ตอนที่ 64 สารภาพ
“ปรโลก……?”
“ผมเคยตายไปแล้วครั้งหนึ่ง”
ลาเวียทำตาโต
ฮิคารุเล่าว่าเดิมทีตัวเขาเกิดและเติบโตที่ประเทศ “ญี่ปุ่น”
ประเทศที่ผู้คนมีผมและดวงตาสีดำ ประเทศที่เทคโนโลยีก้าวหน้า ไม่มีเวทมนตร์—-
หลังจากเสียชีวิต ก็โดนโรแลนด์ นุย ซาราช่า “ชักชวน” ให้มาที่โลกนี้
“เงื่อนไขคือ สังหารเคานต์มอร์คสแตท”
“……อย่างนั้นเหรอ คิดว่าแปลกอยู่ ว่าทำไมฮิคารุถึงต้องสังหารคนคนนั้น”
“เพราะชีวิตของโรแลนด์ใกล้จบลงแล้วไง”
“เหรอ……สำหรับเขาแล้วคงเป็นเป้าหมายที่อยากจะล้างแค้นให้ได้สินะ”
“เอ่อนี่ ลาเวีย ผมพูดเองยังคิดว่ามันฟังดูบ้าเอามากๆ—-แต่ดูเหมือนเธอไม่ค่อยตกใจเลย”
“……เคยได้ยินเกี่ยวกับศาสตร์—-หรือเวทมนตร์ที่จะไปต่างโลกอยู่ไง แน่นอนว่าเป็นความรู้จากหนังสือ”
“งั้นเหรอ เป็นเรื่องปกติผิดคาดนะเนี่ย”
“ไม่ปกติหรอก! ถึงจะบอกว่าเคยได้ยินมา—-แต่มันเหมือนโลกเทพนิยายไง? แล้วมันน่าประหลาดใจมาก……ที่โรแลนด์ นุย ซาราช่าวิจัยมันได้สำเร็จเนี่ย”
“ถึงจะไปได้แค่ปรโลกก็ตามทีเถอะ”
“ถ้าสามารถกลับไปโลกเดิมได้……ฮิคารุอยากจะกลับเหรอ?”
“……ยังไม่รู้เลย”
ยังไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น
เพราะคิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ วิธีการของโรแลนด์เองก็ไปได้แค่ปรโลกเท่านั้น
แถมต่อให้ทำได้ ถ้าถามว่าอยากกลับหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
ถึงจะเป็นโลกที่มีอะไรไม่สะดวกหลายอย่าง แต่ตัวเองก็เริ่มคุ้นชินกับโลกนี้แล้วด้วย
“ถ้ามีเธออยู่……แล้วกลับไปด้วยกันได้ ก็อยากกลับไปอยู่หรอก”
“————”
เพราะเป็นคำพูดที่เหนือความคาดหมายหรือเปล่า
ลาเวียถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา
“จู่ๆอย่าพูดอะไรอย่างนั้นสิ”
เธอเบือนหน้าแดงๆไปทางอื่นก่อนจะพูดต่อ
“……แต่ดีจังเลย จู่ๆฮิคารุมาพูดเรื่องนี้—-นึกว่าหาวิธีกลับโลกเดิมได้แล้วซะอีก”
“เอ๊ะ?”
“นึกว่าจะกลับแล้วเลยเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังไง……”
“เปล่าหรอก ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิด—-แล้วมีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกให้ฟังด้วย เกี่ยวกับ—-พลังของผม”
ลาเวียพยักหน้าอันสงบนิ่ง
“นั่นสินะ ของจริงมันต่อจากนี้ใช่ไหม? คงต้องประหลาดใจอีกแน่ๆ”
“ถึงเธอจะดูไม่ค่อยประหลาดใจสักเท่าไรก็เถอะ”
“แต่ภายใน ใจเต้นตึกตักเลยนะ”
“ถ้าอย่างนั้น คุณหนูเตรียมใจพร้อมหรือยัง?”
“รอแป็บนะ”
ลาเวียสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ
“อือ พร้อมแล้ว”
ฮิคารุพยักหน้าและเอ่ยปากออกมา
“ผมมีสามารถพิเศษในการพัฒนาความสามารถได้ตามที่ต้องการ การที่ผมเป็นมือใหม่ทางด้านการต่อสู้ แต่ลบร่องรอยได้เป็นเลิศก็เพราะอย่างนี้ไง”
“ความสามารถของมนุษย์……? เรื่องนั้นจริงเหรอ—-”
“ในกิลด์การ์ดก็มี ‘อาชีพ’ อยู่ไม่ใช่เหรอ?”
“สิ่งนั้นเป็นพรจากพระเจ้าไง”
“ผมคิดว่าเป็นพลังที่เอา ‘พร’ นั้นมาประยุกต์ใช้ไง น่าจะมีใครสักคนที่พัฒนากิลด์การ์ดนั้นขึ้นมากกว่า? ตอนแรกทุกคนคงไม่เชื่อหรอก ถ้าลาเวียได้ลองเองคงเชื่อในสิ่งที่ผมพูดอยู่”
“ฮิคารุ หรือว่า—-พัฒนาความสามารถของคนอื่นได้ด้วยงั้นเหรอ?”
“อืม ว่าจะพัฒนาความสามารถของลาเวียสักหน่อยไง”
ฮิคารุเรียกโซลบอร์ดของลาเวียออกมา พร้อมบอกความสัมพันธ์เกี่ยวกับ “ระดับดวงวิญญาณ” กับ “อายุ”
“ที่บางครั้งฮิคารุเอานิ้วจิ้มอากาศก็เพราะเหตุนี้สินะ……”
“แล้วคิดว่าทำอะไรเหรอ?”
“คิดว่าเป็นนิสัยที่ชอบทำเวลาใช้ความคิดน่ะ”
พอเข้าใจได้
ฮิคารุบอกว่าหลังจากนี้จะทำอะไร
“ลาเวีย หลังจากนี้คิดว่ามันต้องจำเป็นแน่ๆ—-เลยอยากให้เธอมี ‘ลอบเร้น’ พื้นฐานเอาไว้ลบร่องรอยด้วยได้หรือเปล่า?”
“………….”
“ไม่ชอบงั้นเหรอ?”
ลาเวียนิ่งเงียบไป
ฮิคารุรู้ประหลาดใจกับการตอบสนองที่ผิดคาดอย่างนั้น
เพราะอะไรกัน—-หรือไม่อยากให้คนอื่นมาแตะต้องความสามารถของตัวเองตามใจชอบ—-
“……ฮิคารุ หรือว่าตอนที่จับตัวฉันจะได้ ‘ลอบเร้น’ ของฮิคารุไปด้วยเหรอ?”
“อ้อ ‘อำพรางหมู่’ สินะ ใช่แล้ว”
“ถ้าหากให้สิ่งนั้นกับฉันแล้ว—-เวลาที่จะได้จับมือกับฮิคารุ……มันจะลดน้อยลงไปด้วยใช่ไหม?”
“เอ๊ะ?”
ที่ลาเวียไม่อยากได้ ‘ลอบเร้น’ เพราะ “เวลาจับมือจะลดน้อยลง”……อย่างนั้นหรือ?
“…………”
“ฮะ ฮิคารุ อย่ามองแบบนั้นสิ! สำหรับฉันแล้วมันสำคัญมากเลยนะ!? ฮิคารุเองถ้าไม่ใช่เวลาแบบนั้นก็ไม่ยอมจับมือด้วยเลยไง!”
ลาเวียโกรธจนหน้าแดง
“โทษที หลังจากนี้—-จะจับมือด้วยบ่อยๆก็แล้วกัน”
“ถ้างั้น……ก็ได้อยู่หรอก……”
ฮิคารุสัมผัสโซลบอร์ดของลาเวีย
[โซลบอร์ด] ลาเวีย
อายุ 14 ระดับ 29
15
[พลังชีวิต]
[สตามิน่า] 1
[พลังเวท]
[ปริมาณพลังเวท] 11
[หลักแห่งพลังเวท] 2
[ความเข้ากันของธาตุ]
[ไฟ] 6
[รังสรรค์เวทมนตร์]
[ความว่องไว]
[ลอบเร้น]
[อำพรางพลังชีวิต] 1
[อำพรางพลังเวท] 1
[อำพรางประสาทสัมผัส] 1
“การลบร่องรอย—-หรือการปิดกั้นการคงอยู่ไว้ข้างในตัวเอง ลองทำดูสิ?”
“อะ อือ……”
ลาเวียยังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ทันใดนั้น—-
“อ้า……สุดยอด ทั้งที่ลาเวียอยู่ต่อหน้าแท้ๆ แต่ตัวตนเลือนลางมาก ถึงจะยังรู้สึกได้อยู่นิดหน่อย แต่ถ้าละสายตาแล้วหันกลับมาอีกที คงต้องไม่เชื่อสายตาตัวเองอย่างแน่นอน”
“จริงเหรอ?”
“ผมจะทำบ้าง อย่างนี้ไง”
ฮิคารุใช้งาน “ลอบเร้น”
“……สุดยอด เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลย คนรอบๆเห็นอย่างนี้เองเหรอ ทั้งที่ฮิคารุอยู่ตรงนี้แท้ๆ——แต่เพียงพริบตาเดียวก็เหมือนกับว่าหายไปเลย”
“ถ้ามีสิ่งนี้น่าจะหลีกเลี่ยงปัญหาส่วนใหญ่ได้ แต่ถ้าคนที่มีความสามารถ—-’ลางสังหรณ์’ อาจจะพอรู้ตัวอยู่”
“พลังนั้น……โซลบอร์ด? หา สามารถพัฒนาความสามารถได้หลากหลายเหรอ?”
“อือ —- อยากจะฟังไหมว่ามีอะไรบ้าง?”
ลาเวียส่ายหน้าไปมาอย่างเงียบๆ
“คิดว่าฟังเพียงพอแล้ว บางทีอาจจะมากเกินไปด้วยซ้ำ แล้วก็……ฮิคารุ ถ้าจำเป็นจะทำอะไรกับความสามารถของฉันก็ได้นะ”
“เรื่องนั้นมัน”
“ไม่เป็นไรหรอก ก่อนหน้านี้—-เคยบอกไปแล้วนี่ ว่าฉันได้คุณช่วยชีวิตเอาไว้ ซึ่งฉันไม่สามารถตอบแทนอะไรคุณได้ หลังจากนี้จะตอบแทนได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ดังนั้นถ้ามันเป็นประโยชน์กับคุณแล้วละก็……ใช้ฉันได้ตามใจชอบเลย”
“ลาเวีย……”
ฮิคารุคิดว่าได้รับความไว้วางใจจากก้นบึ้งของหัวใจเลย
(ดีจังเลยที่พูดออกไป)
จากการตอบสนองของลาเวีย ดูเหมือนไม่มีความคิดที่จะใช้ประโยชน์จาดฮิคารุ หรือว่ากุมจุดอ่อนเลย ไม่มีความคิดชั่วร้ายเลยแม้แต่นิดเดียว
(……ผมได้รับความเชื่อใจ ได้รับความรัก ดังนั้นผมเองก็คงเชื่อใจลาเวีย และรักเธอได้……)
มันช่างเป็นความอบอุ่นที่ชวนจั๊กจี้
(……อย่างที่คุณพูดเลย อาจจะหาคนที่เชื่อใจพบแล้วก็ได้ รุ่นพี่ฮาซึกิ)
ฮิคารุคิดอย่างนั้นในใจ
แล้วก็คิดขึ้นมาว่า ถ้ารุ่นพี่ฮาซึกิได้ยินคำพูดนี้จะบอกว่าอะไร
