กุสตาฟได้ยินเสียงที่น่ายินดีของเธอจากปลายอีกด้านของการโทร
เขารีบวางสายด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
นักเรียนที่เคลื่อนที่ไปรอบๆ เป็นครั้งคราวจะเหลือบมองมาทางเขา ขณะที่พวกเขาเดินไปมา สงสัยว่าทําไมคนที่ไม่แสดงตัวออกมาบ่อยๆ ถึงออกมาที่นี่
ในอีกไม่กี่นาที เวร่าก็มาถึงด้วยรอยยิ้มที่สดใส ขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้กุสตาฟ กุสตาฟเปิดใช้งานการผสมผสานของเขา
[การวิ่ง + ความเร็ว
ฟูว!
เขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วและจับเวร่าพลางลากเธอไปกับเขา ขณะที่พวกเขาหายตัวไปในระยะไกลด้วยกัน
กสตาฟมาถึงหน้าพื้นที่อันเงียบสงบภายในค่ายที่เป็นเหมือนสวนที่มีต้นไม้และดอกไม้ปลูกไว้ทั่วทุกแห่ง
ยิ้ม!
เขากระแทกเวร่าลงบนต้นไม้ต้นหนึ่ง ในขณะที่คว้าคอเธอไว้และยึดหลังเธอไว้แน่น
“เธอทําอะไรฉัน” ดวงตาของกุสตาฟหรี่ลงอย่างอันตราย ขณะที่เขาถาม แม้ว่าเขาจะบีบคอเธอแน่น แต่เวร่าก็ยิ้มด้วยท่าทางดีใจ เมื่อเธอจับแขนของกุสตาฟและกดเข้าไปที่คอของเธอมากยิ่งขึ้น
“เธอทําอะไรอยู่ เธอบ้าหรือเปล่า” กุสตาฟเปล่งเสียงออกมา ขณะที่ดึงแขนกลับ
เธอกลายเป็นโรคจิตอีกแล้ว เขาพูดในใจ ขณะที่เขาจ้องมาที่เธอ
“ทําไมนายถึงหยุด? การถูกคนที่ฉันรักฆ่าจะเป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบที่สุดในจักรวาล” เวร่าไอเบา ๆ ขณะที่เธอพูดด้วยท่าทางดีใจและทรุดตัวลงคุกเข่า
“ความรัก นี่เธอกําลังพูดถึงอะไร ฉันจะทรมานและหาทางยุติเธอ ถ้าเธอไม่มาทําความสะอาดตอนนี้” กุสตาฟพูดด้วยท่าทางรังเกียจ ขณะที่เขามองลงมาที่เธอ
“ได้โปรดเถอะ ฉันรักนาย กุสตาฟ คริมสัน… ฉันจะยอมทําทุกอย่างเพื่อสัมผัสประสบการณ์นั้นจากนาย” เธอเปล่งเสียงออกมาและเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความรัก
“ผู้หญิงคนนี้บ้าที่สุดแล้ว…ฉันไม่สามารถสื่อสารกับเธอเหมือนที่ฉันเคยทํากับคนอื่น ๆ ได้ กุสตาฟตระหนักถึงสิ่งนี้ ขณะที่เขาสังเกตเห็นสีหน้าของเธอ
กุสตาฟนั่งยองและจ้องไปที่เวร่าในดวงตา “เฮ้ เธอบอกว่าเธอรักฉันใช่ไหม” กุสตาฟถาม ขณะเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“ใช่” เธอพยักหน้า 2 ครั้งขณะตอบ
“เธอไม่รู้หรือว่าการพยายามเปลี่ยนฉันเป็นหุ่นเชิดของเธอหมายถึงการทรยศต่อความรักที่เธอรู้สึก.. เพราะตอนนี้ฉันดูถูกเธอมาก และฉันก็ค่อยๆ เกลียดเธอในสิ่งที่เธอทํา” กุสตาฟพูดอย่างต รงไปตรงมา
แววตาของเวร่ากลายเป็นเศร้า เมื่อได้ยินอย่างนั้น เธอจ้องที่กุสตาฟด้วยความเจ็บปวด “นายเกลียดฉันเหรอ?” เธอพึมพํา
“ใช่ ตอนนี้ฉันดูถูกเธอมากที่สุดแล้ว… เธอพิสูจน์แล้วว่าเธออ่อนแอด้วยการพยายามหาทางออกง่ายๆ” กุสตาฟตอบ
“แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ…ฉัน – ฉัน ให้ฉันจะกําจัดมันได้หรือไม่” เธอถามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง
“ไม่” กุสตาฟตัดหน้าเธอทันที ทําให้ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
“แต่ฉันจะดูถูกเธอน้อยลง ถ้าเธอกําจัดมันและบอกฉันว่าเธอเป็นอะไรกันแน่” กุสตาฟกล่าวเสริม
“นี่มันก็ยังดีกว่าที่เขาจะเกลียดฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้น… ยังไงก็ตาม ฉันจะกําจัดมันให้ได้ เธอพูดในใจ ขณะที่เธอยืนขึ้นด้วยการแสดงออกที่ขัดแย้งกันเขียนไปทั่วใบหน้าของเธอ
เธอขยับเข้าไปใกลักุสตาฟมากขึ้น ซึ่งทําให้เขารู้สึกตกใจเล็กน้อยเมื่อเธอเข้าใกล้
“เธอทําอะไร” เขาถาม
“อย่าขยับ” เธอพูดขณะเอนไปข้างหน้า ใบหน้าของเธอหันไปทางคอขวาของกุสตาฟ
ได้ยินเสียงแผ่วเบาจากบริเวณคอของกุสตาฟ ขณะที่ริมฝีปากของเธอสัมผัสกับคอของเขา
ร่างกายของกุสตาฟสั่นเล็กน้อย ขณะที่เขารู้สึกว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของเขาทันทีที่เวร่าดูดคอของเขา เขาเกือบจะครางออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่เขาสามารถควบคุมความรู้สึกของเขาได้อีกครั้ง ก่อนที่เขาจะอุทานในลักษณะที่จะทําให้เขาเขินอาย
เครื่องหมายสีน้ําเงินเรืองแสงปรากฏขึ้นที่บริเวณที่เวร่ากําลังดูดอยู่ และในชั่วพริบตา มันก็หายไป
เธอถอนริมฝีปากออกและยิ้ม “นายว่างเปล่าแล้ว” เธอเปล่งเสียง
“เฮ้ ระบบ… ฉันสะอาดหรือยัง กุสตาฟยังคงตัดสินใจถามระบบเพื่อความแน่ใจ
(“ใช่… ฉันไม่รู้สึกถึงเส้นใยของปรสิตอีกต่อไปแล้ว ภายในร่างกายของนาย”) ระบบยืนยันความถูกต้องของคํากล่าวของเวร่า ทําให้กุสตาฟลดความระมัดระวังลงเล็กน้อย
“บอกมาส์ เธอเป็นอะไร” กุสตาฟถาม
“หม? นายหมายถึงอะไร อยากรู้ไหมว่าสายเลือดของฉันทํางานอย่างไร” เธอถามด้วยท่าทางสับสนเล็กน้อย
“เล็กทําแบบนั้น… เธอไม่มีสายเลือดเพราะเธอไม่ใช่เลือดผสม… แต่เธอเป็นซิลโนฟิลเบีย” กุสตาฟพูดด้วยน้ําเสียงหนักแน่น
“เอ๊ะ? วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!” จู่ๆ เวร่าก็เริ่มหัวเราะ เธอหันหลังกลับและเคาะต้นไม้เบาๆ ขณะที่เธอหัวเราะอยู่หลายวินาที
กุสตาฟยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยสีหน้าที่ไม่ใส่ใจ เขายังคงจ้องมองเธอโดยไม่พูดอะไร
หลังจากหัวเราะ ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอสังเกตเห็นใบหน้าที่ตรงไปตรงมาของกุสตาฟและตระหนักว่าเขาไม่ได้กําลังยุ่งอยู่ “ฉันไม่รู้ว่านายกําลังพูดถึงอะไร? ซิลโนฟิลเบียคืออะไร?” เธอถาม
“ยังจะมาเล่นใบ้คํากับฉันใช่มั้ย? เอาล่ะ ฉันจะดูถูกเธอต่อไป” กุสตาฟพูดแล้วหันหลังเดินเพื่อเริ่มเดิน
ดวงตาของเวร่าเบิกกว้าง ขณะที่เธอเรียกเขาอย่างรวดเร็วว่า “เดี๋ยวก่อน เดี๋ยว… อย่าเพิ่งไป” เธอเปล่งเสียงออกมา เธอวิ่งไปที่ด้านหน้าของกุสตาฟและขวางทางของเขา
“ตอนนี้เธอกําลังจะแกล้งล้มหรือไม่” กุสตาฟถาม
“แต่ฉันไม่รู้จริงๆ ว่านายกําลังพูดถึงอะไร? ซิลโนฟิลเบียคืออะไร? ฉันเป็นแค่เลือดผสมอย่างนายจริงๆ” เธอพูดด้วยสีหน้าสับสนจริง ๆ
“เกิดอะไรขึ้นกับเรื่องนี้ เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า กุสตาฟสงสัยภายในในขณะที่เขาสังเกตน้ําเสียงที่จริงใจของเธอ
(“ดูเหมือนว่า… เธอไม่เคยได้ยินคํานั้นมาก่อน”) ระบบกล่าวเสริม
“แล้ว… เธอรู้หรือไม่ว่าเธอไม่ใช่มนุษย์เดินดิน?” กุสตาฟเปล่งเสียงออกมาขณะจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเวร่า..
