เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] – บทที่ 368 ร้อยวิธีสังหารหลินเป่ยเฉิน

ตอนที่ 368 ร้อยวิธีสังหารหลินเป่ยเฉิน

“แล้วเจ้าจะทำได้อย่างไร?”

เหลียวหวังซูพูดพร้อมกับโบกมือสะบัด

แล้วกาน้ำร้อนที่ตั้งอยู่บนเตาไฟก็ลอยขึ้นในอากาศ มันเอียงเล็กน้อยเทน้ำที่อยู่ด้านในใส่ลงมาในจอกน้ำชา 2 ถ้วยที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ

ใบชาขนาดเท่าเม็ดข้าวสองใบที่วางอยู่ก้นถ้วยละลายภายใต้อุณหภูมิน้ำเดือด แล้วจอกน้ำชาทั้ง 2 ถ้วยนั้นก็พลันปรากฏน้ำสีอำพันชวนดื่มเต็มจอก

“ถึงกับชงน้ำชาอันตรธานเชียวหรือ? ท่านผู้เฒ่าออกจะระมัดระวังตัวเกินไปหน่อยแล้วกระมัง”

หยิงอู๋จีมองน้ำสีอำพันในจอกน้ำชาด้วยความประหลาดใจ ก่อนตอบคำถามในที่สุดว่า “ท่านต้องไม่ลืมนี่ไม่ใช่การสังหารคนครั้งแรกของข้า อย่างน้อยข้าก็มีกว่าร้อยวิธีที่สามารถสังหารหลินเป่ยเฉินได้ในค่ำคืนนี้”

เหลียวหวังซูไม่แสดงความคิดเห็น

เมื่อเขายกมือดีดนิ้ว กาน้ำร้อนก็ลอยลงมาตั้งอยู่บนโต๊ะ

แล้วหนึ่งในจอกน้ำชาก็พลันลอยขึ้นไปในอากาศและลอยไปอยู่เบื้องหน้าหยิงอู๋จี

“แล้วอย่างไรต่อ?”

ชายชราถาม

หยิงอู๋จีรับถ้วยน้ำชาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เมื่อเราสังหารหลินเป่ยเฉินสำเร็จแล้ว เราก็ใส่ความให้เป็นความผิดของคนใหญ่คนโตสักคน จากนั้นก็จัดการกวนน้ำให้ขุ่น ปั่นป่วนสถานการณ์ภายในเมืองให้วุ่นวาย ท่านผู้เฒ่าย่อมรู้ดีว่าไม่มีสิ่งใดที่ข้าจะถนัดมากไปกว่านี้อีกแล้ว”

เหลียวหวังซูยกถ้วยน้ำชาของตนเองขึ้นมาจิบบ้าง แต่แล้วเขาก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “น้ำของเมืองหยุนเมิ่งเห็นทีคงเป็นน้ำที่สะอาดที่สุดในโลก คิดไม่ถึงเลยว่าในค่ายพักแรมรกร้างเช่นนี้ คุณภาพน้ำยังไม่ถือว่าย่ำแย่เกินไป”

“ท่านเลิกถ่วงเวลาด้วยการพูดจาอ้อมค้อมได้แล้ว” หยิงอู๋จีพลันพูดออกมาด้วยความร้อนใจ “ท่านไม่คิดว่าหลินเป่ยเฉินสมควรตายหรือ?”

เหลียวหวังซูดื่มน้ำชาจนหมดจอกและกล่าวตอบอย่างแช่มช้า “ข้าไม่ได้คิดเช่นนั้น… หลินเป่ยเฉินเป็นเด็กมีความสามารถ แต่เมื่อปฏิเสธไม่ยอมให้ความร่วมมือกับพวกเรา เพราะฉะนั้นตายจึงมีค่ามากกว่าอยู่… แต่เจ้ากำลังทำความผิดพลาดครั้งใหญ่”

“เรื่องอะไร?”

หยิงอู๋จีขมวดคิ้วด้วยความฉงน

เหลียวหวังซูพูดเน้นย้ำทีละคำว่า “เจ้าไม่ควรประมาทคู่ต่อสู้มากเกินไป”

“เฮ้อ ท่านพูดเช่นนี้อีกแล้ว”

หยิงอู๋จียิ้มแย้มด้วยความมั่นใจและกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ประมาทคู่ต่อสู้ ท่านก็รู้ว่าข้าทำงานนี้มานานมากแค่ไหน หลิงไท่ซวีปัจจุบันเป็นเพียงชายชราที่สนิมเกาะกินกระดูกนักรบ ต่อให้เคยเป็นพญามังกรครอบครองผืนฟ้า แต่เขาก็ไม่เหลือฝีไม้ลายมืออะไรให้น่ากลัวอีกแล้ว ชื่อเสียงของเขาเป็นแค่อดีตที่ผ่านเลยไปไม่มีทางหวนคืน ต่อให้ไม่มีพวกเราคอยปั่นป่วนสถานการณ์ หลิงไท่ซวีก็มีสภาพเหมือนเป็นคนวิกลจริตคนหนึ่งอยู่แล้ว และถ้าเกิดการฆาตกรรมหลินเป่ยเฉินขึ้นมา เขาก็คงจะต้องตามหาฆาตกรอย่างบ้าคลั่งแน่นอน…”

เหลียวหวังซูถามด้วยสีหน้าประหลาดใจว่า “แล้วเจ้าไม่คิดหรือว่าเขาอาจสงสัยพวกเราก็เป็นได้?”

หยิงอู๋จีตอบเสียงเรียบ “เขาต้องไม่สงสัยแน่นอน”

“เพราะอะไร?”

เหลียวหวังซูถามกลับไป

“ยังจะต้องให้พูดอีกหรือ?”

หยิงอู๋จียกน้ำชากระดกดื่มจนหมดจอก ก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความปลอดโปร่งใจระหว่างที่วางจอกอันว่างเปล่ากลับคืนลงบนโต๊ะ “ทุกคนล้วนทราบดีว่าพวกเราเป็นอดีตผู้ติดตามผู้ซื่อสัตย์ของหลินจิ้นหนาน ย่อมไม่มีทางคิดร้ายต่อบุตรชายของเขาเด็ดขาด มิหนำซ้ำ การปรากฏตัวของพวกเราอาจทำให้หลิงไท่ซวีกดดันมากกว่าเดิมอีกด้วย”

เหลียวหวังซูขมวดคิ้วหน้ายุ่ง “เดี๋ยวก่อนนะ? นี่เจ้าคิดว่าหลินจิ้นหนานเสียชีวิตแล้วจริงๆ หรือ?”

หยิงอู๋จีได้ยินคำถามนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนแปลงไปในพริบตา ความตื่นกลัวปรากฏขึ้นในหัวใจขณะถามว่า “ท่านผู้เฒ่าเหลียว หรือว่าท่าน… พบเจอเบาะแสอะไร?”

เหลียวหวังซูส่ายหน้าตอบว่า “มิได้พบเจอ แต่ตราบใดที่ข้ายังไม่เห็นศพของหลินจิ้นหนานด้วยตาของตนเอง ข้าไม่มีทางเชื่อว่าเขาเสียชีวิตเด็ดขาด เพราะบุคคลผู้นี้มีความน่ากลัวมากเกินไป”

หยิงอู๋จีก้มหน้าลงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ ตอนที่หลินเป่ยเฉินถูกตามล่าในฐานะนักโทษประหาร เขาคงต้องออกมาช่วยบุตรชายของตนเองแล้ว”

“แต่เจ้าจงเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมก็แล้วกัน”

เหลียวหวังซูชงน้ำชาเพิ่มอีก 2 ถ้วย มอบให้แก่หยิงอู๋จีหนึ่งถ้วยพร้อมกับกล่าวอย่างแช่มช้า “เรากลับมาคุยเรื่องก่อนหน้านี้กันดีกว่า ข้ารับประกันได้เลยว่าถ้าหลินเป่ยเฉินเสียชีวิตขึ้นมา หลิงไท่ซวีจะต้องสงสัยพวกเราแน่ เหตุผลนั้นง่ายมาก เพราะเราเป็นผู้ที่ได้รับผลประโยชน์จากการตายของเด็กหนุ่มคนนั้น”

หยิงอู๋จีไม่พูดคำใด

เหลียวหวังซูยิ้มแย้มออกมาอีกเล็กน้อย “องครักษ์หยิง งานนี้ไม่เหมาะกับเจ้าเลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าดีกว่า หลินเป่ยเฉินสมควรตายจริงอยู่ แต่เขาควรตายอย่างไร? ตายด้วยน้ำมือของผู้ใด? ตายในเวลาไหน? เราต้องใส่ใจรายละเอียดเหล่านี้ให้มาก เราต้องวางแผนให้รอบคอบรัดกุม จะให้มีคนเชื่อมโยงพวกเรากับการตายของหลินเป่ยเฉินไม่ได้แม้แต่นิดเดียว และถ้าเราผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อย หลินเป่ยเฉินก็สามารถตลบหลังพวกเราได้ตลอดเวลา”

หยิงอู๋จีรับจอกน้ำชาไปกระดกดื่มจนหมดอีกครั้ง “แล้วแต่ท่านผู้เฒ่าจะเห็นสมควรเถอะ ขอแค่เจ้าเด็กอวดดีนั่นตายไปได้ก็พอแล้ว”

เมื่อนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่หลินเป่ยเฉินขับไล่พวกเขาออกมาจากตำหนักไม้ไผ่อย่างไม่ไว้หน้า หยิงอู๋จีก็อยากจะถลกเนื้อเถือหนังเด็กหนุ่มออกมาเสียเดี๋ยวนี้

เขาไม่เคยเจอใครยโสโอหังเท่ากับหลินเป่ยเฉินมาก่อน

“บอกตามตรงเลยนะ ถ้ามีทางเลือกอื่น ข้าก็ไม่อยากมีเรื่องกับเจ้าเด็กหนุ่มคนนี้เลย อย่าลืมว่าในอดีตบิดาของเขาเมตตาเจ้ากับข้าขนาดไหน ถึงอย่างไรเขาก็เป็นบุตรชายในสายเลือดของหลินจิ้นหนาน ไม่สมควรต้องมาตายก่อนเวลาอันควรเลยจริงๆ” พูดจบแล้ว ความรู้สึกเศร้าโศกชนิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนสีหน้าของเหลียวหวังซู

หยิงอู๋จีหัวเราะเยาะ “เราจะส่งเจ้าเด็กเลวนั่นไปพบกับบิดาของมัน นี่เรียกว่าเป็นการช่วยเหลือพ่อลูกให้พบหน้ากันอีกครั้งต่างหาก ถือว่าพวกเราได้ตอบแทนบุญคุณหลินจิ้นหนาน ท่านไม่คิดว่านี่คือการยิงธนูดอกเดียวได้นกถึงสองตัวหรืออย่างไร?”

หลังจากนั้น องครักษ์หนุ่มร่างสูงก็พลันดื่มน้ำชาถ้วยที่สามรวดเดียวหมดจอก เรียบร้อยแล้วเขาก็สวมหมวกปีกกว้างอีกครั้ง ลุกขึ้นก้าวเท้าไปหยุดยืนตรงประตูเล็กน้อย ก่อนพูดว่า “ในเมื่อเรื่องนี้ท่านเป็นคนจัดการ ถ้าอย่างนั้น อีกเรื่องหนึ่งข้าจะจัดการเองก็แล้วกัน”

แล้วร่างของเขาก็หายวับไป

ปรากฏลำแสงสายหนึ่งหายวาบไปบนท้องฟ้าของเมืองหยุนเมิ่ง

เหลียวหวังซูยังนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ได้มองออกไปนอกประตู ยังคงรินน้ำชาให้ตนเอง

แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ดื่มอีกแล้ว

นิ้วมือของเขาเคาะไปบนจอกน้ำชาแผ่วเบา พลังลมปราณไหลรินลงไปสู่จอกน้ำชา แล้วควันสีขาวก็ลอยขึ้นมา สุดท้ายควันเหล่านั้นก็ตลบอบอวลทั่วค่ายพักแรมที่รกร้าง

น้ำชาอันตรธาน เป็นหนึ่งในสามน้ำชาที่โด่งดังที่สุดของจักรวรรดิเป่ยไห่

มันไม่ใช่เครื่องดื่มที่ดีที่สุด ไม่สามารถช่วยดับกระหายได้ดีที่สุด

แต่ประโยชน์ที่แท้จริงของมันก็คือเมื่อรับดื่มน้ำชาชนิดนี้เข้าไปแล้ว มันจะช่วยกลบร่องรอยพลังลมปราณของผู้ดื่มทิ้งไปได้อย่างหมดจด นั่นหมายความว่าถ้ามีคนมาตรวจสอบในค่ายพักแรมแห่งนี้ ก็จะไม่มีใครรู้เลยว่าเหลียวหวังซูกับหยิงอู๋จีเคยนั่งอยู่ตรงนี้มาก่อน

ผู้ตรวจการมณฑลสวมใส่เสื้อคลุมตัวยาว สุดท้ายก็เดินออกมาจากบ้านพักที่มีควันสีขาวลอยโขมง

“อีก 10 วันต่อจากนี้จะเป็นการแข่งขันจตุรมิตรประจำมณฑลเฟิงอวี่ ปีนี้เจ้าภาพที่จัดงานคือเมืองหยุนเมิ่ง ไม่มีโอกาสไหนจะเหมาะสมมากกว่านี้อีกแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ชายชราพูดกับตนเองด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

หลังจากนั้น 20 ลมหายใจ

ควันสีขาวจากจอกน้ำชาก็สลายหายไป

เช่นเดียวกับร่างของเหลียวหวังซู

ดวงตะวันยามบ่ายสาดแสงลงมาบนพื้นโลกอย่างเกียจคร้าน เงาของบ้านร้างทอดยาวไปไกลมากขึ้นบนพื้นดินที่เต็มไปด้วยคราบสกปรก ต้นไม้ที่ขึ้นอยู่หนาแน่นรอบบริเวณไหวเอนไปมาตามสายลม ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพปกติ เหมือนไม่เคยมีใครแวะเวียนมาที่นี่สักคนเดียว

Related