บทที่ 1123 ฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย
เยี่ยมู่ฝานเพิ่งเสร็จธุระกลับมาจากห้องน้ำ ก็เห็นกงซวี่กำลังรนหาที่ตายอีก จึงยกเขาขึ้นมา จากนั้นใช้ก้นเบียดเขาออกไปทันที “ทำอะไรน่ะ! จะเมาคลั่งก็ไปทำอีกด้านโน่น! อย่ามาเกาะแกะเยี่ยไป๋ของฉัน!”
เมื่อเห็นเยี่ยมู่ฝานกลับมาแล้ว หานเซี่ยนอวี่จึงค่อยโล่งใจเล็กน้อย
กงซวี่เอ่ย “เหลวไหล! พี่เยี่่ยเป็นของผมชัดๆ”
เยี่ยมู่ฝานกล่าว “ถุย บ้านนายสิ ฝันไปเถอะ!”
กงซวี่คิดเล็กน้อย ก็คิดถึงอีกอย่างที่ดีรองลงมา “งั้น…งั้นผมเป็นของพี่เยี่ยก็ได้”
เยี่ยมู่ฝานพูดไม่ออก
เจ้านี่ยังหน้าไม่อายได้อีก!
จริงๆ เลย พอคิดว่าหลังจบรางวัลจินหลาน หวันหวั่นจะบอกความจริงกับเขาก็ปวดใจแล้ว…
ขนาดตอนนี้หวันหวั่นเป็นผู้ชายยังแบบนี้ ถ้ารู้ว่าเธอคือผู้หญิงไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้างเลย!
ตอนแรกเยี่ยหวันหวั่นยังยับยั้งชั่งใจไม่ดื่มเหล้า ต่อมาบรรยากาศครื้นเครง จึงไม่ระวังจนเหมือนจะดื่มเกินขอบเขตคำว่า ‘นิดหน่อย’ ไปแล้ว
แต่คำทำนองว่า ‘นิดหน่อย’ ‘นิดเดียว’ หรือ ‘พอเหมาะ’ ก็ไม่ได้กำหนดค่าไว้ตายตัวนี่ จะพูดตามใจยังไงก็ได้
เยี่ยมู่ฝานคิดว่านานๆ ทีจะได้มีความสุข แถมวันนี้ยังเป็นคนกันเองทั้งนั้น พี่ชายคนนี้ก็อยู่ที่นี่ด้วยทั้งคน ไม่น่าเกิดเรื่องได้ ดังนั้นจึงปล่อยให้เยี่ยหวันหวั่นดื่มไป
กงซวี่เข้ามาถูไถเหมือนตังเม “พี่เยี่ย มา ดื่ม! ดื่มต่อ!”
เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นเริ่มเมาแล้ว เธอขมวดคิ้ว ใบหน้าอาบย้อมไปด้วยความเมามาย เอ่ยปากอย่างขี้เกียจว่า “เด็กน้อยซวี่ ฉันขอเตือนนายว่าอย่ารนหาที่ตาย ว่ากันว่า…ฉันเมาแล้วนิสัยไม่ค่อยดีเท่าไร ดื่มเยอะแล้วชอบทุบตีคน…”
หานเซี่ยนอวี่สำลัก “แค่ก เมาแล้วนิสัยไม่ดี…จุดนี้ฉันเป็นพยานได้”
กงซวี่มีสีหน้าไม่ใส่ใจ “งั้นก็ดีเลย! ผมชอบถูกพี่เยี่ยทุบตี!”
เฟ่ยหยางที่รอเผือกอยู่พูดไม่ออก
เขาสงสัยหนักมากว่ากงซวี่เบี่ยงเบนไปแล้วจริงๆ…
แต่ต่อให้จริงก็ไม่แปลกหรอก เพราะหน้าตาของเยี่ยไป๋ จิ๊ๆ…
เดี๋ยวก่อน หานเซี่ยนอวี่อ่อนโยนกับเยี่ยไป๋เป็นพิเศษขนาดนั้น คงไม่ใช่ว่าก็…
เฟ่ยหยางเย็นวาบทั้งตัวทันใด
ไม่ได้ๆ กลับไปเขาต้องเตือนอีกฝ่ายดีๆ สักรอบ! ห้ามทำผิดพลาดเด็ดขาด!
…
ในเวลาเดียวกัน รถของซือเยี่ยหานจอดอยู่ไม่ไกลจากชั้นล่างของบาร์แล้ว
ซือเยี่ยหานกับสวี่อี้แล้วก็สืออีนั่งอยู่ในรถคันหน้าสุด ส่วนพวกบอดี้การ์ดลับนั่งรถสองคันหลัง
ชายหนุ่มร่างผอมสูงหนึ่งในนั้นแอบลงจากรถวิ่งไปที่ตลาด หลังผ่านไปสักพักก็รีบร้อนวิ่งกลับมา
“ซื้อมาได้ไหมๆ” ทุกคนรีบถาม
“ซื้อได้แล้วๆ! ซื้อมาสามแก้ว! เถ้าแก่บอกว่าชาแก้เมานี้ได้ผลดีเป็นพิเศษ!” ชายหนุ่มร่างผอมสูงรีบตอบ
“เฮ้ย มีแค่ชาแก้เมาไม่ได้มั้ง? ได้ยินว่านมก็ใช้ได้นะ! ได้ซื้อนมมาด้วยไหม”
“จริงสิ ยังมีน้ำผึ้งด้วย! ฉันเพิ่งค้นดูเมื่อกี้ เขาบอกว่าพวกมะเขือเทศ องุ่น แตงโมก็ใช้ได้เหมือนกัน น่าจะซื้อมาสักหน่อยนะ…”
ทุกคนต่างแย่งกันพูดแสดงความคิดเห็น หน้าผากของทุกคนชุ่มเหงื่อ ราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอย่างไรอย่างนั้น
เวลานี้เอง เฟิงเสวียนอี้เอ่ยเสียงตะกุกตะกัก “มะ…ไม่มีประโยชน์…ของพวกนี้แค่บรรเทาอาการไม่สบาย…ดะ…ได้แค่บรรเทาอาการปวดหัวหลังเมา…มะ…ไม่ได้แก้เมา…”
ทุกคนเงียบไป
ทั้งหมดพลันรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย
ไม่เอานะ! หรือว่าจะได้แต่รอความตายเหรอ…
“ตั้งสติไว้ อย่าลนลาน! มีคุณชายเก้าอยู่ ยังมีคุณชายเก้าอยู่นะ! คุณชายเก้าดูแลได้! พวกเราจะไม่เป็นไร!” ชายหนุ่มตัวผอมสูงเอ่ยปลอบ
เฟิงเสวียนอี้พูด “คะ…คุณชายเก้า…ตะ…ตามใจคุณหนูหวันหวั่นเกินไป…ฉะ…ฉันรู้สึกว่า…เป็นไปได้มากว่า…เขาจะยืนอยู่ข้างๆ มองคุณหนูหวันหวั่นอัดพวกเรา”
——————————————————————-
บทที่ 1124 แม่จ๋าช่วยด้วย!
ทุกคนเงียบงัน
พูดแทงใจแล้วหัวหน้า
หัวหน้า! อย่าพูดอย่างนั้นจะได้ไหม?
ให้ความหวังในการมีชีวิตรอดต่อไปกับพวกเราสักนิดสิ!
ทำไมรู้สึกเหมือนพวกเขาถูกพามาเป็นกระสอบทรายเลยล่ะ?
…
ห้องส่วนตัวในบาร์ คืนนี้ทุกคนเบิกบานมีความสุข งานเลี้ยงปิดกล้องในที่สุดก็จบลง
คนทั้งหลายทยอยกันบอกลากลับไป พวกเยี่ยหวันหวั่น กงซวี่ ลั่วเฉิน หานเซี่ยนอวี่ และเยี่ยมู่ฝานกำลังยืนรอรถมารับอยู่ที่ข้างถนน
กงซวี่เมาโดยสมบูรณ์แล้ว เจ้าหมอนี่ยิ่งดื่มก็ยิ่งเกาะแกะคน
ลั่วเฉินกับหานเซี่ยนอวี่สองคนจึงช่วยหามเขาไว้
“พี่เยี่ย มา PK กัน! มาสู้กันสักยก! พี่น้องที่ไม่เคยทะเลาะกันไม่ใช่พี่น้องที่แท้จริง! พี่เคยพูดว่าพอพี่ดื่มมากแล้วชอบต่อสู้ไม่ใช่เหรอ…”
หมาน้อยบางตัวตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรนหาที่ตายแม้แต่น้อย
เยี่ยหวันหวั่นพิงไหล่เยี่ยมู่ฝาน ดวงตามึนเมาพร่ามัวสว่างวาบขึ้นมาก “นาย…อยากสู้กับฉัน?”
“ใช่ มาเลยสิ! ตอนนี้ผมเก่งกาจแล้ว!” กงซวี่ภูมิใจเหลือหลาย
หมอนี่ดื่มเหล้าหมดก็มีพละกำลังแข็งแกร่ง ดิ้นหลุดจากลั่วเฉินและหานเซี่ยนอวี่ทันที แล้วพุ่งเข้าใส่เยี่ยหวันหวั่น
ถึงแม้เยี่ยหวันหวั่นจะเมาจนเดินไม่มั่นคงแล้ว แต่พริบตาที่กงซวี่โจมตีเข้ามา ร่างกายกลับคล่องแคล่วอย่างน่าเหลือเชื่อ แค่ขยับนิดเดียวก็หลบการโจมตีของกงซวี่ได้
กงซวี่รู้สึกว่าตรงหน้าพร่าเลือน เยี่ยหวันหวั่นก็หายตัวไปแล้ว จึงกระสับกระส่ายทันที “เชี่ย…ไม่นับ…ฉันดื่มเยอะ…ดื่มเยอะจนตาลายแล้ว”
กงซวี่ออกหมัดต่อ
แต่เยี่ยหวันหวั่นราวกับรู้ท่าถัดไปของเขาล่วงหน้า ทุกครั้งจะหลบได้ก่อนเสมอ ผ่านไปหลายสิบกระบวนท่า กงซวี่แตะไม่โดนแม้แต่ชายเสื้อของเยี่ยหวันหวั่น กลับกันเขาเหนื่อยจนหอบแฮก
เดิมทีเยี่ยมู่ฝานคิดจะดึงกงซวี่ออกมา แต่พอเห็นกงซวี่ไม่ได้ดังใจนึก ก็ยืนชมละครอยู่ตรงนั้นเสียเลย ก่อนหน้านี้เยี่ยหวันหวั่นเคยฝึกฝีมือมาก่อน หนำซ้ำยังไม่เลวด้วย หลบการโจมตีของกงซวี่น่าจะยังนับว่าไม่มีปัญหา
บนใบหน้าลั่วเฉินฉายแววตกใจวาบผ่าน เพราะปกติเยี่ยไป๋ดูสุภาพเรียบร้อย เหมือนคุณชายสูงศักดิ์ที่ไม่เคยต้องซักผ้าถูบ้าน เขาไม่เคยรู้ว่าเยี่ยไป๋มีฝีมือดีมาก
ถึงแม้กงซวี่เมามาย แต่ภายใต้การฝึกฝนในช่วงนี้ วิชาต่อสู้ของเขาเพียงพอจะจัดการคนธรรมดาได้ แต่เขากลับโจมตีไม่โดนเยี่ยไป๋สักกระบวนท่า
กงซวี่มีสีหน้าไม่ยินยอม ยิ่งพลาดก็ยิ่งกล้า “ฮึ…ผมไม่เชื่อหรอก! ดูความเก่งกาจของคุณชายน้อยซะ!”
หลังสู้กันสักพัก เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกว่าต่อสู้กับกงซวี่น่าเบื่อนิดหน่อย เริ่มหมดความอดทนแล้ว เมื่อเห็นกงซวี่โจมตีเข้ามาอีกก็เบะปาก ครั้งนี้เธอไม่หลบอีกแล้ว แต่ออกหมัดไปในพริบตา…
วินาทีถัดมา เสียง ‘ปัง’ ก็ดังสนั่น…
หมัดของเยี่ยหวันหวั่นเฉียดผ่านร่างของกงซวี่ ชกลงบนรถออฟโรดแลนด์โรเวอร์คันสูงด้านหลังกงซวี่อย่างทรงพลังราวสายฟ้าฟาด…
กระโปรงรถของรถแลนด์โรเวอร์ถูกมือขาวอ่อนนุ่มชกจนเป็นหลุมใหญ่ในพริบตา ไม่นานจากนั้นก็ขึ้นควันสีดำเป็นสาย แม้แต่เครื่องยนต์ก็ถูกชกพังแล้ว…
กงซวี่พูดไม่ออก
ลั่วเฉินอึ้งงัน
หานเซี่ยนอวี่ก็เช่นกัน
เยี่ยมู่ฝานอึ้งตะลึง นี่มันสถานการณ์อะไรกัน?
หลังจากได้ยินเสียงดังสนั่น กงซวี่หมุนตัวมาตามจิตใต้สำนึก
เขาจ้องกระโปรงรถที่ถูกชกเป็นหลุมใหญ่และกำลังโชยควันอย่างอึ้งค้าง สร่างเมาโดยสมบูรณ์แล้ว
หลังจากอึ้งค้างหนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที กงซวี่ก็กรีดร้องออกมาเหมือนแมวพองขน แล้วเผ่นมาหลบด้านหลังลั่วเฉิน ทั้งตัวกอดอีกฝ่ายไว้แน่น
แม่จ๋า! ช่วยด้วย…
………………….
