท เผ่าโนมของเรางั้นหรือ? ตาเฒ่าคนนี้คิดว่าเจ้าต้องรู้สึกว่าเจ้ามีชีวิตมานานมากแล้วแน่ๆ! ทหารโลหิตเหล็ก ฟังคําข้า!”
“ฮ่ะ!”
ทหารหลายคนคารามอย่างเกรียวกราด.
“ฆ่าเขาซะ!”
“ฮ่ะ!”
หอกเหล็กชี้หอกไปยังทิศทางของลั่วเทียนอย่างพร้อมเพียง
มีรอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนใบหน้าของกัวใต้ขณะที่เขาพูดอย่างยินดี: “เจ้าจะขอร้องชีวิตเบื้องหน้าข้าอีกไม่นาน ฮ่าฮ่าฮ่า..
“ขอร้องต่อหน้าเจ้า?!”
“ไอ้เตี้ยตะแมะแคระ เจ้าคิดมากไปแล้ว!”
ลั่วเทียนยิ้มอย่างเย้นหยัน เมื่อเห็นว่าทหารโลหิตเหล็กทั้งหมดวิ่งเข้าหาเขา อย่างไรก็ตามลั่วเทียนสังเกตเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆกัวใต้ในตอนนี้ การเยาะเย้ยของกัวใต้ทําให้เขารําคาญ
ทันใดนั้น…
ลั่วเทียนตะโกน: “ท่าร่างเงาวายุ!”
“Level 2!”
เกิดสายลมเบาๆรอบๆเท้าของลัวเทียน ก่อนที่ร่างของเขาจะหายไปจากจุดนั้น.
มีภาพเงาของลัวเทียนหลายภาพปรากฏขึ้นบนอากาศมุ่งหน้าไปยังกัวใต้.
การแสดงออกของกัวใต้กลายเป็นตกใจและตะโกนออกมาว่า: “กลับมาเร็วๆ! ไอ้เด็กนั้นมาหาข้าแล้ว!”
กัวใต้แทบจะอราดเต็มกางเกงด้วยความกลัวและเกือบจะลืมวิ่งหนี
ความเร็วของโนมนั้นค่อนข้างเร็วจนกัวใต้ลืมไป ขณะที่เขาตื่นตระหนกเมื่อคิดถึงการตบหน้าครั้งก่อนของลั่วเทียน ดังนั้นเขาจึงเต็มไปด้วยความกลัว เขากลัวมากจนส่งผลต่อความเร็วที่รวดเร็วตามปกติของเขา
ลั่วเทียนจับได้ทันทีและยกเขาตรงหน้าจั่วเทียน เผยให้รอยยิ้มจากยมทูตและพูดอย่างเย็นชา: “เจ้าสารเลว ทําไมไม่วิ่งต่อเล่า? วิ่งไปสิและทําตัวหยิ่งผยอง”
“เจ้ามนุษย์ต่ําต้อย เจ้ากล้าฆ่าข้าร์?”
“ข้าเป็นนายกของเผ่าโนม ถ้าเจ้ากล้า…”
ลั่วเทียนขี้เกียจเกินที่จะฟังค่าพูดที่เหลือของเขาและตบหน้าเขาพร้อมกับตะโกน: “ไปตายซะ!”
