ณ โตเกียว
หน้าประตูหน้าโรงแรม
“หัวหน้า เชิญขึ้นรถค่ะ”
“ขึ้นรถไปกันก่อนเลย พอดีฉันจําเป็นจะต้องโทรหาใครสักคนก่อน”
จางฟาง หยุรุย และคนอื่นๆเองก็ไม่กล้าขึ้นรถไปก่อนเพราะหัวหน้าของเขายังไม่ขึ้นรถ พวกเขาเลยนําสัมภาระวางรอไว้ข้างรถก่อนและยืนรออยู่ในที่เดียวกัน
หลังจากดงซูบินปลีกตัวออกไป ดงซูบินก็สไลด์หาหมายเลขโทรศัพท์ของหยูเหมยเซียว และกดโทรหาเธอ แม้ว่าโทรศัพท์ของเขาจะเชื่อมสัญญาณได้ทั่วโลก แต่แน่นอนสัญญาณนั้นจะไม่ดีเท่าไรนัก เสียงที่ปะปนกับเสียงกรอบแกรบ เสียงปั๊บ เสียงบ และเสียงเรียกเข้าประมาณสี่กับห้า เสียงปั๊บ โทรศัพท์กําลังเชื่อมต่ออยู่
“ซูบินหรอ?”
“พี่หยู ตอนนี้คุณอยู่ไหน?”
“ฉันเองก่าลังเตรียมทําอาหาร และ เซียวเซียวเองก็อยู่ที่บ้านตอนนี้ด้วย”
ดงซูบินทําท่าทางโล่งอก และจาพูดด้วยน้ําเสียงเคร่งขรึมว่า: “เอาล่ะ พอดีฉันจําได้ว่า คุณเคยเล่าเรื่องพ่อแม่ของคุณให้ฉันฟัง” ดงซุบินนิ่งไปสักพักก่อนจะพูดต่อว่า “ช่วยอธิบายมาให้มากกว่านี้หน่อยได้ไหม ว่าคุณเจอพ่อแม่ครั้งล่าสุดตอนไหนกัน?” หยุเหม่ยเซียวพูด “เรื่องนี้ฉันเคยได้ยินเรื่องพ่อแม่ของฉันจากญาติๆที่เลี้ยงฉันมา เขาบอกว่าพ่อแม่ของฉันตาย หลังจากที่ฉันอายุได้เพียงสามสี่ขวบ บางทีอาจจะสี่หรือห้าขวบ ตอนนั้นฉันยังจําอะไรไม่ค่อยได้ ดังนั้น…ถ้าไม่ใช่เพราะญาติของฉันหลุดพูดออกมาและฉันบังเอิญได้ยิน ตอนนี้หรอฉันจ่าเรื่องพวกนั้นไม่ค่อยได้แล้ว และก็จําช่วงเวลาไม่ค่อยได้แล้วด้วย ซูบิน ซูบินทําไมถึงถามเรื่องนี้เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า เห็นว่าตอนนี้คุณเดินทางไปทําธุระนิ คุณกลับมาแล้วหรอ”
“ไม่มันไม่มีอะไรมากหรอก” ดงซูบินกล่าวว่า “คุณพอจะจําลักษณะใดในร่างกายของแม่คุณได้บ้าง แบบชัดที่สุด?”
หยุเหมยเซียว ใบหน้าร้อนผ่าว “ไม่เลย”
ดงซุบินก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เขาจําได้ว่าร่างกายของพี่สาวหยุนั้นเรียบเนียนราวกับว่า เธอไม่มีปานหรือจุดสังเกตสําคัญๆเลย”
“แล้วอย่างอื่นล่ะ อย่างเช่นลักษณะการใส่เสื้อผ้า? ? ”
“ฉันจําไม่ได้เลย.ซูบินเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
“ตอนนี้ฉันเพียงต้องการข้อมูลทางกายภาพของแม่ของคุณ ฉันคิดว่าฉันได้เบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับครอบครัวของคุณ
“เรื่องนี้..ฉันเคยถามพวกเขา”
“ก็ถ้าคุณจ่าอะไรได้ ช่วยโทรหาฉันทันที”
หลังจากวางสาย ดงซูบินไม่ได้คาดหวังอยู่แล้วพี่สาวหยูจะจ่าอะไนเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ เมื่อคิดเกี่ยวกับมันแล้ว เขาควรเริ่มหาเบาะแสจากหลิวเฉินหลงเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ตอนนี้ไฟต์บินของเขา…
“หัวหน้าซูบิน รถบัสกําลังจะออกแล้ว” หลัวไร่ถึงเองก็กําลังจะเดินขึ้นรถ
ดงซุบินมองไปที่รถบัสและคิดว่า “ไปกันก่อนเลย ฉันมีเรื่องบางอย่างที่จะต้องทํา เดียว ฉันจะกลับไปไฟต์บ่ายของวันพรุ่งนี้”
หลัวไหญิงถึงกับแสดงท่าทางผงะออก “นี่…หัวหน้า…”
ดงซูบินไม่สนใจรถบัสอีกต่อไป หลายคนโบกมือและเขาเข้าไปในโรงแรมอีกครั้งพร้อมกับกระเป๋าเดินทางของเขา เขายังคิดอย่างดีแล้วว่าจะยังไม่กลับในตอนนี้ แน่นอนถ้าคุณเปลี่ยนเวลาตัวไม่ได้ มันเป็นเรื่องใหญ่ที่จะจองตั๋วกลับบ้านอีกใบหนึ่งและจะไม่เสียอะไรมาก สิ่งสําคัญตอนนี้คือ ค้นหาความสัมพันธ์ระหว่างหยูเหมยเซียว และหลิวเฉินหลง ดงซูบินเองมีความสัมพันธ์กับพี่สาวหยูมาเป็นเวลานานแล้ว และเธอมักจะรู้สึกว่าเธอเองเป็นหนี้บุญคุณเขา ดงซูบินเองก็จะไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆแน่ๆ
…หลังจาก
หนึ่งชั่วโมง
ในล็อบบี้ของโรงแรม ดงซูบินกําลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ และมีจานบนโต๊ะจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน หลิวเฉินหลงก็เดินเข้ามาพร้อมด้วยรอยยิ้ม สงสัยว่าทําไมดงซูบิน โทรศัพท์เพื่อเชิญเขามาทานอาหารเย็นในวันนี้
“คุณหลิว…คุณแก่กว่าผม 30 ปี ให้ฉันเรียกคุณว่าลุงหลิวจะได้ไหม” ดงซูบินยืนขึ้นพร้อมรอยยิ้ม “เชิญนั่งก่อน ลงหลิว ผมไม่รู้ว่าคุณชอบหรือเปล่า คุณสั่งสามารถสั่งอาหารมาเพิ่มได้บ้าง”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ผมเองตั้งหากมีความยินดีที่คุณชวนผมออกมา”
“วันนี้มันต่างจากวันนั้นที่เราเจอกัน”
“ซูบินแล้วคุณไม่เดินทางกลับแล้วหรอ”
“ไฟต์บินอย่างงั้นหรอ?”
ดงซูบินเองไม่ได้เปิดประเด็นในทันที อีกทั้งดงซูบินพยายามพูดอ้อมๆเขาเลยแต่งเรื่องไร้สาระขึ้นมา : “อย่าพูดถึงมันเลย มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นและผมก็ตกเครื่อง ผมเองคิดว่าจะกลับไปตอนบ่ายพรุ่งนี้ ”
โรงแรมที่นี่อาจจะรับนักท่องเที่ยวจากสาธารณรัฐอยู่บ่อยๆ อาหารก็เพียบ และยังมีอาหารจีนอีกมากมาย หลังจากพนักงานเสิร์ฟสั่งเหมาไถหนึ่งขวด ดงซูบินก็ไม่ได้พูดถึงหัวข้อนี้เลย แต่เขากลับบอกว่า รินไวน์หนึ่งแก้วให้หลิวเฉิงหลงและทํางานกับเขาทีละน้อย ลุกขึ้น ดื่มหลังจากสามรอบเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ โดยไม่คาดคิดหลิวเฉินหลงดื่มเก่งมากและชอบอีกทั้งเป็นคนชอบดื่มด้วย ดงซูบินระมัดระวังเล็กน้อย เขาดื่มไวน์สองหรือสองแก้วโดยไม่ได้ตั้งใจ และในชั่วพริบตา เหล้าเหมาไถเกือบหนึ่งขวดดงซุบินสงสัยว่าหลิวเฉินหลงหย่ากับภรรยาเก่าของเขาหรือเปล่า และไม่มีใครสามารถทนต่อกฎของการดื่มได้
“ลุงหลิว น่าจะดื่มพอแล้วนะครับ”
“เหอเหอ ฉันเคยไม่ดื่มเหล้ามาก่อน แต่ช่วงนี้ฉันเข้าสังคมบ่อยมาก และฉันก็กลายเป็นคนติดเหล้าไปแล้ว” หลิวเฉิงหลงหัวเราะ “ฉันไม่ คิดว่าฉันดีพอแล้ว” น้ําเสียงและภาษาของหลิวเฉินหลิงก็เปลี่ยนไป
“แต่คุณดูไม่ไหวแล้วนะ” ดงซูบิน ค่อย ๆ เข้าประเด็นที่เขาต้องการจะถาม
“ยังไงก็ตาม คุณเองมีครอบครัวหรือเปล่า?”
ใบหน้าของ หลิวเฉินหลงนิ่ง “ฉันไม่ใช่ เด็ก ๆแล้ว ”
“ห้ะ?” ดงซูบินเติมไวน์ให้เขา
หลิวเฉินหลงเมานิดหน่อยแล้วยิ้มอย่างขมขึ้น: “ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวและยังไม่มีครอบครัว?”
“หรอ ผมเองก็ยังโสด และก็ยังไม่มีใคร แล้วคุณไม่ต้องการกลับบ้านล่ะ?”
หลิวเฉิงหลงถอนหายใจแล้วเปิดกระเป๋าสตางค์ด้วยสายตาซับซ้อน เขามองภาพข้างบนว่า “ฉันไม่กลัวเรื่องตลก ฉันกับอดีตภรรยาหย่ากัน หลายปีแล้วแต่ยังลืมเธอไม่ได้ คิดยังไงกับชีวิตเธอไม่ถูกใจ แต่พอหย่ากัน มันก็ยิ่งคิดถึงเธอทุกวัน”
เขาหยิบรูปอดีตภรรยาของเขามาดูทุกวัน ดงซูบินรู้ว่าเขาปฏิบัติต่ออดีตภรรยาของเขายังไง โดยเขาไม่ต้องถาม เขาเองยังคงมีความรู้สึกลึกๆกับอดีตภรรยาของเขา
หากเป็นคนอื่น โดยปกติ ดงซูบินจะไม่ถามคําถามใด ๆ จนกว่าเขาคนนั้นจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้เอง แต่วันนี้ดงซูบินไม่ทําเช่นนั้นและเขายังคงสืบหาความจริงต่อไป
“ภรรยาของคุณอยู่ที่เป็นโจว…”
“เฉียนหลี่หัว ประธานธนาคารเป็นโจวเพื่อการอุตสาหกรรมและการพาณิชย์”
หือ?เฉียนหลี่หัว?
ดงซูบินทํางานในสํานักการลงทุนสาธารธ และเขาก็ไม่คุ้นเคยกับชื่อนี้มากนัก บางครั้งพวกเขาก็ต้องมีเรื่องจัดการกับธนาคารด้วย แต่ส่วนใหญ่พวกเขายังคงติดต่อกับธนาคารในเขตมณฑลและธนาคารอุตสาหกรรมและการพาณิชย์ของเทศบาล ดงซูบินไม่ได้ติดต่อกับระดับนั้น และเขาเพิ่งเคยได้ยิน ชื่อเฉียนหลี่หัว ไม่มีอะไร เธอเป็นคนที่ดูเหมือนพี่สาวหยูสินะ? ปรากฏว่าความจริงอยู่ใกล้แค่เอื้อม! แต่ไม่ใช่ว่าดงซูบินไม่เคยเห็น เฉียนหลีหัว แม้ว่าเขาจะเคยเห็นเธอมาก็ตาม ฉันเกรงว่าเธอจะไม่มีวันคิดถึงหยูเหมยเซียว จากเธอ ท้ายที่สุดเฉียนหลี่หัว ก็ได้รับการดูแลอย่างดี ตอนนี้เธออายุ 50 ปีแล้วและรูปร่างหน้าตาของเธอก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปนานแล้ว , ไกลจากรูปนั้นเมื่อหลายสิบปีก่อน
หลังจากจิบไวน์แล้วหลิวเฉินหลงก็พูดว่า: “ถ้าย้อนกลับไปอนนั้น เราจะไม่หย่ากัน อนิจจา”
ตาของดงซูบิน ขยับ “แล้วลูก? คุณไม่มี …”
“ตอนนั้นสินะ”หลิวเฉิงหลงถอนหายใจและพูดด้วยน้ําเสียงตกใจ: “ตงตง น่ารักมาก แต่ตอนนั้นลูกของฉันอายุห้าขวบอยู่เลย ฉันกับเฉียนหลี่หัวออกไปเล่น ตอนช็อปปิ้งฉันก็คาดสายตาจากลูกไป เราจึงไปหา ตํารวจมองหาอยู่นาน แต่ตั้งแต่นั้นมา ก็ไม่เจอเธออีกเลย….”
มือของดงซูบินสันๆแรงมาก และพูดว่า:” เธอหลงทาง? ”
“อา ต่ารวจคิดว่าเธออาจถูกลักพา ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นตอนนั้น”
“เด็กชายหรือเด็กหญิง”
“…เด็กหญิง”
“แล้วครอบครัวของคุณ…ก็อยู่ที่นั้น”
“เมืองเฟินโจว?”
“ในเมืองนั้น อดีตภรรยาของฉันและฉันอยู่ที่นั่นเกือบ 30 ปีแล้วที่ฉันทํางาน” หลิวเฉิง หลงมองท้องฟ้าในระยะไกล “ตอนแรก ภรรยาของฉันและ ฉันมีลูกก่อนหน้านี้ ถ้าตงตงยังอยู่ เราคงจะอายุสามสิบต้นๆ ได้แล้ว แต่งงานและมีลูก บางทีอาจจะทั้งหมด… หลังจากดื่มเหล้าแล้ว หลิวเฉินหลงก็ไปไม่ได้อีกแล้ว และอารมณ์ของเขาก็ผันผวนเล็กน้อย
อายุห้าขวบ
มีเด็กหญิงมากมายหายไปที่เมืองเฟิงโจว
“เอาล่ะ” ดงซูบินกําหมัดแน่น ถ้าเรื่องหนึ่งหรือสองครั้งเป็นเรื่องบังเอิญ เบาะแสมากมายที่ซ้อนกัน… ที่สามารถคลายปมปัญหาได้มากมายอย่าให้เหลือสิบ!
หยูเหมยเซียว ดงซูบินเดาว่าอาจเป็นลูกที่หายตัวไปของหลิวเฉินหลง!
แน่นอน ไม่แน่ใจ แต่โอกาสสูงเมา อายุของพี่สาวหยูก็ๆพอๆกับเหตุการณ์ที่ดงซูบินทิ้ง ฟังไป เธอเล่าว่าเธอจ่าเรื่อง”พ่อแม่” ของเธอได้ตอนสี่หรือห้าขวบเท่านั้น อีกไม่ถึง 30 ปี บ้าน เกิดของหยูเหมยเซียวก็อยู่ที่เดียวกัน ในเมืองเฟิงโจวรูปลักษณ์ของเธอคล้ายกับเฉียนหลี่หัว เมื่อตอนที่เธอยังเด็ก นี่… ถ้าหยูเหมยเซียวไม่ใช่ลูกสาวของหลิวเฉินหลง แล้วดงซูบินก็รู้สึกแย่!
มันเป็นจริงสินะแน่นอนว่าโชคชะตาชอบเล่นตลกเสมอ!
ฉันเจอแล้ว พี่หยูจริงๆ! นี่คือพระประสงค์ของพระเจ้าใช่ไหม?
ดงซูบินสูดลมหายใจของเขาในขณะที่ดื่มกับเขา ปรากฎว่าหลิวเฉินหลง และเฉียนหลี่หัวหย่ากันเพราะเหตุการณ์นี้ ลูกของพวกเขาหายไปและเขาหาหาลูกไม่เจอเกือบหนึ่งปีและไม่มีข่าว ในช่วงสองปีเลยความเจ็บปวดแบบหนึ่งไม่ใช่คนที่ไม่เคยเป็นพ่อแม่มาก่อน เป็นที่ชื่นชมว่าทั้งคู่ก็ทะเลาะกันอย่างไม่รู้จบด้วยเหตุนี้ ต่อมาหลิวเฉิงหลงก็ดื่มสุราเพื่อบรรเทาความเศร้าโศกและติดเหล้า เมื่อเขากลับบ้าน ดื่มแทนการดื่ม เป็นผลให้ความสัมพันธ์ในครอบครัวพังทลายในที่สุดหลิว เฉินหลงก็ถูกย้ายจากเมืองเฟิงโจวมาถึงที่บริษัทพลังงานไฟฟ้า และตั้งแต่นั้นมาก็ออกจากเมืองเฟิงโจว
เมื่อได้ยินเช่นนี้ดงซูบินก็ถอนหายใจเช่นกัน
…ใน
ครึ่งชั่วโมง
“โอ้ คราวนี้ล่ะ?” หลิวเฉินหลงมองดูนาฬิกาของเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันกินข้าว แล้วและได้คุยกันสนุกมาก สําหรับการมาที่นี่วันนี้เหรอ ขอบคุณสําหรับการต้อนรับอย่างดี ฮ่าฮ่า ฉันจะมีโอกาสเชิญคุณไปทานข้าวได้เมื่อไร”
“กลับบ้านก่อนเถอะ คุยกันดีๆ ละกัน” หลิวเฉิงหลง ผู้ซึ่งดื่มไวน์ไปมาก ตัวเริ่มแกว่งไปแกว่งมาเล็กน้อยขณะช่วยโต๊ะให้ลุกขึ้น
“หัวใจของคุณ ดงซูบินช่วยเขาโดยไม่รู้ตัวเล็กน้อย โดยปฏิบัติต่อเขาในฐานะรุ่นพี่
หลิวเฉิงหลงจับมือเขา “ฉันยังไม่เมา ไม่เป็นไร ว่าแต่เครื่องบินมาไม่ทันเหรอ งั้นฉันขอคนติดต่อฉันหน่อยเพื่อดูว่ามีเที่ยวบินไปปักกิ่งในตอนบ่ายไหม”
ดงซูบินพูดด้วยความเขินอาย: “มีปัญหามากไหม”
“ไม่มีปัญหา เราเพิ่งจะจองตั๋ว” หลังจากใช้เวลาคุยกันนานกับดงซูบิน หลิวเฉิงหลงรู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิม หลังจากดื่มไวน์ ความสัมพันธ์ ระหว่างทั้งสองก็ใกล้ชิดกันขึ้นทันที
ดงซูบินไม่ได้แสร้งทําเป็นแล้ว เขาไม่สามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้ มันลําบากจริงๆ ที่จะได้ตัว เขาไม่สามารถเปลี่ยนตัวได้ ดังนั้นเขาจึงจองได้เพียงตัวใหม่เท่านั้น
อย่างไรก็ตาม หลังจากรอตั๋วเครื่องบินกลับไปประเทศจีนตอนบ่ายสองโมง ดงซูบินไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับหยูเหมยเซียว กับหลิวเฉินหลงถ้าพวกเขาเป็นพ่อลูกกันจริงๆดงซูบินต้องการให้พวกเขาเจอกัน แต่ตอนนี้ปัญหาคือดงซุบันยังไม่รู้ว่าพี่สาวหยู คิดอย่างไร ปรากฏว่าคนสอง ได้เจอกันนาน กว่า 20 ปี 30 ปี ดงซูบันเตรียมพร้อมสําหรับเรื่องนี้ หลังจากกลับมาที่ประเทศจีน เธอได้พูดคุยกับหยูเหมยเซียวแบบเห็นหน้ากันโดยเร็วที่สุดเพื่อให้พี่สาวหยู ได้เตรียมการทางจิตใจของเธอ
