ตอน 462 โดนล้อม
ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นอย่างกระทันหันเกินไป ก่อนจะเกิดเรื่องผมและอาจารย์ ไม่มีใครระแคะระคายเลยสักนิด
หรือแม้แต่ไม่รู้ด้วยซ้ําว่า รอบๆพวกเรามีพวกปีศาจมาซุ่มรออยู่หลายสิบตนนานแล้ว
พวกมันมาได้ยังไง ? มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ? พวกเราไม่รู้อะไรเลยสักนิด
หลังเสียงตะโกนของคุณหวงดังขึ้น ปีศาจที่ซุ่มอยู่รอบๆ ก็ออกมาปรากฏตัวทันที
เพียงแค่ชั่วพริบตา เจ้าพวกนั้นก็ล้อมผมกับอาจารย์ไว้แล้ว
เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าผมก็เปลี่ยนไปทันที เผยสีหน้าแปลกใจและตกใจออกมา
ผมมองรอบตัว คนที่เข้ามาล้อมพวกเรา เป็นพวกที่กําลังกลายร่างเป็นปีศาจทั้งนั้น
เป็นเหมือนคุณหวง ครึ่งคนครึ่งสัตว์ สัตว์ประหลาดที่ไม่ใช่ทั้งคนและสัตว์ สาวกของสํานักสื่อเย่เฉินนั่น
ต้องเป็นเพราะบางอย่าง เจ้าพวกนี้จึงตามมาแบบเงียบๆ และล้อมพวกเราเอาไว้ตั้งแต่ต้น
และพอคิดย้อมดูแล้ว คุณหวงน่าจะเห็นสาวกพวกนี้ตั้งนานแล้ว
แต่เขาไม่แสดงพิรุธ จนกระทั่งเจ้าพวกนั้นล้อมเราแล้ว และอาจารย์แสดงท่าที่จะฆ่าเขา คุณหวงถึงได้เปลี่ยนท่าที่และสีหน้าจากตอนแรก ทําให้พวกที่ล้อมเราเอาไว้ออกมาแสดงตัว
“อาจารย์ เหมือนพวกเราจะโดนซุ่มโจมตีแล้ว !” ผมพูดอย่างเย็นชา
อาจารย์เค้นเสียงดึง “ในเมื่อมาแล้วก็จงอยู่อย่างมีความสุข ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับน้ํามาใช้ดินต้าน”
(ทหารมาใช้ขุนพลตนรับ น้ํามาใช้ดินต้าน คือไม่ว่าจะมาด้วยวิธีไหนก็สามารถรับมือได้ )
เสียงของอาจารย์เพิ่งเงียบลง คุณหวงที่ถอยไปอีกด้านหนึ่ง กลับหัวเราะออกมา แล้วพูดกับผมและอาจารย์ว่า “นักพรตทั้งสอง คิดไม่ถึงละซิ ?”
หลังจากพูดจบ คุณหวงก็หยิบโทรศัพท์ที่เอวออกมาให้พวกเราดูหน้าจอของเขา
หลังเห็นหน้าจอนั้นแล้ว ผมก็ขมวดคิ้ว แล้วแอบพูดสั้นๆ “สมควรตาย”
ที่แท้ทั้งหมดนี้ เป็นแผนของคุณหวงตั้งแต่แรกแล้ว
เจ้าหมอนี่กดเปิดแชร์ตําแหน่งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และบนนั้นยังมีค่าพูดสั้นๆ ผู้บุกรุกมาช่วยฉัน
ค่าพูดเพียงหกคํากลับเรียกสาวกสํานักชั่วมาได้ถึงขนาดนี้
เมื่ออาจารย์เห็นภาพนี้ เขาก็อดทําสีหน้ามืดมนไม่ได้ “ที่แท้แกก็จําพวกเราได้ตั้งแต่แรกแล้ว”
มุมปากของคุณหวงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ถ้าฉันไม่แกล้งทําเป็นไม่รู้ ไม่แกลังสลบฉันจะยังรอดจนถึงตอนนี้เหรอฮะ ?”
จู่ๆก็ได้ยินคุณหวงพูดด้วยน้ําเสียงผ่อนคลาย หรือแม้แต่ฟังดูเป็นน้ําเสียงของคนมีชัยหน่อยๆ
ผมก็เริ่มรู้สึกขยะแขยงขึ้นมาเล็กน้อย “ ถ้าอย่างงั้น แกก็คิดจะเล่นงานพวกเราตั้งแต่แรกแล้วซินะ ?
เรื่องที่แกเล่าก็เป็นเรื่องโกหกทั้งหมดซินะ ?”
ในช่วงเวลานี้ ผมรู้สึกเหมือนโดนปั่นหัว
ด้วยเหตุนั้นผมและอาจารย์รู้สึกอยากปกป้องเจ้าหมอนี่ ความตั้งใจเดิมของเราคืออยากช่วยเขา
อาจารย์ยังพูดออกมาว่า จะช่วยหาวิธีขับพลังปีศาจออกมาจากร่างเขา ทําให้เขาได้กลับมาเป็นคนปกติอีกครั้ง ทําให้เขาได้หลุดพ้นจากสํานักชั่วนั่น
และเดิมทีผมกับอาจารย์ก็ไม่ได้คิดจะฆ่าเขา แถมยังรู้สึกซาบซึ้งในเรื่องราวของเขา กําลังจะให้โอกาสกลับมาเป็นคนใหม่กับเขา
แต่ใครจะคาดคิด ว่าเจ้าหมอนจะหลอกพวกเรา ตั้งแต่แรก ตั้งแต่ตอนที่เห็นพวกเราแล้ว
เขาจําได้ว่าพวกเราเป็นผู้บุกรุกในคืนนี้ตั้งนานแล้ว แต่กลับแกล้งทําเป็นไม่รู้
ใช้การแสดงหลอกตาพวกเรา และยังแกล้งสลบ บางที่ตอนอยู่บนรถ เขาก็แอบแชร์ตําแหน่งและเรียกพวกพ้องมาแล้ว
และหลังมาอยู่ที่นี่แล้วตอนที่เขาปิดปากเงียบ
ก็คงเป็นเพราะต้องการถ่วงเวลา เพื่อให้พวกพ้องมาถึงที่นี่ เลยพยายามช่วงชิงเวลาให้ได้มากที่สุดเท่าที่ทําได้
ตอนนี้พอลองมาคิดดูแล้วรู้สึกเพียงเจ้าหมอนี่คงลําบากน่าดู ยิ่งอยู่ในเมือง ก็ต้องใช้ความอดทนเยอะ
คนที่โดนถามอย่างคุณหวงกลับกลายเป็นคนดุร้ายขึ้นมา “ยังจําประโยคนี้ที่ฉันเคยพูดไปก่อน หน้านี้ได้ไหม ? ไม่ละทิ้งความเชื่อตลอดไป”
“เมื่อเข้าไปในสํานักเฉินแล้ว ฉันก็ไม่คิดจะถอยตัวอีก ฆ่าคนแล้วยังไง ? ขอแค่ฉันอยู่ต่อได้ฆ่าคนอื่นแล้วยังไง ? ฉันมีชีวิตอยู่ ครอบครัวฉันยังอยู่ ฉันตายแล้ว ครอบครัวฉันก็ต้องจบ พวกแกเข้าใจไหมฮะ ?”
“และเรื่องที่ฉันเล่าให้พวกแกฟัง เป็นเรื่องจริงทั้งหมด เพียงสังคมนี้ทําร้ายฉันเกินไป มีเพียงความศรัทธาต่อสื่อเย่ ทํางานเพื่อสํานักเฉิน ถึงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสําหรับฉัน พวกแกเข้าใจไหมฮะ ?”
พอพูดถึงประโยคสุดท้าย คุณหวงแทบจะกัดฟันพูดด้วยซ้ํา เห็นได้ชัดว่าจิตใจของเจ้าหมอนเปลี่ยนไปแล้ว ความหวังในการมีชีวิต ขึ้นอยู่บนความตายของคนอื่น
พอผมและอาจารย์ได้ยินถึงตรงนี้ เราก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว
เจ้าหมอน ยอมต่ำทราม ยินดีเป็นสาวกของสํานักชั่วเอง
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็พูดกับคุณหวงตรงหน้าว่า “ในเมื่อแกเลือกแล้ว งั้นก็อย่าโทษว่าพวกเราไม่ไว้ชีวิตแกเลย !”
“ฮ่าๆๆ ชีวิต ? แกทําอะไรได้ฮะ ? สนใจตัวเองก่อนเถอะ !” หลังจากพูดจบ คุณหวงก็ถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าว
ในวินาทีที่เขาถอยออกไป ปีศาจที่อยู่รอบๆก็ครามออกมาทันที
“ฆ่า !”
“กัดพวกมันให้ตาย !”
“ดูดเลือดพวกมัน……”
ขณะพูด สาวกสํานักชั่วพวกนี้ ก็พุ่งเข้ามาหาพวกเราแล้ว
สาวกสํานักชั่วพวกนี้ เป็นเหมือนกับสัตว์ป่า รูปแบบการโจมตีคล้ายๆกัน ใช้กรงเล็บและเขี้ยวเป็นหลัก
จู่ๆก็เห็นอีกฝ่ายลงมือ ผมกับอาจารย์เลยไม่เกรงใจเช่นกัน
อาจารย์ตะโกนออกมาว่า “เสี่ยวฝาน ฆ่าพวกมันเลย !”
ในวินาทีนี้ อาจารย์เองก็โหดเช่นกัน
อาชีพของพวกเราเกิดมาเพื่อสู่โดยเฉพาะ ตอนนี้เราได้แต่หันดาบเข้าทํานั่นเท่านั้น
ด้วยเหตุนี้ ผมและอาจารย์เลยเปิดใช้พลังทั้งหมด ทําให้พลังของตัวเองอยู่ในระดับสูงสุด
ดาบในมือ ก็กวาดแกว่งอย่างต่อเนื่อง ทั้งตั้งรับและโจมตีสาวกสานักชั่วที่เข้ามาโจมตีพวกเรา
แม้อีกฝ่ายจะมีคนเยอะ น่าจะประมาณ 20-30 คนได้
มากกว่าผมและอาจารย์ถึงสิบเท่า แต่ถ้าเทียบพลังรบกันแล้ว ผมและอาจารย์ยังแข็งแกร่งกว่า อยู่ดี
สาวกพวกนี้ไม่มีพลังอะไร ก่อนกลายเป็นปีศาจ คงเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
รูปแบบที่พวกเขาใช้โจมตีพวกเรา ก็ไม่ต่างอะไรจากสัตว์เดรัจฉาน ไม่มีการร่วมมือกันแต่อย่างใด
ภายใต้สถานการณ์ประเภทนี้ ผมกับอาจารย์ใช้พลังของตัวเอง บวกกับการร่วมมือที่สมบูรณ์ แบบ ทําให้พวกเรายังพอฝืนรับมือได้อยู่บ้าง
แต่ก็ได้แค่รับมือเนื่องจากอีกฝ่ายมีคนเยอะกว่า
แม้จะเป็นสัตว์เดรัจฉาน แต่สําหรับเรา ถ้าโดนเข้าไปสักครั้ง ก็รับไม่ไหวเช่นกัน
“ปังๆๆ” เสียงปะทะกันดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง พร้อมด้วยเสียงคารามที่ดังขึ้นเป็นครั้งคราว
อีกฝ่ายมีคนเยอะเกินไป แม้พวกเราจะทําให้บาดเจ็บไปหลายคน แต่ก็ไม่อาจรับมือได้ง่ายๆ
ผ่านไปไม่นาน ผมกับอาจารย์ก็บาดเจ็บ เริ่มมีเลือดไหลออกมาในที่ต่างๆ
พวกเราอยากฝ่าออกจากวงล้อม แต่กลับพบว่ามันยากมากที่จะทําได้
เห็นได้ชัดว่าปีศาจ 20-30 ตนนี้ ร้ายกาจกว่าพวกที่เราเจอก่อนหน้านี้มาก
และปีศาจพวกนี้ ก็แทบจะเลื่อนไปถึงขั้นสองแล้ว พละกําลังเลยมีเยอะมาก
ตอนนี้ ปีศาจหลายตัวกําลังโจมตีใส่อาจารย์พร้อมกัน
เมื่อเห็นแบบนั้น ผมก็ตะโกนออกมาทันที “อาจารย์ระวังข้างหลัง !”
แม้อาจารย์จะหันมาทัน แต่คนเดียวก็ยากจะรับมือกับการโจมตีของคนจํานวนมากได้
“แควก” หลังของอาจารย์มีรอยเล็บปรากฎขึ้น
“อาจารย์ !” ผมตะโกน พร้อมพุ่งเข้าไปทันที
ได้แค่พูดว่าผมฟันเข้าไปที่ไหล่ของเจ้าหมอนั้น แล้วใช้เท้าถีบออกไปทันที
“อาจารย์ ไม่เป็นไรใช่ไหม !” ผมทําหน้าร้อนใจ
อาจารย์กลับหอบหายใจ ต้านพวกปีศาจไป และพูดกับผมไป “ อาจารย์ไม่เป็นอะไร เสี่ยวเสี่ยวฝาน
อาจารย์ อาจารย์จะปกป้องแก แกฆ่าแล้วฝ่าออกไปจากทางนี้ซะ”
อาจารยพูดอยู่ข้างหลังผม แต่ผมกลับดึงหน้าลง แล้วปฏิเสธเขาทันที “ไม่อาจารย์ ถ้าจะออกไปก็ต้องไปด้วยกันปีศาจเยอะขนาดนี้ อาจารย์อยู่ต่อจะรอดได้ยังไง ?”
“ถ้าแกไม่ไป พวกเรา พวกเราจะตายกันหมดนะ !” อาจารย์พูดต่อ พร้อมตวัดดาบให้ผู้ชายคนหนึ่งถอยออกไป
“ อาจารย์ ผมไม่ไป อีกอย่าง ตอนนั้นทาสผีในสาขาย่อยขององค์กรตาผีมีตั้งเยอะยังหยุดผมไม่ได้เลย
แล้วพวกลูกกระจ๊อกของสํานักสื่อเย่เฉินแค่นี้จะหยุดพวกเราได้งั้นเหรอ ? มันไม่ง่ายขนาดนั้น หรอกอาจารย์อาจารย์อย่าลืมซิ ผมยังมีผีเมียกับเผ่าจิ้งจอกคอยปกป้องอยู่นะ !” ผมพูดด้วยน้ําเสียงจริงจัง
ตอนนี้สถานการณ์เข้าขั้นวิกฤต ถ้าผมและอาจารย์ยังสู้ต่อ ถึงจะยื้อต่อไปอีกระยะหนึ่ง
แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปก็เหลือแต่จะโดนจับหรือโดนฆ่าเท่านั้น
ดังนั้น ผมเลยต้องหาผู้ช่วย
ขณะพูด สีหน้าของผมก็ดูมืดมนมากผมคิดจะกระตุ้นไฝดําที่ข้อมือซ้าย เรียกมู่หลงเหยียนมาช่วย……
