ก่อนเที่ยง
ดงซูบินเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลกะทันหัน แต่คาดว่าเป็นอย่างนี้
ทุกคนรู้ว่าหัวหน้าดงโกรธมาก
แม้ว่าหัวหน้าหน่วยงานที่ปฏิเสธที่จะทํางานตอนนี้จะเป็นสิ่งที่ผิด แต่ผู้น่าจะไม่ต่าหนิเขาแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าเขากําลังประจบประแจงก็ตาม ซูบินกําลังถูกแทนที่เป็นผู้จัดงานมหกรรมการลงทุนโดยรองหัวหน้าคนใหม่ นอกจากนี้ในช่วงเทศกาลการลงทุนเขาไม่มีงานทํา พวกเขาไม่สามารถคาดหวังให้เขาไปรายงานตัวและฟังคําสั่งของรองได้
โรงพยาบาลประชาชนมณฑล.
วอร์ดเดียว
ดงซูบินนอนอยู่บนเตียงและเรียกเสี่ยวหลาน “ประชุมเสร็จหรือยัง”
เสี่ยวหลานได้ตอบกลับ “ใช่. จบลงแล้ว”
“ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาล และมีปัญหาบางอย่างเกี่ยวกับสุขภาพนิดหน่อย แพทย์กําลังจะจัดยาให้ผมอยู่”
“ฮ่าฮ่า…คุณเร็วจริงๆ พักผ่อนให้เพียงพอในช่วงสองสามวันนี้”
ดงซูบินยังคงรู้สึกหงุดหงิด “เสี่ยวหลาน ผมยังโมโหเรื่องนี้อยู่ ถ้าไม่ใช่ว่าผมมีปัญหามากมายก่อนหน้านี้คงจะไม่เกิดขึ้น ผมจะไม่มาโรงพยาบาล มันเป็นแค่เซียงดาว และ เจียหยาน ผมไม่เชื่อว่าผมจะแพ้พวกเขาถ้าผมทําเต็มที่! ผมจะไม่ปล่อยให้พวกเขาอยู่อย่างสงบสุข!”
“คุณวางแผนอะไรอยู่”
ดงซูบินไม่กลัวที่จะพูดทั้งหมดนี้ “แล้วเราจะหาวิธีโค่นล้มเซียงดาว ได้อย่างไร”
“ฮะฮะ… แล้ว?”
“แล้ว! แค่พาเขาลงมาก่อน แล้วเราจะตัดสินใจทีหลัง” ดงซูบินโกรธเซียงดาวที่พยายามใช้เขา
เสี่ยวหลานหัวเราะ “คุณกําลังคิดถึงสิ่งเหล่านี้อยู่เสมอ คุณโชคดีที่โค่นอดีตเลขาธิการพรรค มันไม่ง่ายเลยที่จะโค่นเลขาธิการพรรคของมณฑลเอาล่ะ แม้ว่าคุณพยายามจัดการโค่นล้มเซียงดาวได้แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป? คุณได้พิจารณาผลที่ตามมาหลังจากนั้นหรือไม่? นอกจากจะระบายความโกรธของเราแล้ว มันไม่มีความหมาย”
ดงซูบินคิดอยู่ครู่หนึ่งและเงียบไว้
เสี่ยวหลานกล่าวต่อ “คุณอาจไม่ชอบที่จะได้ยินสิ่งนี้ ฮ่าฮ่า…ฉันจะเป็นคนแรกที่ คัดค้านหากใครจะโค่นเซียงดาว ลงมา”
“ฮะ?” ดงซูบินถึงกั ตกตะลึง
“การเมืองไม่ใช่การเล่นของเด็ก หรือการต่อสู้ของพวกผู้มีอิทธิพลพวกนั้น”เสี่ยวหลานหัวเราะ “ฉันเป็นนายกเทศมนตรีของเทศมณฑลมาไม่ถึงปี ถ้าเซียงดาวถูกโค่นล้ม คุณคิดว่าฉันจะเข้ารับตําแหน่งแทนเขาได้ไหม?”
ดงซูบินเข้าใจสิ่งที่เสียวหลาน พยายามจะพูดในทันใด
“คุณเข้าใจไหม?”
“ใช่.”
ดงซูบินเข้าใจทุกอย่างเสี่ยวหลานเพิ่งรักษาตําแหน่งของเธอในฐานะนายกเทศมนตรีและงานของรัฐบาลมณฑลก็อยู่ในระหว่างดําเนินการ แม้ว่าเซียงดาวจะหาข้อบกพร่องและทําให้สิ่งต่าง ๆ ยากสําหรับเธอ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่มีความหมายสําหรับเธอและรัฐบาลของมณฑล สมมติว่าเลขาธิการพรรคคนใหม่เข้ามาแทนที่เซียงดาวในกรณีนั้น ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป และเสี่ยวหลาน จะต้องใช้เวลาในการทําความคุ้นเคย หากเลขาธิการพรรคคนใหม่เอาแต่ใจมากกว่าเซียงเต้าฟา มันอาจจะซับซ้อน เลขาธิการพรรคคนใหม่อาจถอดดงซูบินออกจากตําแหน่งโดยใช้ผลประโยชน์ทับซ้อนเป็นข้ออ้าง
ล้มเซียงดาวแล้วโค่นเลขาธิการพรรคคนใหม่?
หลังจากโค่นเลขาธิการพรรคคนใหม่แล้ว เขาจะโค่นผู้แทนที่ใหม่อีกครั้งหรือไม่?
มันจะเป็นการเมืองได้อย่างไร! แม้ว่าครอบครัวของพี่สาวเสี่ยวจะมีอิทธิพล แต่ก็ไม่สามารถทําเช่นนั้นได้ พวกเขาไม่ใช่เสียงเดียวในรัฐบาล
ไม่น่าแปลกใจที่เสี่ยวหลานปฏิเสธที่จะทําอะไรกับเซียงดาวในอดีต เธอมีข้อพิจารณาของเธอ
หลังจากฟังพี่สาวเสียวแล้วดงซูบิน รู้สึกว่าเขาได้เรียนรู้มากมายเกี่ยวกับการเมือง เขาเป็นกบในบ่อน้ํา และมีอะไรอีกมากมายให้เขาเรียนรู้
“ ก็ได้ ฉันจะพักผ่อนในโรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง”
“ฮ่าฮ่า… อาจจะไม่”
“ฮะ? คุณเป็นคนขอให้ผมเข้าไปพักที่โรงพยาบาล
“แต่ฉันไม่ได้ขอให้คุณอยู่ที่นั่น รักษาความมุ่งมั่นของคุณเอาไว้ คุณต้องพร้อมที่จะแสดงจิตวิญญาณการต่อสู้ของคุณเมื่อฉันต้องการคุณ”
ดงซูบินนั่งขึ้น “คุณหมายความว่าสิ่งต่าง ๆ อาจเปลี่ยนไป?”
“ฉันไม่รู้ว่าสิ่งต่าง ๆ อาจเปลี่ยนแปลงหรือไม่ แต่มันจะไม่ง่ายสําหรับเซียงดาวที่จะขโมยเครดิตของคุณ ฉันแค่ไม่อยากให้เขาถูกย้ายออกไป แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะทําอะไรก็ได้ที่เขาต้องการในรัฐบาลของเทศมณฑล ไปรอที่โรงพยาบาลแล้วฝากที่เหลือให้ฉัน”
“ตกลง”
ดงซูบินมั่นใจหลังจากได้ยินสิ่งที่เสี่ยวหลานกล่าว อันดับของเขาต่าเกินไปที่จะขัดขวางการแข่งขันระหว่างหมายเลข 1 และหมายเลข 2 ของมณฑลได้
แต่เสี่ยวหลานมักมีวิธีการต่อสู้ของเธอ และ ดงซูบินมีวิธีการทําสิ่งต่างๆของเขา เขาอาจจะไม่เป็นผู้ใหญ่และมีประสบการณ์เหมือนเสี่ยวหลานในการเมือง อย่างไรก็ตาม หนึ่งร้อยเสี่ยวหลาน ไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้เมื่อสร้างปัญหาให้กับใครบางคน ถูกต้อง, เขายังคงโกรธเซียงดาว ที่แทงข้างหลังเขา และเขาจะใช้วิธีการของเขาเพื่อตอบโต้เขา!
ทรมานในความเงียบ?!
นั่นไม่ใช่สไตล์ของฉัน!
แต่ดงซูบินได้เรียนรู้บทเรียนของเขาแล้ว ข้อบกพร่องที่ใหญ่ที่สุดของเขาไม่ใช่ตัวละครที่พยาบาท แต่เป็นวิธีที่เขาดําเนินการแก้แค้น มันชั่วเกินไปและไม่เหมาะกับราชการ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาตัดสินใจ “เล่นตามกฏ” ในครั้งนี้กับเซียงดาว!
เสี่ยวหลานของฉันจะจัดการกับคุณด้วยวิธีการทางการเมือง! แล้วฉันจะติดต่อกลับไปด้วยวิธีอื่น!
นี้เรียกว่าการโจมตีสองทาง!
หลังจากนั้นไม่นาหลัวไห่ถึง, เกาแพนเหว่ยและคนอื่น ๆ ก็พบว่า ดงซูบินเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลและรู้ว่าผู้นําของงานลงทุนเปลี่ยนไป ทุกคนรีบโทรหาดงซูบินและต้องการไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล แต่เขาปฏิเสธที่จะพบพวกเขาและขอให้พวกเขาทํางานต่อไปเท่านั้น นี่เป็นเวลาทําการ และไม่เหมาะสมสําหรับพวกเขาที่จะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล แต่ก็ดีที่พวกเขาจะมาเยี่ยมหลังเลิกงาน ดงซูบินยังไม่รู้เกี่ยวกับแผนการของเสี่ยวหลานกับเซียงดาวและไม่ต้องการให้คนอื่นจับเขา
กลางวัน
หลังอาหารกลางวัน ดงซูบินมองดูนาฬิกาของเขาและโทรหาฮซินเยียน “สวัสดีพี่ฮะ? กินข้าวเที่ยงหรือยังครับ”
“ฉันเพิ่งเลิกงานและกําลังจะกลับบ้านไปกินข้าว คุณเป็นยังไงบ้าง?”
“อา… มันแค่เป็นอาการเล็กๆน้อยๆ”
ฮซินเยียนรู้ว่า ดงซูบินก่าลังแกล้งป่วยและไม่ได้ถามต่อ เธอหัวเราะ “คุณต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหม”
“ครับ. คุณพอจะรู้หรือไม่ว่าตอนนี้เลขาเซียงอยู่ที่ไหน? เขายังอยู่ที่ทํางานหรือกลับมาที่ห้องแล้ว?”
ฮซินเยี่ยนกระพริบตา “เลขาเซียงยังไม่ได้รายงานตัวและอาจอยู่ในห้องทํางานของเขา แต่เขาน่าจะกลับบ้านเร็ว ๆ นี้เพื่อทานอาหารกลางวัน ฉันได้ยินมาว่าลูกชายของเขาจึงกลับมาจากปักกิ่งแล้ว”
“โอ้ขอบคุณมากเลยครับ”
“ซูบินคุณมีอะไรหรือเปล่า… คุณคิดจะทําอะไรแพลงๆอีกแล้วใช่ไหม คุณ…”
“อย่ากังวล ผมจะทําอย่างงั้นไปทําไมกัน ทุกอย่างปกติดี. ผมแค่ถามเฉยๆเพียงเท่านั้น”
ฮูซินเยียนเองดูไม่เชื่อเขา หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อ ดงซูบินถามว่าเซียงดาวอยู่ที่ไหน มันอาจจะดีถ้าเป็นคนอื่น แต่เสี่ยวตงได้ทําสิ่งที่ชั่วร้ายมากมาย และเธอจะไม่กังวลได้อย่างไร? นอกจากนี้เซียดาวเพิ่งยึดตาแหน่งของเขาไปและเธอรู้ว่าดงซูบินจะไม่ยอมอยู่เงียบๆแน่
“ซูบินคุณ…”
“อย่าบอกเสี่ยวหลานเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมอยากให้เรื่องนี้รู้กันระหว่างเราสองคน”
ฮซินเยียนไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี นี้คงจะไม่ใช่คําถามที่ปกตินี้? เธอรู้สึกไม่ดีหลังจากวางสายและรีบไปที่ห้องพัก
ในเวลาเดียวกัน ดงซูบินออกจากโรงพยาบาลและขับรถไปที่ห้องพัก เขาไม่ได้นําอะไรติดตัวไปที่โรงพยาบาลและต้องการกลับไปเอาเสื้อผ้า แปรงสีฟัน เครื่องโกนหนวด ฯลฯ และมองหาโอกาสที่จะกลับไปที่เซียงดาวแน่นอนว่าเขาจะไม่ทิ้งหลักฐานใดๆ หรือให้ใครรู้ว่าเขาทําไม่ดีในครั้งนี้
ทางเข้าครอบครัวคณะกรรมการพรรคมณฑล
ดงซูบินขับรถเข้าไปใกล้ๆ และเห็นฮซินเยี่ยน ปั่นจักรยานไฟฟ้าของเธอ เขารู้ว่าเธอเป็นห่วงเขาและอยู่ที่นี่เพื่อดูแลเขา แต่ไม่มีใครหยุดเขาได้ ทันใดนั้น เขาสังเกตเห็นโคโรลลาสีเงินจอดอยู่ริมถนน และมีสุนัขตัวใหญ่วิ่งออกไปเมื่อประตูเปิดออก ลูกชายของเซียดาว และเพื่อน ๆ ของเขาก็ลงจากรถเช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะอายุราวๆเดียวกับเขาในวัยยี่สิบ
“เร็นจิ นายพาสุนัขของนายเดินไปทั่วเลยใช่ไหม?”
“เอาล่ะ. ฉันกลัวว่าสุนัขของนายจะไปทําร้ายคนอื่น คุณช่วยจูงมันไว้ได้ไหม”
เสี่ยวเร็นจิตอบอย่างไม่ใส่ใจ “สายจูงอะไร!แล้วหมาของฉันมันก็จะไม่สบายตัวสิ ถ้าจูงมันไว้”
นักศึกษามหาวิทยาลัยอีกคนถาม “ถ้าสุนัขของนายกัดคนอื่นล่ะ”
“งั้นก็ได้” ชายอีกคนหัวเราะและพูดเบาๆ “พ่อของเขาเป็นเลขาธิการพรรค คุณคิดว่าเขากลัวตาหวงจะกัดคนอื่นอย่างงั้นหรอ? คนๆ นั้นโชคไม่ดีที่โดนกัด เพราะมันจะไม่กัดใคร”
เซียงเร็นจิหัวเราะ “ไม่เป็นอะไร. ไปก่อนนะทุกคน พ่อของฉันกําลังจะกลับมา และฉันต้องกลับไปทานอาหารกลางวัน”
สุนัขตัวนี้เป็นสมบัติของตระกูลเซียง พวกเขาเก็บมันไว้ประมาณเจ็ดปีและมันเคยกัดคนอื่นมาก่อน หน่วยงานที่เกี่ยวข้องมีอํานาจสอบสวนและนําสุนัขไป แต่ใครจะกล้าเอาสุนัขของเลขาธิการพรรคไป? แม้ว่าสุนัขตัวใหญ่จะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา ในบริเวณที่พัก และสุนัขทุกตัวจะต้องถูกจูงอยู่ในบริเวณนั้น ไม่มีใครกล้าพูดออกมาเซียงดาวเป็นหมายเลข 1 ในมณฑลหยานไป!
รถซานตาน่าของ ดงซูบินเดินผ่านพวกเขาและได้ยินการสนทนาของพวกเขา เขาโกรธมากเมื่อเห็นสนัขตัวนั้นจ้องมาที่เขาโดยไม่มีสายจูง บ้าเอ๊ย! โทษโชคของคนโดนกัด? แกนี้มันเหย่อหยิ่งจริงๆ! แกคิดว่ามณฑลหยานไท่ เป็นสนามหลังบ้านของครอบครัวแกอย่างงั้นหรอ ?! ไอ้สารเลว แกปฏิเสธที่จะฟังฉันเมื่อฉันขอให้แกจูงสุนัขของแกไว้เมื่อเช้านี้? ดี! ฉันจะบังคับแกทําในสิ่งที่ฉันต้องการเอง!
ดงซูบินจู่ๆก็มีแผนการชั่วร้ายในใจของเขา!
