ตอนที่ 90 การต่อสู้ของคลอร์ดกับอีวาน
“เอาละ ถ้างั้นมาเริ่มกันเถอะ ทั้งคู่เตรียมตัว”
พอฮิคารุบอกออกมา ทั้งคลอร์ดและอีวานก็หันหน้าเข้าหากันห่างออกไป 5 เมตร
อีวานใช้ดาบใหญ่ ส่วนคลอร์ดใช้ดาบมือเดียวที่คมดาบยาวประมาณ 1 เมตร
“เริ่มได้!”
คลอร์ดพุ่งเข้าไปพร้อมกับเสียงเริ่ม
อาจจะตัดสินว่า “ยังประมาทอยู่” เพราะอีวานเอาปลายดาบชี้ลงพื้น
“—-คลอร์ด ย่ามใจเกินไปนะ!”
เขาเอาปลายดาบขุดดินขึ้นมาใส่หน้าคลอร์ด
เพราะมันกระทันหันมาก คลอร์ดเลยหลับตาลง
“ย้ากกกกกก!!”
อีวานก้าวเท้าแล้วฟาด—-ออกมาเต็มแรง
“คลอร์ดป้องกันซะ! ไม่งั้นถึงตายแน่!”
“!!”
เขาถือดาบขึ้นมาด้วยมือทั้งสองข้างเพื่อรับดาบใหญ่—-แต่
“อ้ากกกก!?”
แรงกดของดาบใหญ่เหนือกว่าพลังป้องกันของคลอร์ด ทำให้ร่างลอยกระเด็นไป
เขากลิ้งกับพื้นไปหลายเมตร
“คลอร์ด!!”
ลูกะส่งเสียงกรีดร้องออกมาก่อนจะวิ่งไปหา
“อีวาน พอแค่นั้นแหละ ลดดาบลง”
“อะ โอ้ว”
อีวานเองก็ตกตะลึงที่มันจบลงในดาบเดียว
“ทั้งที่ก่อนหน้านี้ฟันฮิคารุไม่โดนสักครั้งแท้ๆ……”
“เพราะสู้กับคนที่เอาแต่หลบอย่างนั้น ทำให้พลังดาบกับความเร็วเพิ่มขึ้นไม่ใช่เหรอ?”
“จะว่าไปไม่เหมือนกับอีวานตามปกติเลย”
อีวานกับเหล่านักเรียนของจาราซักพูดอย่างนั้นออกมา
“คลอร์ด คลอร์ด!”
“มะ ไม่เป็นไร……”
คลอร์ดที่เอามือยันพื้นค่อยๆลุกขึ้นมา แต่ก็ยังโซเซจนลูกะเข้าไปช่วยรับ
“คลอร์ด ไม่บาดเจ็บใช่ไหม?”
“มีรอยช้ำอยู่……แต่กระดูกคงไม่หัก”
คลอร์ดถูแขนพร้อมกับพูดออกมา
ถึงจะเป็นการซ้อมแต่กระดูกก็ไม่หัก คงใช้แรงล้วนๆในการซัดให้กระเด็น
“อีวานยอดไปเลยนะเนี่ย ที่แข็งแกร่งได้ถึงขนาดนี้……”
คลอร์ดพูดออกมาอย่างเจ็บใจ แต่อีวานก็ส่ายหน้าไปมา
“ไม่หรอก ถ้าเทียบกับอาจารย์มิไฮล์แล้วมันคนละเรื่องเลย ซึ่งฮิคารุเอาชนะอาจารย์มิไฮล์คนนั้นได้นะ”
“…………”
คลอร์ดมองหน้าของฮิคารุด้วยสีหน้าที่สิ้นหวัง
“น่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่าถ้าสู้ซึ่งๆหน้าจะแพ้ ถึงกระนั้นก็ยังพุ่งเข้าไปซึ่งๆหน้าอย่างไร้แผนการเนี่ย”
“เรื่องนั้น—-มันก็ใช่ เพราะคิดว่าถ้าไปด้วยความเร็วระดับนี้น่าจะชิงโจมตีได้ก่อน……แต่โดนทำลายทัศนวิศัยไง”
“พวกฉันก็โดนฮิคารุเล่นงานแบบนั้นเหมือนกัน มันน่ากลัวจะตายที่อยู่ๆโดนเล่นงานเนี่ย”
พออีวานพูดออกมา นักเรียนของจาราซักก็บอกว่า “ใช่แล้วๆ”, “เป็นการโจมตีที่แย่สุดๆไปเลย” ไหนจะมีคำที่ปล่อยผ่านไม่ได้อยู่ด้วย
“กล่าวคือ ไม่ใช่ว่าคลอร์ดพุ่งเข้าใส่ทีเผลอหรอก แต่เป็นอีวานต่างหากที่สร้างช่องให้บุกเข้ามา”
“อึ้ก……”
“จะใช้เวลา 40 วันนี้ ให้ร่างกายจดจำการสร้างโอกาสอย่างนั้น เดิมทีไม่มีทางเอาชนะซึ่งๆหน้าได้อยู่แล้วด้วย หลังจากนี้ 30 วันจะให้ไปลองซ้อมกับอาจารย์มิไฮล์ แน่นอนว่าต้องไปสู้วันละครั้งด้วย”
“จะเอาชนะ……ได้จริงๆเหรอ”
“ถ้ายังเป็นอย่างนี้อยู่ก็คงไม่ไหวหรอก ก่อนอื่นต้องเพิ่มอาวุธเข้าไป”
“อาวุธ……?”
“ใช่แล้ว”
ฮิคารุพูดพร้อมกับหยิบโล่ขึ้นมา
คลอร์ดเป็นนักเรียนที่ว่าง่ายอย่างที่คิด
ให้เขาสวมโล่กลมมือเดียวแล้วซ้อมสู้กับอีวานและนักเรียนของจาราซักไปมาเรื่อยๆ
ช่วงแรกลูกะก็จ้องมองด้วยความกังวล แต่ก็ไม่รู้ว่ายอมแพ้หรือค่อยๆชินกันมัน บางทีก็ออกความเห็นว่า “ไม่ลองกระโดดออกข้างตอนอยู่ด้านหน้าดูล่ะ?” หรือไม่ก็ “ไม่ลองหยิบหินก้อนเล็กไว้ในมือก่อนล่ะ”
ถ้าไม่ฉวยโอกาส คลอร์ดคงไม่มีทางสู้อีวานได้เลย
“ไม่ค่อยราบรื่นเท่าไรเลย”
ซิลเวสเตอร์พูดขึ้นมา
“……ตรงไหนกัน ถ้าเป็นอย่างนี้โอกาสชนะอาจารย์มิไฮล์น่าจะอยู่ที่ราวๆ 10% นะ”
“มันต่างกันขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ต่อให้หาช่องโหว่ได้ แต่อาจารย์คนนั้นคงใช้สัญชาตญาณทำอะไรสักอย่างแหละ”
“ถ้างั้นการฝึกนี้ก็ไม่มีความหมายสิ”
“จริงแล้วจุดประสงค์หลักมันคืออย่างอื่นต่างหาก”
“หือ……อย่างนี้ต่อให้ถามไปก็คงไม่ตอบสินะ”
“ประมาณนั้น”
จุดประสงค์ของฮิคารุ คือการให้คลอร์ดลืม “รูปร่างที่เคยมีมา” จนถึงตอนนี้
วิธีการต่อสู้มีหลากหลายย่อมดีกว่า
วิชาดาบของคลอร์ดจนถึงตอนนี้ อย่างที่เจ้าตัวบอกไว้ว่าเป็น “พิธีการ” อยู่
ความรู้กับประสบการณ์นั้นจะเป็นสิ่งขัดขวาง—-การเจริญเติบโตของโซลบอร์ด
ตอนที่ถามคลอร์ดเกี่ยวกับ “คลาส” ดูเหมือนจะเป็น “เทพดาบมือเดียวเจ้าพิธีการทั่วไป(凡片手剣儀礼神) : นักดาบเกียรติยศ(Swordsman of Honor)” ซึ่ง “คลาส” นี้จะโผล่ได้ต้องเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับดาบ
เทพ 6 ตัวอักษรแถมมีคำว่า “พิธีการ” อยู่ด้วย คงบอกไม่ได้ว่าเชี่ยวชาญด้านการต่อสู้
ของอีวานเป็น “เทพดาบใหญ่ผู้บ้าคลั่ง(大剣精神狂乱神) : ดาบคนเถื่อน(Blade Barbarian)” ซึ่งเป็นเทพ 6 อักษร เป็น “คลาส” ที่ออกมาสำหรับผู้ใช้ดาบใหญ่ที่เน้นแรงเข้าว่าไม่เน้นการควบคุมดาบที่ละเอียดอ่อน
ส่วนราชาของจาราซักคือ—- “เทพค้นหาแก่นแท้ดาบใหญ่(真大剣求道神) : ผู้แสวงหาดาบ(Blade Seeker)” เป็น “คลาส” เทพ 5 พยางค์ที่ออกมาง่ายสำหรับ “ผู้ที่ขัดเกลาหนทางแห่งดาบใหญ่”
ดูยังไงก็รับมือได้ยาก
(ก่อนอื่นต้องให้ “คลาส” ออกมาก่อน แล้วค่อยคิดต่อ)
ความคิดที่จะใช้โซลบอร์ดเป็นหนทางที่สั้นที่สุดอยู่ ดังนั้นจะเลยบอกกับซิลเวสเตอร์ไม่ได้
ช่วงแรกให้ลองซ้อมกับอีวานไปก่อน ซึ่งทำให้ฮิคารุพอจะมีเวลาว่าง
โดยระหว่างนั้นฮิคารุไปทำสิ่งที่ต้องทำ
การเกลี้ยกล่อมราชินี
พอฮิคารุบอกว่าจะไม่อยู่บ้านหลายวันลาเวียก็ทำหน้าเหงาๆออกมา แต่มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผู้ชายตัวคนเดียวไปกลับระหว่างเมืองหลวงฟอเรสซาร์ดกับสกาล่าซาร์ดได้สะดวกกว่า
หน้ากากเทพสุริยาที่ใช้งานหนักเกินไปก็โทรมแล้ว เลยไปตลาดเพื่อหาซื้อหน้ากากที่มีเฉพาะในฟอเรสซาร์ด
มันเป็นหน้ากากที่สร้างขึ้นมาเน้นปิดแก้มขวา
มันเป็นหน้ากากสีเงินเรียบๆ ที่สลักลวดลายไว้ตรงขอบ
ร้านที่ขายหน้ากากเป็นร้านแกะสลักเครื่องเงิน ซึ่งได้รับการว่าจ้างจากพ่อค้าผู้ร่ำรวยให้ทำมันขึ้นมา
“ดูเหมือนเขาจะมีลูกสาวที่มีแผลไฟไหม้ตั้งแต่หน้าผากไปถึงแก้มขวา แล้วมันต้องใช้อยู่ตลอดเลยอยากจะให้มัน ‘เบา’ แถม ‘ใช้พลังเวทนิดเดียวก็สามารถติดกับใบหน้าได้’ เลยสร้างออกมาเป็นอย่างนี้ แต่ว่าส่วนที่เกี่ยวข้องกับพลังเวทขอร้องให้ช่างอุปกรณ์เวทมนตร์ทำขึ้นมา……แต่พ่อค้าคนนั้นก็ดันล้มละลายจนไม่ได้มาซื้อ เจ้าหนู ขายให้ถูกๆเอาไหม—-”
ราคา 500 กีรัน
พอลองสวมดูก็รู้สึกเลยว่ามันดูดติดกับใบหน้า มนุษย์ต่อให้ไม่ใช่ผู้ใช้เวทมนตร์ก็จะมีพลังเวทมนตร์อยู่น้อยนิด
เนื่องจากออกแบบมาค่อนข้างเรียบง่ายทำให้ฮิคารุชอบมันมาก พอเอาผ้าขัดพวกคราบออก มันก็ส่องประกายแสงสีเงินที่งดงามออกมา
“……เปลี่ยนหน้ากากงั้นเหรอ?”
ตอนที่ไปห้องทำงานของราชินี มัลเกโด้ก็พูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ชอบใจ
เลขานุการเอกโซฟีร่า แวน โฮลเทนซ์ก็อยู่ที่ห้องนี้ด้วย
“องค์ราชินี ยอมรับให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาเถอะค่ะ ตอนนี้ถือเป็นผู้ให้ความร่วมมือในการกำจัดแมลงจนบรรยากาศดีขึ้นไม่ใช่หรือคะ”
“อย่าทำเหมือนผมเป็นพวกแปลกๆที่ชอบแมลงสิ”
“แล้ววันนี้เจอสปายหรือเปล่า?”
“ไม่มีเลย ดูรอบๆอย่างดีแล้วด้วย”
“เพราะอย่างนั้นการไหลเวียนของอากาศเลยดีขึ้น ก็ไม่เลวร้ายเท่าไรนะ”
สายตาของโซฟีร่ามองไปยังเสาที่ค้ำจุนตึก เดิมทีมันเป็นเสาหินแต่เปลี่ยนมาเป็นเสาไม้แทน ดูเหมือนจะลงอาคมที่ตอบสนองต่อพลังเวทมนตร์ไว้ด้วย
ก่อนหน้านี้ตรงนั้นเคยมีสปายเข้าไปซ่อนตัวอยู่
“มีจดหมายจากคลอร์ด ซาฮาร์ด คิรีฮาลมา ดูเหมือนเขาจะดีใจมากที่ฉันแนะนำไปให้รู้จัก”
มัลเกโด้พูดออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจเหมือนเดิม
“โห? ก็ดีแล้วนี่”
“แล้วใช้อุบายอะไรกัน? ตระกูลซาฮาร์ดถึงได้รู้สึกขอบคุณฉันเนี่ย”
“ไม่หรอก ทางนู้นเองก็คิดจะใช้ประโยชน์จากผมด้วยนี่? คลอร์ดเองก็เป็นพวกแปลกแยกในตระกูลซาฮาร์ด ซึ่งพยายามจะทำอะไรอยู่ไม่ใช่หรือ”
“ฮึ มองออกถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็นะ ผมไม่ได้โง่ขนาดนั้นสักหน่อย”
ที่มองออกถึงขนาดนั้นก็หลังจากที่ฟังเรื่องราวจากคลอร์ด
ถึงกระนั้นฮิคารุเองก็รู้ดีอยู่แล้วว่ามัลเกโด้คงไม่ยอมให้เขาทำตามใจชอบสักเท่าไร
“แล้ววันนี้มีธุระอะไร”
มัลเกโด้พูดตัดบทด้วยจิตใจที่ยังระแวง
ฮิคารุคิดสักครู่—-ว่าจะพูดเข้าเรื่องอย่างไรดี
“การประชุมวันสุดท้ายของงานสถาปนาชาติ จะมีหัวข้อหนึ่งถูกยื่นขึ้นมาโดยประเทศซูบร้า ส่วนชื่อของผู้เสนอคือซิลเวสเตอร์ กี ซูบร้า อยากให้ลงคะแนนเห็นชอบกับหัวข้อนั้นที”
