อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ 《รูลเบรกเกอร์》 – ตอนที่ 14.1

ตอนที่ 14 พาร์ทแรก เตรียมตัวคลื่อนย้าย

จิลนิ่งอึ้ง

“…ไปได้ยินมาจากไหนน่ะ?”

“ได้ยินคนคุยเรื่องนี้มาน่ะ”

“ไม่ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ เหมือนที่เคยพูดก่อนหน้านี้แหละ เรื่องของเคาท์มอร์คสแตทน่ะ เป็นความลับระดับสูงเลยนะ!!”

“ดูเหมือนว่าคนร้ายจะเป็นเด็กผู้หญิงสินะ”

“……..”

ครั้งนี้จิลเงียบไปอ้าปากค้าง

“…ว่าไงล่ะ?”

“พูดไม่ได้”

“นี่เมนู อยากกินอะไรล่ะ”

“มันมีอะไรที่พูดได้กับพูดไม่ได้อยู่นะ ฉันพูดไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”

“อะไรกัน คิดว่าผมจะเอาข้อมูลไปใช้ในทางที่ผิดเหรอ”

“ขอโทษนะ….”

“…ไม่เป็นไรหรอก ผมสิที่ต้องขอโทษ มันไม่ยุติธรรมนะถ้าคุณตอบคำถามมาด้วยความปรารถนาดีน่ะ คงจะไม่ดีใช่มั้ยล่ะถ้าคุณถูกลงโทษจากเรื่องนี้น่ะ”

เอาล่ะ ไงต่อดีล่ะ ฮิคารุตอบแล้วเลื่อนตัวกลับไปที่เก้าอี้ของตัวเอง

(ถ้าเธอไม่บอกไปมากกว่านี้แล้วเราคงต้องลอบเข้าไปที่คฤหาสสินะ)

“ทำไมถึงอยากรู้ล่ะ นี่น่ะอาจจะเป็นข่าวใหญ่ก็จริงแต่ว่าเธอไม่น่าใช่พวกที่สนใจเรื่องที่เคาท์ถูกฆ่าไม่ใช่รึไง”

“เพราะว่า….”

“ฮิคารุคุง คิดว่านายคงจะเคยเป็นลูกคนรวยที่หนีออกจากบ้านมาแล้วตัดสินใจเป็นนักผจญภัยเพื่อเอาตัวรอดสินะ ใช่มั้ย?”

“…..ก็อะไรประมาณนั้นล่ะ ผมไม่มีวิธีอื่นนี่นา”

จริงๆแล้วเขาไม่มีกระทั่งบ้านให้กลับด้วยซ้ำ

“ครอบครัวของนายมีความสัมพันธ์กับเคาท์มอร์คสแตทงั้นเหรอ”

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น”

“งั้นทำไมถึงสนใจขนาดนั้นล่ะ”

 ซวยแล้ว ฮิคารุคิด ดูเหมือนว่าการตายของเคาท์มอร์คสแตทจะเป็นความลับมากกว่าที่คิด

“เพื่อนน่ะ….”

“เพื่อนเหรอ….”

“ใช่ เขาถูกกดขี่โดยเคาท์มอร์คสแตท ก็เลยอยากรู้น่ะว่าเขาตายรึยัง”

“……”

จิลจ้องมาที่ฮิคารุ ศึกษาเขา และฮิคารุคิดจะจ้องกลับแต่ก็หยุด 

ถ้าจำไม่ผิด คนโกหกจะทำสองอย่าง อย่างแรกคือพยายามจะไม่มองตาคนที่จะโกหก กับพวกที่พยายามทำเหมือนว่าไม่ได้โกหกโดยการจ้องกลับไปทันที

ฮิคารุมองไปที่ตาของจิลแวบหนึ่งและพยังหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็กระดกน้ำ

“…..ฉันไม่รู้สึกถึงความมุ่งร้ายในคำพูดของนายเลย”

อ๊ะจิลเคยบอกว่าสัมผัสอารมณ์ของคนอื่นได้นี่นา แปลว่าไม่จำเป็นต้องแกล้งทำอีกต่อไป

“ยังไงก็จะต้องถูกประกาศสู่สาธารณะอยู่แล้วล่ะ บอกไปคงไม่เป็นไรหรอกมั้งนะ… สามวันจากนี้ จะมีคนถูกส่งไปที่เมืองหลวง ฉันบอกได้แค่นี้ล่ะ” จิลพูดพร้อมถอนหายใจ

ใครบางคนเหรอ หรือว่าคนร้าย เด็กคนนั้นสินะ เข้าใจล่ะ สามวันจากนี้สินะ ถ้ากิลด์นักผจญภัยรู้ด้วยก็แปลว่า

“อย่าบอกนะว่า นักผจญภัยจะต้องคุ้มกันด้วยน่ะ ทำไมล่ะ”

จิลหันหน้าเข้าสู่อาหารเหมือนกับจะบอกว่าจะไม่พูดอะไรมากกว่านี้แล้ว เธอตัดพายขนาดพอดีคำและกินเข้าไป ท่าทางนั้นดูชำนาญเป็นอย่างมาก

แปลว่าพวกอัศวินที่คฤหาสของเคาท์จะมียศมากกว่าทหารธรรมดาสินะ แต่ถ้าอย่างนั้นแล้วทำไมต้องให้นักผจญภัยไปคุ้มกันล่ะ มันต้องมีอะไรมากไปกว่านี้แน่

ในตอนนั้นเอง ทวินทอร์นาโดก็มาเสริฟ ภาชนะของมันนั้นดูเหมือนเมลอนที่ทำมาจากเหล็ก มีหลอดสองอันปักอยู่ ใช่ สองอัน

“ลุยกันโลด”

“….หา?”

“เร็วสิ”

“เดี๋ยวนะ ไอ้นี่มีสองหลอดเรอะ!”

“ใช่สิ ไม่งั้นจะตั้งชื่อว่า ทวิน ทำไมล่ะ”

“ไม่ๆๆๆๆๆๆ”

นี่มันเครื่องดื่มคู่รักนี่หว่า จิลดูเหมือนว่าจะเขินอายเหมือนกันเพราะแก้เธอก็แดงขึ้นมา

“ก็บอกแล้วไงว่าอยากลองมานานแล้วน่ะ แต่ว่าไม่คนดื่มด้วยเลยเนี่ยสิ”

“ก็มีฝูงผู้ชายตามเธออยู่ไม่ใช่เหรอ เลือกมาสักคนเซ่!!”

“ก็ บอก ว่า ฉันน่ะอ่านทะลุอารมณ์ของแต่ทุกคนได้น่ะ”

“อ๊ะ มีเหตุผล”

แล้วฮิคารุก็เข้าใจ

เธอเห็นเราเป็นพวกกินหญ้าสินะ

“เอาล่ะ มาลองดื่มกันเถอะ แต่ให้เธอก่อนเลย พอเธออิ่มแล้วที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเอง”

“…….”

“อย่าบอกนะว่า จะให้ดูดพร้อมกันน่ะ”

“มะ..ไม่อยู่แล้วย่ะ อย่าหลงตัวไปนะ!!!”

จิลเริ่มจัดการเครื่องดื่ม เลื่อนไปใกล้ๆเธอและเริ่มดูดมัน

“ดีจังเลย อ๊ะ!”

สุดท้ายเธอก็จัดการคนเดียวจนหมด

เงินที่หลือ 1,430 กิลลัน (+7500 และค่าเขา)

หลังจากนั้น ตอนเกือบเที่ยงคืน

เด็กหนุ่มที่ใส่ชุดดำปรากฎตัวอยู่หน้าที่พักของเคาท์มอร์คสแตท ฮิคารุนั่นเอง เขาทิ้งผ้าคลุมไว้ที่ห้อง เพราะมันเกะกะ แตะที่หน้าของเขามีอะไรที่เขาไม่เคยใส่มาก่อน หน้ากากนั่นเอง

ทำจากแผ่นโลหะบางๆ มีขายที่วิหารด้วยราคาเพียงสิบกิลลันเท่านั้น สร้างโดยอิงต้นแบบมาจากเทพที่มีชื่อเสียงอย่าง เทพสุริยัน และเทพสงคราม 

ฮิคารุซื้อหน้ากากเทพสุริยันมา มันมีสีเงินและเส้นกรามที่เฉียบคม คิ้วบางยืดยาวไปจนถึงด้านข้าง การแกะสลักไม่ลึกมากนัก นี่จึงเหมาะกับฮิคารุพอดี มีรูที่ตาและจมูกเพื่อหายใจ และฮิคารุเจาะเพิ่มที่ปากเพื่อให้หายใจสะดวกขึ้น

“เอาล่ะเรียบร้อย ดูท่าว่าเราจะต้องเข้าไปทางด้านหน้าอีกแล้วสินะ”

แน่นอนว่าฮิคารุมาเพื่อช่วยเด็กสาว เธอเป็นคนที่บอกทางหนีให้แก่เขา และเขาก็ไม่รู้ว่าเธอทำไปทำไม

“…..ไม่ชอบเลยที่จะต้องให้เธอมาเป็นแพะรับบาปเนี่ย”

เขาไม่รู้ว่าเบื้องหลังมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง และถึงเขาจะอยากสืบลงลึกกว่านี้ แต่เขาก็ไม่มีเส้นสายอยู่ดี ลืมเรื่องถามยามไปได้เลย มันยิ่งจะทำให้เขาน่าสงสัยมากขึ้นเปล่าๆด้วยเหตุนั้นเอง ทำให้เขาต้องย่องเข้าไปในฟ้อมยามเพื่อดักฟัง แต่ก็ไม่ได้เรื่องอะไรนอกจากเรื่องเหล้า การพนัน และผู้หญิง แล้วพวกนั้นก็ยังบ่นถึงเหล่าเบื้องสูงด้วยเช่นกัน

“ขาหนักชะมัด..”

เขาไม่คุ้นเคยกับการที่จะต้องเดินทั้งวันมาก่อน ตอนนี้เขาจึงหมดแรงข้าวต้มเรียบร้อย และถึงเขาจะอยางเพิ่มแต้มให้กับความอึดและพลังจู่โจมมากขนาดไหน แต่ว่าก็ไม่มีแต้มอยู่ดี เด็กสาวไม่ได้อยู่ในความควบคุมของหน่วยสืบสวนแต่อย่างใด โครงสร้างการจัดการของที่นี่คล้ายกับของตำรวจที่ญี่ปุ่น และเธอก็ไม่ได้อยู่กับพวกยามเช่นกัน แปลว่ามีโอกาสสูงมากที่เธอจะอยู่ในคฤหาสของเคาท์

ประตูหน้านั้นล็อคอยู่ แต่ทางข้าด้านข้างนั้นไม่ได้ล็อค เขาเดินผ่านยามไปได้โดยไม่ถูกจับได้  ครั้งก่อนที่มาที่นี่ ฝนนั้นตกอยู่ แต่ครั้งนี้ไม่ 

“หืม”

ประตูหน้านั้นถูกล็อคอยู่

“ก็นะ มีคนถูกลอบสังหารนี่นา จะคุ้มกันแน่นหนาขึ้นก็ไม่แปลก”

ฮิคารุแสยะยิ้ม

“แต่ลอบเร้นของเราก็พัฒนาขึ้นเหมือนกันล่ะนะ”

เขาเปลี่ยนคลาสเป็น Stealth God: Darkness Wanderer เรียบร้อยแล้ว เขาเดินวนรอบคฤหาส มันไม้กระดานปิดหน้าต่างอยู่คงจะต้องเอามันออกถ้ามันจำเป็น และทุบกระจกหน้าต่างเข้าไปด้วยถ้ามันมีกลอน แต่ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะเหลือร่องรอยให้น้อยที่สุด

“…เดี๋ยวสิ นั่นอะไรน่ะ”

ฮิคารุก็ไปเห็นเข้ากัประตูที่แง้มออกมา แสงส่องออกมาจากข้างในและมีผู้ชายและผู้หญิงยืนอยู่ตรงนั้น

“จะไปแล้วเหรอ”

“ผมต้องกลับไปที่เมืองหลวงน่ะ ภารกิจของผมจบลงแล้ว”

“ฉันคงเหงาน่าดู”

“ขอโทษนะ ไว้จะส่งจดหมายมาให้แน่นอน”

ชายคนนั้นไม่ค่อยคุ้นหน้านัก แต่ดูจากยูนิฟอร์มแล้วน่าจะเป็นอัศวิน และผู้หญิงเป็นเมด

….ก็นะ อัศวินถูกจ้างให้มาทำงานที่คฤหาสนี้แบบไม่เต็มใจ เพราะแบบนั้น พวกนี้ก็เลยไม่อยากทำงานเท่าไร แต่ก็ยังปิ๊งกับเมด นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมเจ้าของคฤหาสถึงโดนฆ่า นายทำงานไม่ดีเองนา

ฮิคารุค่อยๆย่องผ่านทั้งสองคนไป และเปิดประตูหลัง ทันทีที่เขาเปิดประตูแสงข้างในก็ส่องออกมาด้านนอกทำให้ทั้งสองคนนั้นรีบกระโจนหนีเข้าไปในความมืดทันทีเพราะกลัวว่าจะมีใครมาเห็นเข้า ฮิคารุยังคงยืนอยู่ตรงนั้นแต่ก้ไม่มีใครเห็นเขา

สุดยอด….คลาสเทพแห่งการลอบเร้นที่สุดยอดเกินไปแล้ว

ข้างในคือห้องเก็บของและห้องครัวที่ติดกัน มีแค่แสงตะเกียงอ่อนๆที่ส่องออกมา ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ฮิคารุเดินหน้าไปเรื่อยๆ เขาไม่ต้องสนเรื่องยิบๆย่อยๆเพราะเปิดสกิลอยู่ เขาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของเคาท์ที่ชั้นสอง

ประตูล็อคอยู่

ไม่ดีแล้ว ถ้ามีสกิลอย่าง ปลดล็อค ไม่ก็ ปลดกับดัก ก็ดีสิ แต่ไม่มีอะไรแบบนั้นในโวลบอร์ดของเราเลย

แล้วก็ไม่มีแต้มเช่นกัน

เขาแนบหูที่กำแพงแต่ก็ไม่ได้ยินอะไร หลังจากที่เช็คคนที่ทางเดินว่าไม่มีใครแล้ว เขาก็เคาะประตู

“….ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่นะ”

ไม่มีการตอบสนอง เขาจึงไปเช็คที่ห้องอื่น ว่างเปล่า แต่ว่า มีบางคนอยู่ในอีกห้อง 

ผู้หญิง