ตอนที่ 63 ตัดสินใจ
วันนั้นพอซื้อเครื่องนอนเสร็จ ลาเวียก็บอกว่าอยากได้จานเข้าคู่เลยไปซื้อด้วยกัน
พอตกเย็นก็ไปซื้ออาหารจากร้านแผงลอยกลับมากินที่ห้องใหม่
ตอนกินข้าวพอลาเวียเห็นจานเข้าคู่บนโต๊ะก็แสดงความดีใจออกมา
(……อะไรกันเนี่ย)
ตกกลางคืน–ฮิคารุคิดในขณะที่ชำเลืองมองลาเวียที่หลับอยู่ภายใต้เครื่องนอนอันใหม่
(เหมือนคู่สามีภรรยาเลย……)
ถึงจะออกจากพอนโซเนียแล้ว แต่ลาเวียไม่มีทีท่าจะแยกออกห่างจากฮิคารุเลย
ตั้งแต่ตอนที่บอกว่า “ไม่ต้องเท่าเทียมกันก็ได้” แต่ระยะห่างกลับไม่เปลี่ยนไปเลย
ฮิคารุไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
ถึงจะยังอายุแค่ 14 กับ 15 ปี แต่ก็ทำเรื่องอย่างว่ากันไปแล้ว ซึ่งลาเวียยังทำตัวเหมือนว่า “เป็นของฮิคารุ” อยู่
(ถ้าไปโรงเรียนความคิดจะเปลี่ยนหรือเปล่านะ……)
ในสภาพอย่างนี้ ฮิคารุคิดว่า การบอกลาเวียว่า “ทำอย่างที่ชอบได้เลย” ในบางความหมายมันก็ดูโหดร้ายเอาเรื่องอยู่
ลาเวียที่อาศัยอยู่แต่ในคฤหาสน์ ในที่สุดก็ได้ออกมาข้างนอก
แล้วยังไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิต “อิสระ” อย่างไร ยังไงก็ต้องพึ่งพาใครสักคนต่อไปอีกสักพักก่อน
แค่จินตนาการว่าลาเวียที่ไม่รู้ประสีประสาไปอาศัยอยู่กับคนที่ไม่รู้จักก็อยากจะอ้วกแล้ว
ถ้าอย่างนั้นอาศัยอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปอีกสักพักน่าจะดีกว่า
จริงๆแล้วยังมีตัวเลือกที่ “เดินทางไปโรงเรียน” ด้วยกันอยู่
ถ้าอาศัยด้วยกันอย่างนี้ต่อไป ลาเวียอาจจะเจอการใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง—-
(แต่ถ้าโดนบอกว่าจะไม่อยู่กับผมแล้ว……ผมจะทำใจได้หรือเปล่านะ?)
ฮิคารุไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย
(……เลิกคิดอะไรไม่เป็นเรื่องดีกว่า ผมเองก็เลิกยัดเยียด “อิสระ” ให้ลาเวียดีกว่า)
—-การมีชีวิตอยู่มันยากลำบาก ถึงเธอจะเป็นคนฉลาดแต่ก็อันตราย อาจจะไปตายในที่แปลกๆ……ที่ไหนสักแห่งก็ได้—-
ใช่แล้ว ตอนนี้ก็ยังจำคำพูดนั้นได้เป็นอย่างดี
น่าแปลกที่ไม่มีความรู้สึกน่ารังเกียจเลย
ทั้งที่เป็นเด็ก “แก่แดด” แต่พออยู่ต่อหน้าเธอ—รุ่นพี่ฮาซึกิความแก่แดดนั้นก็หายไปทันที
“รุ่นพี่……ผม อาจจะตายอย่างที่รุ่นพี่บอกเอาไว้แล้วก็ได้ หือ”
—-นั่นไง ลางสังหรณ์ของฉันถูกต้องใช่ไหมล่ะ?
“แต่ผม……ได้มาใช้ชีวิตอย่างสนุกที่ต่างโลก แถมยัง “แก่แดด” เหมือนเดิมด้วย”
—-เรื่องนั้น ก็ดีแล้วนี่
รุ่นพี่ฮาซึกิไม่ได้สบตากับฮิคารุ เอาแต่ยิ้มจ้องมองไปบนท้องฟ้า
ผมคิดว่ามันช่างห่างไกลเหลือเกิน
ความรู้สึกห่างเหินเมื่อตอนโน้น ทั้งที่เอื้อมมือไปก็ถึงแล้วแท้ๆ แต่ฮิคารุไม่สามารถย่นระยะห่างนั้นได้
ซึ่งเขาคิดว่ามันเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้ว
ทั้งที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่ไม่ได้สัมผัสกับรุ่นพี่ฮาซึกิ ได้แต่มองอย่างนี้ก็ดีแล้ว
รุ่นพี่ฮาซึกิเองก็คงจะคิดเหมือนกัน
ผมเชื่อเช่นนั้น
—-แต่ว่านะฮิคารุคุง เธอควรจะสร้าง……………
“พูดอะไรเหรอ? ไม่ได้ยินเลย”
—-เธอ……………
“รุ่นพี่ฮาซึกิ? —-รุ่นพี่ฮาซึกิ”
“—-ห๊ะ”
เด้งตัวตื่นขึ้นมา
ช่วงเช้ามืดที่สลัวๆ
ฮิคารุรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว หายใจหอบแรง
(……ความฝันตอนอยู่ญี่ปุ่นที่ไม่ได้เห็นมานาน จบลงอย่างนี้เหรอ……แต่ก็ชวนคิดถึงเหลือเกิน……รุ่นพี่ฮาซึกิ)
บิดคอไปมา
(หือ จะว่าไปบอกอะไรนะ……? ให้ผมสร้างอะไรสักอย่าง หือ?)
“อือ ฮิคารุ?”
ดูเหมือนจะทำให้ลาเวียตื่น
เธอเอนตัวขึ้นมา ก่อนจะบิดตัวดัง “ฮึ้บ”
ไม่ใช่แค่ระเบียงกว้าง แต่ยังมีรูกระจกตรงเพดานด้วย
ถึงพระอาทิตย์จะยังไม่ขึ้น แต่ภายในห้องก็สว่างพอตัว
“?”
ลาเวียมองหน้าฮิคารุด้วยความงุนงง
อาจจะเพราะฮิคารุเอื้อมมือ ไปกุมมือของเธอก็ได้
“……อบอุ่น”
มือที่แสนนุ่ม
ฮิคารุคิดว่าการได้นอนกับลาเวียกมันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
ตั้งแต่ช่วยเธอก็อยู่ด้วยกันมาตลอด
(แต่……ตอนโน้น ไม่มีคนคนนั้นอยู่)
พ่อแม่อยู่ไกล
ไม่มีเพื่อน
ไม่แม้แต่จะได้สัมผัสรุ่นพี่ฮาซึกิ
(มันเป็น……อย่างนี้เองเหรอ)
จู่ๆก็รู้ได้ว่ารุ่นพี่ฮาซึกิต้องการจะพูดอะไร
(ให้ผมสร้าง……เนี่ย คงเป็นสร้างคนที่สามารถเชื่อใจได้สินะ……)
“ฮิคารุเนี่ยแปลกดีนะ ทำหน้าตาขึงขังตั้งแต่เช้าเลย นิสัยเสียของคุณคือกังวลมากเกินไปนะ?”
ลาเวียเอาหน้าเข้ามาใกล้
ริมฝีปากที่สัมผัสกัน เป็นการจูบที่อ่อนโยน
“ลาเวีย”
“อะไรเหรอ?”
คิดว่าจะบอกให้รู้สักวันหนึ่ง
สักวันหนึ่งที่ว่า น่าจะเป็นตอนนี้
(ถ้าเอาแต่รอก็จะไม่มา……ถ้าผมไม่ไปสัมผัสเอง วันนั้นจะมาไม่ถึง ทั้งที่มีโอกาสมาตลอด แต่ผมกลับเอาแต่ผลัดไปเรื่อยๆ)
“ฮะ ฮิคารุมีอะไรเหรอ? หรือว่า……เหนื่อยเหรอ?”
“ลาเวียคงคิดว่ามันประหลาดใช่ไหม ที่ผมหายตัวได้—-ไม่สิ อยู่ในสภาวะ ‘ลอบเร้น’ จากคนอื่นเรื่อยมา
“——-”
ผมพูดออกมา เกี่ยวกับความลับของผม
ลาเวียที่รู้สึกถึงสิ่งนั้นรีบร้อนขึ้นมา
“ฮิคารุ เรื่องนั้นไม่จำเป็นต้องฝืนบอกก็—-”
“ลาเวีย คิดจะบอกอยู่สักวันอยู่ แต่ว่า ดังนั้น……ถ้าผมอยากจะเล่า มันจะตอนไหนก็ได้ไม่ใช่เหรอ”
“จะพูดตอนนี้เหรอ?”
“ใช่แล้ว”
“ทำไมต้องตอนนี้ด้วย?”
“ไม่รู้เหมือนกัน……แต่ลาเวีย ช่วยฟังได้ไหม?”
“——”
ลาเวียทำหน้านิ่งสงบ และจัดท่านั่งใหม่
“ค่ะ”
ฮิคารุรู้สึกขอบคุณจากก้นบึ้งของหัวใจ ที่เธอ—-ลาเวียมาเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่น่าเชื่ออย่างนี้แบบตรงไปตรงมา
“ถ้างั้น…..เล่าเลยนะ จะเริ่มจากอะไรก่อนดี—-เอาเป็นตั้งแต่ต้นก็แล้วกัน อ้อ ใช่แล้ว……เล่าตั้งแต่ตอนที่ผมพบกับโรแลนด์ นุย ซาราช่า ที่ปรโลกก็แล้วกัน—”
