ผ่านไปหนึ่งวัน..”
ผ่านไปสองวัน…”
สามวัน…”
เช้านี้ อุณหภูมินั้นร้อนรนแผ่ซ่านไปทั่วบ้าน แม้จะมันยังจะเข้าอยู่ แม้ว่าจะไม่ใช่ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดในฤดูร้อน แต่ก็เป็นช่วงที่ร้อนที่สุดช่วงเวลาหนึ่งเช่นกัน วันที่อยู่ในทะเลดงซูบิน แต่ฉันเบื่อกับความเจ็บปวดจากการถูกแสงแดดแผดเผาและตอนนี้ฉันกลัวความร้อนดงซูบินที่นอนอยู่บนเตียงมีเหงื่อออกเล็กน้อยหาวและลืมตา และเตะผ้าขนหนูบางๆ ในร่างกายของเขาทิ้งไปโดยจิตใต้สํานึก พลิกตัวกลับและนอนต่อ ประตูก็เปิดออกพร้อมกับเสียงแหลม
เสี่ยวหลานเดินเข้าไปในห้อง “ทําไมคุณไม่ปิดม่านล่ะ? ”
ซูบินกล่าวด้วยท่าทางที่พึ่งตื่นนอน
“เหงื่อเหม็น เตะผ้าห่มไปทั่ว ลุกได้แล้ว แปดโมงแล้ว” ”
ดงซูบินกล่าวว่า”ผมจะนอนอีกสักหน่อย วันนี้ผมเหนื่อยมาก” ”
เบ็ดเตล็ดซุบินส่ายหัวอย่างไม่เต็มใจเดินไปนั่งบนเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวคลุมตัวไป” เสี่ยวหลานเองไม่ได้ไปกับลูกหรอ? “
“เมื่อวานพวกเขาน่าจะกลับก่อน” 4
เมื่อวานตอนที่หนังรถกลับมา “เหมือนว่าคนในงานศพจะดูสบายใจขึ้น แต่เหมือนว่าลูกจะสัญญากับพวกเขาว่าจะพาพวกเขาไปเลี้ยงอาหาร?”
“แล้วมีปัญหาตรงไหนหรอครับ แม่” ”
“… ลูกได้เชิญทุกคนไหมตอนนั้น” เมื่อพูดถึงเรื่องนั้น ดงซูบินยิ้มอย่างขมขึ้น พลิกตัวและขด ขณะที่ง่วงนอนของลวนเสี่ยวปิงก็ ถามมาว่า “ลูกไปทําอะไรมาบ้างล่ะช่วงสองสามวันนี้”
“ ที่จริงหลังจากไปทานอาหารกับญาติๆของเรา แล้วในช่วงตอนเย็น ผมก็ไปเยี่ยมจูหยวน วันรุ่งขึ้น ผมก็เชิญนายกเทศมนตรีจ้าวและหัวหน้าคนอื่นๆของเทศมณฑล จากนั้นผมก็ไปกินข้าวกับเพื่อนร่วมงานสองสามคนแล้วไปที่เมืองหุยเถียนในตอนเย็น ผมดื่มไวน์กับเพื่อน และทานอาหารกับเสี่ยวหยานในกรุงปักกิ่งและบ้านของเสี่ยวหลาน ในวันที่สาม ผมแทบทนไม่ไหวสําหรับอาหารสี่หรือห้ามื้อต่อวันเพื่อวิ่งเล่น กิน กิน ดื่ม หรือทําไมฉันถึงทําเช่นนี้ มันเหนื่อย?
“แล้ววันนี้สบายดีขึ้นไหม”
“ผมทําทุกอย่างแล้ว นอนต่ออีกหน่อยเถอะ” ”
“งั้นก็นอนต่อเถอะแม่ไม่กวนแล้ว”
“ครับ”
ลวนเสี่ยวปิงผมเองก็เดินออกไปก่อนเดินออกไปก็บอกว่าเดียวสักสิบโมงแม่มาปลุกใหม่” ดงซูบิยกลอกตา “เป็นเวลานานแล้วที่ผมไม่ได้นอนพักนานขนาดนี้ แต่ยังมีอีกหลายเรื่องให้ทําเลยครับสําหรับวันนี้”
ลวนเสี่ยวปิงงยิ้มและพูดว่า: “ถ้าอย่างนั้นก็ลุกขึ้นเร็วๆ แม่จะทําอาหารเช้าให้ทาน”
“แต่ผมลุกไม่ไหว” ดงซูบินหันหลังกลับและตบหลังมือของเขา “แม่ครับ ร่างกายของผมเมื่อยไปหมด ช่วยนวดให้ผมหน่อยสิ”
“เจ้าลูกคนนี้น” ลวนเสี่ยวปังกล่าว “ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้อยู่กับแม่ตั้งหลายปี เลยไม่มีใครนวดให้ผมเลย”
เมื่อเห็นลูกชายของเธอหยอกล้อกับเธอ ลวนเสียวปิงต้องการบอกใบ้ถึงความอบอุ่น ยิ้ม ตีกัน และเอื้อมมือไปบบหลัง “แต่มันก็ช่วยปลอบโยนคนในฐานะแม่ที่ได้รับบาดเจ็บในทุกวันนี้ และหวาดกลัว แต่ดงซูบินยังไม่สะสร้างเรื่องของหยุเหมยเซียวเลยเขารู้ดีว่าหยูเหมยเซียวก็กังวลเช่นกัน
ดงซูบินถอนหายใจ” ดีจริงๆเลย แม่นยอดฝีมือชัดๆ”
ลวนเสี่ยวปังถามว่า: “จูหยวนกําลังจะแต่งงาน? ท้องเธอใหญ่มาก แม่ไม่ยักจะรู้ว่าเธอไปมีลูกตอนไหน แต่ลูกของจูหยวนเองน่าจะเป็นคนโชคดีมากๆ ”
“อะแฮ่มแม่คงเหนื่อยแล้ว พักก่อรเถอะ” “แม่ไม่เหนื่อยเลย”
“ผมโอเคขึ้นมากแล้ว ขอบคุณครับแม่ พอก่อนเถอะ”
“เหอเหอ ไม่เป็นไร” ลวนเสียวปิงเองพยายามจะเอาใจลูกชายจนลืมไปเลยว่าเพิ่งถาม อะไรไป เธอยืนขึ้นแล้วพูดว่า ”
ไปแต่งตัวเถอะ แม่ทําอาหารให้”
“วันนี้แม่ไม่มีสอนในเมืองเหรอ”
“นี่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ไง”
ดงซบินใช้เวลาครึ่งเดือนกับทะเล “อีกสักพักจะกลับเมืองแล้ว ลุงหยางเองเป็นไงบ้าง”
“เดียวสักบ่ายๆแม่ก็จะกลับไปแล้ว”
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาดงซูบินยุ่งอยู่กับการพบปะพูดคุย เขาไม่ได้กลับบ้านมาสองสามวัน ในเรื่องที่เขาฟื้นจากความตาย และคนที่มีความสุขที่สุดคือ ลวนเสี่ยวปิง เธออยู่กับลูกชายตลอดหลายวันมานี้ หลังจากเคลียร์ตารางงานอันแสนยุ่งของเธอแล้ว อันที่จริงแล้วลวนเสี่ยวปังไม่ได้สนใจงานพวกนั้นมากนักในตอนนี้ เธอพอใจที่ได้เห็นลูกชายของเธอกลับมามีชีวิตอีกครั้งตังหาก
หลังอาหารเช้าดงซูบินบบไหล่ให้แม่ของเขาในขณะที่ดูทีวีกับเธอ และหัวเราะ และพูดคุยมากมาย หลังจากประสบเฉียดตายต่างๆ ดงซูบินให้ความสําคัญกับความรักในครอบครัวมากยิ่งขึ้น กริ่ง กริ่ง กริ่ง กริ้ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ซาลวนเสี่ยวปังหันศีรษะของเธอแล้วพูดว่า “อย่าบีบเลย ไปรับโทรศัพท์เถอะ” ดงซูบินปล่อยไหล่ของแม่และยิ้มอย่างขมขื่น” ขนาดโทรศัพท์ของผมพังไปเครื่องหนึ่งแล้วนะเนี่ย พวกเขาก็ยังหาเบอร์ใหม่ผมเจอ ?”
“พอได้แล้วลูก” ลวนเสี่ยวปิง กล่าวอย่างขบขัน
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาดงซูบินไม่เพียงแต่ยุ่งกับความบันเทิงเท่านั้นแต่ยังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทํา เช่น การขอบัตรประจําตัวประชาชนใหม่ การสมัครธนาคารอีกครั้ง เป็นต้น แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ไม่จําเป็นอีกต่อไป เขาไปเองแล้วส่งสมุดบัญชี รูปถ่าย และหนังสือมอบอ่านาจให้เกาแพน เหว่ยเขาน่าจะทําให้เสร็จภายในสัปดาห์หน้า โทรศัพท์มือถือที่เขาถืออยู่ก็เป็นไฟฉายซีโครงโค้ง ที่เพิ่งซื้อมาใหม่ของดงซูบินและการ์ด GSM เป็นหมายเลขเดิมที่ดึงมาจากเบอร์มือถือเครื่องเดิม
ดงซูบิย รับสาย “สวัสดี สวัสดี
”
“หัวหน้าซซูบิน ฉันซุนซูลี่”
“โอ”
“ตอนนี้ฉันอยู่ข้างล่างแล้ว คิดถึงคุณมาก หลานอยู่บ้านไหม?” ดงซูบินอยู่
ดงซูบินเหลือบมองที่หน้าต่างอย่างสงสัย “มีอะไรหรือเปล่า” “ฮ่าๆ ฉันซื้อของมาให้ “เดินขึ้นมาได้เลย”
วางสายซะ ลวนเสี่ยวปังพูดอย่างแปลกๆ: “รองหัวหน้าซุนสํานักของเรา?” เรายังไม่ทานอาหารเลย? ”
ดงซบินออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า “ใช่ บางทีเขาอาจมีเรื่องบางอย่าง” อันที่จริง จากท่าทาง และการแสดงออกทางสีหน้าของทุกคนในทุกวันนี้ ดงซูบินคาดเดาบางอย่างได้คร่าวๆ เพราะเขาเพิ่งเสียชีวิตและฟื้นคืนชีพขึ้นมา ทุกคนอาจคิดว่า ไม่เหมาะสมเล็กน้อยจึงยังไม่มีใครร่วมงานกับเขา ดงซูบินมีลางสังหรณ์และมีแผนของตัวเองดังนั้นคนอื่น ๆ จึงไม่พูดถึงเขาและไม่ถามแสร้งทําเป็นว่าเขาไม่รู้อะไรเลย หลายวันเขาไม่เคยโทรหาสํานักส่งเสริมการลงทุนเกี่ยวกับความคืบหน้าของงานเลย
ไม่นานเสียงฝีเท้าบนบันไดก็ค่อยๆ ดังขึ้น
แทนที่จะรอให้พวกเขากดกริ่งดงซูบินเปิดประตูอย่างกระตือรือร้นและรอให้พวกเขาขึ้นไปชั้นบนลวนเสี่ยวปิง ก็อยู่ใกล้ ๆ
ซุนลี่ก็เห็นดงซูบินซึ่งยืนอยู่ข้างนิตยสารและรีบเร่งฝีเท้าของเขาทันที
“โอ้สวัสดีครับ คุณนายลวนเสี่ยวปิง”
“สวัสดี หัวหน้าซูบิน ” ภรรยาของผู้กํากับซุนเป็นสาววัยกลางคนในวัยสี่สิบ เธอดูหน้าตาร้ายๆ.ตาสามเหลี่ยม แต่ยิ้มอย่างสุภาพ.
หลวนเสี่ยวปิงยิ้มและพูดว่า “เข้ามาก่อน ให้ฉันชงชาให้คุณ”
“อ่าขอบคุณครับ” ซุนชูลี่และคนรักของเธอพูด
“เพราะลูกชายของเธอ” เพื่อนร่วมงานวัย 40 ปีหลายคนทักเรียกลวนเสียวปิงคุ้นเคยกับเรียกคําว่า “ป้า” แต่เธอก็ยังรู้สึกเขินอายทุกครั้งที่ได้ยิน คนรักของซุนซูลี่ อาจแก่กว่าฉันเสียอีก แต่เพื่อความสุภาพ
ลวนเสี่ยวปังภูมิใจมาก หลังจากเข้าบ้าน ดงซูบินก็ภูมิใจมากทักทายพวกเขาอย่าง
อบอุ่นดื่มชา สูบบุหรี่ และกินผลไม้ซุน ชูลี่รู้สึกเขินอายขึ้นมาทันที และใบหน้าของเขาก็เขินอายเล็กน้อย
“พี่ซุน เอาอาหารมามากมาย ขอบคุณมาก “ดงซูบิน หัวเราะและพูดว่า: “ฉันเอทานซาซิมิกับฮาริมานานกว่าสิบวันแล้วที่เขาทานอาหารมากมาย เมื่อฉันมองย้อนกลับไปฉันจะชดเชยมัน ต่อสู้เพื่อกู้คืนijางกายและกลับไปทํางาน “
เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของซุนชูลี่ก็ยิ่งแคบลง
ภรรยาของรองผู้อํานวยการซุนก็ไออย่างรุนแรงเช่นกัน
ดงซูบินพูดแปลก ๆ : “เกิดอะไรขึ้น?ฉันไม่สบาย?”
ซันซูลี่ รู้ว่าดงซูบินอาจยังไม่ฟังดังนั้นตอนนี้เขาจึงต้องกัดกระสุนและยิ้มอย่างขมขื่น: “ผู้อ่านวยการทุกคนคิด คุณแย่มาก สิบวันหลังจากเครื่องบินตก คณะกรรมการมณฑลหารือเกี่ยวกับการแต่งตั้งฉันเป็นผู้อํานวยการสํานักการ นี่คือจุดประสงค์ของการมาเยี่ยมของซันซูลี่ วันนี้ ถ้าดงซูบินป็นคนธรรมดา และไม่ได้เป็นเป็นคู่หมั้นของนายกเทศมนตรีเสี่ยว เมื่อเขากลับมาซุนซูลี่ก็เหมาะสมที่จะนั่งตําแหน่งนี้เแต่เขารับตําแหน่งดงซูบินเขาไม่รู้ว่าดงซูบินจะมีความคิดยังไง.
“งั้น…” ตามที่คาดไว้ดงซุบินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก “นวด” และ “นวด” หน้าผากของเขา เขาเดาไว้นานแล้ว
ซุนชูลี่เป็นคนไม่ค่อยสําคัญในทุกวันนี้ ในอดีต เขากับดงซูบินพูดกันแบบสบายๆ ในหลายกรณี แม้แต่คุณก็ไม่หายเพราะระดับของทั้งสองไม่ต่างกันเกินไป อายุของซุนชูลี่ก็เช่นกัน แต่วันนี้อย่าตั้งไว้แต่เปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด เขาแสดงท่าทีและให้เกียรติ นี่ก็เป็นความฉลาดของเขาด้วย และเขาไม่รู้จริงๆ ว่ากําลังคิดอะไรอยู่ในเขตนั้น ไม่มีแบบอย่างสeหรับสิ่งนี้
ซุนซูลึกล่าวทันที่: “ฉันไม่คิดว่าฉันเหมาะสมที่จะเลื่อนตําแหน่งให้เป็นผู้อํานวยการสํานักการค้าจีน ฉันได้ถามนายกเทศมนตรีจ้าวแล้วในตอนเช้า ตอนนี้คุณกลับมาแล้ว ผู้อํานวยการคงจะต้องการอย่างแน่นอน คุณมา ฉัน…หก ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไร นีjเป็นสิ่งจําเป็นอย่างแน่นอน
ดงซูบินโบกมือของเขาและยิ้ม: “องค์กรสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอด? มันไม่ซีเรียสไปหน่อยเหรอ? ฮ่าฮ่า อันที่จริง หลานชายสํานักงานการลงทุนทําให้ฉันสบายใจที่สุด“
แต่…”
“ทําไปเถอะ อย่ามัวแต่มองไปข้างหลัง ถ้าคิดว่าฉันน่าจะมีความคิด ไม่จําเป็น ฉันก็ยังไม่มีเรี่ยวแรงขนาดนั้น” “หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หินบนหน้าอกของซันซูลี่ก็เหมือนถูกยกออกแล้ว ตอนนี้เขากลัวว่าดงซูบิน จะส่งเสียงดังในคณะกรรมการปาร์ตี้ของเทศมณฑลและ “รัฐบาล” ของมณฑลหลังจากรู้เรื่องนี้ อนาคตของการจัดตั้งผู้อํานวยการคนนี้ก็จะยิ่งใหญ่เช่นกัน เครื่องหมายคําถามเชี่ยวหลาน นายกเทศมนตรีมณฑลเสี่ยวหลาน และดงซูบินกําลังหนักขึ้นเรื่อย ๆ ในมณฑลหยานไท่ และเกือบจะล้นหลามเซียงดาว ซุนซูลี่ได้พิจารณาแล้ว ชัดเจนมาก เขาไม่อยากเป็นผู้อํานวยการมากกว่าที่จะตําหนิดงซูบิน และเสี่ยวหลานสิ่งนี้ไม่คุ้มกับกาไรที่จะได้
อย่างไรก็ตาม ซุนชูลี่เข้าใจด้วยว่าแม้ว่าเขาจะเสนอให้ส่งผู้อํานวยการไปยังดงซูบิน อีกครั้งและยังคงเป็นรองผู้อ่านวยการด้วยตัวเอง เรื่องนี้ก็เป็นไปไม่ได้
การโยกย้ายในครั้งนี้ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดไว้แล้ว!
อนิจจานี่ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการ!
