เล่มที่ 1 ตอนที่ 6 เคะเพื่อนบ้านกับเมะที่เก็บได้จากข้างถนน 06
หร่านซวี่จือ: “สองสามสาม เจ้าคนหลอกลวง ไหนนายบอกว่าฉันจะไม่ตายไง”
ระบบ: “คุณรันเพียงแค่เสียเลือดมากเกินไปครับ”
หร่านซวี่จือ: “เสียเลือดมากแล้วจะไม่ตายอย่างนั้นหรือ? ”
ระบบ: “คุณรันอย่าเพิ่งร้อนใจไปครับ กระผมจะคอยสังเกตสภาพร่างกายของคุณเอง เมื่อถึงคราวจำเป็นจะช่วยคุณรันเปิดใช้งานป้องกันตนเองอัตโนมัติครับ”
หร่านซวี่จือ: “…จะลองเชื่อนายสักครั้งก็แล้วกัน”
หลังจากจบการสนทนากับระบบ หร่านซวี่จือก็ตื่นขึ้นจากเตียงผู้ป่วย เมื่อลืมตาเขาก็เห็นใบหน้าที่อยู่ใกล้เกือบชิด
หร่านซวี่จือสะดุ้ง เมื่อพยาบาลสาวเห็นหร่านซวี่จือตื่นขึ้นแล้ว เธอก็ถอยหลังกลับไปอย่างเก้อเขิน: “ขออภัยด้วยค่ะ ฉันแค่กำลังตรวจเช็กสายยางให้คุณ”
หลังมือของตนเองถูกเสียบด้วยสายยาง รอบข้างก็ไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงพยาบาลสาวหนึ่งคน สภาพช่างน่าสมเพชเสียจริง
“ผมเป็นอะไรไปหรือครับ? ” หร่านซวี่จือรู้สึกปวดศีรษะเล็กน้อยแต่ก็พยายามฝืนชันตัวลุกขึ้นมา
พยาบาลรีบดันตัวหร่านซวี่จือกลับลงไปแล้วพูดว่า “คุณคะ เมื่อคืนคุณหมดสติล้มลงบนโถงชั้นหนึ่งเพราะบาดเจ็บสาหัสจากการถูกฟัน”
หร่านซวี่จือจำได้ว่าก่อนที่ตนเองหมดสติล้มลงได้ยินเสียงของไป๋เสี่ยวอวิ๋นจึงถามพยาบาลว่า “เพื่อนผมล่ะครับ? ”
“เพื่อนอะไรคะ? ” พยาบาลถามด้วยความสงสัย
หร่านซวี่จือ “…”
เยี่ยม! นี่มันพรรคพวกประสาอะไร!
ช่างเถอะ ถึงอย่างไรตนเองก็ยังไม่ตาย
“ผมยังต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนครับ? ” หร่านซวี่จือถาม
พยาบาล “ถ้าพักต่อได้อีกสักสองวันจะดีที่สุดค่ะ และแน่นอนว่าต้องได้รับอนุญาตจากคุณหมอก่อนถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้ค่ะ”
พอพูดจบ พยาบาลก็ยื่นบิลให้หร่านซวี่จือหนึ่งใบ
“นี่คือบิลหรือครับ? ” หร่านซวี่จือรับมาและพอเห็นตัวเลขด้านบน…
หร่านซวี่จือ “…คุณพยาบาลครับ ผมอยากออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เลยครับ รบกวนคุณด้วย”
เสื้อผ้าของหร่านซวี่จือทั้งฉีกและขาด เขากำลังเดินคอตกกลับเข้าบ้าน และในขณะที่กำลังจะเปิดประตูอยู่ตรงทางเดิน เว่ยหมิ่นที่อยู่ห้องข้างกันก็เปิดประตูออกมา
“หร่านซวี่จือ? ” ในมือของเว่ยหมิ่นถือถุงขยะไว้และเขากำลังขมวดคิ้วมองหร่านซวี่จือ “เมื่อวานนายกลับมาก่อนแล้วไม่ใช่หรือ? ”
ขณะที่เว่ยหมิ่นพูดก็สำรวจการแต่งกายของเขาแล้วถามว่า “เมื่อวานนายไม่ได้กลับบ้านหรือ?”
หร่านซวี่จือปวดศีรษะจนต้องลูบท้ายทอยพร้อมกับกล่าวขึ้นว่า “เฮ้อ เมื่อวานฉันโดนเจ้าพวกนั้นแอบลอบทำร้าย ตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บที่หลังอยู่เลย”
“เรื่องเมื่อวาน…ขอบใจนะ” เว่ยหมิ่นเอ่ยคำขอบคุณด้วยความเขินอายแล้วรีบเอ่ยขึ้น “ร่างกายนายทำไมอ่อนแอขนาดนี้? จากที่เห็นก็แข็งแรงดีไม่ใช่หรือ? ”
หร่านซวี่จือเอามือยันประตูบ้านของตนเองไว้ด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายซึ่งดูแล้วไม่เหมือนกับได้รับบาดเจ็บใดๆ
“ฉันยังหนุ่มยังแน่นอยู่ พลังฟื้นฟูก็ดีเยี่ยม ต่อไปนายก็ก่อเรื่องให้มันน้อยๆ หน่อยก็พอ”
“หืม นี่มันคืออะไรน่ะ? ” จู่ๆ หร่านซวี่จือก็สังเกตเห็นสร้อยบนคอของเว่ยหมิ่น มือซุกซนกำลังจะไปสัมผัส “เสี่ยวไป๋อวิ๋นให้มาหรือ? สวยจัง…”
จังหวะที่มือของหร่านซวี่จือยื่นออกไปนั้น สีหน้าของเว่ยหมิ่นก็เปลี่ยนชะงัด พลันปัดมือของหร่านซวี่จือออก
ที่จริงร่างกายของหร่านซวี่จือยังคงอ่อนแอและยืนอย่างมั่นคงไม่ได้ พอถูกเว่ยหมิ่นปัดทีเดียวทำให้เขาถึงกับร่วงลงพื้น บนพื้นนั้นมีข้าวของของบ้านอื่นกองไว้มากมายและมุมของกล่องนั้นทิ่มเข้าที่บาดแผลตรงหลังของหร่านซวี่จือพอดี
หร่านซวี่จือครางฮึ่มออกมา นานครึ่งค่อนวันก็ไม่ได้ลุกขึ้นมา เว่ยหมิ่นตื่นตกใจ เขารีบนั่งลงและพยุงหร่านซวี่จือลุกขึ้นมา ปรากฏว่าพอสัมผัสโดนหลังก็รู้สึกถึงความเปียกชื้น เขาแปลกใจว่าทำไมหร่านซวี่จือจึงมีเหงื่อออกมาเยอะแบบนี้ พอหดมือกลับมากลับเห็นเลือดเปื้อนเต็มมือ
“เกิดอะไรขึ้น? ” ในที่สุดเว่ยหมิ่นก็กระจ่าง “เมื่อคืนนายถูกคนฟันอย่างนั้นหรือ? ”
หร่านซวี่จือเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อเว่ยหมิ่นเห็นเลือดไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ จึงไม่สนใจนิสัยรักอนามัยของตนเอง เขายื่นแขนสองข้างโอบเข้าที่ตัวหร่านซวี่จือแล้วอุ้มขึ้น จากนั้นก็วิ่งลงตึกอย่างเร่งรีบ
หลังจากลงมาที่ใต้ตึกก็เจอกับเพื่อนบ้านซึ่งกำลังอยู่ในรถ เขาเองก็รู้จักหร่านซวี่จือ เมื่อเห็นหร่านซวี่จือเลือดไหลมากมายขนาดนั้นทำให้เขาถึงกับหน้าเปลี่ยนสีและอาสาส่งทั้งสองคนมายังโรงพยาบาล
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้? ” คนที่ช่วยเย็บบาดแผลรอบสองยังคงเป็นคุณหมอคนเดิม เมื่อเห็นบาดแผลของหร่านซวี่จือก็โมโหจนนึกอยากใช้มีดผ่าตัดแทงเขาซ้ำอีกซักที “เมื่อวานเพิ่งจะเย็บแผลให้คุณ วันนี้แผลดันเปิดอีก! คนหนุ่มสมัยนี้นี่เหลวไหลจริงๆ! ไม่เสียดายชีวิตกันเลยหรือไง! ”
หร่านซวี่จือทำได้แค่นั่งหดตัวอยู่เงียบๆ
เว่ยหมิ่นยืนเม้มปากอยู่ด้านหลัง ทุกครั้งที่เห็นบาดแผลตรงหลังของหร่านซวี่จือมีเลือดไหลซิบๆ ออกมา หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบรัด
หลังจากที่เย็บแผลเสร็จ หร่านซวี่จือหันหลังไปมอง ระดับความสุขของพระเอกทำไมลดเหลือเพียงห้าเปอร์เซ็นต์!!! เพียงข้ามคืนทุกอย่างย้อนกลับไปเหมือนช่วงเริ่มต้น! ได้โปรดอย่าทำเช่นนี้กับเขาเลย!
หร่านซวี่จือ: “สองสามสาม เกิดอะไรขึ้น! ทำไมระดับความสุขของพระเอกเหลือแค่นั้นล่ะ!? ”
ระบบ: “กระผมคิดว่า เว่ยหมิ่นคงเพราะรู้สึกผิดที่ตนเองเป็นคนทำให้คุณบาดเจ็บ ดังนั้นด้วยจิตสำนึกจึงรู้สึกโทษตนเองน่ะครับ”
หร่านซวี่จือ: “…”
ที่แท้พระเอกของเราก็เป็นเด็กดีเหมือนกันนะเนี่ย คิดไม่ถึงเลยแฮะ!
“อย่าทำหน้าซังกะตายแบบนั้นสิ ฉันไม่เป็นอะไรสักหน่อย” หร่านซวี่จือตบเพียะเข้าที่ใบหน้าของเว่ยหมิ่น แรงเยอะและเสียงดังพอสมควร แง่หนึ่งก็มองได้ว่าเหมือนพวกพ้องเพื่อนฝูงเล่นเย้าแหย่กัน แต่ก็ดูเหมือนเป็นการอาศัยจังหวะแก้แค้นก็ว่าได้
เว่ยหมิ่นกลับไม่ได้โกรธแต่อย่างใด เพียงแต่ก้มศีรษะแล้วกล่าวว่า “ขอโทษนะ”
“ครั้งนี้ยกเว้นให้ ฉันไม่ได้โกรธอะไร นายไม่ต้องขอโทษหรอก” หร่านซวี่จือเอ่ย “นายช่วยฉันจ่ายค่ารักษาพยาบาลก็พอ”
เว่ยหมิ่นเห็นว่าหร่านซวี่จือไม่ได้ใส่ใจจริงๆ ทำให้ในใจรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมมาก ขณะเดียวกันก็ย้อนนึกถึงจังหวะที่เห็นเลือด ในสมองราวกับมีภาพบางอย่างฉายขึ้นมา
นี่คือ…ความทรงจำอย่างนั้นหรือ?
ระบบ: “ยินดีกับคุณรันด้วยครับ ระดับความสุขของพระเอกเพิ่มขึ้นถึงยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ คุณได้รับแต้มสะสม 50 แต้มครับ”
