อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ 《รูลเบรกเกอร์》 – ตอนที่ 52

ตอนที่ 52

ตอนที่ 52 นักผจญภัย ฮิคารุ

พระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า ที่ทางเข้าดันเจี้ยน นักผจญภัยประมาณสิบคน ยืนรอฮิคารุกับลาเวียอยู่

“แผ่นดินไหวนั่นมันอะไรน่ะ ลางไม่ดีเลยแฮะ”

“ก็น่าจะเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”

“ทางที่ดีอย่าเข้าไปใกล้น่าจะดีกว่านะ รอให้มันสงบลงก่อนเถอะ”

“อ๊ะ มาอีกพวกแล้ว”

ทั้งพวกนั้นหยุดคุยกันและมองมาที่ฮิคารุและลาเวีย จากนั้นก็ส่งสายตาประมาณว่า ไอ้เด็กนี่มาทำอะไรแถวนี้วะ

“คิดว่านายออกมานานแล้วนะเนี่ย”

พนักงานกิลด์ยังจำฮิคารุได้

“โอ้ เด็กแบบนี้เข้าดันเจี้ยนได้แถมพนักงานกิลด์ยังรู้เห็นเป็นใจอีก”

“ก็ หมอนี่เป็นแรงค์ E น่ะสามารถเข้าได้ตามกำหนดพอดี”

“อะไรนะ!”

พวกนักผจญภัยต่างพากันตกใจ

“………”

ฮิคารุและลาเวียเดินผ่านพวกนั้นไป

“บางทีหมอนี่อาจจะเป็นพวกที่ใช้เงินซื้อตำแหน่งก็ได้” นักผจญภัยคนหนึ่งพูด

“เหอะ ดูเข้าสิ แบบนี้คงเอาแต่หนีไปซ่อนอยู่เรื่อยๆล่ะม้าง”

“อ๊ะ พูดได้เข้าท่าดีนี่หว่า”

พวกนักผจญภัยระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ฮิคารุได้แต่ถอนหายใจเล็กน้อย แต่ก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะต่อล้อต่อเถียง

“เหมือนว่าจะจี้ใจดำเข้าให้ว่ะ”

เสียงหัวเราะดังลั่นขึ้นอีกครั้ง ฮิคารุคิดจะเลี่ยงแต่แล้วเขาก็หยุดเดิน

“หนุ่ม แกเป็นคนสุดท้ายสินะ มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ”

วาล์วกับผู้คุ้มกันนั่นเอง

“ท่านวาล์วไม่ต้องไปพูดกับเด็กนี่หรอกครับ ยังไงหมอนี่ก็คงเอาแต่หนีไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นล่ะครับ” พนักงานกิลด์พูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม

ปกติแล้วกิลด์นั้นไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของอาณาจักร แต่ว่าสำหรับบางเรื่องก็ยังคงต้องให้ทางอาณาจักรรับรองอยู่ ดังนั้นการผูกสัมพันธ์กับชนชั้นสูงไว้ก็เป็นตัวเลือกที่ดี

“กราฟาสตี้ เอ็น วาล์ว” ฮิคารุ

“….รู้จักด้วยงั้นรึ”

ฮิคารุหยิบม้วนกระดาษออกมา อัคไลอาเดินเข้ามาขวางไว้เพราะคิดว่าฮิคารุจะทำร้ายเขา

“นะ..นี่มัน”

“ท่านวาล์ว?”

เขาดันอัคไลอาที่ขวางทางออกและรีบพุ่งเข้ามาเพื่อที่จะคว่าม้วนกระดาษไป แต่ฮิคารุก็ชักกลับมาก่อน

“เอามานี่ซะ!!”

“แล้วค่าตอบแทนล่ะพวกเราน่ะเสี่ยงชีวิตเพื่อเอามันมาเลยนา”

วาล์วรีบควักกระเป๋าออกมา

“ตอนนี้ฉันมีอยู่เท่านี้แหละ แต่ถ้าหากว่านั่นเป็นสิ่งที่ฉันตามหาอยู่จะให้สองเท่าเลย!”

ฮิคารุมองเข้าไปในกระเป๋าเงิน ขาวอร่ามเปล่งประกายออกมาไม่ใช่เหรียญที่เคยเห็นมาก่อน

 “ในนี้มีล้านนึง หรือออยากได้มากกว่านี้อีกล่ะ”

ตาของพนักงานกิลเบิกกว้าง ฮิคารุเองก็ตกใจเช่นกัน ไม่คิดว่าตาแก่คนนี้จะให้มากขนาดนี้ แต่ว่ามันก็ไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น

“อะ คงจะน้อยไปสินะ งั้นสิบล้านเป็นไงล่ะ”

พนักงานกิลและคนอื่นอ้าปากค้างแทบจะหยุดหายใจ แม้กระทั่งฮิคารุเองก็ยังไม่เชื่อหูตัวเอง

ไอ้นี่คงสำคัญกับตาลุงนี่มากสินะ

“ท่านวาล์ว นี่คือสิ่งที่คุณตามหาสินะ” ฮิคารุถาม

“ใช่แล้ว” วาล์วตอบ พร้อมพยักหน้า

“งั้นก็ตกลง สิบล้านก็ฟังดูดีอยู่นะ ช่วยโอนเข้าบัญชีของกิลด้วยได้มั้ยครับ” ฮิคารุควักบัตรกิลด์ที่ทำการปกปิดช่องคลาสไว้แล้ว กราฟาสตี้จดเอาไว้เรียบร้อย

“เงินน่ะ จะให้แน่ๆ ดังนั้น เรื่องม้วนกระดาษ….”

“ได้สิ จ่ายทีหลังก็ได้”

ฮิคารุโยนมันให้กราฟาสตี้ เขารับมันด้วยท่าทางตื่นตระหนก

“อย่าโยนสิ!”

“มันไม่มีค่าสำหรับผมน่ะ อีกอย่างยังไงผมก็ไม่คิดจะอยูอาณาจักรนี้นานๆอยู่แล้วด้วย”

กราฟาสตี้เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้จากคำพูดของฮิคารุ

“งั้นรึ….ทีแรกกะว่าจะถามเรื่องที่นายเห็นข้างใน แต่นายจะไปแล้วสินะ”

“ไม่เช็คม้วนนั่นก่อนเหรอ”

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ถ้าเป็นของปลอมก็ไม่ต้องจ่ายเงินให้แค่นั้นเอง”

ฟังแล้วเหมือนกับว่าเงินล้านกิลลันมันเล็กน้อยสำหรับเขาเลยแฮะ

“โอเค งั้นก็หวังว่าเราจะไม่ด้เจอกันอีกนะครับ” ฮิคารุพูดพร้อมกับเตรียมตัวเดินออกไปแต่ก็ถูกหยุดไว้

“เดี๋ยวสิ แล้วนายจะไปไหนล่ะไอ้หนุ่ม อย่าบอกนะว่าจะไปที่ควินแบลนน่ะ”

ควินแบลน อาณาจักรที่กำลังจะทำสงครามกับพอนโซเนีย

“….ยังไม่ได้คิดไว้เลยแฮะ”

“ถ้าอย่างนั้นขอวานอะไรหน่อยสิ ถ้ารับไว้ จะเพิ่มเงินหิอีกล้านนึง”

“ว่ามา”

“ฉันอยากให้นายเดินทางไปที่ สหพันธรัฐ ฟอเรสเทีย แล้วไปเจอคนๆหนึ่ง แล้วก็ส่งข้อความใ….”

อัคไลอาเข้ามาห้ามไว้

“ท่านวาล์วคะ จะติดต่อด้วยวิธีปกติก็ได้ไม่ใช่เหรอคะ”

“มันใช้เวลานานเกินไป นี่น่ะเป็นเหตุฉุกเฉิน แล้วอีกอย่าง เจ้าหนุ่มนี่ ไม่สิ นักผจญภัยคนนี้มีสถานะที่คลุมเครืออยู่ ยังไงเธอก็ต้องฟังแน่ๆ”

กราฟาสตี้หยิบผ้าเช็ดหน้าที่ถูกปักลายอย่างหรูหราออกมาจากกระเป๋า

“มีชื่อของฉันอยู่ในนี้ ใช้ยืนยันสถานะของนายซะไอ้หนุ่ม”

“หืมมม จะรับไว้แล้วกัน”

ฮิคารุรับผ้าเช็ดหน้ามาพร้อมกับรับคำร้องโดยที่ไม่คิดเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะยังไงเขาก็คิดจะออกไปจากพอนโซเนียอยู่แล้ว แค่ยังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ไหนเท่านั้น

ฟอเรสเทียนั้นก็เป็นหนึ่งในอาณาจักรที่ติดกับพอนโซเนียเช่นกัน ยังไงเขาก็คิดว่าจะเดินทางรอบโลกอยู่แล้ว แวะที่ไหนสักที่ก็ไม่เสียหาย ยังไงกราฟาสตี้ก็เพิ่มเงินให้ตั้งล้านนึงด้วย

“งั้น ผมต้องไปพบใครล่ะ”

“โซฟีร่า แวน โฮลเทน รัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ เป็นคนที่ค่อนข้างจะมีเอกลักษ์ณ์เลยล่ะ”

แวนโฮลเทน สกุลเดียวกับอัคไลอา

“รับทราบ”

ฮิคารุพยักหน้าถ้าแค่ไปพบมันก็เป็นงานง่ายๆอยู่แล้ว

“อาวล่ะ งั้นก็ ลาก่อนอ๊ะ จริงสิ” ฮิคารุพูด ”ดันเจี้ยนถล่มไปเรียบร้อยแล้วล่ะนะ แหล่งรายได้ของที่นี่ก็หายไปแล้ว ทางที่ดีควรจะรีบย้ายไปซะนะ” ฮิคารุหันมาพูดกับพวกนักผจญภัย

พวกนั้นมองหน้ากันและกันและมีบางส่วนวิ่งไปที่ทางเข้า

หลังจากที่นักผจญภัยหนุ่มคนนั้นจากไป กราฟาสตี้ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“รับไปโดยไม่ลังเลเลยแฮะ ดูเป็นเด็หนุมธรรมดาจริงๆน้า”

“ท่านวาล์ว เกิดอะไรขึ้นน่ะครับ แล้วเด็กนั่นเป็นใครกันครับ!” พนักงานกิลถามด้วยความสับสน สิ่งเดียวที่เขารู้ก็คือเด็กคนนั้นเพิ่งได้รับเงินก้อนใหญ่ไป

“ไหนดูซิ….”

กราฟาสตี้คลี่ม้วนกระดาษออก ชัดเจนว่านี่คือสิ่งที่เขาตามหาอยู่

“นี่ ขออะไรหน่อยสักอย่างได้มั้ยท่าน” กราฟาสตี้กระซิบกับพนักงานกิลด์

“ว่ายังไงครับ”

“อยากให้ช่วยรายงานแบบเป็นทางการไปว่า [นักผจญภัยฮิคารุ ได้ทำการเคลียร์ดันเจี้ยน เมืองใต้ดินของเทพโบราณแล้ว] น่ะ”

“….ห๊ะ”

“ฉัน นักประวัติศาสตร์ กราฟาสตี้ เอ็น วาล์ว ขอยืนยันว่า ม้วนกระดาษนี่ได้มาจากส่วนที่ลึกที่สุดของดันเจี้ยนแน่ๆ”

“เอ๋ อะไรนะครับ”

กราฟาสตี้ทำท่าจะล้วงงกระเป๋าตัวเอง แต่เพิ่งนึกได้ว่าเพิ่งให้ฮิคารุไป อัคไลอาจึงยื่นเหรียญทองจำนวนหนึ่งให้

“ฝากด้วยล่ะ”

“ผะ ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ”

“ใช้เวลาคิดไปก่อนก็ได้ คิดซะว่านี่เป็นสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆแล้วกัน แล้วฉันเองก็ไม่ได้โกหกด้วย ฉันอยากให้นายกระจายข่าวนี่ออกไปให้ไวที่สุดน่ะ”

“เข้าใจแล้วครับ”

พนักงานกิลด์รับเงินมา เขาไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนักว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะเคลียดันเจี้ยนได้ แต่ในเมื่อมีชนชั้นสูงพูดมาแล้ว เขาก็คงได้แต่ทำรายงานส่งไปแบบนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าเรื่องนี้จะก่อให้เกิดคลื่นลูกใหญ่ขึ้นมา

“เป็นอย่างที่ไอ้เด็กนั่นพูดเลย!” นักผจญภัยคนหนึ่งพูดขึ้นมา

“ทางเข้าถูกปิดไปแล้ว พวกเรากลับเข้าไปไม่ได้แล้วแบบนี้”

“จริงงั้นเหรอ”

“ที่เราทำมาทั้งหมดนี่มันสูญเปล่าแล้ว!”

นักผจญภัยคำรามออกมา

“ไปกันเถอะ” กราฟาสตี้พูด

“ค่ะ ท่าน”

แล้วทั้งสองคนก็มุ่งหน้าไปที่รูทฮับบาร์ท

“หลังจากนี้ล่ะวุ่นวายแน่ เราจะต้องบอกถึงประวัติศาสตร์ที่ถูกต้องให้ทุกคนรู้ให้ได้” เขาพูดกับตัวเอง

สายลมที่หนาวเหน็บเกินกว่าจะอยู่ในหน้าร้อน ได้พัดผ่านไป

และนี่ก็คือครั้งแรกที่ชื่อของฮิคารุได้ปราฎขึ้นในบันทึกของกิลด์

“ฮิคารุ นักผจญภัยจากเมืองพอนด์แห่งอาณาจักรพอนโซเนีย ได้ทำการเคลียร์ดันเจี้ยนร่วมกับผู้ติดตามอีกคนหนึ่ง โดยไม่ได้สังกัดอยู่กับปาร์ตี้ใดๆ โดยนักประวัติศาสตร กราฟาสตี้ เอ็น วาล์ว ได้ยืนยันว่าม้วนกระดาษที่เขาได้นำออกมานั้นมาจากส่วนที่ลึกที่สุดของดันเจี้ยน บันทึกนี้จะถูกเผยแพร่สู่สาธารณะชนภายหลัง

โดยนักผจญภัยผู้นี้ได้รับรางวัลจำนวน 11 ล้านกิลลัน จากสมาคนค้นคว้าสิ่งโบราณแห่งพอนโซเนีย โดยฝากเข้าบัญชีของกิลด์”

ข่าวนี้ถูกแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว มันอาจจะไม่ใช่รายงานที่ใหญ่โตอะไร แต่กับที่พอนด์นั้น

“เคลียร์ดันเจี้ยนด้วยคนแค่สองคนเนี่ยนะ เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย” 

อันเค็นถึงกับตะลึง และคนต่อมาที่รู้ข่าวก็คือเหล่าพนักงานต้อนรับนั่นเอง

“นายไปทำอะไรของนายเนี่ย ฮิคารุคุง!?”

“แหมๆ สุดยอดเลยนะค้า เขาจะกลับมาที่พอนด์อีกมั้ยน้า”

จิลกับกลอเรียไม่ได้ดู้เลยว่าเขานั้นออกจากอาณาจักรไปแล้ว

“ว่าแล้วเชียว มีจริงๆด้วย! คนจากโลกเก่า”

เซลิก้าเองก็รู้ได้ทันทีที่เห็นชื่อของเขา

ทุกคนต่างเฝ้ารอรายงานที่จะมาต่อจากนี้ แต่ว่าหยึ่งเดือนผ่านไป ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เด็กหนุ่มก็ไม่ได้กลับมา

ข่าวใหญ่ได้สั่นสะเทือนพอนโซเนีย ชนชั้นสูงที่มรสืทธิ์ที่จะได้ครองบัลลังก์ปรากฏขึ้นมา และในขณะเดียวกัน ฟอเรสเทียเองก็ได้ตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับผู้ที่ควรจะได้ครองบัลลังก์ของพอนโซเนีย และนี่ก็ส่งผลให้พอนโซเนียชนะสงครามกับควินแบลน

หนังสือประวัติศาสตร์ได้บันทึกไว้ว่ามีชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งอยู่เบื้องหลังเหตุการเหล่านี้

———————————————–

มาแล้วจ้า ขอโทษที่ให้รอนานฮะ