ตอนที่ 71 ข่มขู่อาจารย์
วันรุ่นขึ้น ฮิคารุมุ่งหน้าไป “ตึก C” และสังเกตเห็นว่าอาคารถูกล็อคเอาไว้
ถึงจะเป็นเวลาที่ต้องเริ่มเรียน “ดาบสั้น” แล้วก็ตาม
พอลองใช้ “ตรวจจับพลังเวท”—-แต่ข้างในก็ว่างเปล่า
“……เธอทิ้งหน้าที่เหรอ ไม่ใช่นักเรียนแต่เป็นอาจารย์ที่หนีงั้นเหรอ”
ฮิคารุเลยฝึกเองด้วยการวิ่งจ็อกกิ้งเพื่อเสริมสร้างกล้ามเนื้ออย่างช่วยไม่ได้
วันถัดไปก็ยังไม่อยู่และต้องฝึกเองเหมือนเดิม
และวันถัดไปก็ยังไม่อยู่ และฝึกเองเหมือนเดิม
แล้วรุ่งเช้าของอีกวัน—-
“ไม่อยู่……”
ฮิคารุยืนอยู่หน้าตึก C
“……งั้นเหรอ จะหนีให้ได้สินะ เข้าใจแล้ว—-ฮึๆๆๆ คิดว่าถ้าปล่อยไว้อย่างนี้แล้วผมจะไม่มาสินะ อย่างนี้นี่เอง—-”
ฮิคารุแสยะยิ้มออกมา
“จะหาให้เจอเลย”
ฮิคารุกลับไปที่บ้านก่อนครั้งหนึ่งแล้วรอให้ถึงตอนเย็น และสวมชุดอุปกรณ์เต็มยศก่อนเข้าไปในเมือง—-
“ฟู่ววว! อร่อย! เอลนี่มันอร่อยจริงๆ! ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อสิ่งนี้แหละ!”
“โอ้ว มิเรจังดื่มได้น่าอร่อยเหมือนเดิมเลยนะ”
เจ้าของร้านที่อยู่อีกฝั่งของเคาน์เตอร์ยิ้มออกมา
ที่นั่นเป็นร้านที่รู้จักกันแค่วงใน—-โดยอยู่ในซอยลึกห่างจากย่านร้านค้าไป 3 ช่วงตึก
ร้านเล็กๆที่มีแค่ 30 ที่นั่ง แต่ร้านแน่นขนัดตลอดเวลา ตรงเคาน์เตอร์มีเก้าอี้ “สำหรับ 1 ท่าน” เรียงอยู่ราวกับนกกระจอกที่เกาะกันอยู่บนสายไฟ
“ถ้ามิเรจังดื่มอย่างนั้น เดี๋ยวก็หาผู้ชายไม่ได้หรอก”
“เดิมทีไม่น่าจะมีคนบ้าอย่างนั้นอยู่แล้วด้วย”
“เห็นด้วย”
“ฮะๆๆๆๆ”
เหล่าลุงขาประจำหัวเราะออกมา
แต่ละคนพูดจาเสียงดังราวกับกำลังทะเลาะกันอยู่
“หา? แค่ผู้ชายถ้าฉันเอาจริงก็หาได้อยู่แล้ว? หัดสำนึกบุญคุณกันไว้ด้วยที่อุตส่าห์ลดตัวลงมาคุยกับลุงๆอย่างพวกนาย!”
“ช่างกล้าพูดนะ! พอเมาเละทีไรชอบร้องไห้ฟูมฟายบอกว่า ‘อยากได้แฟน’ ทุกทีเลยไม่ใช่เหรอ!”
“ไม่ได้ร้อง! ไม่ได้ร้องสักหน่อย เจ้าพวกบ้า!”
“จะว่าไปนะมิเรจัง มาดื่มดึกๆอย่างนี้จะกลับได้เหรอ? ตอนนี้ไม่น่าจะกลับไปที่ห้องพักของโรงเรียนทันแล้วนี่?”
“อ้อ……อืม นั่นสินะ อยู่ระหว่างปรับปรุงน่ะ เลยจะไปนอนกับเพื่อนก่อน”
“มีเพื่อนด้วยเหรอ!”
“ทำไมต้องประหลาดใจกันด้วย! เดี๋ยวเตะโด่งเลย!”
เสียงหัวเราะของเหล่าคุณลุง ผสานกันไปมาภายในร้าน
“คืนนี้เพิ่งจะเริ่มเอง! วันนี้ดื่มให้เต็มคราบกันไปเลย!”
แล้วก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง
“ร่าเริงเอาเรื่องดีนะเนี่ย”
“มันแน่อยู่แล้ว! เพิ่งตื่นตอนเย็นด้วยไง!”
“แล้วการสอนวันนี้ล่ะ?”
“ใครมันจะไปกัน! ฮะๆๆๆๆ!”
มิเรที่สะบัดมือไปมา—-รู้สึกตัวขึ้นมาว่านั่นไม่ใช่เสียงของเหล่าตาลุง
“ได้ยินเรื่องน่าสนใจมากเลยนะเนี่ย……อาจารย์มิลเกรป แวน ควอด”
แล้วก็รู้สึกตัวว่าเสียงนี้—-เป็นเสียงของเด็กหนุ่มที่พบกันเมื่อวันก่อน
“อะ อะ อะ อะ!?”
ความโกรธที่แผ่ออกมาในระยะประชิด ถึงกับทำให้มิเรตัวสั่น
“ผมได้รับการสอนเรื่องการใช้ดาบสั้นจากอาจารย์ไปเมื่อวันก่อน ต่อไปนี้เป็นคำถาม ตอนนี้ผมพกดาบสั้นอยู่หรือเปล่า? ถ้าพกอยู่ คิดว่าผมพกมาเพื่ออะไร?”
“เหวอออออ!?”
ใบหน้าของมิเรที่ตกจากเก้าอี้เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ฮิคารุไม่ได้คิดจะข่มขู่ถึงขนาดนั้นสักหน่อย
“ทะ ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่!? ไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่นายจะมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว!”
อ้อ ตกใจเรื่องนี้เหรอ พอเข้าใจได้อยู่
ถ้าฮิคารุไม่ได้ใช้สกิลสาย “ล้อบเร้น” แล้วละก็ ตอนเข้ามาในร้านเธอน่าจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจาก “ลางสังหรณ์” อยู่
“นี่เจ้าหนู ถ้าจะมาอาละวาดที่นี่ พวกฉันคงนิ่งดูดายไม่ได้หรอกนะ”
“ใช่แล้วๆ”
“พวกตาลุงพูดได้ดี! เอาไอ้เด็กนี้ออกไปที!”
มิเรฮึกเหิมจากแรงสนับสนุนของเหล่าตาลุง
แน่นอนว่าแหกขาจนหวอออก แต่แทบจะไม่มีความเย้ายวนใดๆเลย
“คุณลุงทั้งหลายครับ ผมเป็นนักเรียนของโรงเรียน ดูเหมือนอาจารย์จะยืมเงินมาดื่มเยอะอยู่ เงินที่ยืมมายังไงก็ต้องคืนใช่ไหมครับ ถ้าสอนผมจะได้รับเงินเดือนอยู่—-หรือไม่ก็คิดว่าคงจะเป็นการดีกว่าถ้าให้คุณลุงทั้งหลายยอมจ่ายเงินแทนครับ”
“…………”
“………….”
เหล่าคุณลุงสบตากันไปมา
“เอาละ ดื่มกันเถอะ”
“นั่นสินะ วันนี้ทำผลงานชิ้นโบว์แดงได้ด้วย”
“โอ้วๆ”
“อ๊ากกกกก! ทิ้งกันงี้เลยเหรอ! สายสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพวกนายมันอยู่ไหนกัน!”
ฮิคารุยิ้มให้กับมิเรที่ยืนขึ้นแล้วใช้หางตามองมาทางนี้
“กรรมตามสนอง ผู้หญิงหนี้หนา”
“ฮึม! จะไม่สอนนายอีกแล้ว!”
“ไม่ว่าอะไรหรอก? พรุ่งนี้ว่าจะไปพบผู้อำนวยการ—-”
มิเรคุกเข่าขอขมาอย่างลื่นไหล
“ขอประทานโทษด้วยค่ะ ตั้งแต่พรุ่งนี้จะตั้งใจสอนแล้วค่ะ……”
“—-อย่างนั้นเหรอ ถ้างั้นยกเลิกการไปพบกับผู้อำนวยการก่อนก็แล้วกัน”
“ขะ ขู่ไปงั้นสินะ? คงไม่ได้มีเส้นสายกับผู้อำนวยการจริงๆใช่ไหม?”
ยิ้มออกมา
“รอยยิ้มน่ากลัวมาก!”
เสียงตะโกนของมิเรดังก้องไปทั่ว—-แต่ ไม่มีใครในร้านที่แสนวุ่นวายจะสนใจเลย
ตั้งแต่วันนั้น มิเรก็โผล่ไปที่ร้านน้อยลง
แต่เจ้าของร้าน กับขาประจำต่างก็พูดกัน
“มิเรจังก็ค้างจ่ายเยอะซะด้วย……แถมยอดขายยังไม่เปลี่ยนด้วย”
สุดท้ายแล้วดูเหมือนจะก่อปัญหาให้คนอื่นไปทั่ว
มิเรไม่หมดกำลังใจกับการโดนบุกจู่โจมไม่ทันตั้งตัวเพียงครั้งเดียว และวางแผนจะออกไปดื่มตอนฮิคารุไม่อยู่ แต่โดนเขาจับได้ที่บ้านบ้าง โดนจับได้คาร้านบ้าง เลยบอกไปว่า “หลังจากนี้ ถ้าตั้งใจสอนจะช่วยคืนเงินกู้ให้ แล้วถ้าจะมาดื่มให้มาบอกกันก่อนด้วย” ซึ่งดูเหมือนจะได้รับการต้อนรับอย่างดี แล้วการลงดาบสุดท้ายคือไปปลุกทุกเช้า
เพราะอย่างนี้ทำให้ฮิคารุได้เรียนดาบสั้นตามแผนที่วางเอาไว้
“โอ๊ะ ฮิคารุ!”
อยู่มาวันหนึ่งฮิคารุก็พบกับอาจารย์ดาบใหญ่—-มิไฮล์ จาราซัก โดยคนของจาราซักจะมีขนขึ้นหนา โดยคนที่ให้ฮิคารุได้เป็น “นักเรียนพิเศษ” ก็คือมิไฮล์
“มาเรียนแล้วเหรอ! ตั้งแต่เมื่อไร วันนี้หรือเปล่า?”
“เปล่าหรอก ตั้งแต่ 10 วันก่อนแล้ว”
“หา!? แล้วทำไมไม่มาหาฉันเนี่ย!?”
“แล้วทำไมคิดว่าจะไปหาล่ะ ผมบอกไปแล้วนี่ว่าจะเรียนดาบสั้น”
“อ้อ……ดาบสั้น……อาจารย์ไม่ได้ความใช่ไหมล่ะ? ยังไงมิเรคงไม่สอนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวอยู่แล้ว เลิกแล้วมาเรียนดาบใหญ่ดีกว่าน่า”
“ไม่เอา”
ฮิคารุยิ้มออกมา
“ได้เรียนเป็นเรื่องเป็นราวอยู่แล้ว? —-ตอนนี้กำลังจะไปเรียนด้วย ไปก่อนนะ”
“อ๊ะ……เอ๊ะ? สอนเป็นเรื่องเป็นราวด้วยเหรอ?”
ฮิคารุออกเดินโดยปล่อยมิไฮล์ที่ทำหน้าตกใจไว้ตรงนั้น
