ตอนที่ 699 ไหนบอกว่าซาบซึ้งไง
คำพูดง่ายๆ แค่สองคำ แต่กลับเต็มไปด้วยความรักใคร่อย่างสุดจะบรรยายออกมาได้
เหนียนเสี่ยวมู่จับชายหนุ่มเอาไว้แน่น ร้องไห้ราวกับเด็กเล็กๆ
สะอึกสะอื้น พูดอะไรไม่ออก
อวี๋เยว่หานนึกไม่ถึงเลยว่า ก่อนหน้านี้ตนเคยจัดเตรียมภาพบรรยายกาศโรแมนติกตั้งมากมายแต่กลับถูกเธอรังเกียจ ครั้งนี้แค่พาเธอมาดูดาวที่สวนสนุกกลับได้รับความประหลาดใจมากมายขนาดนี้
คิ้วเลิกขึ้นน้อยๆ มือใหญ่ลูบไปที่ศีรษะของหญิงสาว กำลังจะเอ่ยบอกกับเธอว่าหากเธอชอบ พวกเขาสามารถมาที่นี่ได้บ่อยๆ เลย
แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยพูด หญิงสาวก็หยุดร้องไห้แล้ว จ้องมองไปทางชายหนุ่มอย่างตัดพ้อด้วยดวงตาที่ยังมีน้ำตาคลออยู่
“อวี๋เยว่หาน ที่ที่ใกล้ท้องฟ้ามากที่สุดคือชิงช้าสวรรค์นะ ทำไมคุณถึงพาฉันมาที่ drop tower แทนล่ะ”
อวี๋เยว่หาน “……”
ไหนบอกว่าซาบซึ้งไงล่ะ
เวลาแบบนี้ เธอยังจะมาคิดอีกว่าชิงช้าสวรรค์หรือ drop tower
ถ้าเกิดเขาอธิบายให้เธอฟังว่ามันเป็นเพราะจุดประสงค์บางอย่างในใจเขา เขาเลยจงใจเลือก drop tower เธอจะสบายใจกว่านี้ไหม
แต่เมื่อมองดูจากสายตาของเธอแล้วน่าจะไม่
“เหนียนเสี่ยวมู่ นี่คือประเด็นสำคัญอย่างนั้นเหรอ” ดวงตาดำขลับของอวี๋เยว่หานค่อยๆ ขรึมลง ลำแขนที่โอบรอบเอวของหญิงสาวค่อยๆ กระชับแน่นขึ้น น้ำเสียงมีแววเตือน
เหนียนเสี่ยวมู่ชะงักไปในทันที เบ้ปาก ไม่กล้าพูดอะไรอีก
เธอกลัวตาย
หากตอบว่าใช่แล้วเขาเกิดโมโหขึ้น ปล่อยมือแล้วผลักเธอลงไปจะทำอย่างไรล่ะ
มีชีวิตอยู่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง ทำไมต้องรนหาที่ตาย
เธอไม่ควรหวังกับก้อนน้ำแข็งมากเกินไป อย่างน้อยเขาก็มีใจอยากสร้างความโรแมนติกให้กับเธอ แม้ความสามารถไม่ถึงก็พอจะให้อภัยได้อยู่
เหนียนเสี่ยวมู่พยายามบ่นอยู่ในใจ เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของตัวเอง
“ดูดาวเสร็จแล้ว เราลงกันได้หรือยัง”
แม้ว่าที่นี่จะมองเห็นดวงดาวได้ชัดเจน แต่ตอนดึกสงัดแบบนี้ อากาศรอบๆ ตัวมีแต่ความหนาวเยือกเย็น แถมด้านหลังยังมีไอสังหารแผ่ออกมาด้วย
เธอรู้สึกว่าชีวิตน้อยๆ ของตัวเองตกอยู่ในอันตราย
“ไม่ดูแล้วเหรอ” อวี๋เยว่หานหลุบตามองหญิงสาว
เหนียนเสี่ยวมู่ส่ายหน้ารัวๆ ตกใจจนพูดลิ้นพันกันไปหมด “ไม่ ไม่ดูแล้ว ไว้ค่อยมาดูใหม่แล้วกัน ไว้มาตอนกลางวัน ตอนกลางคืนน่ากลัวเกินไป……”
หลังจากที่พูดจบ จู่ๆ บรรยากาศรอบตัวก็เงียบลง
อวี๋เยว่หานเอาแต่มองจ้องมาที่เธอไม่วางตา พักใหญ่ก็ยังไม่ยอมรับคำ
เหนียนเสี่ยวมู่ยังจมอยู่กับความคิดที่อยากกลับไปมีชีวิตอยู่บนพื้นดิน ไม่ได้ตระหนักเลยว่าเมื่อครู่ตัวเองพูดอะไรผิดไป
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนิ่งเงียบไป จึงเงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย
วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเขาเอ่ยพูดขึ้น “เหนียนเสี่ยวมู่ ตอนกลางวันจะมีดาวให้คุณดูได้ยังไงกัน”
เหนียนเสี่ยวมู่ “o(╯□╰)o……”
อย่าไปใส่ใจรายละเอียดพวกนี้เลย เราลงไปก่อนแล้วค่อยคุยกันดีไหม
ค้างอยู่กลางอากาศในเวลาดึกสงัดแบบนี้ ไม่มีทางคุยกันดีๆ ได้หรอก!
“จะลงไปจริงๆ เหรอ” เหมือนว่าอวี๋เยว่หานจะมองออกว่าหญิงสาวกลัว จึงเอ่ยถามขึ้นนิ่งๆ
“อื้ออื้อ” เหนียนเสี่ยวมู่พยักหน้ารัวๆ ราวกับไก่
“ลงไป! ลงไปเดี๋ยวนี้เลย!”
“……”
อวี๋เยว่หานเหลือบตามองหญิงสาวแวบหนึ่ง เม้มริมฝีปากน้อยๆ หันไปทางห้องควบคุมแล้วยกมือให้ท่าทาง
เหนียนเสี่ยวมู่มองดูท่าทางของชายหนุ่มอย่างงงๆ วินาทีต่อมา ก็เหมือนจะได้สติ
เขาคงไม่ได้……
“อวี๋เยว่หาน ที่ฉันบอกว่าลงไปไม่ได้หมายความแบบนี้……อ๊าย!”
ร่างกายเบาหวิวขึ้นในทันที คำพูดของเหนียนเสี่ยวมู่สลายหายไปในอากาศ
มีแต่เสียงกรี๊ดร้องอย่างหวาดเสียว ดังขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ
ยังคงร้องอยู่อย่างนั้น……
“ว้าว มีคู่รักเหมา drop tower ด้วย โรแมนติกจังเลย!”
คนที่อยู่รอบๆ ตัว เปล่งเสียงออกมาอย่างอิจฉา
เหนียนเสี่ยวมู่ที่ยังคงอยู่ในอาการตื่นตระหนก สีหน้าขาวซีด เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม มองสบกับสายตาที่รอคอยอยู่ก่อนของอวี๋เยว่หาน พักใหญ่ถึงได้เปล่งคำพูดออกมาได้
“อวี๋เยว่หาน คนพวกนั้นคงเข้าใจความโรแมนติกผิดไป……”
ตอนที่ 700 การแก่งแย่งของสองพ่อลูก
ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็เห็นได้ชัดว่าดวงตาของชายหนุ่มคล้ำลง เปลี่ยนเป็นผิดหวัง
เหนียนเสี่ยวมู่ร้อนรนรีบเปลี่ยนคำพูด
“ความจริงฉันก็ว่ามันโรแมนติกดี”
สิ้นคำพูด เธอก็แทบอยากจะตบหน้าตัวเอง
เหนียนเสี่ยวมู่ จุดยืนของเธอล่ะ ศีลธรรมล่ะ
เพื่อที่จะง้อก้อนน้ำแข็ง เธอทิ้งทุกอย่างไปหมดสิ้น
อวี๋เยว่หานไม่ได้สังเกตว่าบางคนกำลังมีเรื่องบางอย่างในใจ ได้ยินเธอบอกว่าชอบ ก็รีบพูดขึ้นมาทันที
“เล่นอีกสองสามรอบดีไหม”
เล่นอีกสองสามรอบ……
เหนียนเสี่ยวมู่สั่นไปทั้งร่าง พุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของชายหนุ่มทันที
“ไม่เล่นแล้ว! ไม่เล่นแล้ว! ดึกมากแล้ว เสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่คนเดียวต้องกลัวแน่ๆ เรารีบกลับไปอยู่กับแกดีกว่า!”
อวี๋เยว่หาน : “คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วสามขวบแล้ว ต้องเรียนรู้ที่อยู่คนเดียว”
เหนียนเสี่ยวมู่ : “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว สามขวบก็ยังเป็นเด็กไม่หย่านม เสี่ยวลิ่วลิ่วต้องการพ่อกับแม่ เรารีบกลับบ้านกันเถอะ!”
เหนียนเสี่ยวมู่พูดพลางกระตุกชายเสื้อของอวี๋เยว่หาน ดึงให้เขาเดินออกจากสวนสนุกอย่างรวดเร็ว
ในสมองเอาแต่คิดว่าจะให้เขาออกไปจากสวนสนุกให้เร็วที่สุด
ไม่ได้สังเกตแววตาอ่อนโยนของคนที่เดินอยู่ทางด้านหลังเลย
เมื่อขึ้นมาบนรถ แน่ใจแล้วว่าจะไม่ถูกลากกลับไปที่ drop tower อีก เหนียนเสี่ยวมู่ก็ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มอีกครั้ง
แต่ว่าครั้งนี้ พลิกตัวไปมาแล้วก็นอนไม่หลับ
ในใจมันยังมีเงาความกลัวอยู่
กลัวว่าหากหลับไป เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอาจถูกแขวนอยู่กลางอากาศอีกรอบ……
“เอี๊ยด” รถขับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลอวี๋
เหนียนเสี่ยวมู่ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ กำลังจะเปิดประตูรถ อวี๋เยว่หานก็เปิดมันออกก่อนเธอแล้ว
ชายหนุ่มอุ้มเธอลงมาจากรถ
มันดึกมากแล้ว เสี่ยวลิ่วลิ่วหลับไปแล้ว
ก้อนนุ่มนิ่มตัวเล็ก นอนอยู่บนโซฟาที่ห้องรับแขก ในอ้อมแขนกอดตุ๊กตาลูกหมูตัวโปรดเอาไว้ด้วย
ใบหน้าเล็กๆ ราวกับแกะสลักด้วยหยก มีความตุ้ยนุ้ยของเด็กๆ
ตอนเอียงคอนอน ยู่ริมฝีปากราวกับจะรอให้คนมาจูบ เป็นภาพที่น่ารักมาก
“เสี่ยวลิ่วลิ่ว…….” เมื่อเหนียนเสี่ยวมู่เห็นลูกสาวตัวน้อยของตัวเองก็รีบลงจากอ้อมกอดของอวี๋เยว่หาน ก้าวเท้าเข้าไปหาเสี่ยวลิ่วลิ่ว
เอื้อมมือไปลูบใบหน้าของเธอ หันหน้าไปทางพ่อบ้าน “ทำไมไม่พาเธอกลับไปนอนที่ห้องล่ะคะ”
“คุณหนูไม่ยอมครับ บอกว่าคุณเหนียนอารมณ์ไม่ดี เธอจะรอคุณกลับมา……” พ่อบ้านอธิบายไปได้ครึ่งหนึ่ง เจ้าตัวเล็กที่นอนหลับอยู่บนโซฟาก็เหมือนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
สูดจมูกน้อยๆ มือเล็กกำเป็นก้อนกลมราวกับลูกแมวตัวน้อยๆ ที่ขดเป็นก้อน ขยี้ตาของตัวเอง
เมื่อเบิกตากว้างมองเห็นคนตรงหน้าชัดเจน ก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าในทันที
พุ่งตัวเข้าใส่อ้อมกอดของเหนียนเสี่ยวมู่ “หม่าม๊ากอด!”
เสียงเล็กเอ่ยออดอ้อน
เจ้าตัวน้อยยัดตุ๊กตาลูกหมูเข้าไปในอ้อมกอดของเหยียนเสี่ยวมู่ด้วย
“เสี่ยวลิ่วลิ่วกับหมูน้อยจะอยู่เป็นเพื่อน หม่าม๊าจะมีความสุขใช่มั้ย”
“……” เหนียนเสี่ยวมู่อึ้งไป
มองดูตุ๊กตาลูกหมูในมือของตัวเอง นึกถึงคำพูดที่พ่อบ้านพูดเมื่อครู่ ในใจของเริ่มสั่นไหว
กระชับกอดเสี่ยวลิ่วลิ่วเอาไว้แน่น
ก้มหน้าลงไปจูบที่ใบหน้าเล็ก
“แม่ไม่เสียใจ มีเสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่ ต่อให้แม่หาครอบครัวของตัวเองไม่เจอแม่ก็จะไม่เสียใจ”
อวี๋เยว่หานพูดถูก ไม่มีอะไรที่เราข้ามผ่านมันไปไม่ได้ ตอนนี้เขากับเสี่ยวลิ่วลิ่วถึงจะเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอ!
“จริงเหรอคะ” ศีรษะกลมราวกับลูกบอลของเสี่ยวลิ่วลิ่วเอนเล็กน้อย เอ่ยตามอย่างจริงจัง
เหนียนเสี่ยวมู่ตอบอย่างไม่ลังเล “อื้อ จริงจ้ะ”
วินาทีต่อมา ก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าก้อนข้าวเหนียวตรงหน้าปรากฏขึ้น “อย่างนั้นคืนนี้เสี่ยวลิ่วลิ่วก็นอนกับหม่าม๊าได้ใช่มั้ย”
อวี๋เยว่หาน “……”!!
