บทที่ 1121 ไม่อยากเชื่อ
ซือเยี่ยหานมองไปหาลูกชายตัวเอง
เด็กน้อยที่เมื่อครู่เถียงว่าพ่อตัวเองไม่มีเหตุผล เวลานี้ในที่สุดก็นึกได้ว่าตัวเองลืมธุระไป เขาเม้มปาก เหมือนหงุดหงิดเล็กน้อย
แต่เมื่อนึกถึงว่าเมื่อครู่นี้ได้คุยโทรศัพท์กับแม่ ได้ยินเสียงของแม่ ก็ดีใจขึ้นมาอีก
เด็กชายเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง “คุณแม่บอกว่าดื่มแค่นิดเดียว คุณแม่รู้จักความพอดี หนังสือบอกว่าไม่เป็นไรถ้าดื่มในปริมาณที่เหมาะสม”
ซือเยี่ยหานวางเอกสารในมือลงอย่างปวดหัว
เธอไม่เป็นไรแน่นอนอยู่แล้ว…
ที่เป็นไรน่ะ คือคนอื่น
ผ่านไปสักครู่ พวกสวี่อี้ เฟิงเสวียนอี้ สืออี และหัวหน้าหน่วยของทุกทีมก็มารายงานความคืบหน้าภารกิจประจำสัปดาห์กับซือเยี่ยหานตามปกติ
รอจนทุกคนรายงานพอสมควร เตรียมตัวถอยออกไปแล้ว ซือเยี่ยหานกลับเรียกพวกเขาไว้
ซือเยี่ยหานเอ่ย “เดี๋ยวก่อน”
พวกสวี่อี้กับสืออีหยุดฝีเท้าทันที
สวี่อี้ถาม “คุณชายเก้า ยังมีอะไรจะสั่งอีกไหมครับ”
“เดี๋ยวพวกนายไปรับหวันหวั่นกับฉัน” ซือเยี่ยหานสั่งการ
“รับทราบครับ คุณชายเก้า!” สวี่อี้ตอบรับเสร็จก็ชะงักไป เพราะพวกเขาสังเกตเห็นว่า เมื่อครู่นี้ซือเยี่ยหานพูดว่า ‘พวกนาย’
สวี่อี้พูด “ต้องการกี่คนครับ”
ซือเยี่ยหานเอ่ย “ทุกคน”
สวี่อี้ตกใจ “พวกเราไปกับทุกคน?”
ซือเยี่ยหานรับคำ “อืม”
สวี่อี้นิ่งเงียบ
บอดี้การ์ดลับทุกมองหน้ากันเล็กน้อย คนมากขนาดนี้ไปรับคนด้วยกัน ไม่เกินเหตุไปหน่อยเหรอ?
แต่กับคำสั่งของผู้นำตระกูล แม้พวกเขาสงสัยในใจก็ไม่กล้าถามมากมาย มองแค่ว่าผู้นำตระกูลหลงคุณหนูเยี่ยเกินไปแล้ว
เวลานี้มีเสียงฝีเท้าดังตึกๆ ตามมา ถังถังเดินลงมาจากชั้นบนอย่างรีบร้อน “คุณพ่อ ผมอยากไปรับคุณแม่ด้วย!”
ถึงแม้ก่อนหน้านี้ สวี่อี้จะย้ำเตือนเรื่องของเด็กคนนี้กับพวกเขาแล้ว แต่ทันทีที่ทุกคนได้ยินคำว่า ‘คุณพ่อ’ ก็ยังอดปาดเหงื่ออยู่เงียบๆ ไม่ได้
ในกลุ่มคน เฟิงเสวียนอี้ชำเลืองมองทางเด็กน้อยอย่างเงียบเชียบ พอได้ยินคำว่าคุณพ่อนั้น คิ้วเหมือนจะเลิกขึ้นเล็กน้อย
ซือเยี่ยหานหันมองเด็กน้อย “ลืมที่แม่พูดแล้วเหรอ?”
ถังถังหน้าม่อยคอตก “คุณแม่บอกว่าให้ถังถังเป็นเด็กดีนอนหลับ…แต่…แต่คืนนี้คุณแม่ดื่มเหล้า คุณแม่เป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ดื่มเหล้ากลับบ้านไม่ปลอดภัย! ถังถังอยากไปรับคุณแม่!”
หลังจากบอดี้การ์ดลับทุกคนที่อยู่ด้านข้างได้ยินประโยคนี้ของเด็กน้อย ก็แทบจะหันหน้าขวับมาอย่างพร้อมเพรียงกัน สีหน้าแสดงความไม่อยากเชื่อ
what!
คุณหนูหวันหวั่น…ดื่มเหล้าเหรอ?
ในห้องรับแขกโอ่โถงเสมือนเกิดพายุลมฝนทันใด สีหน้าของทุกคนเปี่ยมความตกตะลึง
“พ่อบ้านสวี่ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณหนูหวันหวั่นถึงดื่มเหล้าได้ นายท่านไม่อนุญาตให้คุณหนูดื่มไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณหนูดื่มเหล้าได้ล่ะ!” สืออีรีบกระซิบถามสวี่อี้ด้านข้าง
“นั่นสิพ่อบ้านสวี่! ทำไมคุณหนูเยี่ยดื่มเหล้าได้ล่ะ!”
“ทำไมเจ้านายอนุญาตให้คุณหนูเยี่ยดื่มเหล้ากัน?”
ทุกคนมองสวี่อี้เหมือนมดเต้นเร่าบนกระทะร้อน สวี่อี้เองก็นิ่งอึ้งไปแล้ว “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง! ฉันแค่รู้ว่าคืนนี้คุณหนูหวันหวั่นไปงานเลี้ยงปิดกล้อง…”
ไหนเลยจะรู้ว่าคุณชายเก้าจะอนุญาตให้คุณหนูดื่มเหล้า!
มิน่าล่ะ…มิน่าคุณชายเก้าถึงพาคนไปรับมากมายขนาดนี้!
นี่กลัวว่าถ้าคุณหนูดื่มมากแล้วเมาอาละวาดอีก คงไม่มีใครหยุดไหว เลยเตรียมคนไปเผื่อมากหน่อยเหรอ?
ขอร้องล่ะ! พวกเขาก็หยุดไม่ไหวเหมือนกันตกลงไหม…
ไปแล้วก็เหมือนส่งหัวคนให้นั่นแหละ!
สุดท้ายถังถังก็ยังทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ ขึ้นห้องไปนอนแต่โดยดี
ส่วนพวกสวี่อี้ สืออี เฟิงเสวียนอี้ ได้แต่ตามนายท่านตัวเองออกไปรับคนในสภาพขวัญหนีดีฝ่อ…
—————————————————————–
บทที่ 1122 จุดไฟในใจของผม
ช่วงเวลาเดียวกัน ในห้องส่วนตัวของบาร์แห่งหนึ่งที่เมืองหลวง
“ชนแก้ว! แก้วแรกให้พวกเราที่ปิดกล้องได้อย่างราบรื่น!”
“แก้วที่สองให้คุณชายอย่างฉันที่กำลังจะไต่ขึ้นบัลลังก์ราชาจอเงินในอนาคต! ชนแก้ว!”
…
คืนนี้กงซวี่ครึกครื้นมากถึงมากที่สุด ไม่นานเขาก็ดื่มเหล้าขวดใหญ่ขวดหนึ่งจนหมด
เขาดื่มเองไม่เป็นไร แต่ยังจะดึงเยี่ยหวันหวั่นมาดื่มด้วยกัน
หานเซี่ยนอวี่ที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้นก็ขมวดคิ้ว ถือแก้วเหล้าเดินเข้าไปหา “กงซวี่ พอได้แล้ว ฉันดื่มเป็นเพื่อนนายเอง เยี่ยไป๋ดื่มเหล้าไม่ได้”
“ไม่เอาๆ ผมจะให้พี่เยี่ยดื่มเป็นเพื่อนผม!”
กงซวี่พูดพลางเขยิบไปตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น “พี่เยี่ย ผมถามพี่สักสองสามคำถามได้ไหม?”
“นายอยากถามอะไร” เยี่ยหวันหวั่นโคลงแก้วเหล้าในมือ เท้าคางมองกงซวี่
ถึงแม้เยี่ยหวันหวั่นดื่มไปไม่มาก ยังไม่เมา แต่ภายใต้แสงไฟสลัว ดวงตาที่มึนเมาน้อยๆ คลอน้ำแวววาว เรียกว่ามัวเมาคนให้หลงกระทำผิด
กงซวี่มองไปมองมา ไม่รู้ทำไมหน้าถึงแดงขึ้นทุกที ทั้งตัวอึ้งค้างอยู่ตรงนั้น
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยว่า “พูดสิ!”
จนกระทั่งเยี่ยหวันหวั่นเร่งเร้า กงซวี่จึงค่อยได้สติกลับมา ถามอย่างมึนเมาว่า “พี่เยี่ย พี่…พี่มีไฟไหม”
เยี่ยหวันหวั่นไม่สูบบุหรี่ย่อมไม่มีอยู่แล้ว ดังนั้นจึงตอบ “ไม่มีสิ!”
กงซวี่พลันงึมงำ “โกหก! งั้นทำไมพี่ถึงจุดไฟในใจผม?”
เยี่ยหวันหวั่นมีเงาเส้นดำพาดผ่านบนหน้าทันที
หานเซี่ยนอวี่พูดไม่ออก
ลั่วเฉินนิ่งอึ้ง
“พี่เยี่ย ผมมีพลังพิเศษ พลังพิเศษที่โคตรสุดยอด! พี่รู้ไหมว่าคืออะไร” กงซวี่ถามอีก
เยี่ยหวันหวั่นเลิกคิ้ว “อะไร”
กงซวี่เอ่ย “โคตร…โคตรชอบพี่เลย!”
เยี่ยหวันหวั่นรวมถึงทุกคนนิ่งเงียบไป
กงซวี่จ้องเยี่ยหวันหวั่นต่อ “พี่เยี่ยๆ สุดท้าย! คำถามสุดท้าย! พี่รู้ไหมว่าผมชอบกินอะไร”
เยี่ยหวันหวั่นกลอกตามองเขา “นายชอบกินทุกอย่างนั่นแหละ!”
กงซวี่บอก “ผิด! ผมชอบ…ชอบเหม่อมองพี่…”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
เจ้าหมอนี่…เมาหัวราน้ำแล้วละมั้ง! ถึงกับหยอกเธอเป็นผู้หญิงแล้ว…
ทุกคนเห็นกงซวี่เมาเพ้ออยู่ตรงนั้นก็หัวเราะท้องแข็ง โห่ร้องเฮฮาขึ้นมา
ที่มุมหนึ่ง เฟ่ยหยางก็หลุดหัวเราะ นั่งทำท่าจะอ้วกอยู่ข้างๆ หานเซี่ยนอวี่ “กงซวี่เจ้าเด็กนี่ ถ้าไม่รู้เรื่องก็นึกว่าเขาเป็นเกย์แล้ว!”
หานเซี่ยนอวี่ไม่ได้ยินว่าผู้จัดการของตัวเองทำอะไรอยู่แม้แต่น้อย กลับลุกพรวดขึ้นมา เดินตรงไปทางกงซวี่กับเยี่ยหวันหวั่น
กงซวี่เจ้าเด็กนั่นดื่มจนส่ายโงนเงน ทั้งร่างเกาะหนึบอยู่บนตัวเยี่ยหวันหวั่น
หานเซี่ยนอวี่ใช้มือเดียวยกกงซวี่ขึ้นมาอย่างไร้สุ้มเสียง “กงซวี่ ไม่มาดื่มกับฉันสักแก้วล่ะ?”
“พี่เซี่ยนอวี่! ดื่มสิ! มาแข่งกัน!” กงซวี่ชูแก้วขึ้นอย่างซวนเซ ร่างกายโงนเงน จวนจะร่วงไปหาเยี่ยหวันหวั่นอีกแล้ว
หานเซี่ยนอวี่ยื่นมือไปเกี่ยวตัวเขาอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่ากลัวเขาชนโดนตัวเยี่ยหวันหวั่น จากนั้นเขาก็นั่งลงระหว่างกงซวี่กับเยี่ยหวันหวั่น แยกทั้งสองคนออกจากกัน
หลังจากดื่มหลายแก้วกับกงซวี่ หานเซี่ยนอวี่เอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ดื่มน้อยหน่อย ยังไงซะนายก็…“ เป็นผู้หญิง
รอบนี้ เฟ่ยหยางที่เพิ่งเอากงซวี่มาล้อเล่นตัวแข็งทื่อแล้ว…
นี่…นี่มันสถานการณ์อะไรกัน…
ทำไมเขารู้สึกว่าหานเซี่ยนอวี่ใส่ใจดูแลเยี่ยไป๋มาก?
แถมน้ำเสียงที่พูดกับเยี่ยไป๋ก็อ่อนโยนกว่าที่พูดกับคนอื่น…
ฝั่งนี้กงซวี่เห็นหานเซี่ยนอวี่แย่งตำแหน่งของตัวเองไป ก็พลันจะโวยวายอีก โชคดีที่เวลานี้เยี่ยมู่ฝานซึ่งไปห้องน้ำกลับมาทันเวลาพอดี
……………………….
