เล่มที่ 1 ตอนที่ 13 ขอก้าวขึ้นสู่ซูเปอร์โมเดลระดับโลก 02
เนื่องจากเสื้อผ้าที่ดียังมีอีกมากมาย หร่านซวี่จือจึงเลือกมาได้หนึ่งตัว จากนั้นเขาก็เดินถือเสื้อไปหาอลิซาเบธ ปรากฏว่าเห็นเธอกำลังทำหน้าเคร่งเครียดยืนอยู่ตรงนั้น
“เกิดอะไรขึ้น? ” หร่านซวี่จือเดินไปถาม
อลิซาเบธเอ่ยอย่างขมขื่น “เสื้อผ้าที่ฉันชอบถูกพวกเขาแย่งไปหมดเลย ที่เหลือก็มีแต่แบ่งท่อนบนกับท่อนล่างซึ่งฉันจัดไม่เป็น”
นางแบบที่จัดชุดไม่เป็นมีด้วยหรือ?
หร่านซวี่จือรู้สึกเอะใจเป็นอย่างมากเพราะตามหลักแล้วนางแบบน่าจะมีเซนส์ด้านแฟชั่นและการเลือกจัดเสื้อผ้าควรเป็นเรื่องที่ถนัดมากที่สุด แต่อลิซาเบธกลับทำไม่เป็น?
แต่การจะคิดถึงเรื่องนี้ก็ไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา หร่านซวี่จือจึงสำรวจอลิซาเบธอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินไปยังราวเสื้อผ้าผู้หญิงที่มีนับพันนับหมื่น อลิซาเบธรีบวิ่งเหยาะๆ ตามหลังไปแล้วมองการกระทำของหร่านซวี่จือด้วยความสงสัย
หร่านซวี่จือหยิบเสื้อลูกไม้สีขาวแขนถึงสามส่วนแล้วเลือกกระโปรงสั้นมาหนึ่งตัว จากนั้นเขาก็หยิบสร้อยหินยาวกับปิ่นปักหน้าอกบนชั้นเก็บเครื่องประดับและยื่นให้อลิซาเบธพร้อมกับกล่าวว่า “เอาแบบนี้ก็แล้วกัน รีบหน่อยนะ เวลาเหลือไม่เยอะแล้ว”
พอพูดจบ เขาก็หันหลังเดินไปทางห้องเปลี่ยนเสื้อ
เรื่องรูปร่างของหร่านซวี่จือนั้นแทบจะไม่ต้องเอ่ย ขณะที่ออกมาก็สามารถดึงดูดสายตาของคนรอบข้างได้ไม่น้อย ต่อมาก็เป็นอลิซาเบธที่เดินออกมาก็ยิ่งดึงดูดสายตาผู้คนได้มากกว่าเสียอีก
ในตอนนี้ จู่ๆ ก็มีเสียงฮือฮาดังมาเป็นระลอก หร่านซวี่จือกับอลิซาเบธหันไปมองก็เห็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อ เขามีผมสีบลอนด์กับตาสีฟ้าคราม ใบหน้าหล่อเหลาได้รูป สวมเสื้อสูทสีเงินตัวบางของ FREEDOM มองไปแล้วเหมือนร่างกายเปล่งแสงที่เคลื่อนไหวได้
ส่วนข้างๆ ก็มีนางแบบสาวคนหนึ่งเดินไป เธอทำผมสีน้ำตาลแดงเป็นลอนใหญ่เหมือนคลื่น รูปร่างของเธอนั้นเซ็กซี่เย้ายวน มองไปแล้วช่างเหมาะสมกับชายหนุ่มเมื่อครู่เป็นอย่างมาก
“เอ็ดเวิร์ดนี่หล่อจริงๆ บริทนีย์ก็สวยมากๆ เลย” อลิซาเบธเอ่ยอย่างทอดถอนใจ “ได้ยินว่าพวกเขาสองคนคือผู้เข้าแข่งขันตัวเต็งของการแข่งขันซูเปอร์โมเดลครั้งนี้เลยล่ะ”
หร่านซวี่จืออดไม่ได้ที่จะเลิกมุมปากขึ้น ชายหนุ่มนั้นหล่อเหลาก็จริง แต่ทำไมมองไปที่ใบหน้านั้น มองอย่างไรก็รู้สึกคุ้น
หือ! นี่มันฝาแฝดอเล็กซ์หรืออย่างไรนะ???
หร่านซวี่จือ: “สองสามสาม นายบอกฉันตามความเป็นจริงมา คนคนนั้นคืออเล็กซ์ มอร์ริสใช่ไหม? ”
ระบบ: “คุณรัน ข่าวคราวของผู้เกี่ยวข้องทั้งหมดล้วนถูกเก็บเป็นความลับ แต่การรังสรรค์ข้อมูลนั้นจะยืมลักษณะกายภาพของบุคคลในชีวิตจริงมาบ้าง ดังนั้นคุณรันอาจจะพบเจอคนคุ้นเคยบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรครับ”
หร่านซวี่จือ: “…” หากอีกฝ่ายคืออเล็กซ์จริง เขาเกรงว่าในระหว่างการแข่งขัน เขาอาจจะเผลอพุ่งไปอัดหน้าชายคนนั้นสักที
“ต่อจากนี้ สิ่งที่ทุกท่านต้องทำคือ การเดินแบบกลางอากาศ เราจะดูแลเรื่องมาตรการความปลอดภัยให้กับโมเดลทุกท่าน กรุณาเข้าประจำตำแหน่ง” หลังจากการประกาศรายการ ใบหน้าของอลิซาเบธก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวในทันใด
หร่านซวี่จือรู้สึกถึงความผิดปกติของอลิซาเบธ เขาจึงเอ่ยถามเธอด้วยเสียงต่ำ “เกิดอะไรขึ้น? ”
อลิซาเบธสูดลมหายใจลึก น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ “ฉัน…ฉันกลัวความสูงน่ะ”
แม้เสียงจะค่อนข้างเบาแต่ก็ยังถูกนางแบบสาวที่อยู่ข้างๆ หร่านซวี่จือได้ยินเข้า เธอมองไปทางอลิซาเบธอย่างตกใจ จากนั้นก็กระซิบกระซาบกับเพื่อนที่อยู่ข้างๆ และใบหน้านั้นก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
“ไม่มีปัญหา” หร่านซวี่จือตบบ่าของอลิซาเบธ “ตอนที่เดินแบบมีระยะทางเพียงครึ่งเดียวที่อยู่กลางอากาศ เธอหลับตาลงก็พอ ฉันจะนำทางเธอเอง”
การเดินแบบกลางอากาศครั้งนี้คือการใช้สลิงห้อยโหนและค่อยๆ โรยตัวนางแบบและนายแบบลงมาจากที่สูงอย่างช้าๆ จากนั้นนางแบบและนายแบบก็ค่อยเดินแบบตามปกติเมื่อถึงพื้นราบ
หร่านซวี่จือสำรวจในช่วงลอยตัว สถานที่บนนั้นค่อนข้างมืด ส่วนที่เป็นแสงสว่างก็ออกไปทางสลัว หากอลิซาเบธหลับตา ก็คงไม่มีทางถูกจับได้
ทีมแรกในการเดินแบบก็คือเอ็ดเวิร์ดกับบริทนีย์ พวกเขาเป็นทีมที่ค่อนข้างเข้าขากันได้ดี หลังจากที่ร่อนลงจากอากาศ ทั้งสองก็ก้าวย่างอย่างสวยสง่าเป็นอย่างยิ่ง เสื้อผ้าที่พวกเขาเลือกสรรก็เหมาะสมกับสไตล์ของผู้ดีชั้นสูง เมื่อบวกกับลักษณะท่าทางที่โดดเด่นของทั้งคู่แล้วก็ทำให้ทั่วทั้งลานแข่งขันแทบจะอดชื่นชมไม่ได้
เมื่อมีทีมที่เก่งฉกาจแบบนี้เปิดตัวเป็นคู่แรก การเดินแบบต่อจากนั้นก็กลายเป็นธรรมดาทั่วไปก็ว่าได้
“เอ็ดเวิร์ดคือนายแบบที่ฉันจับตาดูมากที่สุดในตอนนี้” เอลซ่ายกขาไขว่ห้าง มือสวยนั้นวางแนบบนขา เธอเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เขามีใบหน้าที่สวยงาม อีกทั้งความเฉิดฉายบนเวทีก็ไม่เลว ฉันชอบเขามาก”
ออสตินกดคางเล็กน้อยเพื่อแสดงท่าทีเห็นด้วย และเขาก็แสดงความคิดเห็นของตนเอง “บริทนีย์เองก็เป็นนางแบบที่มีผลงานดีที่สุดจนถึงตอนนี้ การร่วมงานของพวกเขาจะทำให้การแข่งขันนี้ล้มระเนระนาดไปตามกระแสลม”
หร่านซวี่จือกับอลิซาเบธนั้นถูกจัดให้อยู่ทีมสุดท้าย ขณะที่ใกล้จะถึงคิวพวกเขา มือของอลิซาเบธก็เต็มไปด้วยเหงื่อเพราะความตื่นเต้น หร่านซวี่จือคอยตบไหล่เธอเพื่อเป็นการให้กำลังใจ
“วางใจเถอะ เจ้าหญิงของหม่อมฉัน” หร่านซวี่จือเอ่ยด้วยความยิ้มแย้ม “เธอแค่เพียงหลับตาลงก็พอ”
