เขยที่โดนทิ้ง (แท้จริงแล้วเป็นประธานบริษัท!?) – ตอนที่ 240 ผมให้อภัยหล่อนแล้วพอใจหรือยัง

ตอนที่ 240 ผมให้อภัยหล่อนแล้วพอใจหรือยัง?
“ที่รักฉันต้องไปรีบไปประชุมคณะกรรมการที่ไป๋ลี่ คงไม่ได้กินข้าวเช้าเป็นเพื่อนคุณแล้วล่ะค่ะ”

ฉินหงเหยียนมีท่าทีร้อนใจ

เย่เฉินพยักหน้ารับ “อืม คุณไปเถอะ ค่อยๆ ขับรถนะครับ”

และในเวลาเดียวกันนั้นเองหวังเจียเหยาที่อยู่ในวิลล่าด้านข้างก็เพิ่งตื่น เห็นเนื้อหาในโพสต์ที่ติดเทรนด์ในเวยป๋อ

“เอ๊ะ ฉินหงเหยียนจูบกับเหอเหวินเจี้ยนที่หน้าลิฟต์เหรอ? สวรรค์ ฉินหงเหยียนทรยศเย่เฉินไปแล้วเหรอ?”

ตอนนี้หวังเจียเหยาตั้งท้องได้หกเดือนแล้ว ท้องโย้เย้ ทุกวันของหล่อนผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย ชีวิตกำลังต้องการข่าวสังคมสนุกๆ แบบนี้

เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะไปเจอข่าวที่เกี่ยวกับอดีตสามีเข้า

หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพบว่าฉินหงเหยียนกำลังขับรถ porshe ของหล่อนออกไปอย่างรวดเร็ว

ส่วนหลิ่วอวี่เจ๋อนั้นเมื่อวานไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน ดังนั้นหวังเจียเหยาจึงรีบออกจากวิลล่า แล้ววิ่งโร่ไปยังวิลล่าของเย่เฉินและหวังเจียเหยา

ก๊อก ก๊อก

“เย่เฉิน”

เย่เฉินเปิดประตูเห็นหวังเจียที่หอบท้องโตมา ถึงแม้ว่าท้องโตโย้เย้ เรือนร่างไม่อาจเทียบได้กับที่ผ่านมา แต่ใบหน้าของอดีตภรรยาก็ยังคงงดงามไร้ที่ติเหมือนผ่านมา

หล่อนเป็นสตรีตั้งครรภ์ที่สวยที่สุดเท่าที่เย่เฉินเคยเห็นมา

“คุณมาทำไม?” เย่เฉินถาม

หวังเจียเหยาถามเขาอย่างระมัดระวัง “นายทะเลาะกับหวังเจียเหยาเหรอ?”

“ไม่นี่” เย่เฉินตอบ

หวังเจียเหยาปลดล็อคโทรศัพท์แล้วถาม “พวกนายไม่ได้ดูข่าวกันเหรอ?”

เย่เฉินปรายตามองหน้าจอมือถืออีกฝ่าย “อ้อ เห็นแล้ว”

หวังเจียเหยาประหลาดใจทันที “เห็นข่าวแล้วแต่ไม่ทะเลาะกันเนี่ยนะ? เย่เฉิน ทำไมนายถึงได้ใจเย็นแบบนี้แล้วล่ะ โดนสวมเชาแล้วยังไม่โกรธเนี่ย?”

เย่เฉินตอบอีกฝ่ายอย่างเบื่อหน่าย “คนในรูปไม่ใช่ฉินหงเหยียน”

หวังเจียเหยากล่าวอย่างประหลาดใจ “คำพูดแบบนี้นายก็เชื่อด้วยเหรอ? นายโง่เกินไปแล้วมั้ง? ไม่ใช่รูปตัดต่อเสียหน่อย มีรูปเคลื่อนไหวยืนยันได้! ฉินหงเหยียนทำผิดต่อนาย นายอย่าไปเชื่อหล่อนเด็ดขาดล่ะ!”

เย่เฉินเองก็คร้านจะอธิบาย “เอาล่ะ ต่อให้หล่อนทำแบบนั้นจริงๆ ผมก็ให้อภัยหล่อนไปแล้ว พอใจหรือยัง?”

“อะไร…อะไรนะ?”

หวังเจียเหยาตะลึงค้างไป ไม่รู้จะพูดอะไร เมื่อรวบรวมสติแล้วทันใดก็โบกกำปั้นน้อยๆ ระดมทุบอดีตสามีทันที

“นายมันคนชั่ว ให้อภัยหล่อนได้แล้วทำไมตอนนั้นไม่ให้อภัยฉัน!”

หวังเจียเหยาตอนนี้กำลังท้องโต เย่เฉินเองก็ไม่กล้าจะระบายโทสะใส่เจ้าหล่อน ทำได้เพียงคว้าแขนเจ้าหล่อนเอาไว้เพื่อให้หล่อนอยู่นิ่งๆ “เจียเหยา คุณอย่าพูดถึงเรื่องในอดีตของเราได้ไหม? แล้วอีกอย่างตอนนี้คุณใกล้จะคลอดลูกแล้ว อย่าลงไม้ลงมือบ่อยนักเลยเดี๋ยวถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”

หวังเจียเหยาโกรธจนกระทืบเท้าเร่าๆ แค่นเสียง “นายยังรู้จักเป็นห่วงลูกในท้อง! นายมันเป็นพ่อที่ไม่มีความรับผิดชอบเอาเสียเลย! หลิ่วอวี่เจ๋อไม่ได้กลับบ้านมานานมาแล้ว ส่วนนายเองก็ไม่รู้จักมาอยู่เป็นเพื่อนฉันกับลูกเลยในตอนกลางวัน”

เย่เฉินกล่าวอย่างอิอดหนาระอาใจ “ตอนกลางวันผมต้องไปทำงานเข้าใจไหม?”

“แฟนของนายก็เป็นถึงตั้งประธานบริษัท นายไม่ไปทำงาน หล่อนจะไล่นายออกหรือไง?” หวังเจียเหยากล่าวต่อ

เย่เฉินไม่อยากจะเถียงกับหญิงสาวต่อเขาจึงเปลี่ยนเรื่อง “เจียเหยา ท้องคุณโตกว่าคนท้องทั่วไปตั้ง 7 เดือน เด็กในท้องเป็นแฝดหรือเปล่า?”

ก่อนหน้านี้เย่เฉินรู้มาจากหลิ่วอวี่เจ๋อว่าหวังเจียเหยามีลูกแฝด แต่หวังเจียเหยาไม่เคยบอกเขาด้วยตัวเองมาก่อน

ในฐานะที่เป็นบิดาของเด็กในท้อง เขาย่อมอยากรู้ว่าเด็กในท้องอีกฝ่ายใช่ฝาแฝดหรือไม่

ใบหน้าหวังเจียเหยาฉายแววตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดแล้วถามชายหนุ่มว่า “นายอยากให้ฉันมีลูกแฝดมากสินะ? ฮึ ฉันไม่บอกนายหรอก ยังไงเสียอีกสองเดือนลูกก็จะคลอดแล้ว พอถึงตอนนั้นนายมาดูเองที่โรงพยาบาลแล้วกัน!”

บนใบหน้าเย่เฉินฉายแววรอคอยทันที เพราะเขาเองก็พอจะเข้าใจความหมายของคำพูดของอีกฝ่าย เมื่อวัดจากความเข้าใจที่เขามีต่อตัวอีกฝ่าย

เย่เฉินรู้ว่าเด็กในท้องหวังเจียเหยาเป็นฝาแฝดแน่นอน!

“ได้ ผมจะไปเยี่ยมคุณที่โรงพยาบาล” เย่เฉินกล่าว

เด็กที่จะลืมตาดูโลกนั้นเป็นลูกของเย่เฉินเช่นกัน ตนเองเป็นพ่อย่อมต้องอยากเจอหน้าลูกในทันที!

และจู่ๆ โทรศัพท์ของเย่เฉินก็ดังขึ้น

“เจียเหยา คุณกลับไปพักเถอะ ผมขอทำงานก่อน” เย่เฉินไล่หล่อนออกจากบ้านอ้อมๆ

“ก็ได้” หวังเจียเหยาเม้มปากแล้วค่อยๆ เดินออกไป

“ตอนจะคลอดช่วยบอกผมล่วงหน้าหน่อยนะ” เย่เฉินกล่าว

หวังเจียเหยาจงใจใยั่วโมโหเขา “ไม่บอกนายหรอกย่ะ นายจะต้องเป็นคนสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าลูกตัวเอง!”

เย่เฉินส่ายหน้าอย่างเอือมระอา จากนั้นก็กดรับสายแล้วพบว่าคนที่โทรเข้ามานั้นคือหวังเอ้อร์เชอ

“มีอะไร?”

หวังเอ้อร์เชอกล่าว “พี่เย่ครับพี่เห็นข่าวหรือยัง? เห็นข่าวแล้วพี่อย่าเพิ่งโกรธนะครับ ผู้หญิงที่เข้าโรงแรมกับน้าผมในรูปไม่ใช่คุณฉิน แต่เป็นผู้หญิงที่หลิ่วอวี่เจ๋อจัดการให้ไปศัลยกรรมจนมีใบหน้าเหมือนคุณฉิน”

“ศัลยกรรม? นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”เย่เฉินถาม

หวังเออร์เชอหัวเราะอย่างมีเลศนัย “ก็หลิ่วอวี่เจ๋อคิดจะใช้ไม้นี้เล่นงานน้าผมกับไป๋ลี่ของพวกคุณ แต่ว่าผมน่ะมีคลิปที่หลิ่วอวี่เจ๋อใช้ผู้หญิงที่ศัลยกรรมให้หน้าเหมือนฉินหงเหยียนมาล่อลวงน้าผมในร้านคาราโอเกะ”

“พี่เย่ ทันที่คลิปถูกปล่อยออกไป ชุนเฟิงของตระกูลหลิ่วจะต้องจบเห่แน่!”

เย่เฉินกล่าว “ทำได้ดีนี่ นายอยากได้อะไรตอบแทนล่ะ?”

หวังเอ้อร์เชอตอบ “ผมแค่อยากจะร่วมหัวจมท้ายไปกับพี่ ต่อไปถ้าพี่จะไปสั่งสอนไอ้พวกคุณชายคนไหนในเทียนไห่ขอให้พี่เรียกผมอีก ผมเองก็อยากไปถ่มน้ำลายใส่พวกเขา ฮ่าๆ เพราะผมไม่ถูกชะตากับไอ้ลูกไก้อ่อนที่ถูกโอ๋อยู่ตลอดเวลาพวกนั้น!”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ แล้วตอบ “ไปหาหลิวเจิ้งคุน ไปเป็นลูกน้องเขาสิไป”

“ขอบคุณครับพี่เย่!”

……

ณ ห้องประชุม บริษัทไป๋ลี่

ฉินหงเหยียนสาวเท้ายาวๆ เดินเข้าไปด้านในห้องประชุมด้วยท่าทีมั่นใจ ส่วนผู้ถถือหุ้นคนอื่นๆ มาถึงกันนานแล้ว

“คุณฉิน”

“คุณฉิน”

เมื่อเห็นฉินหงเหยียนมาถึง ผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ ต่างก็ลุกยืนขึ้นทักทายหญิงสาว

โดยกลุ่มคนในนั้นรวมไปถึงรองประธานเหอเหวินเจี้ยนที่กำลังเป็นประเด็นร้อนในวันนี้ด้วย

“คุณฉิน ขอโทษครับ…”

เหอเหวินเจี้ยนมองฉินหงเหยียนด้วยใบหน้าสำนึกผิด

ฉินหงเหยียนเดินไปตรงหน้าเขา ด้วยโทสะที่เต็มเปียม แล้วฟาดฝ่ามือลงไป!

เพี้ยะ!

พวกผู้ถือหุ้นในห้องประชุมต่างก็ตกใจกันหมด

ฉินหงเหยียนกล่าวอย่างไม่พอใจ “เหอเหวินเจี้ยน ในฐานะที่คุณเองก็เป็นรองประธานบริษัทไป๋ลี่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะทำเรื่องแบบนี้! คุณรู้หรือเปล่าการกระทำแบบนี้ของคส่งผลเสียหายขนาดไหนต่อบริษัท”

“คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณทำแบบนี้ทำให้แฟนของฉันวางตัวลำบากขนาดไหน?”ณ

เหอเหวินเจี้ยนโดนตบต่อหน้าธารกำนัลแต่กลับไม่กล้าโวยวยวาย “ขอโทษด้วยนะครับคุณฉิน ผมจะอธิบายกับทุกคนให้ชัดเจนเอง ผู้หญิงคนที่อยู่กับผมเมื่อคืนเป็นผู้หญิงที่ทำศัลยกรรมจนหน้าเหมือนคุณมากเท่านั้นเอง…”

เพี้ยะ!

ฉินหงเหยียนเหวี่ยงฝ่ามือใส่ใบหน้าเขาอีกครั้ง เหล่าผู้ถือหุ้นต่างตื่นตระหนกกันถ้วหน้า

ฉินหงเหยียนกล่าวต่อ “คุณมันบ้าจริงๆ เพื่อจะสนองความต้องการของตัวเอง ถึงกับ…ถึงกับเอาผู้หญิงไปศัลยกรรมจนหน้าเหมือนฉัน!”

เหอเหวินเจี้ยนรีบร้อนปฏิเสธ “ไม่นะครับ ผมไม่ได้เป็นคนทำ เป็นฝีมือหลิ่วอวี่เจ๋อ หมอนั่นจงใจใส่ร้ายผม!”

ฉินหงเหยียนกล่าวเด็ดขาด “ฉันไม่สนใจหรอกนะคะว่าจะเป็นฝีมือใคร สรุปก็คือเหอเหวินเจี้ยนคุณโดนไล่ออกแล้ว! ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปคุณไม่ใช่พนักงานของไป๋ลี่อีก!”