เหล่าอาจารย์หญิงสุดแกร่งที่อยากจะให้ผมเทพเค้าตีกันเรื่องแนวทางการฝึกจนวอดวายหมดแล้วเนี่ย – ตอนที่ 20 สถานการณ์ประหลาด (4)

ที่แห่งนั้นคือหนึ่งในห้องสนทนาอันมีมากมาย ซึ่งตั้งอยู่ภายในโรงเรียนนักผจญภัยที่มีเนื้อที่กว้างไกล

ห้องสนทนาซึ่งมักจะถูกเหล่านักผจญภัยใช้เป็นแหล่งพูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลเป็นส่วนใหญ่นั่น ในบางครั้งก็กลายมาเป็นแหล่งซ่องสุมของกองกำลังบางกลุ่ม แปรสภาพกลายเป็นอาณาเขตที่คนนอกมิอาจรุกล้ำเข้ามาได้อยู่ก็บ่อย

และห้องสนทนาห้องนั้นเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เนื่องจากตั้งอยู่ใกล้กับสถานกำพร้าที่มีกิลด์เป็นผู้บริหาร ทำให้ห้องนี้ถูกแปลงสภาพกลายเป็นพื้นที่ห้ามรุกล้ำของกลุ่มสถานกำพร้าไปเสียแล้ว

ยามเย็น ภายในห้องสนทนา มีเหล่าเด็กกำพร้าที่สะสางธุระส่วนตัว (เช่นเข้าคาบเรียน หรือทำเควสต์) เสร็จเรียบร้อยแล้ว มารวมตัวกันอยู่ราวสิบกว่าคน

ตามปกติหากมาสุมหัวรวมตัวกันมากขนาดนี้ก็คงถึงเวลาเฮฮาปาร์ตี้กันตามประสาวัยรุ่น แต่ในวันนี้…….ไม่สิ ตลอดช่วงพักนี้กลับไม่มีวี่แววท่าทางว่าจะเป็นเช่นนั้นเลย มีเพียงบรรยากาศตึงเครียดเท่านั้นที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ

และต้นกำเนิดของบรรยากาศดังกล่าว—-ผู้ที่หงุดหงิดอารมณ์เสียอย่างยิ่งยวดมากที่สุดในกลุ่มสิบคนที่มารวมตัวกัน สาวน้อยที่แค่มองเพียงปราดเดียวก็สามารถรับรู้ได้ว่าเป็นผู้ปกครองอยู่เหนือสถานที่แห่งนี้โดยสมบูรณ์—-จิเซล สตริงก์ ก็พลันเอ่ยเสียงตรงเข้าหาเด็กกำพร้าคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ

“ แล้วไง เตรียมการเป็นยังไงมั่งแล้ว? ”

“ อะ อืม จองเควสต์ที่ดูน่าจะพอใช้ได้เอาไว้พอสมควรอยู่ เป็นเควสต์ง่ายๆหมดเลย ถ้าถึงคราวจำเป็นก็สามารถเคลียร์ทิ้งได้ในทันที ฉะนั้นน่าจะไม่ถูกสงสัยหรอก เส้นทางของป่าทิศตะวันตกนั่นฉันก็ไปตรวจซ้ำอีกรอบมาแล้วตอนไปทำเควสต์เก็บเกี่ยว อ๊ะ แต่มันมีเรื่องที่ติดใจอยู่อย่าง……. ”

“ อะไร? ”

“ ช่วงนี้ เหยื่อที่ล่าได้จากป่าทิศตะวันตกมันลดจำนวนลงไปน่ะ เห็นเค้าลือกันว่ามีมอนสเตอร์ริสก์ 3 ระดับต่ำ หรืออะไรพรรค์นั้นหลงเข้ามาอาละวาดอยู่ในป่าหรือไงนี่แหละ อาจจะอันตรายก็ได้นะ ”

“ เหอะ ถ้าแค่ริสก์ 3 ระดับต่ำละก็เผลอๆจะยิ่งเข้าทางเราไปใหญ่เลยว่ะ  ต่อให้เกิด สถานการณ์ที่ไม่คาดคิด จนทำให้เด็กใหม่ที่เหลิงได้ใจโดนซ้อมบาดเจ็บเจียนตายขึ้นมา แต่ก็จะโบ้ยให้เป็นความผิดของไอ้เจ้ามอนสเตอร์นั่นได้ทั้งหมดเลยนี่นะ เอาล่ะ ทีนี้ก็เหลือแค่ต้องรอให้ไอ้ระยำบัดซบ 0 ตลอดศกนั่นมันเหลิงได้ใจแล้วเริ่มเคลื่อนไหวเท่านั้น ”

จิเซลที่ฟังรายงานพลันแสยะยิ้มขึ้นมาอย่างมืดมิด

เป็นตอนนั้นเอง ที่ลิ่วล้อคนนึงซึ่งเฝ้ามองดูท่าทางของจิเซลอยู่ข้างๆ ตัดสินใจอ้าปากพูดออกมา

“ นะ นี่จิเซล จะทำจริงๆเหรอ? ”

“ ………..อ๋า? ”

“ คิดว่าแบบนี้มันแรงเกินไปหน่อยแล้วมั้ง แบบว่า ช่วยอ่อนๆข้อลงหน่อยก็ได้…….ก็นั่นไง ขนมที่หมอนั่นเอามาให้มันก็อร่อยสุดๆไปเลยด้วย ”

“ นี่แกกินไอ้นั่นเข้าไปเหรอวะ!! ”

ผั๊วะ!! ลงทัณฑ์เฉียบพลัน จิเซลเตะเก้าอี้ลอยกระเด็นปลิว ก่อนจะรัวเท้ากระทืบใส่ลิ่วล้อหลายต่อหลายครั้ง

“ จ๊ากกกกกกกกกกกก! ทะ โทษทีจิเซล! เห็นมันน่าอร่อยมือเลยไปเองน่ะ! ”

“ ให้ตายเหอะไอ้บ้านี่ โดนมันเลี้ยงขนมนิดๆหน่อยๆก็ใจอ่อนซะแล้วเรอะ ”

จิเซลถ่มคำพูดออกมาเช่นนั้นพลางหยุดการลงทัณฑ์ จากนั้นจึงเพ่งสายตาอันเฉียบคมมองไปยังทุกๆคนในที่แห่งนี้

“ จะไม่อ่อนข้อให้ใดๆเด็ดขาด แล้วก็จะไม่มีทางล้มเลิกแผนนี้ด้วย ไอ้เจ้า <<ไร้อาชีพ>> บรรลัยนั่นมันริอาจทำให้ฉันคนนี้ต้องเสียหน้าเลยนะเว้ย! ”

ทำให้ตนเองซึ่งยืนเด่นเป็นหัวโจกของแก๊งสถานกำพร้าต้องเสียหน้า

ไอ้ง่าวที่กลับเข้ามาเรียนได้อย่างหน้าระรื่นสบายใจเฉิบนั่น มันไม่ได้รู้เรื่องห่าเหวอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ว่าหากทำแบบนั้นแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นต่อ……. ฉะนั้นแหละ

“ ฉันจะขยี้มันให้เละเลย…….! ”

ต่อให้ต้องใช้ลูกไม้กลโกงแบบไหนก็ตามแต่

ช่วงแรกๆ พอเห็นครอสซึ่งอ่อนแอปวกเปียกแต่กลับเพ้อเจ้ออยากจะเป็นนักผจญภัยแล้ว มันรู้สึกหงุดหงิดเพราะทำให้นึกถึงหน้าน้องชายขึ้นมา ก็เลยกลั่นแกล้งรังแกเพื่อให้เจ้านั่นคิดได้ว่า [ตัวเองไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นนักผจญภัย] ———ทว่า ในตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

จิเซลพึมพำออกมาเช่นนั้นด้วยเสียงอันต่ำทุ้มที่แฝงเร้นไว้ด้วยจิตมุ่งร้าย ของแท้ ซึ่งจะไม่มีวันสั่นคลอน

“““ ……………….. ”””

และแล้วเหล่าแก็งเด็กกำพร้าที่มารวมตัวกันอยู่ในที่แห่งนี้ ก็พลันหันมาสบหน้ามองกันและกัน แต่ก็ไม่มีใครผู้ใดคิดที่จะคัดค้านฝ่าฝืนคำพูดของจิเซลเลยแม้แต่คนเดียว—-แม้จะพ่ายให้กับ <<ไร้อาชีพ>> แต่ความเป็นผู้นำของจิเซลก็ยังคงเป็นตัวช่วยฉุดปกครองพวกเค้าเอาไว้อย่างเหนียวแน่น ด้วยเหตุนี้แหละ

แผนการจึงไม่อาจที่จะหยุดได้อีกต่อไปแล้ว