บทที่ 1553 พาแกไปแต่งงานใหม่
พอสบสายตาเจ้าเล่ห์ของหญิงสาว ชายหนุ่มก็ได้สติทันที เขาหลงกลเธอแล้ว
แต่…ถ้าเขาไม่มา…ไม่แน่ว่าเธออาจจะนัดจี้ซิวหร่านจริงๆ ก็ได้!
เรื่องแบบนั้นเธอทำได้แน่ๆ!
ฉะนั้นไม่ว่ายังไง เขาก็มีแค่ตัวเลือกเดียวเท่านั้น
คิดมาถึงตรงนี้ ซือเยี่ยหานรู้สึกเหมือนมีไฟรุ่มร้อนสุมอก ไร้ที่ระบาย
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปากอย่างอารมณ์ดี “นายแห่งอาชูร่าผู้ยิ่งใหญ่ เชิญข้างใน!”
ชายหนุ่มก้าวเข้ามา เสียงประตูบ้านถูกลมพัดปิดดัง “ปัง”
ปิดประตู ปล่อยต้าไป๋!
เพื่อความมั่นใจ เธอจงใจกันเสี่ยวเฮยออกไป
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองต้าไป๋ที่นอนอยู่บนพรมด้วยความตื่นเต้น ต้าไป๋! ฝากด้วยนะ!
สัญชาตญาณสัตว์ป่าของต้าไป๋ไม่เคยเปลี่ยนไป นอกจากถังถัง และซือเยี่ยหานที่เป็นเจ้านาย มันจะระแวดระวังและต่อต้านคนอื่นมากกว่าปกติ ขนาดเยี่ยหวันหวั่นเองยังต้องเอาอกเอาใจมันอย่างยากลำบากอยู่นาน กว่าจะเข้าใกล้มันได้
ท่าทีที่ต้าไป๋มีต่อคนสนิทกับคนแปลกหน้า แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด
เยี่ยหวันหวั่นพาซือเยี่ยหานเข้ามาในบ้าน พลางสังเกตท่าทางของต้าไป๋ไปด้วย
ถ้านายแห่งอาชูร่าคือซือเยี่ยหาน ถึงต้าไป๋จะไม่แสดงความสนิทสนม แต่อย่างน้อยร่างกายและอารมณ์ของมันจะอยู่ในสภาวะผ่อนคลายอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากนายแห่งอาชูร่าเป็นคนอื่น ต้าไป๋ต้องคำรามขู่เขาด้วยความหวาดระแวงอย่างแน่นอน
“นายแห่งอาชูร่าเชิญนั่ง!” พอเห็นชายหนุ่มหันไปมองเสือขาว เยี่ยหวันหวั่นก็เอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย “นี่เป็นสัตว์เลี้ยงของฉันเอง ไม่ทราบว่านายแห่งอาชูร่าเคยเลี้ยงสัตว์บ้างไหมคะ?”
“ไม่เคย” ชายหนุ่มตอบด้วยใบหน้าไร้อารมณ์
ผู้ชายคนนี้ โกหกหน้าตายจริงๆ!
พอเห็นต้าไป๋ยังคงนอนอยู่บนพรมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองด้วยซ้ำ เยี่ยหวันหวั่นจึงแสร้งยิ้มกล่าวว่า “น่าแปลกนะคะ เสือขาวของฉันตัวนี้ ถ้าเจอคนแปลกหน้าเมื่อไหร่จะขู่คำรามทันที วันนี้เจอนายแห่งอาชูร่า กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย…”
“งั้นเหรอ?” ชายหนุ่มหันไปมองเสือขาวตัวใหญ่ที่นอนอยู่ข้างโซฟาแวบหนึ่ง
ต้าไป๋เงยหน้าเล็กน้อย นัยน์ตาสัตว์ป่าจ้องมองชายหนุ่มครู่หนึ่ง ท่าทางเหมือนไม่คิดจะจู่โจมชายหนุ่มจริงๆ
เยี่ยหวันหวั่นทำหน้าเหมือนคิดไว้อยู่แล้ว เธอแค่นยิ้มแล้วบอกว่า “แน่นอนค่ะ นอกจากจะอยู่กับคนที่สนิทมาก รวมถึง…เจ้าของของมัน ไม่งั้น เสือขาวตัวนี้ของฉันไม่มีทางมีปฏิกิริยาอย่างนี้แน่นอน ไม่ทราบว่า…นายแห่งอาชูร่ากับต้าไป๋ของฉัน รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ถึงได้สนิทกันขนาดนี้?”
เยี่ยหวันหวั่นเค้นถาม ขณะทำท่าจะเอ่ยต่อ จู่ๆ เสียงเสือคำรามสะท้านแก้วหูก็ดังขึ้น “กรร!!!”
“กรรซ์!!!”
จู่ๆ ต้าไป๋ก็ส่งเสียงคำรามอย่างดุร้ายแล้วย่างกรายเข้ามาหาซือเยี่ยหาน ถึงขั้นแยกเขี้ยวออกมาให้เห็น มันจ้องชายหนุ่มด้วยความระแวงและหวาดกลัว เหมือนพร้อมจะกระโจนใส่ทุกเมื่อ
ชายหนุ่มยกแก้วชาขึ้น แล้วหันไปมองหญิงสาวแวบหนึ่ง “สัตว์เลี้ยงของหัวหน้าไป๋…เหมือนจะความรู้สึกช้าไปหน่อยนะ”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก ได้แต่ปากอ้าตาค้าง
ผ่านไปครู่หนึ่ง เยี่ยหวันหวั่นจ้องต้าไป๋ที่กำลังพองขนขู่คำรามและชายหนุ่มที่ทำหน้าสงบนิ่งด้วยความโมโหจนแทบระเบิด
ความรู้สึกช้าบ้านแม่นายน่ะสิ!
ให้ตายเถอะ!
ต้าไป๋ แกมันนักแสดงตัวพ่อจริงๆ!!
แม่เอ็งเถอะ เจ้าของเป็นยังไง สัตว์เลี้ยงก็เป็นอย่างงั้น!
ฉันมองนายผิดไปจริงๆ!
เยี่ยหวันหวั่นกัดฟันกล่าว “ดี ดีมาก นายแห่งอาชูร่าร้ายกาจจริงๆ ฉันขอยอมรับความพ่ายแพ้อย่างจริงใจ”
“ไม่ทราบว่าหัวหน้าไป๋พูดเรื่องอะไร”
“กรรซ์!!”
เห็นอีกฝ่ายแกล้งโง่ เยี่ยหวันหวั่นกลับทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ถมึงตาใส่ต้าไป๋ที่กำลังคำรามเสียงต่ำ “พอเลย แกมันนักแสดงตัวพ่อชัดๆ เสียแรงที่ฉันอุตส่าห์ดีกับแกขนาดนี้! คอยดูเถอะ ฉันจะพาแกไปแต่งงานใหม่!”
————————————————————————————-
บทที่ 1554 ตัดใจซะดีกว่า
ประโยคสุดท้ายของหญิงสาวทำให้มือที่ถือแก้วชาของชายหนุ่มชะงักเล็กน้อย
เยี่ยหวันหวั่นแสร้งยิ้มกอดหัวต้าไป๋แล้วลูบหน้ามัน “อ้อ ไม่สิ ฉันไม่เคยแต่งงานซักหน่อย จะแต่งงานใหม่ได้ยังไง แน่นอนว่าอยากแต่งกับใครก็แต่งได้เลย! แกว่าใช่ไหม ต้าไป๋~~~”
มันน่าโมโหนักๆๆๆ!
ต้าไป๋สะบัดหน้าที่ถูกขย้ำจนเบี้ยวออกจากฝ่ามือของหญิงสาว จากนั้นก็สะบัดขนที่ถูกขยี้จนยุ่ง “กรรซ์~~”
ดูแลผู้หญิงของนายให้ดีๆ หน่อย…!
ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงด่าค่อนขอดของเธอ แน่นอนว่าเขาไม่มีทางเข้าไปช่วยสัตว์เลี้ยงบางตัวด้วย “ถ้าหัวหน้าไป๋ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นผมขอตัว”
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินอย่างงั้นก็รีบปล่อยต้าไป๋ แล้วเดินไปหาชายหนุ่ม
เสือขาวตัวใหญ่ฉวยโอกาสตอนหลุดจากเงื้อมมือพญามาร รีบวิ่งหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“นายแห่งอาชูร่าไม่เห็นต้องรีบร้อน วันนี้ฉันนัดคุณมาก็ต้องมีเรื่องสำคัญอยู่แล้ว! คุณคงไม่ได้ลืมหรอกใช่ไหม ว่าในตัวคุณและฉันมีพิษกู่ที่ยังไม่ได้แก้อยู่ เราเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว นายแห่งอาชูร่าไม่กังวลซักนิดเลยเหรอ?”
สายตามืดมนของชายหนุ่มหันไปมองหญิงสาว “งั้นหัวหน้าไป๋มีความเห็นว่ายังไง?”
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มแล้วบอกว่า “ความเห็นของฉันเหรอ? ครั้งก่อนฉันก็บอกแล้วว่าฉันมีคนรักแล้ว ถ้าอยากให้ฉันเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน ฉะนั้น ที่ฉันเชิญคุณมาวันนี้ก็เพราะต้องการปรึกษาหาทางออก”
นัยน์ตาของชายหนุ่มดุจบ่อน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นบ่อ “ไม่ทราบว่าหัวหน้าไป๋มีทางออกอะไร”
นัยน์ตาสุกใสเปล่งประกายของเยี่ยหวันหวั่นจ้องชายหนุ่มตรงหน้า แล้วเอ่ยออกมาทีละคำว่า “ความรักของฉันที่มีต่อจี้หวงมั่นคงแข็งแกร่ง รักหนักแน่นดั่งก้อนหิน ถึงแม้ภูเขาจะไม่มียอดเขา น้ำในแม่น้ำเหือดแห้ง ฟ้าร้องในฤดูหนาว หน้าร้อนมีหิมะ ฟ้ากับพื้นดินผสานกัน ฉันก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ! ดังนั้น คุณตัดใจเสียเถอะ!”
ความรักที่ฉันมีให้แฟนมั่นคงแข็งแกร่ง รักหนักแน่นดั่งก้อนหิน ถึงแม้ภูเขาจะไม่มียอดเขา น้ำในแม่น้ำเหือดแห้ง ฟ้าร้องในฤดูหนาว หน้าร้อนมีหิมะ ฟ้ากับพื้นดินผสานกัน ฉันก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ! ดังนั้น คุณตัดใจเสียเถอะ!…
ชั่วขณะนั้น ราวกับเวลาหมุนย้อนกลับไปยังอดีต…
เสียงใสๆ ของหญิงสาวเหมือนดังอยู่ข้างหู…
ตอนนั้นหญิงสาวยังหวาดกลัวเขาอยู่บ้าง พยายามเอาอกเอาใจเขาสารพัด แถมยังเคยบอกเขาว่ามีนักเรียนชายมาตามจีบเธอ แต่เธอกลับเป็นเด็กดีตอบเขาไปว่ามีแฟนอยู่แล้ว แถมยังพูดคำพูดพวกนั้นกับอีกฝ่ายด้วย…
แต่ว่าตอนนี้ คำพูดที่เหมือนกันทุกคำ เธอกลับใช้มันกับผู้ชายคนอื่น
จี้ซิวหร่าน…
สามคำนี้เหมือนคำสาปที่กัดกินเขา…
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ “งั้นเหรอ?”
เยี่ยหวันหวั่นไม่รู้ว่าตัวเองคิดไปเองรึเปล่า ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงสงบนิ่งไม่สะทกสะท้าน แต่ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป…
“แน่นอน…” เยี่ยหวันหวั่นตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ เธอทำท่าจะพูดต่อ แต่วินาทีต่อมา จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บริมฝีปาก
สัมผัสรุ่มร้อนบนริมฝีปาก กลิ่นอายที่คุกคามเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว รวมถึงจูบที่จู่โจมเข้ามายึดริมฝีปากเธออย่างรวดเร็ว ทำให้เยี่ยหวันหวั่นเบิกตากว้างจนลูกตาแทบถลนออกมา…
ตอนแรกเธอแค่โมโหมาก คิดแค่ว่าถึงจะทำให้เขาเผยพิรุธออกมาไม่ได้ ก็ต้องเอาคืนให้เขาโกรธบ้าง แต่นึกไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้
สิ่งที่เหนือความคาดหมายยิ่งกว่าคือ พอจูบเสร็จ ชายหนุ่มกับบีบนิ้วมือเธอแน่น จากนั้นก็บังคับให้เธอใช้มือปลดกระดุมเขาทีละเม็ดๆ…
ไม่นาน กระดุมที่ปกปิดช่วงลำคอของชายหนุ่ม กระดูกไหปลาร้า และแผงอกกว้างก็ถูกปลดออกหมด…
เยี่ยหวันหวั่นรู้สึกเหมือนกำลังโดนไฟสุม เบิกตาด้วยความอึ้ง ทำได้เพียงถมึงตาจ้องชายหนุ่มตรงหน้าอย่างต่อว่า
ให้ตายเถอะ…
ทำเกินไปแล้ว!
ไม่คิดเลย…ว่าจะใช้แผนหนุ่มรูปงาม…
