“เจ้าหนู พวกเราไม่ไปช่วยอาจารย์อาจริงหรือ” ชายแก่พูดขึ้น “ร่างทองของอาจารย์อาหยวนยังไม่หายดี”
“ไม่” อวิ๋นเจี่ยวปฏิเสธ “ข้ากำลัง ซีดี!”
“ฮะ?” ชายแก่ผงะ ‘ซีดี’?
อวิ๋นเจี่ยวมองเขาด้วยสายตาซับซ้อน “ข้ายังไม่ได้ชาร์จแบต?” เมื่อกี้เขาใช้เวลาโทรศัพท์มาห้านาทีหมดไปแล้ว อีกทั้งยังเป็นการเติมหน้างาน ตอนนี้แบตหมดแล้ว
“…” หมายความว่าอะไร
ชายแก่ทำหน้าฉงน แต่ก็ดูออกว่าเธอไม่คิดจะช่วยจริงๆ “เช่นนั้นพวกเราสองคน…ดูอยู่อย่างนี้?” รู้สึกผิดเล็กน้อย!
“ไม่ใช่” เธอตอบกลับอย่างจริงจัง “ไม่ใช่พวกเราสองคน!”
“ฮะ?” ชายแก่ผงะ
อวิ๋นเจี่ยวเหลือบมองเขาทีหนึ่ง “ถือว่าเป็นการทดสอบแล้วกัน สู้ๆ!”
“อะ…”
เขายังพูดไม่ทันจบ อวิ๋นเจี่ยวก็เตะเขาลงไป
“…”
เฮ้ย!
ชายแก่รู้สึกเพียงด้านล่างว่างเปล่า แม้แต่คำด่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยออกมา ดูท่าทางจะหล่นลงพื้นแล้ว หลายปีนี้ถูกอาจารย์ปู่ทุบจนเป็นการตอบสนองโดยอัตโนมัติ เขาตบพลังลมปราณออกมาไป ก่อนจะล่วงลงบนพื้นอย่างมั่นคง
“เจ้าหนู เจ้าช่างไร้คุณธรรม…” เขากำลังจะอ้าปากตำหนิ แต่ด้านหน้ากลับมืดไป เห็นเพียงแต่เถาวัลย์ขนาดใหญ่พุ่งมาทางเขา แต่ละเส้นมีขนาดใหญ่เท่าถังน้ำ เขาตกใจ ควักยันต์ป้องกันต้านเถาวัลย์เหล่านั้นเอาไว้ ก่อนจะวิ่งหนี “เฮ้ยยย…ช่วยด้วย!!”
เขาพยายามหาที่หลบ แต่ก็พบว่าไม่มีที่ให้หลบ ทุกทิศล้วนเต็มไปด้วยการโจมตี ไป๋อวี้กัดฟัน ไม่สนแล้ว! เขาหยิบอาวุธออกมา คาถาพายุอันนี้ซัดออกไป
ได้ยินเพียงเสียงดังก้อง เถาวัลย์ยักษ์ถูกตัดขาดไปทันที ชายแก่เบิกตาโตอย่างตกตะลึง คาถาพายุเก่งกาจขนาดนี้เชียว?
(⊙ o ⊙)
ภายใต้แรงกดดันของคนบางคน ไม่เคยพลิกตัวได้มาหลายปีนั้น…รู้สึกเหลือเชื่อ
เขารู้สึกว่าความมั่นใจที่แหลกละเอียดไปแล้วของตนเองกลับมา…เล็กน้อย ความสำเร็จที่ไม่เคยสัมผัสถาโถมออกมา เขาเผยสีหน้าดีใจ กำอาวุธในมือแน่น ก่อนที่จะซัดคาถาแล้วคาถาเล่าออกมา
คาถาพายุ คำสาปเสียง คาถาเปลวเพลิง…ถาโถมออกมา
จากนั้นเขาพบว่าตอนนี้เขาสามารถใช้คาถาออกมาอย่างราบรื่น แตกต่างจากการทดสอบครั้งก่อนที่ถูกอาจารย์ปู่กดไว้บนพื้น แม้แต่คาภายังไม่ทันท่องออกมา
คาถาแต่ละอันมีความแม่นยำไม่พอ การโจมตีที่ดูน่ากลัวในป่าไม่ตรงหน้านั้นรับมือง่ายอย่างกับหั่นผัก ไม่ถึงชั่วครู่ เขาก็กวาดล้างไปเกือบทั้งหมด ทันใดนั้นความมั่นใจของเขาพอโตขึ้นอย่างไร้ที่สิ้นสุด
ฮ่าๆๆๆ…ไม่ใช่เขาโม้ ชายแก่ข้าเก่งขึ้นมา ตัวเองยังกลัว!
︿(￣︶￣)︿
มีไป๋อวี้คอยโจมตีอยู่ด้านล่าง คนบนฟ้าทั้งสองจึงรับมือได้ง่ายขึ้น เดิมทีโจมตีบรพื้นได้ง่ายกว่ากลางอากาศอย่างมาก เพราะว่าปีศาจไม้เหล่านี้ ปักรากอยู่บนพื้น การโจมตีทั้งหมดบนอากาศ ยังไม่ทันได้ล่วงลงพื้นก็ถูกต้านเอาไว้
ตอนนี้มีชายแก่คอยช่วยอยู่บนพื้นดิน ทันใดนั้นจึงมีช่องโหว่ขึ้นมาทันที ทั้งสามคนร่วมมือกัน มุ่งตรงไปยังบริเวณใจกลางป่าโบราณวั่นกู่ ในขณะที่กำลังจะเข้าใกล้แสงสีเขียว
ข่ายพลังหนึ่งส่องสว่างขึ้นมา มันล้อมบิเวณโดยรอบร้อยเมตรของแสงสีเขียวเอาไว้ราวกับเกราะป้องกัน
ทุกคนถึงได้มองเห็นว่ามีแท่นสูงอยู่ตรงกลางของแสงสีเขียว แท่นสูงนั้นมีร่างสองร่างนอนอยู่ ร่างหนึ่งคือจี้หลี ส่วนอีกร่างคือหญิงสาวในชุดสีเขียวอ่อน
“หลี่เอ๋อ!” ราชาปีศาจเรียกอย่างร้อนใจ
ร่างสีเขียวเข้มปรากฏขึ้นบนแท่นสูงนั้น “พวกเจ้ามาเร็วใช้ได้!”
“เสิ้งหวน!” ราชาปีศาจมองไปยังอีกฝ่าย “เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าหลี่เอ๋อคือ…”
“นางไม่ใช่!” เสิ้งหวนพูดคัดค้าน “ถึงแม้จะกลับชาติ แต่นางไม่ใช่มหาราชอีกแล้ว ขาดความทรงจำไปเพียงเล็กน้อยก็ไม่ใช่มหาราช มหาราชของข้า ไม่มีใครแทนที่ได้!”
“เสิ้งหวน!” ราชาปีศาจอธิบาย “มหาราชท่าน…ตายไปนานแล้ว ตอนนั้นเจ้ากำจัดเผ่าพันธุ์ที่ล้อมโจมตีมหาราช เจ้าได้แก้แค้นให้ท่านแล้ว เรื่องนี้ควรสิ้นสุดลงได้แล้ว”
“สิ้นสุด?” เสิ้งหวนหัวเราะเสียงเย็น ดวงตาสีดำของเขากลายเป็นสีแดง “มหาราชของพวกเรา ทำเพื่อโลกปีศาจมาตลอด ทำทุกวิถีทางถึงหยุดการฆ่าล้างโลกปีศาจของเสวียนเหมินได้ อีกทั้งยังไม่สนใจร่างที่บาดเจ็บของตนใช่พลังทั้งหมดผนึกพลังปีศาจเอาไว้ เพื่อที่จะช่วยพวกโง่เขลาในโลกนี้!” เขายิ่งพูดยิ่งตัวสั่นเทา ราวกับนึกบางอย่างขึ้นได้ “แต่พวกมัน…พวกมันตอบแทนท่านอย่างไร!”
“…” ราชาปีศาจสีหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
เสิ้งหวนหัวเราะเสียงเย็น ความแค้นในตาแทบจะทะล้นออกมา พวกเขาอาศัยช่วงที่ท่านหมดพลัง ควักเน่ยตันของท่านออกมา มองดูท่านตายบนผนึกข่าย เพียงเพราะท่านออกคำสั่งห้ามไม่ให้พวกเขาไปหาที่ตายบนโลกมนุษย์!” เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง แต่สีหน้ากลับไม่มีความดีใจแม้แต่น้อย มีเพียงความเจ็บปวด “เรื่องนี้เจ้าลืมแล้ว ข้าลืมไม่ได้! สิ้นสุด? มหาราชของข้าไม่มีแล้ว ท่านวันหนึ่งไม่กลับมา เรื่องทั้งหมดไม่มีวันสิ้นสุด!”
ราชาปีศาจคิดอะไรได้ สีหน้าเปลี่ยนไป ก่อนจะอุทานออกมา “เจ้า…เจ้าคิดจะฟื้นคืนชีพท่าน!”
เสิ้งหวนเผยรอยยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ แต่ตอนนี้กลับมีความดีใจอย่างจริงใจ “ใช่! ท่านจะกลับมาแล้ว อสูรกลืนนภาเป็นสัตว์โบราณ เน่ยตันสามารถเรียกคืนวิญญาณได้ อีกทั้งบนผนึกนี้ยังมีพลังของท่านหลงเหลืออยู่ ครานี้ท่านต้องกลับมาได้แน่!”
“แต่ว่าหลี่เอ๋อ…” ราชาปีศาจมองดูร่างทั้งสองบนแท่นสูง ตอนแรกสนใจพียงแต่หลี่เอ๋อไม่ทันสังเกต ตอนนี้ถุงได้เห็นว่าอีกร่างคือจื่อเฉิน เสิ้งหวนฟื้นร่างของนางกลับมาได้แล้ว ทันใดนั้นเขายิ่งกระวนกระวาย จี้หลีและจื่อเฉินเป็นวิญญาณดวงเดียวกัน เขาคิดจะบีบวิญญาณของหลี่เอ๋อออกมา “เสิ้งหวน! หากเจ้าเก็บพลังบนผนึกกลับมา ผนึกนี้จะไร้ผล พลังปีในเหวปีศาจสีแดงจะทำลายโลกปีศาจทั้งใบ”
“แล้วอย่างไร!” เสิ้งหวนกลับไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เขายังคงพูดด้วยท่าทีบ้าคลั่ง “โลกปีศาจนี้ไม่มีค่าที่จะช่วยเหลือ! ท่านมหาราชใช้ทั้งชีวิตแลกความมั่นคงให้โลกปีศาจตอนนี้ แต่พวกเขาทำอะไร ทรยศหักหลังท่าน กีดกันเผ่าพันธุ์ของท่าน แม้กระทั่งตอนนี้ เมื่อพูดถึงราชาปีศาจจื่อเฉิน แต่ละเผ่าพันธุ์ยังคงเห็นว่าท่านเป็นราชาที่ทรยศโลกปีศาจ! โลกปีศาจที่เนรคุณเช่นนี้ ไม่น่าเสียดายแม้แต่น้อย”
“เสิ้งหวน…” ราชาปีศาจยังคิดจะห้าม
หยวนเจียงกลับพูดขึ้น “เขากำลังยื้อเวลา ดูเน่ยตันของอสูรกลืนนภา!”
ราชาปีศาจผงะ ถึงได้พบว่าเน่ยตันของอสูรกลืนนภาจากสีทองกลายเป็นเกือบโปร่งใสแล้ว
“เฮอะๆๆ…” เสิ้งหวนหัวเราะออกมา “สังเกตจนได้? เสียดายที่สายไปแล้ว ผนึกจะพังในไม่ช้า พวกเจ้าไม่มีเวลาแล้ว”
“ไม่แน่!” หยวนเจียงเรียกเสียงต่ำ “ศิษย์หลาน!”
“เสร็จแล้ว!” อวิ๋นเจี่ยวตอบหลับ ก่อนจะย้ายฐานข่ายพลังชิ้นสุดท้าย
นาทีถัดมา ข่ายพลังที่ครอบคลุมแท่นสูงเอาไว้ดับลงไป เกราะป้องกันโปร่งใสนั้นหายไปในทันที
เสิ้งหวนสีหน้าเปลี่ยนไป หยวนเจียงและราชาปีศาจพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วราวสายฟ้า
ไม่ใช่เจ้าถ่วงเวลาเป็นคนเดียว!
