เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗] – ตอนที่ 237

บทที่ 237 : บริการส่งอาหารแมว

พรีม่ารู้สึกราวกับว่าเธอเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว!

ความกังวลใจของเธอไม่จำเป็นเลย ที่จริงแล้วเธอใช้อารมณ์เป็นหลักมาเสมอ แต่การวิจัยทางเภสัชกรรมจริง ๆ นั้นต้องใช้จิตที่ตั้งมั่นและสมองที่คิดในเชิงหลักการต่างหาก

เธอควรอุทิศเวลาของเธอเพื่อการศึกษาสรรพคุณและผลของวัตถุดิบต่าง ๆ และวิธีใช้พวกมันเพื่อสร้างโอสถที่มีประสิทธิภาพดีกว่าเดิมมากกว่าจะมามัวทำในสิ่งที่เธอทำอยู่ในตอนนี้ พรีม่ารู้สึกอยู่ผิดที่ผิดทางราวกับนักท่องเที่ยวไม่รู้ตาสีตาสาที่กำลังหลงทางแล้วหาคนโต้วาทีถึงที่มาทางประวัติศาสตร์ของสถานที่ท่องเที่ยวอยู่

วัตถุดิบพวกนี้อาจจะดูน่ากลัว และวิธีได้รับมันมาก็คงพิลึกและน่าขนหัวลุก แต่สุดท้ายแล้วของพวกนี้ก็เป็นเพียงวัตถุดิบทางเภสัชกรรมเท่านั้น

วัตถุดิบเหล่านี้อาจจะกระทั่งถูกบริจาคมาโดยเหล่าตัวตนผู้สูงส่งที่มีเจตนาเสียสละเพื่อสร้างโลกให้น่าอยู่ขึ้นด้วย

ทว่าเธอยังกล้ามากังวลว่าสมุนไพรยาพวกนี้จะผิดหลักจารีตอีก นี่คือการหมิ่นเกียรติกันชัด ๆ!

มันคือการไม่เคารพผู้บริจาคร่างกาย เหล่านักวิจัยและผู้มีพระคุณไปพร้อม ๆ กัน

นี่คือการไม่เคารพต่อวงการแพทย์และเภสัชกรรมอย่างยิ่งยวด!

พรีม่ายังคงใจแคบและขาดการมองการณ์ไกลอยู่

การศึกษาทางเวชศาสตร์และเภสัชศาสตร์นั้นต้องใช้หัวใจที่เคร่งครัด บริสุทธิ์และมีอุดมคติ และเธอยังต้องศึกษาค้นคว้าอีกมากทั้งด้านเทคนิคและเรื่องทางจิตใจ

พรีม่าตระหนักทันทีถึงเจตนาดีของชายหนุ่มตรงหน้าเธอ

ตลอดมานี้ เธอจมอยู่ในโลกของตัวเธอเอง แยกตัวอยู่ในห้องเล็ก ๆ ห้องนั้นเพื่อทำวิจัยโดยไม่สุงสิงกับใครเลย เธอเก็บตัวเงียบเช่นนั้นจนแทบไม่มีใครในตระกูลของเธอรู้จักเธอเลย

นี่คือเหตุผลที่เธอประสบความสำเร็จมหาศาลในเชิงเภสัชกรรม และขนาดพี่สาวของเธอ มาร์กาเร็ต ยังต้องทึ่งในศักยภาพของเธอ

มาร์กาเร็ตยืนกรานว่าถ้าพรีม่ายินยอมให้สมาคมแห่งสัจธรรมประเมินเธออย่างเป็นทางการ เธอจะกลบรัศมีเจ้าพวกที่โอ้อวดว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะอายุน้อยทั้งหมดทั้งปวงไปเสียมิดแน่นอน

ทว่าในขณะเดียวกัน เธอก็ขาดประสบการณ์ในการรับมือปัญหา เธอคล้อยตามอารมณ์ของตัวเองอย่างง่ายดาย และมักจะจินตนาการเรื่องต่าง ๆ ไปเอง

ทั้งหมดนี้คือพื้นที่ที่เธอต้องพัฒนา…เธอต้องดึงพรีม่าผู้สุขุมเยือกเย็นตอนทำวิจัยเภสัชกรรมเข้าไปในด้านอื่น ๆ ในชีวิตของเธอด้วย

เธอต้องทำให้ได้!

ดวงตาของพรีม่าส่องประกายเจิดจ้า แล้วเธอก็พยักหน้ารัวแรงราวกับไก่จิกข้าวเปลือก

“ขอบพระคุณสำหรับคำชี้นำค่ะ! ฉันเชื่อว่าตัวฉันเองยังมีจุดบกพร่องไม่เหมาะไม่ควรอยู่หลายจุด และหนทางในการวิจัยโอสถของฉันยังทอดยาวค่ะ”

เฮ้อ…

หลินเจี๋ยถอนหายใจโล่งอกเมื่อสุดท้ายก็ดำน้ำผ่านไปได้

ครั้งนี้หลินเจี๋ยคำนวนพลาดจริง ๆ

ถ้าเขารู้แบบนี้ คงเลือกหนังสือวิชาการแพทย์ทั่วไปมาให้เธออ่านแทน ในขณะที่เค้าโครงบัญชีโอสถอาจจะเป็นหนังสือคลาสสิก แต่มันก็มีข้อบกพร่องของมัน การอ่านมันไม่มีพิษภัยใด ๆ แน่นอน แต่ในต่างโลกแบบนี้ ความสับสนใหญ่หลวงก็อาจจะเกิดขึ้นได้

แต่อย่างน้อยที่สุด ด้วยการชี้นำในทางบวก มันก็คิดไม่ได้เลยว่าคุณหนูน้อยคนนี้จะออกนอกลู่นอกทางได้

“ถ้ามีคำถามอื่น ๆ ไม่ต้องลังเล ถามผมได้เลยนะครับ” หลินเจี๋ยย้ำกับเธออีกครั้งเพื่อความสบายใจของตน

พรีม่าพยักหน้าในขณะที่ตาของเธอมองหลินเจี๋ยที่หยอกเล่นกับแมวที่ชวนให้สบายใจ

เมื่อเธอเห็นเจ้าของร้านหลินลูบหัวแมว เธอก็อดยิ้มแบบที่สาว ๆ วัยรุ่นชอบยิ้มเวลาพวกเธอเห็นอะไรน่ารัก ๆ ไม่ได้

แต่ครู่ต่อมา รอยยิ้มของเธอก็หายไปพร้อม ๆ กับที่ใบหน้าของเธอซีดลงเมื่อจำได้ว่ามันก็เจ้าเหมียวตัวนี้แหละที่ฉีกร่างเอลฟ์ดำนักสะกดรอยเป็นชิ้น ๆ แล้วงาบเธอเข้าไปทั้งตัว

ถ้าแทนที่เจ้าแมวขาวตรงนี้ด้วยเจ้าสิ่งน่ากลัวนั่น ภาพตรงหน้านี้ก็ไม่อบอุ่นใจอีกต่อไป ออกจะน่าขนลุกแทน…

“ว่าไปแล้ว นี่ก็ลืมซื้ออาหารแมวไปสนิทเลย…เจ้าขาวไม่มีอะไรกิน ไม่หิวแย่เหรอนั่น?”

“ทำไงดีเนี่ย? ถ้ามีบริการส่งอาหารแมวสักหน่อยนะ เฮ้อ…” หลินเจี๋ยขมวดคิ้วพึมพำ

เขาลูบท้องอวบอ้วนของเจ้าขาว แล้วเสียงท้องร้องเบา ๆ ก็ดังออกมาให้ได้ยิน

ที่จริงแล้วเขารู้สึกทำอะไรไม่ถูกมาก ที่นอร์ซินยังไม่มีบริการส่งของถึงบ้านเลย และเมื่อหลินเจี๋ยมาที่นี่แรก ๆ เขาก็ต้องปรับตัวอยู่นานกว่าจะชินกับมันได้

แล้วการซื้อของออนไลน์หรือบริการอื่น ๆ แบบนั้นก็ยังไม่มี

แล้วตอนนี้ที่เขาอยากซื้ออาหารแมว มันก็กลายมาเป็นเรื่องยุ่งเอาการ เพราะเขาต้องหาร้านสัตว์เลี้ยงแถวนั้นก่อน แล้วไปซื้อมันด้วยตนเอง

ในเวลาแบบนี้ เขาคิดถึงแพลตฟอร์มค้าขายออนไลน์อันโปรดของเขาขึ้นมาจับใจ!

ทว่าเมื่อคำนึงถึงปริมาณไขมันในท้องอวบ ๆ ของเจ้าขาวแล้ว เจ้าแมวอ้วนนั่นคงพอทนได้อีกสักพักหนึ่ง

อาหารปกติก็คงใช้ได้เหมือนกันแหละมั้ง…หลินเจี๋ยคิดเล่น ๆ ในขณะที่เขามองเจ้าแมวอ้วนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเคาเตอร์

พรีม่าตัวสั่นแล้วรีบกลับไปจดจ่อกับหนังสือ แสร้งทำเหมือนกำลังจดจ่อกับมันและทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของเจ้าของร้านหลิน

อาหารแมว…

สำหรับเจ้าสิ่งมีชีวิตน่าขนลุกขนพองที่ไม่อาจระบุสายพันธุ์ได้นี้ คำว่า ‘อาหารแมว’ ก็อาจหมายถึงผู้มีพลังเหนือธรรมชาติระดับสัตว์ประหลาดได้

ดังนั้น จากที่เจ้าของร้านหลินพูด เขาคงหมายความว่าจะมีผู้มีพลังเหนือธรรมชาติมาเยือนร้านหนังสือ!

พรีม่าสงสัยในใจ อย่าบอกนะว่าจะมีมือสังหารคนอื่นมาอีก?

เจโรม ตาลุงคนนั้นของเธอคนเดียวดักโจมตีแล้วลักพาตัวมาร์กาเร็ตไม่ได้หรอก ชื่อเสียงและเครือข่ายในตระกูลของเขาเทียบกับพี่สาวของเธอไม่ได้ ต้องมีกลุ่มคนสนับสนุนเขาอยู่แหง ๆ

เจโรมต้องหาวิธีลงมืออื่น ๆ แน่ ๆ ถ้าเขาตระหนักได้ว่าเอลฟ์ดำคนนั้นขาดการติดต่อไปแล้ว

ในเมื่อเอลฟ์ดำระดับสัตว์ประหลาดล้มเหลว เขาก็จะต้องส่งคนที่แข็งแกร่งกว่ามากตามมาแน่นอน

คนพวกนี้คงจะสามารถเรียกใช้บริการผู้มีพลังระดับภัยพิบัติได้…

แต่ว่า…พรีม่าลอบชำเลืองมองหลินเจี๋ย ส่งมาที่นี่สักกี่คนก็คงไร้ประโยชน์…

ในเมื่อมีคุณหลินอยู่ ต่อให้เป็นระดับภัยพิบัติก็คงกลายเป็นแค่ลูกกะจ๊อก

ลึก ๆ แล้ว สาวน้อยผู้นี้ได้ยกหลินเจี๋ยขึ้นหิ้งสูงสุดไปเรียบร้อย เธอมองว่าเขาอยู่เหนือกว่าระดับเหนือนภา

ทว่าคนถัดมาที่ผ่านทางเจ้าร้านหนังสือเข้ามานั้นไม่ใช่มือสังหารโฉดชั่วอย่างที่เธอคาดไว้

ทว่าเขากลับเป็นสุภาพบุรุษชราผู้โดดเด่นและมีมารยาทคนหนึ่ง

ใช่แล้ว พรีม่าใช้คำว่า ‘โดดเด่น’ ในการบรรยายถึงชายชราผู้สง่างามในชุดทักซิโดผู้นี้

ผมสีบลอนด์ของเขาถูกหวีจนประณีตเรียบแปล้และเขาก็มีดวงตาสีน้ำเงินเข้มอันลึกล้ำ ด้วยสายตาทรงเสน่ห์นั้นของเขา เสน่ห์ดึงดูดของเขาสามารถเทียบได้กระทั่งกับบรรดาเด็กหนุ่มในงานเลี้ยงของบรรดาสุภาพสตรีผู้มั่งคั่ง

ในขณะเดียวกัน เขาก็แสดงท่าทางสุขุมนุ่มลึกที่บัณฑิตพึงมี และมีบรรยากาศทรงเกียรติด้วย

การวมกันของบุคลิกภาพสองอย่างที่ดูขัดแย้งกันเองนี้ทำให้ดูราวกับมีความลึกลับปกคลุมอยู่รอบตัวเขา

มันไม่ยากเลยที่จะเห็นภาพได้ ในสมัยหนุ่ม ๆ เขาต้องเป็นพ่อหนุ่มเนื้อหอมแน่ ๆ

ทว่า ในขณะที่ชายรูปงามเข้ามาในร้านหนังสือนั้น เขาดูเป็นกังวลและระมัดระวังตัวในทุกย่างก้าว ในขณะที่พยายามปรับสีหน้าท่าทางให้เยือกเย็นอยู่เสมอ

เขาดูเหมือนพ่อหนุ่มขี้กลัวที่ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าก้าวเท้าเข้ามาในบ้านผีสิง แล้วบังคับตัวเองให้เก็บอาการไว้ทั้ง ๆ ที่ตัวเองกลัวจะแย่แล้ว

ความย้อนแย้งที่สะท้อนออกมาจากตัวเขานั้นดูตลกพอตัว

พรีม่าผงะไปเมื่อเธอตระหนักว่าเธอรู้จักชายชราผู้นี้!

เขาคือหนึ่งในบุคคลไม่กี่คนที่มาร์กาเร็ตบังคับให้เธอจำไว้ เพราะเขามีความเป็นไปได้สูงมากที่จะกลายเป็นเจ้านายสายตรงของเธอได้ในอนาคต

แอนดรูว์ รองประธานสมาคมแห่งสัจธรรม

พรีม่าเหลือบมองแอนดรูว์ แล้วก็เหลือบมองเจ้าขาวต่อ แล้วหน้าของเธอก็ซีดลงทันที

หรือนี่คือ…บริการส่งอาหารแมว?

หลินเจี๋ยเผยรอยยิ้มกว้างขณะมองขึ้นไป “ยินดีต้อนรับครับ”

พรีม่าเหมือนจะสัมผัสความมุ่งร้ายที่ฝังอยู่ในรอยยิ้มนั้นได้

แอนดรูว์ปรี่มาที่เคาน์เตอร์ทันทีที่เขาเข้ามา หลังจากสูดหายใจลึก ๆ เขาก็เริ่มพูด “คุณน่าจะรู้เจตนาของผมแล้ว ผมขออภัยอย่างสุดซึ้งสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ครับ…”

“เดี๋ยวก่อนครับ”

หลินเจี๋ยยังคงรอยยิ้มไว้ แต่แววตาของเขามีความงุนงงแฝงมา “ขออภัยในความรู้น้อยของผมด้วย แต่ดูเหมือนเราไม่เคยเจอกันมาก่อนนะครับ…ไม่ทราบว่าคุณคือ?”

แอนดรูว์เงียบไป…